Betrale? But i have my orders...

Het ging hem goed af. Door dat engelen medalion kon Drake al sel wat hogepiefen inpalmen zonder zijn gaven te hoeven gebruiken, maar die gebruikte hij wel wanneer iemand achterdochtig werd en Drake zijn dekmantel niet kwijt wilde. Drake zat in de taverne te drinken van een pul bier dat zijn broer Cervius hem had leren drinken. Het spul smaakte niet slecht en Drake werd er ook niet dronken van zoals de mensen en shifters wel deden. Hij had weer goede info weten los te peuteren, maar dit keer wilde hij die Lira zelf ontmoeten! Drake leegde zijn glas en betaalde voor hij weg ging. Binnen de steden en dorpen had Drake alleen zijn shif laten zien en niet zijn ware vorm. Op twee benen te lopen was frisser dan op vier. Want zijn schubben hielden de kou buiten. langzaam liep hij langs de wachtposten die de demonen in de gaten moesten houden en Drake grijnsde toen hij langs hen op gelopen was. Buiten het zicht van de stad shifte Drake en rende in volle vaart het bos in. Maar Drake had niet door at iemand het gezien had, maR hij probeerde de informatie te onthouden en rende door het bos in de richting van het oude kasteel waar Razor ooit ontschuldigen van hun bloed had ontdaan om de duivel te vreden te stellen. Daar was het portaal waar alle demonen door hier hen kwamen. Drake voelde de ketting bengelen rond zijn hals, maar liet het zo zijn tot wachtposten van de demonehem grommend tot stoppen dwongen. Drake wachten af tot ze zijn geur herkende en namen hem mee tussen hen in naar het kamp. Drake shifte opnieuw toen ze bij de troon aan kwamen die voor de vossen demon gemaakt was. Een jonge vrouw met een rode mantel zat erop en Drake keek in diens rode ogen. De andere demonen weigende om Drake aan te raken en verdwenen tot op de achter grond. Drake boog voor de jonge vrouw die ook wel Razor‘s dochter was en Lira heten. “Ik breng je nieuws,, Er word binnenkort een klein trouwfeest tussen de zoon en dochter van twee burgermeester kinderen gehouden in Oeteln. E zullen vast schrikken als er ongenodigde gasten op de stoep zullen staan. De wachtposten zullen minder verscherpt zijn omdat de engelen die over deze stad geplaatst waren weg getroken zijn om elders op ons te jagen.“ zei Drakr toen hij weer recht stond. Zijn blauwe ogen flitste even zilver op toen hij klaar was. Zelf zou hij daar niet aanwezig zijn om de slachtpartij bij te wonen, want Drake was dan wel geen lievertje, maar mensen en shifters wilde hijzelf niet doden!

(Laat het feest beginnen!)

Ja het leven was goed. Een hele overvloed aan helhonden en demonen waren naar aarde gekomen en als alles volgens plan zou lopen zouden er alleen nog maar mee duivelse wezens komen. Lira had het oude kasteel ingepalmd ze vond het wel ironisch aangezien haar vader hier de duivel nog had gediend. Een troon was voor haar neer gezet en een hele horde demonen waren haar persoonlijke hofhouding. Lira droeg meestal een rode mantel met capuchon. Rood kleurde goed bij haar ogen en het viel lekker op. Ze wachtte ongeduldig op een informant die haar wat zou komen vertellen. Al snel kwam er een "jonge" helhond binnen die boog voor haar en haar een paar leuke nieuwtjes vertelde. Een bruiloft dus. Hmm interessant was het zeker. Ze tikte met haar vinger tegen haar kin en langzaam maar zeker groeide er een grijns op haar gelaat. "Bedankt voor je handige info...Drake" zei ze met een duistere stem die dubbel klonk en weergalmde in de troonzaal. "We zullen een paar demonen naar het feest sturen dat ze maar lekker huishouden...zal mijn vader heel leuk vinden" Zei ze met een duivelse grijns ze veerde op en de mantel zake van haar schouders. Haar bleke huid was een zwaar contrast met de nauwsluitende zwarte jurk die ze droog. Ze liep naar drake toe en bekeek hem even. "Jij bent het broertje van die generaal niet??" Vroeg ze bedenkelijk.

Lira bedankte hem voor de info. Normaal bleef Drake in de steden en dorpen en deed dan alleen het medalion f om de info door te geven zodat niemand zich af hoefte te vragen waar hij heen ging. Drake knikte en wachten geduldig. Zins Satan hem deze taak gegeven had was zijn houding meer zelf verzekerder geworden dan er voor. “Ze zullen niet weten wat hen over komt en over Alucard hoef je, je geen zorgen te maken die zoekt iets in de bergen. Hij heeft vast verkeerde informatie gekregen dat daar mogelijk een portaal zou zijn.“ zei Drake en zag hoe de mantel af viel. Haar huid was twee keer zo bleek als de zijne, maar haar jurk sprong er echt uit. Lira liep naar hem toe en bekeek Drake voor ze vroeg of hij het broertje van dde Generaal was. Drake knikte nogmaals. “Klopt mijn boer is Cervius, Generaal onder de hellewolven.“ zei Drake en keek in haar rode ogen. Drake voelde zich zo nietig onder die blik die hij tegen geworpen kreeg, maar hij bleef er onbewogen bij en zou zich niet snel weg laten kijken zoals sommige deden. Ook al was hij geen demon die graag gezien was ondanks zijn schunnige opmerkingen en loltrapperij. Toch kon Drake serieus doen als het echt moest. Toch kon hij het niet laten! “Toen ze met de taart aan het zeulen waren heb ik er een ingredient aan toe gevoegt, mochten ze het eten zullen de vlammen uit hun mond slaan.“ grinnikte Drake. Het was waar Drake had liggen rommelen met de topping die nu super heet was door vier volle super hete sambal eraan toe gevoegd te hebben, maar of de demon in Lira daar de lol ook van in kon zien wist hij niet. Drake kon de vrolijke twinkeling in zijn ogen nauwelijks verbergen. Toch was hij benieuwd naar het risultaat van als de bruiloftsgasten van de taart zouden eten?

