looking for shelter

Yue schrok wakker door een dikke druppel die op haar snavel viel. Nog slaap dronken zocht ze de oorzaak er van maar kreeg er alleen mar nog een op haar kop. De druppels bleven maar vallen en Yue stond recht, opzoek naar een schuilplaats. Het begon steeds harder te regenen en het duurde niet lang op Yue haar verenkleed begon al doorweekt te raken. Haar rechter vleugel deed nog steeds pijn dus kon ze niet gaan vliegen. Een kleine zucht kwam uit haar snavel terwijl ze op weg ging naar een schuilplaats, wat niet zo makkelijk ging. Het was al donker aan het worden en reigers zijn geen dieren die in het donker kunnen zien. Zo snel als ze kon kiep ze verder tot ze plots in de verte wat licht zag. Yue was te moe om zich zorgen te maken over wat het licht was en in dit weer waren alle geuren toch weg gewassen zodat ze niet kon ruiken wat daar was. Ze liep naar de licht bron toe en tot haar verassing bleek het een grot te zijn, maar niet zo maar een grot, een grote grot met een hoop licht gevende kristallen. Ze wandelde naar binnen en schudde zich uit. Na kort rond gekeken te hebben shifte ze in een mens en ging tegen een van de vele stenen zitten. Er was een beekje hier in de grot en er groeide ook veel mos, waarschijnlijk door het licht van de kristallen. Ze legde haar vishengel, die weer was verschenen[verdwijnt bij reiger vorm verschijnt bij menselijke vorm] naast zich en doezelde weg, niet lettend op de omgeving.

(open voor iedereen)

Geirriteerd schudde Tristan zijn vacht uit, hij hield niet van regen, maar vervolgs rende hij door, hij was er bijna. Zijn poten raakte rythmisch de grond aan en duwden hem er kwachtig van weg, hij moest trainen, voor WOF maar vooral voor Dregoe. Tristan spong en veranderde, in zijn sprong, vliegensvlug in zijn mesen vorm. Hij greep een stevige boomtak beet en trok zichzelf met zijn armen op. Hij gromde vermoeid en liet zich los. Hij raakte de grond en zakte even door zijn knieen om de schok op te vangen. Vervolgens veranderde hij weer in zijn wolvenvorm en rende door. Al vlug had hij toen de grotten bereikt en liep naar binnen, weg uit de regen. In de grot rook hij een geur, van een shapeshifter, maar geen wolf of kat. Nieuwsgierig liep de bruine wolf de grot verder in en keek naar het meisje dat daar weggedoezeld lag. Hij glimlachte en veranderde naar zijn mensen vorm. 'Hoi.' zei hij rustig terwijl hij een stap naar haar toe deed.

Het duurde niet meer zo lang of Yue was in slaap gevallen maar dat veranderde toen ze plots iemand hoi hoorde zeggen. Ze geeuwde even en keek toen op en zag een jongen die, dacht ze, een paar jaar ouder was dan haar. Als ze nu niet bijna in slaap was gevallen had ze hem wel horen binnen komen en hem ook geroken. Ze geeuwde nog een keer en stond toen op. Het geluid van kletterende regen was nog steeds vaag te horen in de grot. Ze glimlachte naar de jongen en zei nog wat slaperig “Hallo.” Ze wreef even door haar ogen om de slaap weg te jagen. Ze rook dat de jongen een shapeshifter was. De verse geur van wolf hing om hem heen. “Goede avond.” Zei ze daarna om een gesprek te beginnen.

(Yue is niet alleen moe )

Het meisje kwam in beweging, hij had haar wakker gemaakt, dat was niet zijn bedoeling geweest, ze geeuwde en stond vervolgens op. “Hallo.” zei het meisje en Tristan glimlachte terwijl ze even in haar ogen wreef. “Goede avond.” zei ze daarna en Tristan glimlachte vriendelijk naar haar 'Goede avond,' antwoorde hij 'Ik ben Tristan.' stelde hij zich daarna voor 'Wat doe je hier zo alleen?' Het was misschien een beetje een rare vraag maar ze was nog best jong en het was gevaarlijk om alleen te reizen, zeker als ShapeShifter.

De jongen glimlachte vriendelijk naar haar en zei toen ook goede avond. Daarna stelde hij zich voor als Tristan. ‘‘Mijn naam is Yue’’. Zei ze nog vlug even nadat Tristan zich had voorgesteld. “Wat doe je hier zo alleen?” vroeg hij daarna en Yue was een beetje geschokt van de vraag. Ze had geen idee wat ze er op moest zeggen. ‘‘Uhmm..’’ begon ze maar stopte weer. Ze ging even op een van de vele rotsen zitten met haar vishengel naast haar. ‘‘Tja dat ligt een beetje vervelend want ik ken namelijk zo goed als niemand hier, wat problemen met mijn geheugen.’’ Als ze bij andere shapeshifters was dan wist ze dat niet meer.

