Where should I go?

Soraya spoorde Lijster aan en de merrie hinnikte zachtjes en begon gehoorzaam met gallopperen. Soraya genoot van de wind door haar haren en de frisse lucht van het woud. Waar ging ze heen? De vraag speelde al ee tijdje in haar hoofd, ze wou niet in stad blijven, daarom was ze vertrokken met al haar bezittingen en alle dingen uit hun huis die ze kon gebruiken. Ze zou haar zusje vinden, en doden. Het kind was het niet waard om te blijven leven. Ze gaf een zacht trekje aan de teugels en Lijster ging terug naar draf. Met haar linkerhand viste Soraya een appel uit haar zadeltas en begon ervan te eten terwijl ze Lijster terugliet gaan naar stap. Als ze rustig reed kon ze beter luisteren naar haar gedachten, beter denken.

Met snelle passen liep Rina door het bos. Ze probeerde zo snel weg te komen als ze kon. Ze was juist ontsnapt bij de bloodhunters en ze straalde doodsangst uit. Ze was ook gewond geraakt. Er zaten twee diep wonden haar linker arm. Het blood stroomde er nog steeds uit, tussen de scheuren van haar groene kleren door. Ze had ook nog altijd twee ketens aan haar voeten zitten, die had ze niet af gekregen. Plots hield iets Rina haar voet tegen en zwaar viel ze op de grond. Haar in verschillende tinten oranje horen schrapte tegen een boom. Het maakte een luid krassend geluid en ze was er vrij zeker van dat de bloodhunters het hadden gehoord. Met moeite stond Rina weer recht en vervolgde ze snel haar weg. Rina zou normaal niet zo vlug opvallen in het bos door haar grijze huid nu maar het feit dat ze wit haar had en fel oranje horens hielpen niet echt. Rina moest wel in deze vorm weg rennen want ze kon haar andere nauwelijks houden. Bang flitste haar ogen even naar achter en ze zag geen bloodhunters maar toch bleef ze door rennen. Plots doemde er een weg op en Rina viel plat op haar gezicht op de weg. Ze hoorde iets dichterbij komen en vlug gebruikte ze haar illusies om haar er als een normale 14 jarig meisje te laten lijken. Gewond en met grote ogen van de schrik ging Rina aan de kant zitten. De wonden had ze niet kunnen verbergen met een Ilusie en het bloed stak fel af van haar kleren.

Vlug voorderde Soraya over de weg toen ze een gewond meisje langs de weg zag zitten. Zou ze aangevallen zijn door Shapeshifters? Wellicht door haar zus. Ze stuurde Lijster naar het meisje toe, maar steeg niet af. 'Ben je aangevallen door een Shapeshifter?' vroeg ze 'Een witte panter, of als mens een blond meisje met blauwe ogen. Rond de zeventien jaar oud?' ze voelde er niet erg veel voor om het meisje te gaan helpen, behalve als die haar wellicht verder kon helpen in haar zoektocht nar haar zusje.

Rina zag iemand dichterbij komen en de geur van bloodhunter hing om die persoon heen. Wat bang schuifelde ze naar achter toen het meisje dichterbij kwam terwijl ze nog steeds op haar paard zat. “Ben je aangevallen door een Shapeshifter?” vroeg ze “Een witte panter, of als mens een blond meisje met blauwe ogen. Rond de zeventien jaar oud?” Snel dacht Rina even na over wat ze kon zeggen maar het paard zag er wel erg groot uit en dat verbeterde haar situatie niet echt. Gejaagd haalde ze snel adem en zei met een bibberende stem “I-ik k-k-kan het me n-niet echt her-herineren.” Ze begon ook wat moet te worden maar bleef de illusie aanhouden, nu zou het wel een erg slecht moment zijn om die te verliezen. “Ik denk da-dat het een sh-shifter was.”

Het meisje haalde gejaagd adem en antwoorde Soraya's stem met bibberende stem. “I-ik k-k-kan het me n-niet echt her-herineren.” zei het meisje en Soraya knikte, dat kon, sommige mensen verdrongen de ergste dingen die ze meegemaakt hadden. Ze joopte dat haar zus dat niet zou doen, ze hoopte dat eht kreng de situatie honderd keer opnieuw zou beleven. “Ik denk da-dat het een sh-shifter was.” klonk de stem van het jonge meisje toen plotseling weer en Soraya richtte haar aandacht weer op haar 'Oke.' ze zei emotieloos maar ging daarna aardiger verder 'Als je wilt kan je met mij meerijden tot het volgende dorp.' Lijster was een sterk dier en het meisje woog waarschijnlijk niet zo veel dus de grijze merrie zou het wel houden. Soraya wachtte op reactie.