Lira grinnikte. "Denk je dat ik me zorgen maak om die oude knar? Tsss jij moet nog veel leren" Zei ze met een geamuseerde grijns. Ze keek hem grijnzend aan haar scherpere hoektanden kwamen licht onder roodgestifte lippen vandaan. Ze hield van de angst, de nietigheid die de honden of demonen hadden wanneer ze tegen haar spraken het gazf haar voldoening. Ze keek hem aan met een opgetrokken wenkbrauw toen hij over zijn kleine trucje vertelde. wat een kwajongenstreek. maar ergens vond ze het nogal betreurenswaardig. Ze hadop meer gehoopt een dodelijk gif of iets dergelijks. Ze aaide met haar duimn over zijn wang. "Is dat het beste wat de broer van één van onze beste generaals kan doen? Een kwajongens streek? Ik had toch op zijn minst een dodelijk gif verwacht." Zei ze hoofdchuddend ze kronkelde om hem heen ging vlak achter hem staan en bracht haar lippen naar zijn oor. "Voor een trage pijnlijke dood met veer gejammer en geschreeuw, uitpuilende oogballen kronkelende lichamen zoiets." Zei ze met een grijns. ja dat zou ze leuk gevonden hebben. Maar dit dit was nogal ondermaats. "Wil je hen niet horen schreeuwen om jiouw genade drake? kinderen en vrouwen kronkelend aan je voeten?" Vroeg ze voor ze weer naar haar troon steeg en een klein gehndboeit meisje liet j-komen. Ze liet haa ronthoofden en het bloed liet ze opvangen in een grote zilveren beker. de gil was ijsinwekkend geweest en het lijk liet ze liggen. Een demoon bracht haar de beker met bloed en ze dronk er met veel genot van. "Dit is toch echt het leven Drake je hebt geluk dat je de duivel mag dienen" Zei ze met een grijns.

Ze maakte zich geen zorgen om Razor dus, dat vond Drake eigenlijk wel vreemd, maar zei er niks over en hoorde haar andere woorden. Haar geamuseerde grijns lieten hem onwillekeurig ook grijnzen, maar toch was ze teleurgestelt over wat hij gedaan had met de taart, ze wilde er gif in hebben gehad, maar wat voor lol was daan nu aan"? Ze aaide over haar duim over zijn wang, maar Drake voelde haar nauwelijks omdat hij het al koud had. Drake voelde haar achter zich en hij wilde het liefste weg springen ze was echt zo erg als dat Cervius had gezegd! Ze vroeg of hij niemand aan zijn voeten wilde hebben kronkelen smeken om zijn genade? Drake wilde zich vrij maken van die koude rilling bij de gedachten daar alleen al aan, maar hij hielt zich in. Nee Drake wilde lol maken mensen en shifters flink voor schut zetten en niet doden of laten smeken tot ze uit eindelijk dood zouden gaan! Drake kneep zijn ogen even dicht om zichzelf van dienare gedachten te verlossen en opende ze weer toen Lira terug naar haar troon liep en een meisje die geboeit was naar zich toe liet lopen. Hm misschien voor vermaak dat ze gekke dingen moest doen? Maar ze werd onthoofd en Drake voelde zijn maag draaien, maar hij bleef in de houding staan om zijn ongemak niet te laten merken en hekelde het geluid dat het kind gemaakt had voor de onthoofd werd. Zijn rug stond strak van de kou die er overheen droop, maar Drake deed geen poging om zich daar van te verlossen. Het bloed werd opgevangen in een grote zilveren beker en daar drong ze van, goed het was een halve vampier, maar ze gedroeg zich alsof ze zelf de heersres van de hell was! Drake hoorde haar woorden en knikte alleen omdat hij zijn stem niet vertrouwde die zou nu eel anders klinken dan dat ie was toen hij de informatie over gebracht had. Toch liet hij een grijns zien die hij zichzelf forseerde, maar zo zag het er niet uit. Toen Drake weer wat gekalmeert was keek hij nog eens naar het lichaam dat er droog gebloed lag. 'Het zal de volgende keer anders geschieden, zoals de heer het betaamt.' zei Drake en zijn stem klonk weer normaal en geloofwaardig, maar hij loog dat ie barste, maar geen enkele demon kon dat herkennen dan Satan zelf en zijn broer. Drake was geen killer zoals de andere demonen, maar hielt juist van kattenkwaad uit halen zonder betrapt te worden. Tuurlijk wilde hij andere zien kronkelen, maar niet van leed voor zijn eigen vermaak, maar omdat ze op de vreemdste manieren ergens in getuint waren door zijn hypnose!

Uiteindelijk had Etricus de stad achter zich gelaten. Zijn rijdier had hij bij het WoF gebied gelaten, want wist dat hij door de bergen moest en met paard alleen maar een flinke omweg moest maken. Zijn Chimango had hij wel mee, die rustig op zijn schouder zat. Etricus zijn huid had weer wat kleur gekregen na bleker te zijn geworden door veel binnen te hebben gezeten om papierwerk te doen die de koning en zijn boekhouders normaal deden. Het was een vreselijke taak geweest, en Etricus was blij om bij de drukte weg te zijn. Hij had de taak op zich genomen de rest van Doole op de hoogte te brengen van de Koning zijn verbanning en hulp in te roepen de Demonen die het land teisterden te verdrijven. Eerst ging hij langs het oude kasteel dat boven de ruïnes eromheen uittorende. Vele griezelverhalen gingen er over ter ronde, en hij was nieuwsgierig. Aangezien het toch op zijn pad lag besloot hij even een kijkje te nemen, maar een vreemd gevoel maakte hem op zijn hoede naarmate hij het dichter naderde. Maar ineens zag hij een silhouet van een jongen, die vervolgens Shifte in een soort grote hond, die hij herkende als Drake, aan diens ketting te zien die hij van Engelen had gekregen om beschermt te worden tegen de Demonen. Met een frons vroeg Etricus zich af of de anderen wisten dat hij een Shifter was, en waar hij heen ging met zo'n grote haast. Met zijn vampier instincten op scherp rende Etricus Drake achterna, die richting de ruïnes ging en uiteindelijk zijn pas vertraagde. Met een verbaasde uitdrukking zag hij hem met twee Demonen praten, waarna hij door de twee meegenomen werd. Van muur tot muur sluipend wist hij binnen gehoorsafstand te komen. Lira, oftewel de Demon met haar lichaam, zat op een troon. Met walging keek hij toe wat erna gebeurde, maar toen Drake zijn laatste woorden tot hem doordrongen voelde hij een enorme woede in zich oplaaien. Die verrader! Het scheelde niet veel of Etricus was op Drake af gestoven, maar wist dat hij niet ver zou komen met al die Demonen in de buurt. Hij moest hier weg! Stilletjes sloop Etricus achter een andere muur, en pakte een vel papier met een veer en inkt. Snel krabbelde hij er informatie op, waarna hij het om zijn Chimango's poot bond en naar Razor toe stuurde. Op het moment dat zijn grote roofvogel opvloog kwam een Demon voorbij, die regelrecht uit een nachtmerrie leek te zijn gestapt met zijn groen geschubde huid en grote zwarte ogen met rode papillen. Met een ruk wende hij zijn hoofd naar Etricus, die in de schaduw zat gehurkt, en vervolgens een ijzingwekkende kreet slaakte. Dit was niet goed! Etricus pakte snel zijn Revolver die hij een keer rond zijn vinger liet draaien, op de Demon richtte, en schoot. Met een voltreffer tussen diens ogen loste de Demon in een wolk van rook, maar nu iedereen gealarmeerd was kwam de hele horde op hem af! Hij wist dat hij lang niet genoeg kogels zou hebben, dus stopte zijn Revolver weer weg en zette het op een sprinten. Zijn voeten stoven over de grond zonder het nauwelijks aan te raken, en sprintte een trap van het Kasteel op die glibberig was door het mos. Aan de stemmen te horen zaten er zeker meer dan tien Demonen achter hem aan! Hij glipte een donkere kamer in, en keek rond. Hij verstrakte. Dit was de martelkamer geweest. Vele ketens hingen aan de muur, en allerlei materiaal om de gevangen te folteren was half vergaan. Toen de stemmen dichterbij kwamen rende hij naar een andere deur die op slot zat. Etricus werd gevuld met wanhoop, en zette een paar passen terug. Op dat moment werd de deur achter hem geopend en vier Demonen stapten achter elkaar naar binnen om hem vervolgens grijnzend aan te kijken. 'Als dat Etricus niet is..' murmelde een van hen, maar Etricus lette niet op diens poging hem te jennen en sprintte naar de gesloten deur. Met een geweldige dreun ramde hij de deur uit diens roestige scharnieren, en de ruimte daarachter werd zwak verlicht door een oud cellenblok waar geen uitgang meer was, slechts getraliede raampjes die ondanks al die jaren nog muurvast zaten. Etricus vloekte en keerde zich om richting de Demonen en pakte zijn Revolver weer waarna hij het magazijn op het groepje leeg schoot. Ieder verdween in een rookwolk, maar kort erna werden hun plaatsen weer opgevuld door andere Demonen. Etricus was door zijn geringe kogels die hij had meegenomen heen na nog een paar Salvo's te hebben gelost, dus zijn Revolver stopte hij weg en trok daarna wanhopig zijn zwaard. Toch wist hij dat het te veel waren om met één zwaard te lijf te gaan, en niet veel later werd hij stevig bij zijn bovenarmen gegrepen en vast gebonden met ketens uit de martelkamer. 'Als jullie me niet los maken zal het jullie bezuren, dat zweer ik op al jullie koppen die vroeg of laat over de grond zullen rollen' gromde Etricus, maar dat was een loos dreigement en de Demonen begonnen alleen maar te lachen en namen hem mee na dit keer wel zijn wapens af. Toen hij Lira met Drake zag begon zijn woede nog meer op te spelen. 'Smerige verrader. Je bent geen haar beter da..-' grauwde Etricus naar Drake, maar werd tot zwijgen gebracht door een reep stof die om zijn mond werd gebonden. 'Zwijg, jongeling.' siste een Demon bij zijn oor. Etricus kon niets anders dan vol walging kijken. Lira zelf haatte hij niet, maar de Demon die haar volledig over leek te hebben genomen.

