The end of old times

Mistake voelde zich al een tijd niet goed en healers konden haar niet helpen ze zat op de veranda voor zich uit te staren met een deken over haar schouders. een paar hoestbuien kwamen naar boven en ze merkte dat er zelfs wat bloed uit kwam tijdens het hoesten. Mistake wist hoe laat het was ja ze zou niet lang meer leven maar ze vond het niet erg. Ze had een mooi leven gehad met Dregoe haar grote liefde ze had geweldige kinderen will haar echte zoon en razor haar geadopteerde ventje. En natuurlijk haar kleindochters die schatjes. Mistake wist niet dat hester sue nog lira nog Razor gevangen waren dat had Dregoe haar niet verteld bang dat ze nog zieker zou worden. Mistakes ooit zo levendige blik was glazig en leeg geworden. ze was langzaam aan het wegkwijnen...

De dag van de aanval kwam dichter en dichterbij, maar zin grootste zorg ging uit naar Mistake. Ze had een ongenezelijke ziekte op gelopen en Dregoe had haar verschoont van het nieuws dat er al drie van hun groep gevangen zaten buiten Tamina in het kasteel. Etricus bleek erg handig te zijn binnen de kasteel muren en daar was Dregoe toch wel blij mee. Hij kwam net terug van een van vele gesprekken met Robin en zetten zijn paard op stal. Dregoe hoorde haar net hoesten en hij kromp inwendig ineen. Dregoe liep de stallen uit en zag haar lege blik die ooit zo vol leven had gestaan. Terug denkend aan hoe ze elkaar ontmoet hadden, had ze hem zelfs bijna aan gevlogen gehad, maar Dregoe had zich niet aan haar op gedrongen en zo waren ze verliefd op elkaar geworden. Met een luchte zucht zetten hij zich naast Mistake. Ze was zo broos geworden zins ze die verschrikkelijke ziekte had! Dregoe legde voorzichtig zijn arm om haar heen en gaf Mistake een kus op haar voorhoofd. “Ik ben er weer lievert.“ zei hij zacht en drukte haar zachtjes tegen zich aan.

Mistake zag Dregoe aankomen en ze glimlachtte lichtjes naar hem. Hij kwam langs haar zitten en ze kroop tegen hem aan nadat hij haar een zoen op haar voorhoofd had gegeven. Ze keek hem aan. ze wist dat hij het verschrikkelijk vond om haar zo te zien. Ze haatte het om hem pijn te doen en daarom vocht ze zo hard tegen deze ziekte ze wilde hem niet alleen achter laten ze wilde hem niet kwetsen maar ze wist niet hoe lang ze het nog zou kunnen volhouden. Ze moest nog eens hoesten het was een afschuwelijk geluid en bloed drupte uit haar mond. ze legde haar hoofd tegen zijn schouder aan haar ogen zakte steeds dicht ze was zo moe. Maar ze durfde niet te slapen bang dat ze mischien niet meer wakker zou worden. Ze zei niets ze wilde niet dat hij de afschuwelijke klank van haar stem zou moeten horen.

Haar glimlach beurde Dregoe weer wat op, maar het deed hem ook pijn haar zo te zien lijden. Wat moest hij als ze stierf? Ze hoeste opnieuw en hij kon een rilling van afschuw niet onderdrukken. Mistake was ook moe dat merkte hij wel, maar haar trouw zorgde er voor dat ze die ziekte vol hield. “Ik vind het erg voor je schat, maar als je moet ga dan en rek je leed niet...“ deze woorden deden hem vreselijk pijn, maar hij wilde ook niet dat ze pijn leed om bij hem te blijven?

ze zag hem rillen van afschuw en ze draaide zich een beetje van hem weg ze wilde niet dat hij het zo zag. Bij zijn woorden keek ze hem even aan ze wist het niet ze wilde hem niet achter laten. Ik wil je niet in de steek laten Zei ze met een zwakke stem. Ze keek even naar de lucht en ze zuchtte. Wat moest ze doen? Moest ze nog verder lijden zodat ze hem niet achterliet? Of moest ze hem nu oveel pijn doen en haar leven laten wegglijden? Mistake zuchtte nog even en ze hield zijn warme hand in haar pezige lkoude bleke vingers. beloof me dat je weer gelukkig wordt. en zeg wil en razor dat ik van hun hou Zei ze zachtjes ja ze wist niet of ze hen nog zou zien voor ze stierf. dus vroeg ze het maar aan hem. Mistake keek nog eens naar de lucht nog even wachten en haar ziel zou daar rondzweven