Het meisje stelde zich voor als Yue en leek niet goed te weten wat te antwoorden op Tristan's vraag ‘‘Uhmm..’’ begon ze, maar ze stopte weer voordat ze verder ging ‘‘Tja dat ligt een beetje vervelend want ik ken namelijk zo goed als niemand hier, wat problemen met mijn geheugen.’’ Tristan glimlachte en knikte, geheugenverlies dus, dat was naar spul. 'Je knet mij nu.' zei hij vriendelijk terwijl hij iets verder naar haar toe liep en tegen de rotswand ging zitten, ongeveer 75 cm vanaf haar.

‘‘Je kent mij nu.’’ Zei Tristan vriendelijk tegen haar en ging tegen de rotswand die niet zo ver van haar was. Het was wat minder dan een meter dacht Yue maar zelf wist ze niet hoe ze weten wat een meter was, wat raar was aangezien ze geheugen verlies had. Maar zo’n dingen gebeuren de hele tijd. Ze wist bevoordeeld soorten bomen en dieren maar ze wist niet waar ze was en zo’n dingen. Ze zuchtte even bij die gedachten dat er redelijk luid uitkwam in de stilte van de grot. Het regenen was nu nog maar vaag te horen. Yue vond de korte die ernaar volgde maar erg onaangenaam en vroeg aan Tristan ‘‘Waar kom jij eigenlijk vandaan, Tristan. Woon je hier of zo?’’

‘‘Waar kom jij eigenlijk vandaan, Tristan. Woon je hier of zo?’’ vroeg het meisje, Yue, en Tristan glimlachte 'Nee, dat niet. Ik woon in het dorp, ik hoor bij de Warriors of Fate' Hij rolde even met zijn ogen bij het zeggen van de naam, het voelde raar, maar gelukkig was het redelijk donker in de grond dus kon Yue het niet gezien hebben. 'De grotten liggen op mijn trainingroute.' gaf hij vervolgens aan. De route die hij liep was vrij simpel, ongeveer rechtdoor door het bos en bij de grotten draaide hij om en keerde terug naar Old Home. Tristan richtte zijn aandacht weer op Yue, benieuwd naar haar reactie.

Tristan glimlachte naar Yue toen hij antwoord gaf. Hij leefde blijkbaar in een dorp, bij een groep genaamd de Warriors of Fate. Dat kende Yue echter niet wat haar niet echt verbaasde aangezien ze niet zo veel herinnerde van wat er allemaal gebeurd was. Vervolgens zei Tristan ook dat de grotten in zijn trainingsroute lag. Dat zorgde er voor dat Yue wel redelijk nieuwsgierig aan het worden was. Ze vroeg nog al een paar dingen “Wat voor trainings route bedoel je en waarvoor is het en wat zijn de Wattiors of Fate eigenlijk en wat doen jullie daar bij?” Haar nieuwsgierigheid kon het niet lang meer uithouden met zoveel onbekende dingen.

“Wat voor trainings route bedoel je en waarvoor is het en wat zijn de Wattiors of Fate eigenlijk en wat doen jullie daar bij?” vroeg Yue en Tristan glimlachte, haar geheugen-problemen. 'Ik moet mn conditie bijhouden,' zij hij vriendelijk 'daarom ren ik dagelijks een route van mijn huis naar hier, en weer terug.' hij haalkde even adem voordat hij antwoord gaf op haar volgende vraag 'de Warriors of Faith zijn een groep die zich verzetten tegen de Bloodhunters, tegen ze vechten, maar we wonen bij elkaar in een dorp. Mijn broer Dregoe is de leider en in het dorp waar wij geboren zijn licht de basis van WOF.' Hij glimlacht in de hoop dat ze het begreep.

Tristan glimlachte naar Yue en antwoorde vriendelijk op haar vragen “Ik moet mn conditie bijhouden, daarom ren ik dagelijks een route van mijn huis naar hier, en weer terug.” Yue vroeg zich af waarom hij zijn conditie moest bijhouden maar zweeg toen Tristan verder antwoorde op haar vragen “de Warriors of Faith zijn een groep die zich verzetten tegen de Bloodhunters, tegen ze vechten, maar we wonen bij elkaar in een dorp. Mijn broer Dregoe is de leider en in het dorp waar wij geboren zijn licht de basis van WOF.” Hij glimlachte vriendelijk nadat hij alles had geantwoord. Yue liet de nieuwe info rustig inzinken zodat ze zeker niks zou vergeten. “Bedankt voor dat allemaal uit te leggen Tristan, in hoop dat het niet vervelend was.”

