Trouble's and transforming!

In de weken dat de koning terug was gekeert had Amy zich verborgen gehouden omdat ze wist dat de koning alle land verraders opspoorde en gevangen zou zetten. Ze was in die jaren dat de demonen hen aangevallen hadden gerouwt om Mani die haar beschermt toen de soldaten van de koning de BFP aan gevallen had. Ze was er nog steeds niet over weg dat hij er niet meer was, maar ze durfte zich steeds vaker buiten haar schuilplaatst te laten zien en niemand schen haar mer te herkennen? Amy's lange haren hingen inmiddels op haar heupen, maar ze had dringend nieuwe klering nodig! Haar oude gevecht tuniek was rafelig en oud, maar ze struinde tussen de huizen door naar de winkel die haar kleding normaal maakte. Amy stapte naar binnen en zag een van de konings dienstmaagden die haar herkende en even knikte, maar niks zei. Amy knikte terug en werd al snel geholpen. Haar gevechts tunieken lagen in het magazijn en ze betaalde met haar laatste spaarcenten waar gelukkig nog wat van over bleef. Na een nieuwe tuniek aan getrokken te hebben en de oude te hebben laten weg gooien liep ze monter naar een van de taverne's die in de stad verspreid lagen. Ze bestelde een dag schotel en kreeg een bord vol wat ze wel lekker vond. Een van de mannen die hier bij de bar werkte trok haar aandacht. Het was een lekker ding en Amy was een echte broeken jager. Ze kon elke man krijgen die ze wilde tenzij ze die al had beduvelt door maar een nacht met ze samen in bed gerolt te hebben. Amy gooide haar charme's in de strijd en de jonge knul van rond de 18 jaar zag haar ook wel zitten. Ze huurde van haar laatste geld een kamertje waar ze de jongen mee naar toe nam. Ze had al lang niet meer met een man het bed gedeelt gehad en ze was echt een goeie. Ze rommelde wat met de jongen aan die kennelijk al snel buiten adem was, maar Amy klaagde niet en lag lekker rustig met haar blot lijf tegen dat van hem aan. Ze begon weer zin in het leven te krijgen door dit en ze kuste de jongen nog even op zijn wang voor ze op stond en zichzelf begon schoon te wassen. Na zich afgedroogt te hebben en weer aangekleed was de jongen bij gekomen en naar de doushe gelopen om zijn zweet weg te wassen. Maar de dienstmaagd had haar verraden bij wat hunters die bij de koning weer in dienst getreden waren en hadden een goedje bij zih die ze tegen woordig vaak gebruikte mocht hun prooi ontsnappen. Het was een mengsel tussen de verdoving en het afgetapte Poisen blood van de shifters die de koning op de een of andere manier had kunnen aftappen! Amy streelde de jongen nog even toen hij voorbij liep en die grijnsde vrolijk. Amy had net haar Blade's aan gegepst en haar heuptas om gedaan toen de deur plotseling in getrapt werd. Verschillende hunters stroomde naar binnen met getrokken wapens en vielen haar aan. Amy was meteen alert en had dit eigenlijk al eerder verwacht, maar ze was blij dat ze aangekleed vocht en niet in haar nakkie! Ze vocht zich en weg naar buiten met gevaar voor eigen leven omdat ze het vrij roekeloos deed, maar haar woede die ze koesterde voor de dood van Mani gaf haar de kracht om hen allemaal uit de weg te ruimen. Op de trap duwde ze gewoon eentje achterover en ze vielen als een domino naar beneden. Amy sprong over hen heen en rende naar buiten, maar toen ze de deur op was greep iemandhaar van achteren beet en probeerde Amy tegen te houden, maar ze stak haar blade's in zijn middenrif toen zij zich met moeite omgedraait had en voelde gelijk een kleine naald in haar hals, maar ze was vrij gekomen voor die knaap van de hunters haar nog verder hd kunnen vast pakken. Amy rende weg door de straten met het paketje onder haar riem van de heuptas en kreeg al snel een vreemd gevoel in haar hoofd. et was irritant, maar ze zag alles ook al snel dubbel. Amy zetten zich voort en dook weg in een hooiwagen die de stad uit reed. Amy voelde zich langzaam aan steeds verder weg zakken. Ze moest zich groot houden en alles rnd haar blikveld werd wazig. Dit was niet goed, maar buiten dat ze weg zakte voelde ze ook een brandende pijn die door haar heen trok. Wat hadden ze haar ingespoten, wat hadden ze met haar gedaan buiten de snijen steek wonden die ze opgelopen had? Amy hoopte dat ze niet in vijandige handen zou vallen want ze raakte buiten bewustzijn en dit was niet fijn. Alles klonk vaag en ver weg waar ging ze heen en wat zou haar daar overkomen? De wagen reed de stad uit en voerde steeds verder weg, maar na een tijdje begon Amy iets scherper te ruiken. Het hooi waar ze in lag rookheerlijk zoetig en een stemmetje in haar hoofd zei dat ze het hooi best mocht eten omdat ze op krachten moest blijven. Amy vond het vreemd ze had nog nooit hooi gegeten? De verdoving begon uit te werken en Amy snoof even aan het hooi en nam uiteindelijk toch een hapje. Het was lekker zoet en knapperig te gelijk. Waarom had ze het dan ook nooit eerder gegeten? De wagen begon ineens te hobbelen en Amy wilde zichzelf vast houden, maar ze kreeg geen vat op de gladde wagen waar het hooi in lag. Amy zwaaide verschrikt met haar armen, maar het waren niet langer meer armen, maar paarde benen! De goudachtige hoeven gleden weg net als de rest van haar lijf. Amy viel met een harde smak op de grond en schudden haar hoofd. Wat was er met haar gebeurd? Ze stond op en merkte dat ze niet langer meer op twee benen stond, maar vier! Amy bekeek zichzelf zo goed als ze kon en zag dat ze veranderd was. Ze schrok zich wild en zag gelukkig een slootje langs de weg liggen en liep erheen. Het voelde vreemd, maar het leek ook weer zo vertrouw om zo te lopen? Toen Amy in de spiegelbeeld in de sloot keek schrok ze nog meer Ze was een eenhoorn geworden en niet zo maar eentje. De meeste eenhoorns waren wit zelden zwart, maar de zeldzaamste waren de gouden eenhoorn! Haar hoogblonde manen en staart waren mooi en lang. Amu zag gepleten gouden hoeven en een gouden hoorn die tussen haar ogen groeide. Ze moesten haar Poisen blood in gespoten hebben dat kon niet anders, maar samen gemengt met een verdovend middel, want Amy was nog lang niet goed bijkennis, maar een ding wist ze zeker ze moest van de weg af anders zou ze gezien kunnen worden en mogelijk ook gevangen! Amy nam een kleine aanloop en sprong over de sloot en stapte het bos in waarna Amy lange tijd nog door liep tot ze iets hoorde en bleef staan om te luisteren.