Dregoe hoorde wat Mistake zei en knikte. “Dat zal ik doen lievert. Het zal alleen nooit meer zo zijn als vroeger wanneer jij er niet meer bent.“ zei Dregoe en zag haar even van zich af draaien. Dregoe haten het. Hij kon niks doen om haar beter te maken. Als ze in de arena vast had gezeten kon hij haar nog bevrijden en redden van de hunters, maar de dood was een smerig schepsel dat je niet kon zien nog kon doden. Dregoe wilde haar nog dicht bij zich hebben en trok Mistake weer naar zich toe. “Ik wou dat ik iets voor je kon doen, maar we hebben alles al geprobeert.“ zijn stem klonk zacht bijna verslagen zelfs door haar ziekte, maar hij moest zich sterk houden voor haar, voor de leden en voor alle gevangen shifters! Dregoe legde zijn hoofd naast die van haar zodat beide van hun gezichten dezelfde kant op keken. “Weet een ding Mistake je zult altijd bij me zijn, waar je straks ook zijn mag En ook dat jij de enige vrouw voor mij bent waar ik ooit van gehouden heb!“ zei hij en wreef even met zijn gezicht langs de hare ze voelde al kouder aan dan anders en hij had het er erg moeilijk mee, maar Dregoe probeerde het haar niet te laten merken en hij wilde haar nog mooie momenten laten hebben door dichtbij haar te zijn!

Ze keek hem aan met een zwakke glimlach. "Je hebt mij niet nodig lieve Dregoe je hebt onze kinderen en prachtige kleinkinderen...." Zei ze met een zwakke stem ze wou dat hij niet zo zwaar hoefde te tillen aan haar naderende dood. Ze legde haar geaderde hand tegen zijn wang. "je hebt al alles voor me gedaan Dregoe je hebt mij een prachtig leven geschonken met liefde, een prachtig thuis en prachtige kinderen. Je hebt alles gedaan wat je kon en dat was meer dan genoeg..." Zei ze haar stem werd steeds zwakker. Dregoe legde zijn hoofd naast die van haar zodat beide van hun gezichten dezelfde kant op keken. "Ja lieve dregoe ik zal altijd op je letten waar ik ook heen ga..." Met dat gezegd nestelde ze zich tegen hem aan liet ze zich verzwelgen door zijn omhelzing. "Ik hou van je..." Fluisterde ze voor ze haar ogen sloot en zich langzaam liet meevoeren door de tunnel naar het eeuwige licht. Ze stierf waar ze gelukkig was, waar ze thuis was in zijn armen een mooiere dood had ze zichzelf niet kunnen wensen. De wind blies de bloesemblaadjes rond hen een laatste teken dat ze altijd over hm zou blijven waken...

Haar stem werd zwakker en zwakker, maar hij liet haar gaan. Ja hij had haar een prachtig leven geschonken na die rot jeugd de ze had gehad. Haar laatste adem teug ging over in die stervende zucht die hij al vaker had gehoord bij de bloodhunters de hij gedood had, maar deze keer voelde hij zich misselijk worden en kneep zijn ogen dicht. Tranen vloeide over zijn wangen en hij voelde haar lichaam slap worden. Toch was hij blij dat ze in zijn armen stierf en niet ergens lag dood te gaan door een doodsteek zonder dat hij bij haar was! “Mistake je was nooit een vergissing geweest dat konden hun gewoon niet zien... ik zal doorgaan al weet ik nog niet hoe.“ zei hij nog voor de bloesemblaadjes door de wind meegenomen werden ver en hoog de hemel in. Zijn verdriet was groot, maar hij moest sterk blijven. Sterk zijn voor iedereen om zich heen, maar vooral de hunters mochten het niet te weten komen. Niet voor deze oorlog voorbij was!!! Zijn klagende huil galmde over het dorp en hij wist zeker dat iedereen het horen zou. De wind droeg zijn verdriet met zich mee tot over hun gehele terretorium tot ver in die van de BFP. Toen hij stopte met zijn wolven huil drukte hij Mistake nog een keer voorzichtig zodat haar fragile lichaam niet zou breken en legde haar neer op een bed die ze op de veranda hadden neer gezet zodat ze lekker buiten kon zijn als ze wilde. Dregoe baarde haar op zodat alle leden Mistake nog een laatste eer konden bewijzen die nog niet gevangen waren of die hij op Missie had gestuurt. Dregoe werd telkens gecodoleert door iedereen en die nam hij stil knikkend in ontvangst. De dag na haar dood begroeven ze Mistake op een heuveltop waar Dregoe en Mistake vaak hadden gezeten in het begin toen hij de WOF gestart was en hij met haar had afgesproken dat als ze zouden sterven hier begraven zouden willen worden. Toen ze haar graf dichten was het nog zonnig, maar toen de dienst erop zat leek het alsof Mistake huilde doordat het begon te regenen en iedereen snel hun woning opzocht behalve hij. Dregoe legde zijn hoofd in zijn nek en liet de regen over zich heen stromen. Uit eindelijk ging ook hij naar binnen zwelgend in zijn verdriet waar niemand hem kon zien, maar zich er scherp van bewust dat ze nog veel werk voor de boeg hadden om de koning ten val te brengen en iedereen van zijn tiranie af te helpen!

(Oh oh ik heb de tranen in mijn ogen alweer in dit hele topic al!)