Help from a... Bloodhunter?

Will mrkte niet at hij naar binnen was gebracht en op bed lag. Angstige senario's speelde zich in zijn hoofd af en vomde een ware nachtmerrie! Ik het pikke donker liep Will en keek om zich heen. Nergens wa er een lichtje te zien nog leek er iemand aanwezig te zijn. Will begon te roepen, maar hij hoorde niemand terug reageren, alleen de echo's kaatste terug en bleven griezillig in zijn oren hangen. Will begon bang te worden voor alle echo's die zich rond hem afspeelde. Dan plots achter zich verschenen hordes aan Bloodhunters die hem gemeen grijns\zend aan keken. Will keek hen aan, maar geen van hun gezichten waren goed te zien. Angstig begon Will weg te rennen, maar de Bloodhunters waren na een meter of twee te snel voor Will en over vielen hem! Met een kreet schrok Will wakker. Het was donker in een kamer die hij niet kende. Gedesorienteerd keek hij rond en hoorde snelle voetstappen een trap op komen. Angst nam weer bezit van Will net als in die nachtmerrie n hij dook snel onder de dekens, in de hoop dat ze hem niet zouden vinden? Zachte stemmen klonken op en hij herkende ze als die van Robin, Widow en Hope. Will bleef onder de dekens liggen en wist zich geen raad.

Widow bleef Robin aanstaren. Hij veegde die traan weg met zijn duim 'Widow...Ik moet wel, en aan Hope vertel je maar dat haar vader voor een goede daad is gestorven. En ik beloof dat i kgeen domme dingen ga doen, ik ga alleen kijken of ik het voor elkaar krijg om maar iets te doen voor Dregoe.' Zei hij zachtjes. Widow knikte. "Jij doet alleen maar goede dingen dus om welke andere reden zou jij nu kunnen sterven?" Zei ze terwijl ze hem een kus gaf. Toen hoorde ze boven iemand schreeuwen en ze liep met Robin omhoog daar zag ze een bange Wll zitten ze ging bij hem op bed zitten en trok hem op haar schoot ze probeerde hem te sussen. "Rustig maar Will je bent veilig het was maar een droom." Zei ze terwijl ze naar Robin keek.

Widow trok Will op schoot en hij probeerde hem te troosten. Will maakte zich zo klein mogelijk. De schrik zat er nog goed in. Haar woorden deden hm wel wat rustiger worden, maar zijn edachten raasde nog steeds. Will kreeg er geen vat op en kon niks ander dan op het moment blijven zitten waar hij nu zat. Hij wilde graag meer te weten komen waarom Widow het hem wilde vertellen, maar ze had alleen nog net zo gesproken als zijn moeder. Eindelijk begonnen zijn gedachten zich neer te leggen en Will keek naar Widow, maar zijn stem leek hij nog kwijt te zijn. Hij durfde niet te gaan spreken uit angst dat hij misschien iets verkeerts zou zeggen, maar een zinnetje bleef in zijn gedachten. 'Waar is Papa dan?' Zijn stemmetje klonk niet alleen klein, angtig en zwakjes, maar er zat ook iets van vasberadenheid in. Will wilde het heel graag weten en hij keek naar Widow en achter haar zat een raam. Will kreeg een golf over zich heen Het was al avond en hij had tegen zijn moeer nog gezegd dat hij niet lang weg zou blijven! Ma zal vast woest op hem zijn haar zo lang in de sores te laten zitten? Will kon niet stil zitten en moest nu meteen naar huis. Ookal knorde zijn maag van de honger hij wilde eerst naar huis voor zijn moeder iemand achter hem aanstuurde en hem hier vond... Will sprong op uit de schoot van Widow en wilde weg rennen, maar de honger maakte hem duizelig en dreigde hem opnieuw te overweldigen en greep zich vast aan het bed en zate terug. Hij moets naar huis!