“Bedankt voor dat allemaal uit te leggen Tristan, in hoop dat het niet vervelend was.” zei Yue nadat ze de nieuwe informatie had laten bezinken en hij aanvaarde haar dank met ene kort knikje van zijn hoofd. 'Zo'n 15 meter buiten de grotten staan was appelbomen met appels, wil je er ook een?' vroeg Tristan terwijl hij opstond en het steengruis van zich afklopte. Hij deed vast een stap in de richting van de uitgang en wachtte op Yue's antwoord.

vaag...

Met een kort knikje aanvaarde Tristan Yue haar dank. Vervolgens zei Tristan “Zo'n 15 meter buiten de grotten staan was appelbomen met appels, wil je er ook een?” Ze zag dat Tristan opstand, wat vuil van hem af klopte en al een stap richting de uitgang deed. Yue hoorde ondertussen al dat de regen gestopt was en ze stond ook op. “Ik kom wel even mee, zo ver is het toch niet en de regen is gestopt.” Met een paar vlugge stappen was Yue al de grot uit en had ze de appel bomen gezien. Nu wachtte ze tot Tristan er ook was.

“Ik kom wel even mee, zo ver is het toch niet en de regen is gestopt.” zei Yue en Tristan glimlachte en liep met haar mee de grot uit. De boom stond er nog altijd, in zijn volle pracht en Tristan glimlachte terwijl hij naar zijn wolven vorm veranderde en er opaf rende. Hij zette zich af met zijn achterpoten en voelde de wind zacht door zijn vacht ruisen, wat moest het toch prachtig zijn om te kunnen vliegen, hij greep met zijn bek een appel vast en trok die mee naar benden waar hij weer in zijn mensen vorm veranderde. Hij glimlachte en nam een hap van zijn appel terwijl hij wachtte tot Yue ook ene appel zou nemen.

Yue zag Tristan met een glimlach uit de grot uitkomen en die glimlach bleef er nog altijd toen hij de appelboom zag staan. Tristan veranderde in een wolf en Yue zag hoe hij naar de boom sprintte en zich afzette met zijn achter poten. Hij had een appel te pakken en trok die mee naar beneden en veranderde daar in een mens waar hij een hap uit de appel nam. Nu leek het alsof Tristan wachtte tot Yue nu een appel pakte. Yue shifte in een reiger en sloeg even met haar vleugels om in de lucht te komen. Toen ze merkte dat ze van de grond kwam sloeg ze nog een paar keer om hoogte te krijgen. Ze vloog op de boom af en sloeg een paar appel uit de boom met haar vleugel. Toen ze weer op de grond toen en weer een mens as pakte ze een appel op en begon die op te eten.

Yue veranderde in een vogel met lange benen en een lange snavel, een reiger als Tristan zich niet vergiste en vloog naar de boom waar ze met haar vleugels wat appels eruit sloeg. Tristan keek bijna betoverd toe. Hij had toen hij jong was er altijd van gedroomt te kunnen vliegen, hij was toen hij tien jaar was zelf een keer van de schuur gesprongen om te oefenen, daarbij had hij wel zijn linkerbeen dubbel gebroken en zijn linker elleboog gekneusd. Hij glimlachte bij de herrinering aan die goede oud tijden. 'Het moet waanzinnig zijn te kunnen vliegen!' zei hij toen Yue, weer in haar mensen vorm, een hap van haar appel nam.

Toen Yue een hap van haar appel had genomen hoorde ze Tristan zeggen “Het moet waanzinnig zijn te kunnen vliegen!” Yue knikte en nam nog een hap van de appel voordat ze er verder op ging. “Het is ook geweldig, het gevoel van vrijheid dat je hebt maar als je dan vast zit aan de grond voel je je gevangen. Toen ik mijn arm gebroken had voelde ik me echt ellendig door het feit dat ik niet kon gaan vliegen. En het ergste van gedeeltelijk vogel te zijn is ruien.” Er ging een rilling door Yue heen toen ze er aan dacht. Ze had nog maar één keer geruid voor zo ver ze zich kon herinneren en het was erg hatelijk. Het jeukt als een gek en overal liggen dan veren. Yue gooide het klokkenhuis van de appel weg en ging tegen de appelboom zitten.

Met een laatste hap at Tristan zijn appel op. “Het is ook geweldig, het gevoel van vrijheid dat je hebt maar als je dan vast zit aan de grond voel je je gevangen. Toen ik mijn arm gebroken had voelde ik me echt ellendig door het feit dat ik niet kon gaan vliegen. En het ergste van gedeeltelijk vogel te zijn is ruien.” zei Yue en Tristan knikte 'Ik verhaar in het voorjara en het najaar,' zei hij 'Maar dat schijnt niet half zo vervelend te zijn.' Yue was tegen de boom gaan zitten en Tristan pakte nog een appel van de grond op en begon die op te eten.