Al vroeg was Tristan 's ochtend te voet vertrokken vanuit de warmte van zijn huis. De herfstige kou had hem even doen rillen waarna hij stug door was gelopen. De straten van zijn vertrouwde dorp waren nog stil, net als de afgelopen paar jaar van zijn leven, hij had zich gedeisd gehouden, en de problemen waaren ook niet naar hem toegekomen. Rustig liep hij het pad af, de bomen glimlachten hem bijna toe, en eenmaal onder hun bescherming week de jongeman van het pad af en verschool zich achter bosjes en bomen waar hij transformeerde naar zijn andere vorm. De kastanje bruine vacht van de kleine wolf was goed gecamoufleerd tussen de bomen en blij schudde het dier zich uit waarna hij begon te lopen, eerst rustig, maar daarna spurtte het ervandoor. Dit waren de momenten waarvan Tristan het meest genoot, de momenten dat hij zichzelf kon zijn, in alle rust en alleen. Pas te laat beste Tristan dat er een vreemde geur, die toch vertrouwd was, in het bos rondhing, maar een verse geur, maar een van een dier dat hij niet kende. Onrustig bewoog de jonge wolf zijn oren heen en weer waarna hij door de bosjes heen stapte en om zich heen keek. Al snel zag hij de oorsprong van de geur, een shifter, maar wel een zeer bijzondere. De blonde manen met een goudachtige gloed, de gespleten hoeven, maar vooral de hoorn die op het voorhoofd werd gedragen. Onwille keurig deed Tristan een stap terug, want diezelfde hoorn kon dienen als moordwapen. Maar de geur verscherpt en verward zette hij nog een stap terug.