Widow knikte. "Jij doet alleen maar goede dingen dus om welke andere reden zou jij nu kunnen sterven?" Zei ze terwijl ze hem een kus gaf. Toen hoorde ze boven iemand schreeuwen en ze liep met Robin omhoog daar zag ze een bange Wll zitten ze ging bij hem op bed zitten en trok hem op haar schoot ze probeerde hem te sussen. "Rustig maar Will je bent veilig het was maar een droom." Zei ze terwijl ze naar Robin keek. Hij keek naar de bange Will en ging op de bed zitten terwijl hij naar de jonge keek dacht hij er aan hoe hij zijn vader zou aanpakken 'Waar is Papa dan?' Toen Will naar buiten keek schrok hij blijkbaar en wilde meteen weg maar toen hij op sprong hield hij de bed vast en zakte terug 'Will, je moet eerst eten en dan ga jij met Hope en Widow terug naar huis.' Hij pakte de blad met eten en legde die op zijn schoot.

Robin zei dat hij eerst wat moest eten en dat Widow en Hope daarna met hem mee zouden gaan naar zijn huis. Will keek hem vragend aan, maar hij wist dat zijn moeder er zeker wat op tegen zou hebben. Vooral nu zijn vader er niet was! Will keek naar het dienblad en voelde zijn maag draaien. Er lag zelfs vlees bij. Iets wat hij niet at. Zonder tegen tribbelen begon Will van het voedsel te eten, maar liet het vlees liggen. Zelfs zijn vader had daar vreemd van op gekeken in het begin, maar die wist nu wel beter waar hij dan ook was. 'Ik denk niet dat ik van Ma ander mee mag nemen.' zei Will na een kleine hap door geslikt te hebben en keek Robin aan. 'Waarom moeten hun mee, wat ga jij dan doen?' vroeg Will en zijn blik werd argwanend. Hij wilde zo veel weten, maar het meeste zou toch nooit aan een kind uit gelegd worden...

Hope volgde haar ouders naar Will toe ze keek hem aan met haar grote blauwe ogen. Ze hoorde hen een hoop zeggen en ze ging langs Will zitten. Ze glimlachte geruststellend naar hem. Op zijn laatste vraag wist Hope ongeveer het antwoord. "Papa denkt dat mama en ik veiliger zijn bij jouw en je familie zodat hij jouw papa kan helpen." Zei ze terwijl ze een beetje vragend en met een schuldig gezicht naar haar vader keek nu wist hij dat ze had zitten luistervinken. Hope ging tegen Will aanzitten. Hij was haar beste vriend dat wist ze wel zeker. Ze zag dat hij gehuild had en ze veegde zijn tranen weg net zoals hij ooit eens met haar had gedaan. Ze keek hem bemoedigend aan.

Hope zei dat haar vader dacht dat Hope en Widow veiliger zouden zijn wanneer ze bij de familie van Will zouden zijn. Will keek haar aan en ze veegde zijn tranen weg toen ze langs hem was komen zitten. Dus haar vader wilde die van Will helpen? Will keek Robin vol ongeloof aan. Hij wist dat zijn vader nooit de hulp van een vreemde aan zou nemen en al zeker niet die van een Bloodhunter, of kenden zijn vader die van Hope al? Was het daarom dat hij Will's naam al kende voor hij die zelf uigesproken had? Will schudden zijn hoofd en wist niks te zeggen en zetten het dienblad op het bed naast zich neer waar Widow een stukje van het af zat toen Will weg wilde lopen. Hij wist dat zijn moeder het hem verboden had vreemde mee te nemen, maar de vrouw van Robin die moest ze toch wel al kennen? Misschien had ze Hope wel eens als baby ooit gezien gehad... Will's hoofd tolde nu vol van vragen, maar hij keek weer naar Robin en een vraag sprong eruit. 'Hoe dan? Ik weet niet of mijn moeder het wel wil?' zei Will na zijn vraag gestelt te hebben. Will moest wel om Widow heen kijken, maar toch kon hij Robin nog goed zien. Maar het werd steeds later en Will begon zich steeds schuldiger te voelen. Ma zal vast boos en bezorgd op en om hem zijn!