Een kreet klonk op als een alarm die hen waarschuwde voor een indringer. Drake keek om en zag een horde demonen tussen de ruins door rennen naar de plek van waar het geluid vandaan kwam. Zelf bleef hij staan en liet de andere het werk op knappen en hij keek weer naar Lira die even verbaasd als hem was. Toen ze aan kwamen met de indringer herkende Drake hem. Het was Etricus! “Shit wat doet hij hier!“ sacht Drake en hij was meer dan blij dat ie de ketting niet afgedaan had. Want met dat ding om waren zijn gedachten voor zichzelf! “Verrader? Ik heb mijn orders en daar heb ik me aan gehouden!“ sneerde Drake voor hij zijn blik van Etricus af wende, maar hij zat er vreselijk mee. Het drong tot hem door wat Drake gedaan had, maar hij hielt zijn gezicht in de plooi doordat Drake zo‘n goede leugenaar was wist niemand of hij het werkelijk meende, maar om zijn woorden te ondersrepen en Lira te laten denken net als de andere demonen dat hij slecht was liep hij naar Etricus toe en haalde met zijn klauwen naar hem uit. Het bloed dat aan zijn klauwen bleef hangen likte Drake af, maar van binnen huiverde hij en had het liefste zijn hand schoon gewappert inplaatst van schoon gelikt. Even gloeide zijn ogen zilver op voor Drake zich van Etricus afdraaide en weer zijn oude plek in nam Het zou hem heel wat drank kosten om de smaak van Etricus zijn bloed weg te wassen dan was bier zo slecht van smaak nog niet! Drake had de ketting goed verborgen onder zijn shirt zodat de andere demonen het nog zouden zien nog dat ze de aanwezigheid er van konden voelen! “Jullie zullen het nooit winnen van zo‘n overmacht of je nu mij uitscheld of niet.“ grinnikte Drake die zijn best deed om slecht te zijn op het moment, maar van binnen schold Drake zichzelf uit. Hoe kon hij dit nu rechtvaardigen, goed het bloed dat hij nu tot zich genomen had was dan wel niet van een dooie, maar toch voelde Drake zich heel schuldig en wachten af op wat Lira zou doen nu ze een indringer hadden gevangen. Drake bad iets wat hij nog nooit gedaan had dat ze Etricus zou laten leven?

Lira keek behoedzaam naar Drake en knikte tevreden bij zijn woorden. Dat is beter Zei ze met een grijns terwijl ze nog eens van haar glas nipte. ze keek even verveeld naar het lijk. Kun je dat even in een put gooien als je buiten gaat? roeg ze kalmpjes aan Drake. Ze keek geschrokken op toen ze een gil hoorde. Een demonen gil dan was er dus een indringer. Ze draaide de rode vloeistof in haar glas in de ronte en wachtte tot de demonen kwamen met de gevangenen. ze keek verast, zelfs bijna verheugd toen ze zag wie het was. Ze hhield drake scherp in de gaten iets vertrouwde ze niet aan dat gastje. Ze draaide met haa rogen toen Etricus begon te spreken. Wat was het toch vervelend. Ze was blij dat haar demonen zo slim waren om hem een lap voor de mond te binden ze genoot er ook van hoe Drake zijn gezicht verbouwde en zijn vingers aflikte. Haar tong ging over haar roodgestifte lippen om de laatste restjes bloed af te likken. Ze ging dichterbij en keek ook even naar Drake voor ze haar aandacht op Etricus richtte. haar vingers tikte zijn kin omhoog en ze keek hem met een duivelse grijns aan. Wel, wel wel wie we hier hebben. Onze kleine held. Zei ze op een spottend toontje. ironisch is het niet? Eerst bewaakte jij mijn cel en nu, nu bepaal ik jouw verdere leven. Zei ze met een grijns die maar bleef groeien. ze ging met haar vinger over zijn gezicht en stak hem daarna in haa rmond ze proefde de metalige smaak van zijn bloed. Hmm kennelijk had haar vader gelijk bloed werd echt beter met de jaren. Zijn bloed was lekkerder dan kinderbloed. Maar hem leegzuigen zou te pijnloos en snel zijn. Nee het moest wat speciaals worden. Mischien liet ze hem wel nog een tijdje in leven. Lira wenkte een demoon. Ik wil dat je wat bloed van hem op een blad druppelt en ook een stukje haar afsnijd. Stuur dat als waarschuwing naa rmijn vader. Dan weten die snert engelen dat ze niet moeten solllen met een demoon. Zei ze met een stem die steeds dubbeler werd. Langzaam aan veranderde ze in de demonische vos hij vulde bijna de hele kamer en keek naar Etricus en Drake. De staarten bewogen. Zeg een Drake...Wat zou ik het beste met onze kleine spion kunnen doen? Vroeg de demoon met een duistere stem.