De persoon voor haar richte haar aandacht weer op Rina en zei een emotieloze oké maar voegde daar met emotie aan toe “Als je wilt kan je met mij meerijden tot het volgende dorp.” Rina keek even naar het paard toen het meisje dat zei. Ze was er vrij zeker van dat het paard haar ook nog zou kunnen dragen. Ze had nooit echt veel eten gekregen en was al redelijk klein. Maar er was ook van dat als het lang ging duren dat ze misschien de illusie niet meer kon aanhouden en dat zou helemaal niet goed zijn maar als ze hier bleef zitten had ze de kans dat de andere bloodhunters zouden komen en haar weer zouden vangen. Die zouden haar zoizo straffen voor het feit dat ze was weg gelopen. Het leek haar op beter om op dit moment met de vreemde bloodhunter mee te gaan. “OK-okeé.” zei ze nog een beetje bibberen. Ze had echter geen idee hoe ze op het paard kon geraken want die was een stuk groter dan haar. Ze hoopte ook dat het paar het niet zou doorhebben dat ze een illusie had gemaakt nu want dieren hadden zo een dingen vaak vlugger door dan een mens.

“OK-okeé.” zei eht meisje en Soraya hielp haar om achter haar op Lijster te gaan zitten. Ze boog zich verover en tilde het meisje aan haar oksels hoog genoeg op om zodat ze haar been over Lijster heen kon leggen. Toen het meisje zat gaf Soraya Lijster zacht de sporen. 'Kan je vertellen wat er gebeurt is?' vroeg ze toen met haar harde stem.

Het meisje hiep Rina om achter op haar paard te gaan zitten. Rina probeerde haar angsten wat te verminderen want ze wist dat paarden dat heel goed konden voelen. Het meisje Pakte haar op bij haar oksels en Rina ging op het paard zitten. Het meisje en gaf ze het paard de sporen en het paard vertrok. Het meisje vroeg "Kan je vertellen wat er gebeurt is?" "Uhm," begon ze wat bibberend, "het was een zeer grote shapeshifter met grote klauwen en grote tanden;" Rina deed dit liever niet, er voor zorgen dat een andere shifter in de problemen komt door haar, maar ze had nu niet echt een keuze. "Die shifter was daarna er snel zeg gelopen. Ik heb het allemaal niet zo goed gezien omdat het zo snel ging." zei ze met een stille stem. Ze hoopte dat ze nu genoeg had gezegd.

"Uhm," begon het meisje wat bibberend met antwoorden, "het was een zeer grote shapeshifter met grote klauwen en grote tanden; Die shifter was daarna er snel zeg gelopen. Ik heb het allemaal niet zo goed gezien omdat het zo snel ging." Soraya knikte, ze begreep het niet, maar dat maakte niks uit. Al snel naderden ze de rand van het bos en vanonder de donkere schaduw van de bomen kwamen ze weer in het volle daglicht. Er lag een dorpje aan het einde van de smalle weg. Lijster stapte rustig door. 'We zijn re bijna.' zei Soraya koel 'Als je je meer herrinnert of als je een witte panther shapeshifter ziet, of een meisje dat erg veel op mij lijkt maar iets jonger en kleiner, probeer mij dan te contacteren!' ze legde erge nadruk op die woorden want het was erg belangrijk voor haar en het werd waarschijnlijk zoeken naar een speld in een hooi berg. 'Ik ben Soraya Elensar' het was de achternaam van haar moeder, die ze dus gehad had voordat ze met hara avder was getrouwd, maar Soraya wou niet langer de schand van die naam dragen.

Het meisje knikte en Rina zag dat ze al snel de rand van het bos bereikte. Even moest Rina haar ogen dicht knijpen toen ze weer in volledig licht kwamen. Ze had misschien een illusie gemaakt maar haar ogen waren nog altijd even gevoelig als normaal. Het maakte niet uit hoe sterk de illusie was, je zou nog altijd haar horens kunnen voelen als je met je hand boven haar hoofd ging. Dat was het nadeel van illusies, je kon het niet zien maar het was er toch. Rina kon het dorp al zien en hoorde het meisje zeggen dat ze er bijna waren. Rina hoorde haar ook zeggen “Als je je meer herinnert of als je een witte panter shapeshifter ziet, of een meisje dat erg veel op mij lijkt maar iets jonger en kleiner, probeer mij dan te contacteren!” Rina knikte en Het meisje stelde zichzelf daarna voor als Soraya Elensar. “Mijn naam is Rina.” zei Rina zachtjes toen en ze bereikte het dorp. Rina verstijfde toen ze binnen kwamen en veranderde haar illusie meteen zodat je haar niet kon zien. Haar vorige eigenaar stond hier en deelde posters uit met haar gezicht en naam erop!