'Ik denk niet dat ik van Ma ander mee mag nemen.' zei Will na een kleine hap door geslikt te hebben en keek Robin aan. 'Waarom moeten hun mee, wat ga jij dan doen?' vroeg Will en zijn blik werd argwanend. Hij knikte na denkend, Mistake zou niet snel Widow en Hope bij hun laten komen maar ze moest wel, het kon gewoon niet anders, Widow hier alleen laten was vee lte gevaarlijk en dat zou zij ook moeten begrijpen. 'Ik ga kijken of ik voorelkaar kan krijgen om je vader eerder terug te laten komen.' HIj slikte terwijl hij dacht aan de gevolgen en zeker aan zijn vader en broer. Zijn vader zou zeker niet blij zijn met hem en zijn broer, tja ze waren geen goede vrienden of familie. Hij pakte ed dienblad weg en zette die in de keuken. Toen hi jterug kwam 'Widow, jij en Hope zullen op Storm rijden. Als Mistake je toch niet laat ga dan meteen naar me Opa, je kent hem wel en hij zal je ook met open armen ontvangen maar ik hoop echt dat Mistake het zal begrijpen.' Hij keek naar wil en daarna naar zijn lief.

Will zag Robin vertekken met het dienblad en weer terug komen. Hij zei dat hij ging proberen of Robin de vader van Will eerder vrij zou kunnen krijgen. Will hoorde al dat ht moeilijk ging worden, maar Will wist dat zijn moeder vast kwaad zou reageren en niet alleen op Widow en misschien op Hope, maar zeker op hem! Will had voor het donker thuis willen zijn, maar om de een of andere reden was dat niet gegaan. 'Ik heb mijn eigen rijdier bij me, dus hoeven we niet met zijn allen op Storm te rijden.' zei Will en stond op. Hij wilde graag zo snel als het kon naar huis terug. Will liep de trap al af en wilde de voordeur open trekken toen hij tegengehouden werd. Will keek om en za Robin hem bezorgd aankijken. 'Ik hoop dat je papa snel ind en hem ook terug naar ons zou kunnen brengen.' zei Will en trok de voordeur open en liep naar de stallen en haalde Twillight te voorschijn. Zijn pony stond te trappelen om te vertekken en Will knikte kort tot Widow en Hope op Storm zaten en hij zelfs op Twillight klom. De nacht was al gevallen en Will wist dat het nog ver zou zijn naar The Abbys.

Hope wilde niet weg van haar papa maar nu had ze Will teminste nog. Ze gaf haar papa nog een kus op zijn wang en een knuffel. Ze keek hem aan. "Ik zal je missen papa..." Zei ze met een triestig stemmetje. Ze volgde Will naar de stallen zodat haar moeder en vader nog afscheid konden nemen. Hij klom op een pony en zij klom op storm ze kon al goed paardrijden en kon daarom het grote paard in de hand houden ze keek wat bang naar Will. "Denk je dat je mama mij niet aardig vind?" Vroeg ze wat bang.