Lira keek even naar hem toen ze vroeg of hij het lijk in de put wilde gooien voor het alarm geslagen werd. Drake dacht er net weer aan, maar was te benieuwtd naar wat ze allemaal ging zeggen en doen. Haar woorden klonken steeds dubbeler, maar Drake was dat gewent en luisterde er naar zonder enige moeite, maar toen ze vroeg wat ze het beste met Etricus konden doen sloeg de paniek even door zijn lijf, maar hij beheerste zich goed en wist dat Satan hem het liefste zelf voor zich zou hebben. Als hij daar in een cel zou zitten was het wel meoilijk, maar Drake zou hem kunnen bevrijden? 'Hem doden zou je de thoorn van Satan laten nmeer komen dat weet jij net zo goed als ik. De heer wil hem graag voor zijn voeten hebben, maar hij heeft het op het moment erg druk met bevelen geven aan zijn Generalen dus kunnen we hem voorlopig in het cellenblok in de hel onderbrengen tot Satan tijd voor hem heeft!' grinnikte Drake op het einde. Hij moest het spelletje goed mee spelen anders zou het fout af lopen! Het zou niet gemakkelijk zijn, maar hij kon Etricus daar beter bevrijden dan hier in het vervallen oude kasteel die van gameligheid aan elkaar hing... Drake wachten geduldig en wist dat die vos erg gevaarlijk was en een ieder hier meteen zou kunnen doden met een slag van zijn staarten! Drake bleef er koelbloedig onder en liep naar het lijk om het weg te slepen.

Met groeiende woede luisterde Etricus naar Drake zijn spottende woorden. Het voelde alsof een aanwezigheid in Etricus tegen zijn geest drukte, en hem meer kracht gaf. Toen Drake naar Etricus toe liep krabde hij diens wang open met een flinke haal, waarna Drake het bloed van zijn poot likte. Het was geen al te diepe wond, maar bloede wel behoorlijk door de adrenaline. Zijn vampiers bloed was donkerder dan die van gewone mensen, maar nog niet zo zwart als die van Demonen. Voor zover hij wist konden mensen niet tegen vampiers bloed, en zij die er meer dan een slokje van zouden nemen konden net zo goed vergif door hun keel heen kunnen gieten. Lira kwam naar hem toe en hield zijn kin even omhoog met een vinger, maar Etricus negeerde haar spottende toon. Vlak nadat haar lichaam veranderde in die van een vos achtige Demon en Drake voorstelde hem naar de Hel te brengen kwam er een zwarte mist wolk aandrijven. Grote rode ogen verschenen, en de plaats waar ze waren werd plotseling warmer. Vervolgens sprak Satan met een galmende diepe stem, die Etricus zijn nekhaar onwillekeurig overeind liet staan. 'Etricusss... Eindelijk, onze lang uitgestelde ontmoeting.. Spoedig zullen we elkaar in mijn domein zien, maar dat zal nog even op zich moeten laten wachten..' zei de stem van Satan, waarna de rode ogen in de dikke laag zwarte mist zich op Lira richten. 'Vervolg je orders en laat hem in een van onze bewaakte Cellen onderbrengen.' vervolgde hij, waarna de ogen zich sloten en de zwarte mist zich op loste. De warmte verdween weer, en Etricus probeerde niet te denken aan hoe de Hel er uit zou zien.

Het duurde niet lang of het werd aangenaam warmer en Dreake genoot van deze warmte. Hij miste het vreselijk en zag de zwarte mistwolk met de bekende rode ogen. Hij zei dat ze Etricus naar de bewaakte cellen moesten brengen en Drake wist presies waar die lagen. Zelf had hij er een keertje in vast gezeten niet bepaalt een pretje, vooral die levende ketens niet die alleen met de sleutel geopend konden wordeb. Deze ketens warwn veel te zwaar om door iemand op getilt te kunnen worden, maar door de spreuk die Satan erover had uit gesproken leefde die dingen! Drake pakte het lijk en had maar weinig tijd om dit weg te werken die mensen uit het dorp te redden en dan terug door het portaal te gan om Etricus te bevrijden! Drake loosde het lijk in de put voor hij weg liep. Buiten het kasteel shift Drake en rende terug naar het dorp wat hij altijd voor de laatste keer deed voor de demonen konden aanvallen. Drake waarschuwde de gasten en de mensen, maar hij had een klein plannetje en ze moesten op de taarttoping nog was sterk gif bij doen. Het zou de demonen niet doden, maar wel flinke buikpijn bezorgen. Daarna stelde ze overal op het plein poppen op die de goede kleren droegen, maar de menen moesten zich in de grote schuilkelder verstoppen die geheiligt was met heilige tekens zodat de demonen die niet open koden krijgen. Ze mochten er pas bij de dagenraad er weer uit komen. De muziek speelde en Drake verliet het dorp met gewone ps om de kruiden te zoeken die hij voor Etricus zijn ontsnapping nodig had. Drake had het kruid eens per ongeluk gegeten ein slaap gevallen dus was dit perfect voor zijn tweede plan. Drake stopte zijn zakken vol met het slaapkruid voor hij weer riching het kasteel ging, maar hij was nog te ver weg er van verwijdend om op gemerkt te worden.

de demoon dacht na over Drakes voorstel. "dat klinkt als een aanlokkelijk plan ja..." mompelde de demoon. Hij keek van drake naar Etricus en herhaalde dat een paar keer hij ging liggen en kruiste zijn voorste poten. mensen wat waren het toch een idiote wezens met hun loyaliteit en hun hoop, walgelijk was het! de kop van het vosachtige beest draaide zich half toen hij de mistige wolk zag en de hitte voelde. Satan was dus hier met een astrale projectie. wonderbaarlijk was het. Het beest luisterde naar wat satan tegen etricus moest vertellen voor alleer het beest zelf de volledige aandacht van hem kreeg. Zijn oren spitste zich naar voren en hij keek geïnterreseerd. de demoon knikte. "Jawel ooh grote heer der duisternis." Zei de demoon. Hij keek naar hoe Drake het gebouw verliet met het lijk. Mooi zo. De demoon nam Etricus in zijn klauw mee naar vertrekken achteraan. Daar had de demoon zeg maar een privé portaal. Dit kleine portaal kon prima dienst doen om dit mens naar de calblokken te brengen. Hoij sneed ruw de mondlap los en werd weer mens Lira keek hem spottend aan. Nog een laatste wens voor je verdwijnt in dit gat? Vroeg ze met een grijns.