Haar oren bleven op en neer bewegen net als haar hoofd draaide ze an links naar rechts, maar vond de bron van het geluid niet en brieste luid voor ze aarzelend een paar stappen zetten, maar Amy stopte meteen toen ze weer wat hoorde. Angst was van haar ogen af te lezen, maar ze was bang dat er Blood hunters in de buurt waren tot ze iets rook een geur die... die kende ze toch? Maar Amy had er nooit wat om gegeven gehad tot ze haar shifters los had gelaten. Amy draaide zich naar de geur toe en snof zachtjes tot ze de bron van de geur had gevonden en stapte voorzichtig, maar nieuwschierig naar een struik toe waar de geur vandaan kwam, maar nog voor Amy haar hoofd erom heen kon steken hoorde ze hoefgetrappel en trok ze haar hoofd geschrokken op en keek naar waar het geluid vandaan kwam. De ruiters reden in volle galop over de weg en gelukkig zagen ze haar niet. Amy zuchtn even en draaide zich van de geur af misschien was het een verse geur geweest dat hij hier pas langs gekomen was? Amy wist nog niet hoe ze terug moest shiften dus daar zou ze aan moeten werken, maar dat kwam wel... Amy stapte weg van de struik ze wilde nog dieper het bos in gaan zodat ze zeker wist veilig te zijn, maar toen ze opnieuw iets hoorde blleef ze opnieuw stok stijf stil staan!

De eenhoorn naderde hem, en Tristan bleef verschrikt stil staan, het was verwarrend. Een groep langsrijden bloodhunters was uiteindelijk zijn redding, maar gelukkig zagen ze hem of de eenhoorn niet. De eenhoorn leek weg te willen gaan. Tristan nieste, de eenhoorn bleef opnieuw staan, waarna hij toch uit de bosjes stapten en voorzichtig en rustig naar de eenhoorn toe liep. 'Amy.' fluisterde hij zachtjes de naam van degene die hem eens gemarteld en gevangen gezet, maar nu één van zijn soort was.

Het klonk als genies dus er was wel degelijk iemand. Toen ze pootstappen hoorde volgde haar naam. Die stem kwam haar zo bekent voor. De shifter die haar toen zo veel last had bezorgt?‘T... Tristan?‘ haar stem klonk onvast en van ver weg omdat ze nog maar pas een Shifter was geworden en ze er aan moest wennen zo te spreken. Het leek allsof ze zwaar verkouden was en iets klonk dat zeer breekbaar was als een flinterdunne plaat kristal dat nog moest groeien. Amy draaide zich om hoewel je het niet kon zien schaamde zij zich diep en haar houding was ook niet meer wat het geweest was. Trstan zou haar vast gaan bespotten? Ze wilde er niet aan denken , maar beelden van wat ze Mani Tristan had laten aan doen schoten opnieuw door haar hoofd. Amy kneep haar ogen dicht en schudden haar hoofd. Ze wilde van al die pijnlijke herinneringen af! Amy wilde ze niet door haar hoofd hebben spoken, want daat werd ze echt niet beter van alleen maar slechter... Amy opende haar ogen weer en keek weer naar Tristan die dichterbij was gekomen. Wat moest ze zeggen, wat moest ze doen??? Ze had hem zo veel pijn gedaan en nu had ze Mani nog en van de andere shifters niet om haar te helpen... Amy voelde zich nog meer verloren nu dan voor ze die poisen blood in gespoten had gehad. Hem aankijken kon ze niet geen enkele shifter trouwens, want ze had voor kort nog de herinneringen van haar ouders dood eens goed na gegaan en de svchuld lag bij haar oom Charlie die haar ouders had vermoord, maar het had laten lijken dat de shifters dat gedaan hadden, dus haar woede o de shifters was toen ongegrond geweest en een machtige hunter van haar toen laten maken, maar die nu niet meer was dan her schepsel waar ze voorheen nog jacht op had gemaakt! Amy keek weg van Tristan en wiebbelde niet wetend met haar oren heen en weer. Wat zou Tristan gaan doen, wat zu hij denken????