Hope nam afscheid van haar vader dat was iets dat Will niet met zijn vader had gekunt voor hij verdween. ze volgend hem naar de stallen en klom in het zadle van Storm. 'Ik weet het niet Hope, maar ik ben bang dat ze heel heel erg kwaad zal zijn. Mijn belofte aan haar was niet lang weg te wezen en nu is het nacht voor we terug zijn. Ik hoop dat ze het begrijpt?' zei Will naar waarheid en hij wist echt soms niet hoe zijn moeder tikte. Vroeger wist hij wat hij aan zijn moeder had, maar zins zijn vader gevangen genomen was door die Bloodhunters was dat alles verandert. Will wachten tot Widow en Robin zich ook bij hen voegde en reed voor hen uit. Will knikte nog even ter begroeting naar Robin en hoopte dat het hem zou lukken om zijn vader te helpen? The Dark Road lag voor hen en Will reed in een rustige drafje samen met Widow en Hope over de weg. Het regenachtige weer zetten door en er vielen dikke regen druppels tussen de bladeren door. Ze kregen geen bezoek van de Bloodhunters en daar was Will heel er blij mee. The Abbys kwam na een uur of twee rijden in zicht en de bomen zagen er onwelkom uit zoals altijd, maar Will was er zo aangewent dat het leek alsof de takken van de bomen hem verwelkomend toe wuifde. 'Jullie kunnen beter achter mij blijven en ga waar ik ga!' zei Will net hard genoeg zodat alleen Widow en Hope hem zouden kunnen horen toen hij Twillight even inhielt om naast hen te komen rijden. Will tuurde even tussen de doornstruiken door en vond een van de wildpaden waar hij Twillight naar toe stuurde. Stapvoets zodat Widow en Hope op Storm hem konden volgen reden ze tussen de bomen door. Twillight rook waar hij lopen moest en Will liet hem wat vrijer zodat hij het pad zonder te veel gerommel van hemzelf kon volgen. Old Home was niet langer meer veilig hij had alleen Twillight daar vandaan gehaald vanochtend en reed nu naar de plek waar ze zich voorlopig schuil hielden. De Bloodhunters konden de paden niet vinden en dat was een geluk bij een ongeluk. Toen ze dichterbij kwamen hoorde Will in de verte leden van de W.O.F. rond lopen. De geuren van Will en de andere werden gemaskeert door de regen en een van zijn ooms merkte de hoefstappen op van hun rijdieren en gromde dreigend. Will werd bang en piepte zachtjes. Bill kwam overeind en zag Will de schaduwen van de bomen achter zich laten. Zijn strenge blik deed hem nog verder ineen krimpen. Hij wist dat ome Bill erg streng kon zijn vooral als het erom ging dat hij nooit tijdens de schemeruren thuis mocht komen! Zijn blik viel op Widow en Hope. De woorden die volgde lieten Will het zweef uit breken en hij wreef door zijn haren omdat hij niet wist wat hij moest doen. Maar toen kreeg hij de woorden van Robin weer te binnen schietend en hij rechten zijn rug wat. 'Robin wilde graag dat ze hier voor even ondergebracht werden zodat hij pa kon helpen?' zei Will met een zwakke stem en de woorden klonken meer vragend dan dat ze bedoelt waren.

Regen, wat kon je ergers doordringen dat nattigheid? Bill zat buiten op een groot rotsblok de wacht te houden over de ingang van het ondergrondse dorpje dat ze Broken Home noemde. Bill merkte hoefstappen op en keek in de richting van het geluid. Het klonk als twee paarden, maar de geuren werden gemaskeert door de regenval. Bill begon luid te grommen wat zowel iedereen buiten al iedereen binnen het horen kon. Will begon zachtjes te piepen en Bill kwam omhoog. Zijn strenge blik viel op Will die normaal nooit zo laat nog buiten mocht zijn! 'Je moeder is dood ongerust Will hoe haal je het in die stomme kop van je nog zo laat buiten te wezen!' Bill was normaal nooit zo aan het spreken, maar de ongerustheid die heerste zins ze aangevallen waren door de Bloodhunters zetten iedereen op een spanning die op springen stond. Achter Will begonen nog wat schaduwen en hij herkende Widow die een klein meisje voor zich in het zadle had zitten. 'Wat heeft dit te betekenen Will geen vreemde mee nemen dat weet je best! Mistake we hebben bezoek!' zei Bill weer streng en riep naar Mistake die nu de leiding over de groep had zins Dregoe gevangen genomen was door de Bloodhunter na zich opgeoffert te hebben om hen allemaal te redden! Bill kon de onrust in de ogen van Will's woorden horen en hij wist zich geen raad, maar toen Mistake naar buiten kwam kreeg hij meteen van haar ook de wind van voren!