Ver weg van alle comotieloo en engel met warte vleugels die iets moest zoeken om het portaal voor goed te sluiten tenzij er een andere engel zou zijn die het portaal openn zou willen? Razor had Ying en Yang bij een van de dorpen achter gelaten om die te beschermen met hun beschermende schild zodat dat dorp tenminste veilig zou zijn! Razor struinde de bergen af opzoek naar dat ding, maar hij vond het niet. Razor begon kwaad te worden iets wat een normale geboren engel nooit snel zou doen! Razor landen op een platoue en richten zich naar boven. 'Waar hebt u die sleutel gelaten? Ik kan het niet vinden!' schreeuwde Razor luid en voelde de aanwezigheid van God weer in zich en ging in lotushouding zitten met zijn vleugels tegen zijn rug gevouwen. 'Die zul je vinden op de top van de hoogste bergtop.' donderde de stem van God door zijn gedachten heen en gelijk toen Razor zijn ogen opende zag hij een bliksemflitst naar de hoogste bergtop schieten. Even was er een luid gerommel te horen nadat de bliksem was ingeslagen. Het was zo luid dat het in heel Dool e te horen moest ijn geweest. Razor zijn oren deden er pijn van, maar hij richten zich op en opende zijn vleugels om op te stijgen en naar de hoogste bergtop te vliegen. Het was een mega groot zwaard die bijna net zo lang als Razor zelf was. 'Dit zwaard zal in de rots gestoken moeten worden dat naast het portaal ligt. Het zal niet gemakkelijk zijn om dat te doen, want zodra het zwaard eenmaal los gelaten is zul je nog 20 seconden hebben om weg te komen. Het portaal zal exploderen en elle demonen die er bij in de buurt aanwezig zijn met zich mee trekken terug naar de hell!' legde God aan Razor uit die het handvat van het zwaard pakte en het zwaard voor zijn stomme verbazing gemakkelijk uit het gesteente trok. 'Hij i zo licht? Weer u het zeker? Niet dat het een immitatie is?' vroeg Razor voor de zekerheid en kreeg meteen een hele donderpreek over zich heen. 'Okay, okay rustig maar, dus alleen engelen kunnen dit zwaard handteren! Heb geen wonder dat het zo licht lijkt te wegen.' zei Razor en keek even naar zijn rechterzij waar een schede verscheen die voor het zwaard bedoelt was. Razor stak het zwaard erin en opende zijn vleugels weer om zijn weg te vervolgen naar het dorp waar hij Ying en Yang had achter gelaten.

Toen de Demon op Etricus af kwam wou hij instinctief achteruit lopen en zijn zwaard pakken, maar nu die weg was en hij vast was gebonden kon hij niet veel anders dan zich gewoon laten optillen en meevoeren. Ze gingen naar vertrekken, waar een portal was waar zo nu en dan kleine bliksem schichten uit kwamen. Etricus voelde de energie die er af kwam, en de reep stof voor zijn mond werd losgesneden. 'Nog een laatste wens voor je verdwijnt in dit gat?' vroeg Lira, die weer terug was verandert. 'Ja.. Dat je ooit door dit gat gezogen mag worden en je niet meer terug keert..' zei Etricus kil, waarbij zijn ogen een lichtrode gloed kregen van woede. Intussen hoopte hij dat zijn Chimango snel bij Razor zou komen. Even eerder leek het te onweren, maar het was slechts één luide donder en de hemel was bijna onbewolkt. De schram die Drake op zijn wang had gemaakt was al gestopt met bloeden en begon te genezen. Drake had hij niet meer gezien na het lijk te hebben gedumpt, en Etricus hoopte dat het ook zo zou blijven. Hij wist dat, zodra hij in de hel was, een minieme kans van ontsnappen had en spoedig voor de troon van Satan zou worden gesleurd om loyaliteit aan hem te binden. Nooit zou hij dat doen, maar Etricus had gezien waartoe Demonen in staat waren, en wist niet hoe lang hij martelingen zou uithouden.

Onder het vliegen zag Razor een vogel op hem af vliegen, maar toen hij beter keek zag hij dat het de Chimango van Etricus was. Wat had hij te melden? Razor liet de vogel op zijn arm landen en pakte het briefje aan dat deze aan zijn poot had voor de vogel naar zijn schouder fladderde. Razor las het briefje en kokte van woede. Dus Drake had de gift van god en de engelen misbruikt door te gaan spioneren bij de nog resterede bewoners van Doole! Razor slaakte een luide verwensing en vloog zelf richting het dorp met de Chimango van Etricus achter hem aan. Wat hij daar aan trof deed Razor een groot genoegen ook al hadden ze veke huizen in de fik staan of half af gebroke.. Toch lagen ze allemaal op het plein te krimperen van de pijn. Razor kon er bijna om lachen, maar waren dat popen? Razor wist niet of hij het zwaard ook gewoon zo kon gebruiken en stelde die vraag even snel. Buiten het sterrenschot kon ook dit zwaard niet alleen portalen sluiten, maar ook de demonen doden. Omdat dat een van de taken van het hemelse zwaard waren. Razor wist genoeg en trok het zwaard met een grote valse grijns op zijn lippen en liep droog tussen de demonen door die hij een voor een liet verdwijnen. Het was minder spannend dan dat ze terug vochten, maar hij was van ze af en voelde de aanwezigheid van een grote groep mensen. Razor opende de geheiligde deuren en sprong meteen aan de kant om een steelpan te ontwijken. “Zeg zijn jullie wel lekker?!“ riep Razor vragend en de mensen en shifters zuchten van opluchting. Razor kreeg een hele uitleg te horen en even duizelde het hem. Eerst verraden Drake de boel om het later te redden? Hier moest Razor meer over te weten komen, maar ze zeiden niet waar Drake heen was. Dat werd dus zoeken!

Lira lachtte alleen maar om zijn woorden, of eigenlijk lachte de demoon om zijn woorden. "Zielig mens..." Mopperde hij haast verveeld maar wel met een maniakale grijns op zijn vosachtige gezicht. "Ergens best wel ironisch. Jouw laatste wens is hetgene wat er nu met jouw gaat gebeuren." zei ze grinnikend. Voor ze hem even losliet en de fakkels aanstak. ze deed een soort ketting om zijn hals zodat hij nit levend zou verbranden en ze duwde hem naar voren zodat hij op de rand kwam te staan. Ze grinnikte en plaatste haar lippen aan zijn oor. haar warme adem op zijn huid. "Doe ze daarbeneden de groeten." Fluisterde ze voor ze hem een duw gaf en hem in het gat liet vallen. Ze bleef nog even naar het portaal staren voor ze haar mantel weer aantrok en terug naar de voorvertrekken van het paleis liep. ze liep naar de hogee torens waar ze over de dorpen kon heen kijken er sprong haar wat in het oog iets was haar demonen aan het afslachten ze gromde even toen ze zag wie het was. Razor! Ze mompelde een paar vervloekingen en stuurde vreesvliegers (soort giga vleermuizen) op hem af hopend dat zij hem weer weg konden drijven.