“Mijn naam is Rina.” zei het meisje zacht na geknikte te hebben op haar vraag. Rustig stuurde Soraya Lijster tussen alle mensen door en het paard hinnikte zachtjes 'Woon je hier?' vroeg Soraya aan Rina, want anders kon het meisje nog wel een dorp op twee meerijden.

-FAAAL....

Rina kalmeerde een beetje toen het Soraya de andere bloodhunter niet zag maar dat betekende niet dat ze hen niet konden zien. Rina veranderde de Illusie vervolgens zodat Soraya de bloodhunter niet kon zien en de bloodhunter hen niet kon zien. Ze zakte een beetje verder weg op het paard en luister naar wat het meisje vroeg “Woon je hier?” Rina schudde nee en zei zachtjes “Ik woon niet hier, ik woon in een ander dorp.” Rina was ondertussen blij dat Soraya het paard zo goed tussen de mensen kreeg want anders zou het een klein probleem zijn want ook al kon je hen niet zijn door de illusie, de illusie kon niet verbergen dat ze er echt waren. Als iemand tegen het paar aanliep zou die zich wel afvragen wat het was.

(ik heb er toch dit van kunnen maken ^^)

“Ik woon niet hier, ik woon in een ander Rina en Soraya knikte 'Dan rijden we verder.' zei ze terwijl haar ogen goed om zich heen bleven kijken. Lijster werd een beetje onrustig van alle mensen om zich heen, tenminste, dat dacht Soraya. Plotseling begon een man naar haar te scheeuwen en Soraya keek naar hem. Hij scheeuwde onzin, dat dacht ze eerst, hij hield een plaat op, er stond een gezicht op van een jong meisje, Rina's! Merkte ze gelijk op en keek naar het meisje achter haar 'Wat mot hij van je?' vroeg ze bars aan het meisje.

"Dan rijden we verder."zei Soraya. Rina haar illusies begon stilletjes aan een beetje te vervagen. Ze had ze al een tijdje geleden gemaakt en het was ook wel een redelijk grote. Ook merkte Rina dat het paard waar ze op zaten een beetje onrustig begon te worden. Toen begon er plots een man naar hen te schreeuwen en Rina verstijfde een beetje toen ze zag wat hij vast had, een plaats met haar gezicht erop. Soraya had het ook gezien en bars vroeg ze aan Rina "Wat mot hij van je?" "Uhm," sprak ze zachtjes, "niks denk ik, hij ziet me vast voor iemand anders aan." Rina hoopte dat dat genoeg was, ze kon niet echt een nieuwe illusie maken want dan zou de de gene die ze nu nog had verwaarlozen, zoals die van haar uiterlijk.

"Uhm," sprak Rina zachtjes, "niks denk ik, hij ziet me vast voor iemand anders aan." Soraya keek naar haar en maar gaf Lijster toch de sporen. De man schreeuwde en er kwam een tweetal bewakers op hen af, met een vlugge beweging van haar hand wierp Soraya een klein mesje dat de voorste in zijn schouder trof, ondertussen gaf ze Lijster nogmaals de sporen en het dier stijgerde voordat de mensenmenigte uiteen stoof en het dier door liet. In volle galop reden ze het dorp uit en daarna liet Soraya het dier weer teruggaan naar stap 'Dat denk ik niet.' zei ze nors tegen Rina, ze wou duidelijkheid en uitleg.

Soraya keek even naar Rina en gaf haar paard toen de sporen. De man achter hen schreeuwde nog meer en een paar bewakers kwamen op hen af. Soraya gaf het paard nog eens de sporen. Het paard steigerde en de mensen voor hen weken uiteen en het paard reed toen door in volle galop. Na een tijdje vertraagde het paard en ging weer naar stap. Daarna zei Soraya nors "Dat denk ik niet." Rina begon een beetje in paniek te raken. Ze had geen idee wat te zeggen, en nu van het paard af springen zou ook niet helpen ze zou waarschijnlijk niet zo ver komen. "Ik weet echt niet wat die man wou." zei ze.Haar illusie was nog steeds goed genoeg, nu ze uit het dorp waren moest Rina minder illusies aanhouden.

"Ik weet echt niet wat die man wou." zei Rina nogmaals en Soraya draaide zich half naar haar om en keek haar aan 'Hou maar op.' zei ze 'Ik heb je geholpen maar blijkbaar kan ik diezelfde vriendelijkheid niet terugvragen. Ze greep de pols van het kind beet en met een zachte klik zat de armband vast 'Je twijfels lijken me nu duidelijk genoeg, als je niet had gelogen, had ik je misschien laten gaan.'