De onacst heid van haar stem verbaasde Tristan niets, ze was van soort veranderd, dat was niet zomaar iets. Maar ze kende zijn naam nog, ze herkende hem. Een rilling trok door hem heen terwijl de herrineringen voor zijn ogen langsstroomden, de pijn, de woede, de dagen in de kelders, maar vooral de aanvallen van Mani. Maar nu... Het leek zo vreemd, zo onwerkelijk dat zij nu een van de zijn soort was, ze waren bijna hetzelfde, op het feit na dat hij nooit shifters had mishandelt. Voorzichtig keek hij naar haar, ze ontweek zijn blik, ze kon hem niet aankijken, ze had last van schuldgevoel. 'Laat me je helpen.' zei Tristan rustig tegen het grotere dier. Hij kon niet vergeten wat ze had gedaan, maar hij kon haar wel vergeven.

Amy kon haar oren niet geloven. Ze was zo verbaasd over zijn vraag of dat hij haar wilde helpen dat ze Tristan aanstaarde. Haar ogen schoten onderzoekent over zijn wolven lijf heen, maar vond niet wat ze dat te vinden. Zijn houding verried niets net als zijn ogen. Hij wilde haar helpen? De persoon die hem het leven toen ze Tristan gevangen had zuur gemaakt tot Amy meer dan genoegvan de koning zijn grillen had en al haar shifters los had gelaten???? Amy keek weer weg. Ze zat in een lastig parket ze wist niet hoe ze ui dit lichaam moest komen nog het spreken in dit lijf ging moelijk! Ze verstapte even waardoor haar hoeven zich sloten en weer opende zedra ze de grond raakte. Haar tengere bouw verried dat ze het zins ze weg was gegaan uit het kasteel van de Hood‘s Het een lange tijd slecht had gehad. Amy probeerde te bevatten waarom hij haar niet bespotten des noods zijn tanden in haar zetten zou wat ze veel eerder zou begrijpen, maar niet dat hij zijn hulp aanbood. Haar shift dwong Amy echter naar Tristan te kijken wat Amy nog al vreemd vond dat ze gestuurt kon worden door iets dat zich in haar lichaam op hielt, maar ze probeerde Amy duidelijk te maken dat ze meer kans bij Tristan had dan dat ze alleen zou zijn. ‘W..waarom... Amy vloekte van binnen dat ze niet meer uit haar strot kreeg. Het was lastig, maar ze was een doorzetter anders was ze allg ten prooi aan de koning gevallen! Ze zuchten even om haar ergernis even te laten blijken omdat ze voor nu niet meer zeggen kon dan me heel veel moeite en als een halve stotteraar te klinken. Amy keek Tristan aan, maar niet in zijn ogen dat welde te veel pijnlijke herinneringen op!