Razor keek rond toen ze de schade op namen tot er grote schaduwen over vlogen. Het waren vreesvliegers die door een van de generalen gestuurt waren. Razor grimaste toen er entje het op hem gemunt had. Razor haalde het hemelse zwaard uit de schede en sloeg ermee naar de vreesvlieger die op hem af kwam. Het beest opende zijn muil en wilde naar Razor happen toen hij naar de vleermuisachtige uithaalde. Het beest kreeg een grijns van oor tot oor door het zwaard waardoor de vreesvlieger het uit krijsde van de pijn. Razor's oren deden er pijn van, maar hij haalde opnieuw uit en doden de vleermuis. Het dier viel in een rookpluim uit een waarna de volgende op hem af kwam. RAzor gebruikte zij gaven tegen de vreesvliegers waardoor hij hun huid openscheurde. Door de magie van de engelen was zijn gaven nog even sterker dan toen hij driekwart demon was nog toen Razor vampier was geweest. De vreesvliegers gilde allemaal tegelijk door de pijn die Razor hen bezorgde. Razor kneep zijn ogen even dicht en zocht naar de rust die diep in hem zat en uiten een spreuk die vuur in de hemel zou veroorzaken! Razor maakte een gebaar met het zwaard die als een neer halende beweging zou zijn. Met een luide kreet riep Razor een spreuk die de hemel vulde met het hemelse vuur die alle vreesvliegers in brand zetten. Het koste hem wat energie, maar Razor wilde er niet aan toe geven omdat het nog geen tijd was om zich erbij neer te leggen. Zijn blik bleef op de lucht gericht waar alle vreesvliegers oploste in rook. Razor wilde wel eens weten waar die beesten vandaan kwamen buiten de hel zelfs dan?

De spottende woorden negerend keek Etricus toe hoe Lira fakkels aan stak. De portal maakte zo nu en dan knetterend geluid, en Etricus voelde hoe Lira hem een ketting om deed. Hij vroeg zich zwijgend af waar het voor was, waarna hij richting de portal werd geduwd. 'Doe ze daar beneden de groeten' fluisterde Lira in zijn oor, met haar warme adem op zijn huid. Vervolgens werd hij de portal in geduwd, dat op een draaikolk leek van binnen. Enkele seconde later lande hij op zijn rug op een rotsige ondergrond. De lucht was zonder wolken en donkerrood, en de omgeving was bergachtig met hier en daar lava stroompjes. Etricus voelde hoe hij overeind werd getild en werd meegesleurd. Terwijl hij mee werd genomen probeerde hij een kans te vinden om te ontsnappen, maar de Demonen die rondliepen verloren hem geen moment uit het oog. Ze liepen een soort grot in, die tot Etricus zijn verbazing uitliep op een enorme hal met pilaren in allerlei vormen. Ergens leek het op de paleis van de verbannen koning, alleen zelfs nog groter. Ze brachten hem door een zij ingang richting een aantal cellen die op dat moment allemaal leeg waren, waar het donker en muf was. Iets in hem schreeuwde om zich los te breken, en Etricus begon zich te verzetten terwijl zijn spieren zich aanspanden. 'Jullie zijn gek als je denkt dat ik daar zomaar in ga' gromde Etricus, terwijl de schakels van de kettingen begonnen te kraken. 'Je hebt geen andere keus jongen, verzet je of niet.' zei de Demon rechts van hem, maar op dat moment brak één van de zwakkere schakels waardoor de ketting die hem omwikkelde af viel. Ze probeerden hem tegen de grond te werken, maar Etricus was sneller, die onder hun grijpende handen door dook en zich om zijn as wende en er vandoor sprintte. Hij was bijna de grot uit toen hij voelde dat iets zijn been greep. Met een kreet werd hij naar de grond getrokken door een soort tentakel, die hem terug naar de Cellenblok sleurde. De Demonen schaterden het uit, en toen hij de duisternis in werd gesleurd werd hij in een van de cellen tegen een muur aan gebonden door iets dat bewoog. 'Je maakt het alleen maar lastiger voor jezelf. Werk gewoon maar mee, des te beter je verblijf hier zal zijn' gniffelde een Demon die de wacht hield. Zacht vloekend vervloekte hij de Demonen, en bij elke poging los te komen werd hij simpelweg terug getrokken.