Het meisje draaide zich half om en keek Rina aan. Ze zei “Hou maar op. Ik heb je geholpen maar blijkbaar kan ik diezelfde vriendelijkheid niet terugvragen.” Soraya pakte nu Rina haar pols vast en er klonk toen een zachte klik die Rina erg bekend voor kwam. Ze had haar een armband om gedaan. Daarna zei Soraya “Je twijfels lijken me nu duidelijk genoeg, als je niet had gelogen, had ik je misschien laten gaan.” De angst was nu duidelijk te zien in Rina haar ogen. Ze was juist ontsnapt van zo een armband en nu zat ze weer aan een vast. “Maar jij bent een bloodhunter, een bloodhunter vangt toch shapeshifters.” zei Rina met een trillende stem, dat is toch wat ze altijd had gedacht.

De angst was nu duidelijk in Rina's ogen te lezen en Soraya ging weer recht in het zadel zitten. “Maar jij bent een bloodhunter, een bloodhunter vangt toch shapeshifters.” zei het meisje en Soraya's lach weerklonk. 'Ik ben geen Bloodhunter,' zei ze 'doe normaal, ik ben een halfbloed. Maar ja, ik jaag wel, maar niet op Shapeshifters in het algemeen. Jij had mij niks gedaan totdat je loog. De enige waar ik op jaag is mijn zus.' ze sprak de woorden vrij emotieloos uit, maar ergens klonk en zachte vrolijkheid in haar stem.

Soraya vond het precies grappig wat Rina zei want ze was plots aan het lachen. Ze zei "Ik ben geen Bloodhunter, doe normaal, ik ben een halfbloed. Maar ja, ik jaag wel, maar niet op Shapeshifters in het algemeen. Jij had mij niks gedaan totdat je loog. De enige waar ik op jaag is mijn zus." Het klonk allemaal vrij emotie loos maar toch klonk er een beetje vrolijkheid in haar stem. "Sorry dan dat ik loog maar ik wil gewoon niet terug gaan." Zei Rina zachtjes. Ze wou gewoon niet terug naar de andere bloodhunters, dat was toch wel een rede om de waarheid niet de zeggen.

"Sorry dan dat ik loog maar ik wil gewoon niet terug gaan." Zei Rina zachtjes en Soraya knikte 'Dat is goed.' antwoorde ze 'Ik wil ook niet terug naar mijn vader. Maar hij is dood, ik heb hem vermoord.' ze zei de woorden kil, bijna triomfantelijk en staarde voor zich uit 'Hij was een shapeshifter' voegde ze er nog aantoe 'net als mijn zusje.' daarna schudde ze haar hoofd en verdreef de gedachten aan haar familie 'Maar waar woon je?' Dan zet ik je daar af.'

Soraya knikte "Dat is goed." zei ze "Ik wil ook niet terug naar mijn vader. Maar hij is dood, ik heb hem vermoord." Het klonk zeer kil en Rina kon niet anders dan opmerken dat Soraya er precies blij om was dat ze haar vader blijkbaar had gedood. "Hij was een shapeshifter" zei ze en voegde er nog aan toe "net als mijn zusje." Rina zag dat Soraya met haar hoofd schudde, waarschijnlijk wou ze er niet echt aan denken. Daarna zei ze "Maar waar woon je? Dan zet ik je daar af." Even twijfelde Rina maar toen zei ze "Ik, uh, ik woon nergens eigenlijk. Ik heb heel mijn leven bij bloodhunters doorgebracht." Ze kon zich niet echt iets herinneren van een leven voor de bloodhunters.

Rina twijfelde even voordat ze antwoord gaf maar vertelde toen dat ze altijd gevangen was geweest en dus nergens woonde. 'Ik ook niet.' gaf Soraya toe 'MAar zal ik je dan afzetten?' vroeg ze vervolgens.

"Ik ook niet." hoorde Rina Soraya zeggen. Vervolgens zei ze "Maar zal ik ja dan afzetten?" Rina keek haar wat verward aan en vroeg toen "Bedoel je waar je mij dan moet afzetten?" Rina geeuwde even, ze was erg moe aan het worden. Ze zou haar illusie nu beter stop zetten maar dat wou ze niet, ze had geen idee hoe Soraya ging reageren als ze plots zag dat Rina een paar scherpe tanden en nagels had, een paar 25 centimeter lange horens en haar grijze huid dus hield zze liever de Illusie nog even actief.

"Bedoel je waar je mij dan moet afzetten?" vroeg Rina wat verwagt en Soraya keerde zich weer recht op haar paard 'Nee,' zei ze sarcastisch 'Waar ik je op heb gepikt, nou goed.' zei zuchtte terwijl ze Lijster rustig onder zich voelde bewegen.