Tristan had nu ook zijn appel op en knikte met wat Yue had gezegd. Zelf zei hij dat hij meestal in het voorjaar en het najaar verhaarde. Tristan pakte nog een appel en Yue besloot om er zelf nog een te eten. Ze keek even tussen de verschillende appel die op de grond lagen en pakte een rode tussen uit. Yue ging weer tegen de boom zitten en zei “Ik weet niet in welke periode ik rui maar ik hoop dat het niet vlug opnieuw gaat gebeuren.” Daarna at ze verder haar appel op.

Yue pakte ook nog een appel en ging vervolgens weer tegen de boom aanzitten, Tristan bleef nog steeds staan. “Ik weet niet in welke periode ik rui maar ik hoop dat het niet vlug opnieuw gaat gebeuren.” Tristan knikte, hij begreep het wel, hij hield ook nooit van verharen en hij liet dan ook overal en nergens haren achter. Hij nam nogmaals een hap van zijn appel en ging in kleermakers zit op het gras zitten. 'Das wel vervelend.' zei hij tegen Yue tussen twee happen door.

-inspiloos....

Tristan bleef nog even staan en knikte, daarna ging hij zitten in kleermakers zit op het gras. Tussen zijn happen door zei hij “Das wel vervelend.” Yue knikte en gooide het klokkenhuis van haar appel weg. Yue had voorlopig wel genoeg gegeten, straks of zo zou ze nog wel een vis vangen om dan te eten. Ze bleef toch altijd een kleine voorkeur voor vis houden. Plots hoorde Yue iets en keek waar het vandaan kwam. Ze zag de bron niet echt maar ze kon het wel ruiken. Er waren hier bloodhunters. Ze hoopte dat ze niet het gesprek van ruien hadden gehoord want dat zou wel erg raar zijn. “Er komen bloodhunters aan.” Fluisterde ze tegen Tristan. Zelf shifte ze ongezien en liep stilletjes het bos in om haarzelf te verbergen.

“Er komen bloodhunters aan.” zei Yue op het en Tristan knikte, hij rook ze zelf al enkele minuten. Yue shifte en verdwijn de bosjes in, zelf klom hij in een van de gewone bomen, dus niet die met appels, daar shifte hij en verborg zich tussen de takken. De Bloodhunters, het waren vier mannen van een jara of twintig en een jongere liepen onder de bomen voorbij. Tristan wachtte af of Yue zou aanvallen, dan zou hij hara helpen, maar hij ging het gevecht liever uit de weg.

Yue zag Tristan tussen de struiken door in een van domen klimmen. Daarna versterkte de wolven geur en Yue nam aan dat hij geschift was. De bloodhunters kwamen dichterbij. Yue zag dat het 4 a 5 mensen waren. Ze liepen juist onder de boom door waar Tristan zat. Yue wist niet wat Tristan ging doen maar zei zou zeker verborgen blijven in de bosjes, ze kon nauwelijks vechten en wist niet eens wat voor speciale kracht ze had. De bloodhunters wandelde tetterend langs de struiken door waar Yue zat, die zich nu plat op de grond had gelegd, en liepen weer verder. Na dat ze uit het zicht verdwenen waren kwam Yue weer in haar menselijke vorm uit de bosjes en zei “Ligt het aan mij of zijn er de laatste tijd steeds meer bloodhunters.”

Yue viel niet aan dus dat deed hij ook niet en luid praattend liepen de Bloodhunters voorbij. Yue kwam in haar mensen vorm weer uit de bosjes en als wolf sprong Tristan uit de boom maar veranderde tijdens zijn sprong naar mens en landde als mens. “Ligt het aan mij of zijn er de laatste tijd steeds meer bloodhunters.” vroeg Yue en Tristan knikte 'Ze jagen op WOF.' zei hij 'En ze zijn verdomt dichtbij.' hij gromde zacht en minachtend naar de Bloodhunters die al uit het zicht verdwenen waren maar Tristan rook met zijn sterke neus hun stinkende geur nog steeds.

Ze zag dat Tristan als wolf uit de boom sprong en tijdens de sprong shifte in zijn mensen vorm voor hij de grond raakte. Tristan knikte en zei “Ze jagen op WOF. En ze zijn verdomt dichtbij.'” Ze hoorde hem zacht grommen. Yue begon zenuwachtig met haar haar te friemelen. “Zou het wel nog veilig zijn als ik nog gewoon blijf rond zwerven in het bos. Ik kan niet vechten en als mijn armen gebroken zijn kan ik nauwelijks vluchten.” Ze zou echt niet weten wat te doen als ze gevangen werd. Ze had al vreselijke verhalen gehoord over de arena en wou er zeker zelf niet zitten.