Drake liep tegen de wind in richting het oude kasteel en werd gelukkig niet opgemerkt door de andere demonen die hier en daar opwacht stonden. Drake zorgde ervoor dat hij steeds naar voren rende wanneer ze niet keken. Bij het portaal lag de portaalwachter te slapen. Drake wist dat als die sliep hij niet merkte dat iemand door het portaal ging. Stilletjes gleed hij erdoor heen en moest zich bedwingen om niet te gaan joelen van plezier, maar hielt zich stil. Aan de andere kant in de hel was het dood stil en bijna niemand was hier meer omdat iedereen in actie in Doole en oer de rest van de wereld was. Drake sloop tussen de woningen en bergachtige plekken door tot hij de grot vond die hij zocht. Hier moest hij wezen en door de ketting merkte Satan hem niet op, nog wist hij dat Drake door het portaal heen gesneakt was! Drake liep naar binnen en vond niemand aanwezig, maar hoorde Satan in de hal praten tegen sommige demonen die hier normaal opwacht stonden. Dat kon uren duren en als hij snel was met Etricus hier uit halen konden ze weg zijn nog voor Satan klaar was met zijn preek! Drake slenterde in zijn menselijke gedaante naar de kerkers en zag twee demonen bij de cel deur van Etricus staan. Drake haalde het kruid tevoorschijn en had er ook eentje in zetten waarvan de tak vierkant was, maar de bladeren waren hetzelfde. 'Hey, ik heb een klein presentje van Satan voor jullie. De andere hebben er al van gehad in de hal, maar hij vond dat jullie twee niet overgeslagen mochten worden.' zei Drake en hij kwam dichterbij. Een van de twee had hij al eens flink te grazen genomen gehad dus die keek Drake secpites aan. De andere keek even naar het kruid en nam het aan. 'Wat doet het?' vroeg de kleinere demon die Drake vragend aan keek. 'Het is goed overspannenheid. iets wat nu zeer veel voorkomt onder de gelendere in Doole. Eentje had het kruid gevonden en nu word het onder iedereen verdeelt.' zei Drake en hij keek naar de andere demon die even snoof, maar toch het kruid aan nam. 'Als het weer een van je streken is weet ik je te vinden Drake!' dreigde de demon voor ze allebij erop kauwde. Drake wilde net weg lopen en telde af, maar de grotere demon was sterker dan Drake had gedacht. Hij zag zijn kameraad door zijn benen zakken en draaide zich woest naar Drake. 'Ik wist het jij kleine Joker!' gromde de grote demon en greep Drake die weg wilde draaide, maar hij struikelde bijna en werd bij zijn keel gegrepen. Drake probeerde de klauwen van de demon los te breken, maar die hielden hem vast als een schroefbank en ramde Drake voluit tegen de rotsachtige muur. Drake verloor daardoor bijna zijn bewustzijn, maar vocht er tegen omdat hij zeker gesnapt zou worden als hij hier gevonden zou worden. Zijn luchtpijp werd bijna totaal afgeknepen tot de demon zijn grip op Drake begon te verliezen, maar een alarm kreet kon hij niet meer uiten. Toen de klauw van de demon hem los liet landen Drake op knieén en handen. Hij hoeste even voor De demon plat ging, maar je kon een doffe dreun niet horen omdat hij tegen de muur in elkaar zakte. Drake richten zich op en zocht naar de sleutels die hij vond en de celdeur opende. Het was er stikke donker, maar Drake wachten even tot zijn ogen eraan gewent waren en liep naar binnen. Etricus werd vast gehouden door de levende ketens, maar er klopte iets niet, waar was de derde ketting? Drake zocht er naar en vond het ding tegen het plafon klonkelent! Die dingen reageerde op het minste of het gerinste geluid dus Drake moest zo stil mogelijk naar oren toe om de sleutel in het slot te steken. De tweede hielt zich bezig met Etricus te pesten, maar richten zich ineens richting Drake toen deze een botje weg tikte met de punt van zijn schoen. De keten had heel even nodig voor hij zich uitstrekte en vol op Drake af ging. Drake draaide weg en ontweek nog een uithaal van deze keten voor die op het plafon er ook bij kwam! Drake sprong weg en dook richting het slot dat aan de rechterkant van de cel verstopt zat onder het stro. Drake greep het slot en dook net weg voor een van de ketens die zijn arm gemunt had. Snel stak hij de sleutel in het slot, maar voor hij die om kon draaiden greep de andere hem rond zijn ribben en begon vreselijk hard te knijpen zodat Drake hem niet voor tijdelijk zou kunnen verlammen! Drake negeerde de pijn die het deed en draaide het slot om, meteen verlichte de pijn doordat de ketens rond zijn ribben weg gleden en ook Etricus zou nu vrij zijn. Drake stond op en richten zich naar Etricus. 'Sorry van eerder, maar als ik dat niet gedaan had zouden we hier nu allebij gevangen hebben geeten, maar latere uitleg moet wachten we hebben nog maar een paar minuten voor die dingen weer wakker worden en Satan klaar is met zijn preek!' erontschuldigde Drake zich en wilde net naar de uitgang lopen.

Oh oh Wat gaat Etricus nu doen? 0-o

Etricus zat zich dood te ergeren aan een van de tentakel achtige keten die blijkbaar soort van leefde en alsmaar langs zijn wang wreef. De ander hield zijn armen tegen de muur, en elke keer dat hij een poging deed om te ander weg te slaan werd zijn hand gewoon terug getrokken. De Demonen vonden het alleen maar amusant, en toen ze hem een keer los lieten dacht Etricus zijn kans te hebben, maar werd net zo hard weer terug getrokken. 'Verdomme! Als die krengen me niet onmiddellijk met rust laten zullen jullie het bezuren!' tierde Etricus kwaad, die zijn kans greep om zijn scherpe hoektanden in de vervelende tentakel achtige keten te zetten, die vervolgens krijste en de druk op zijn armen alleen maar erger aanspande. Alsof zijn oproep werd gehoord kwam iemand binnen en deed iets met de demonen voor zijn cel. Toen de geur van Drake in zijn neus drong vloekte Etricus nogmaals. Wat moest hij nu weer? Na een flinke worsteling leken de twee Demonen uitgeschakeld en kwam Drake binnen die hem los maakte na de ketens uit te hebben geschakeld. Met een opgeluchte zucht wreef hij over zijn armen waar hij vast werd gehouden en knikte even op Drake zijn woorden, maar wierp hem een waarschuwende blik toe. 'Ik kon je wel vermoorden.. Maar dat kan ik nog steeds als hier nog een addertje onder het gras schuilt, dus geen trucjes.' zei Etricus zacht maar duidelijk, maar was zichtbaar opgelucht hier weg te kunnen. Met sluipende passen liep hij het cellenblok uit, over de silhouetten die roerloos op de grond lagen. Toen hij de Cellenblok uit kwam keek hij snel rond, en wachtte tot een paar Demonen voorbij liepen. Half gebukt holde hij naar de uitgang van de grot en hoorde de donderende stem van Satan die zijn preek nog steeds hield. Eenmaal buiten kon hij een opgeluchte zucht niet onderdrukken, maar wist dat hij nog lang niet buiten de gevarenzone was, waar hij wachtte op Drake..

Drake zag zijn waaschuwende blik en knikte ernstig, voor ze de gang uit liepen en op een stel voorbij lopende demonen moesten wachten. Satan was nog bezig, maar dat zou niet lang meer duren! Eenmaal buiten hoorde Drake de opluchting die Etricus verzuchten. Drake shifte en zetten even zijn schubben op om de warmte van de hel nog een laatste keer onder zijn schubben te sluiten. “Kom we kunnen er nog door voor de portaalwachter wakker word!“ zei Drake en sprinten naar het portaal toe toen zijn schubben weer plat lagen. Het was niet ver, maar op het moment zaten ze in vijandelijk gebied. Snel sprong Drake door het portaal heen en keek om zich heen, niemand alleen de slapende portaalwachter! Toen Etricus er ook door heen was wenkte Drake hem met zijn staart om aan te geven welke kant ze op moesten. Drake rende richting de bomen voor een luide kreet hoorbaar was. Drake keek verschrikt om en wiebbelde even met zijn oren, Gelukkig had hij de keting nog om. “Snel hier heen!“ zei Drake verm voor hij weg stoof. Hij had nog nooit zo hard gerent, zijn poten leken de aarde niet eens te raken... Toen ze dichterbij het moeras kwamen klonken de geluiden steeds doffer en verder weg. Drake sprong van droog land naar droog land, maar misrekende zijn laatste sprong waardoor hij verkeert landen en de ketting van zijn hals vloog! Drake zag het ding schitteren aan een van de takken maar kon er in deze vorm niet bij. Drake shiften terug en wilde de ketting net pakken toen een mega grote pijn golf door zijn kop joeg! Drake zag niks meer en sloeg zijn armen om zijn hoofd heen en kreune van de pijn. Hij boog wat naar voren om zijn evenwicht te kunnen bewaren. Een zwarte mistwolk kwam aan drijven en al snel werden twee rode ogen zichtbaar. ‘Dit keer ben je te ver gegaan Drake! Jullie zullen allebij terug naar de hel gebracht worden en voor jouw heb ik iets speciaals in gedachten kleine ontdankbare vlegel!‘ gromde Satan kwaad. Drake kon het niet helpen, maar hij kon weinig uitrichten tegen de pijn, al hij had Satan al een eerder uit zijn gedachten gedreven en onwillekeurig moest hij aan Alina denken. Hij was bang dat Satan haar iets aan zou doen. “Rot op!“ schreeuwde Drake luid voor hij met veel moeite naar de ketting greep. Toen zijn hand erom heen sloot werd de pijn al minder, maar nadat Drake het ding weer om had verdween die helemaal. Hij heeg, maar zou zich niet opnieuw aan Satan overgeven zoals hij toen deed toen hij die ketting bij de engelen hd afgetroggelt. “Ze weten nu dat we hier zijn, we moeten hier snel vandaan!“ heeg Drake voor hij voort rende. De mistwolk was samen met het om doen van de kettng verdwenen dus hadden ze vrij baan. Drake rende nog door tot ze weer in het bos waren en zorgde ervoor dat hun sporen ontvindbaar waren door over een bepaalt gras te lopen die terug veerde, zodat ze niet konden zien dat hij en Etricus hier overheen gegaan waren. Het huisje dat hij gebouw had, hoe premitief ook stond goed verscholen tussen de bramenstruiken. Drake hielt de deur open zodat Etricus ook naar binnen kon voor hij hem sloot en op een afgedankte stoel neer zakte met zijn handen in het haar. Drake heeg nog maar dat werd langzaam aan minder al bleef hij zo met gesloten ogen stil zitten.