AMy leek verward, wat ze waarschijnlijk ook was, ze had een slechte tijd gehad, net als de rest van Doole. Ze leek na te denken voordat ze moeizaam vroeg waarom, op een nogal vreemde, manier, maar dat kwam doordat ze voor het erest geshift was, dat kon Trisdtan ruiken, de vreemde, niet kloppende mengeling van geuren. Tristan glimlachte schuchter. 'Wij zijn hetzelfde nu.' zei hij 'En ik ben niet zoals anderen.' voegde hij er nog aan toe waarna hij weer naar Amy keek en zelf veranderde n aar zijn menselijke vorm, ze kon zou hem niets meer maken van wwat ze vroeger wel gedaan had, dat voelde hij aan. Even schoot de vraag door zijn hoofd of ze hem zou herkennen, het was ten slotte niet de eerste keer dat ze hem zo zag, alleen wel de eerste keer dat ze hem zou kunnen linken aan zijn andere uiterlijk.

Het... hetzelfde nu??? Zij was geen wolf, maar toen schoot het door haar hoofd dat Tristan bedoelde at ze nu beide shifters waren! Ze kon het niet helpen nog steeds anders te denken, maar ze bleef naar Tristan kijken terwijl hij terug veranderde. Hoe deed hij dat? Amy schudden haar hoofd ze begreep nog niet hoe dat werkte en voelde zich net een klein kind die alles nog moest leren... Tristan zag er knap uit hier had ze hem toe willen dwingen voor ze hem en de andere vrij liet, maar nu leek het geen enkele waarde meer te hebben. Amy snoof even, maar deed geen poging meer om wat te zeggen wat ze maar met een woord moeilijk af ging. Hoe gek het er ook uit mocht zien, maar ze ging zitten met haar staart langs zij. Ze wilde dat dit niet meer dan een nare droom ws en keek Tristan niet langer meer aan wel wiebbelde haar oren constant. Ze vond het best lastig, maar Amy zou het toch moeten leren om weer terug te veranderen zodat zij zich beter kon verstoppen. Uit eindelijk zwichte ze en liet haar hoofd wat zakken voor ze Tristan door haar pony aan keek.

Amy keek even naar hem voordat ze ging zitten. Tristan grinnikte zacht, de eenhoorn die eigenwijs op haar kont zat, wat er sowieso raar uitziet voor een paard of iets in die groep, was een grappig gezicht. 'Gewoon aan iets menselijks denken.' legde Tristan de transformatie uit 'Handen, voeten, een menselijk gezicht, ga maar verder, zo moeilijk is het heus niet en andersom denk je gewoon aan een eigenschap van je dier, een hoorn zou in jouw geval een goede zijn.' hij glimlachte naar Amy terwijl hij nonchalant tegen een boom aanleunde.

Lekker dat ze daar zelf niet op gekomen was? Amy dacht aan die dingen die hij op genoemt had, maar de verandering was nog al pijnlijk iets dat ze eerder nog niet gevoelt had omdat ze buitenweste op e hooiwagen had gelegen! Het ging hoewel de contoeren in het begin er trillerig uit gezien had tot Amy wer zichzelf was. Haar lichaam schreeuwde van de pijn, maar je kon het enkel even aan haar ogn zien voor ze weer vragend naar Tristan keek die er zo rustig onder bleef. ‘Ik had eerder iets aders van je verwacht... Maar toch bedankt.‘ Amy‘s stem klonk nog niet zoals voor heen, maar ze onderdrukte de neigin om te kreunen. Amy trok haar benen op tot kleermakerszit en haar nieuwe kleding vertoonde nual weer snedes en gaten door haar gevect in de taverne met de hunters. Ze voelde zich nog niet echt helder door de nawee‘en van de verdoving en het gif dat ze haar inespoten hadden. Ze zocht naar woorden om hem te zeggen hoe erg het haar speet de dingen niet meteen helder te gezien te hebben met dat waar de koning en haar ook mee bezig waren. Ze zuchten geergert omdat ze zich daarin nog niet kon uiten, mar toch bleef ze zijn blikken opnieuw ontwijken.