Zo snel ze konden renden ze richting de portal. Etricus verbaasde zich er van dat de Portal wachter in slaap was gevallen toen ze er door heen kwamen, maar herinnerde toen de twee andere Demonen die Drake zojuist onder zeil had gekregen. Toen er een kreet klonk rende Etricus nog harder achter Drake aan, die de weg beter kende. Ze gingen een moeras in, waar dikke walmen hingen en Etricus zijn voeten een stukje in de bodem weg zonken. Ze sprongen van het ene droge stukje naar de ander, maar op gegeven moment landde Drake verkeerd waarbij zijn ketting af vloog. Meteen Shifte Drake terug, maar greep kreunend van de pijn naar zijn hoofd. Vervolgens kwam de bekende zwarte mistwolk aandrijven waar de twee rode ogen van Satan zichtbaar werden. De stem dreunde in Etricus zijn gevoelige oren, en Drake was uiteindelijk in staat de ketting weer om te doen waar de mistwolk door verdween. Zo snel als ze konden renden ze weer voort het bos in tot ze bij een klein huisje kwamen. Drake hield de deur open, en Etricus stapte naar binnen waar hij rond keek. Drake ging zitten op een stoel met zijn handen in het haar en zijn ogen gesloten. Etricus maakte het zich makkelijk op de grond, en keek naar het kettinkje die Lira om had gedaan. Van de verhalen die hij had gehoord moest de Hel erg warm zijn, en de ketting zorgde er blijkbaar voor dat hij niet verbrandde. De ketting was vrij simpel, maar het kleine rode steentje er aan leek een beetje te gloeien. Vervolgens stond Etricus weer op, en begon onrustig heen en weer te ijsberen. 'Bedankt voor je hulp, Drake.. Het spijt me te zeggen, maar ik moet snel weer gaan. Ik was op missie hulp in te roepen en het land op de hoogte te stellen van de koning zijn verbanning. Misschien dat je met me mee kunt gaan, om onder de toorn van je broer en de anderen uit te komen zodra ze horen van je verraad.' opperde Etricus, die stopte met ijsberen en Drake aan keek.

Etricus ging eerst zitten wat Drake wel hoorde, maar al snel klonken zijn voetstappen op en opende Drake zijn ogen toen hij het voorstel hoorde. 'Dat zullen ze al weten, Satan is niet de langaamste met dingen door te geven, maar alles is beter dan afwachten tot ze me vinden. Alucard heeft ook niet stil gezeten dus lijkt mij dat ook niet snel om dat te doen... Ik moet... het alleen even laten bezinken dat is alles.' zei Drake voor hij op stond en naar een klein raam toe liep en naar buiten keek. Het huisje was misschien niet te zien nog hun voetstappen doo het verende gras en de bramenstruiken, maar ze konden hen gemakkelijk volgen als ze hun geurspoor zouden volgen. Drake zuchte even hij had geweten dat het zo zou gaan, maar toch voelde het vreemd alsof hij nu pas echt vrij was van alle invloeden dankzij de ketting, maar die vrijheid had hij altijd al gehad en dat besef had Drake nog niet gehad, maar Alina zou in iedergeval bij zijn te horen dat hij zich nu echt tegen Satan had gekeert!

Haar vreesvliegers werden als vliegen neergemept hoe veel ze er ook stuurde en dat irriteerde haar mateloos. Ze was het meer dan beu en ze rende er zelf op af. ze sprong van het balkon de rode mantel viel van haar schouders terwijl de vos zijn gedaante aannam. De bomen werden omver gewalst onder de stevige snelle passen en al snel stond de demoon grommend tegenover Razor. "Waarom loop jij mij toch altijd voor de voeten?!' Het beest gromde. "Mijn prachtige vreesvliegers zomaar molseteren" Gromde het beest geIrriteerd. "dan klaar ik het zelf wel op" Zei het beest met een grijns voor hij aanvile met scherpe klauwen en slagende staarten. Razor was lastig net een mier die maar niet geplet werd, een mug op de vooruit van de demoons idiale wereld. Maar al snel stopte de demoon met aanvallen hij kreeg een mentale boodschap. Etricus was weg, ontsnapt door de hulp van een verrader. De demoon gromde en keek naar Razor. "Je hebt geluk deze keer ik heb belangrijkere dingen." Mompelde de demoon. Hij nam Lira's vorm weer aan en ze wilde gaan rennen. het handige aan de ketting die ze etricus had gegeven was dat het een singaal (geen idee hoe je het schrijft) afgaf aan Lira's demoon. Zo moeilijk was hij dus niet te vinden! Maar natuurlijk bestond de kans dat razor er een stokje voor stak?

Al snel kwam de demon die in Lira stak zelf een gerent en gromde kwaad dat hij zijn vreevliegers gedood had. Razor grijnsde vals voor hij de aanvallen zo goed als het ging ontweek, maar het lulige aan zo'n zwaard was dat hij veel langer de tijd moest nemen om zelf een aanval uit te voeren! Ineens stopte de demon en zei dat Razor geluk had en die demon iets belangrijkers te doen had. Razor wilde Lira net stoppen, maar hij kreeg een berichtje dat zijn wolven hulp nodig hadden. Razor vloekte zacht en was gedwongen hen eerst te helpen dan zijn dochter en die demon tegen te houden. Razor hoopte dat het snel over zou zijn, maar hij was er niet zeker van. Snel vloog hij weg richting het dorp kilometers hier vandaan om hen te ondersteunen tegen de demon aanvallen!
( Razor komt later weer trug ^^)