Mistake was de hele dag al ongerust maar nu het donker werd begon ze pas echt te flippen. Will had al lang thuis moeten zijn! Ze ijsbeerde tot ze Bill plots hoorde roepen ze stormde naar de oppervlakte. Ze zag Will op zijn pony en Widow met haar dochter. Ze gromde een beetje en keek kwaad naar Will ze knikte even naar Bill en richtte zich toen naar Will. "Will Moonus! Waar heb jij gezeten?! Je had al lang in bed moeten liggen en waarom heb je die vreemdelingen bij?!'' Ze tilde hem van zijn pony en trok hem aan zijn oor. Ze keek Widow strak aan die bloodhunter van haar ging Dregoe dus wat helpen? Ze dacht even na. En gromde toen. "Best ze kunnen blijven...." Ze keek naar Bill. "Bill leid die 2 naar het huisje zuidwaarts van de rest en zeg dat iemand hen in de gaten moet houden je weet het maar nooit met die bloodhunter vriendjes!" Zei ze terwijl ze Will mee naar binnen nam. Ze zette hem op bed en trok zijn pyjama zwijgend over zijn hoofd. Ze keek hem de hele tijd doordringend aan. Toen hij zijn pyjama aanhad stond ze recht en zei met een strenge stem. "Jij komt niet meer buiten zonder dat één van je ooms je begeleid."

Toen ma naar buiten kwam kree Will de schok van zijn leven ze ag er echt nog ongeruster uit dan dat hij het zich had voorgestelt! Ze tilde hem van zijn pony en sprak boos, maar pakte ook zijn oor vast. Auw Dat deed pijn, maar hij wist dat hij veel en veel eerder thuis had moeten zijn, dusnam hij dat maar even voor lief. 'Ik wilde alleen wat rijden over The Dark Road, maar er kwamen twee Bloodhunters en ik moest een smoes verzinnen en dacht aan Hope. Dus deed ik net alsof ik wat bij hen moest gaan halen. Jammer genoe begeleiden ze me er heen en toen ik eenmaal binnen was, was ik de tijd vergeten!' zei Will met wat pijn in zijn stem. 'De vader van Hope wilde Pa helpen, maar hij wilde de moeder van Hope en Hope zelf niet thuis achter laten, dus wilde hij jouw vragen of ze hier mochten verblijven tot het hem gelukt is?' voegde Will eraan toe en voelde haar nog steviger in zijn oor knijpen. Straks trok ze hem er nog vanaf? Will was blij dat zijn moeder Hope en haar moeder mochten blijven ook al was het onder toezicht van de andere leden. Daarna trok Mistake haar zoon de ondergrondse gang in en Will probeerde zo snel mogelijk mee te komen, maar toen ze eenmaal binnen waren zetten ze Will op bed. Will schaamde zich zo dat hij even niks wist te zeggen totdat ze hem zijn pyjama aan had. Ze bleef Will streng aankijken en hij voelde haar boosheid nog steeds die in de lucht hing. Wat ze daarna zei was niet meer dan normaal, maar Will zou voorlopig niet anders willen. Die Bloodhunters zwerfde daar buiten rond als aasgieren die op een lijk aan het jagen waren. Will knikte en wilde gaan liggen, maar er schoot hem iets te binnen en hij keek zijn moeder recht aan. 'Ma waar houden ze Pa eigenlijk?' Hij wist dat ze kwaad was, maar toch wilde Will nog steeds weten waar zijn vader zat.

Ze keek hem wat zacter aan toen hij naar zijn vader vroeg. Ze gaf hem een zoen op zijn voorhoofd en stoptte hem in. Ze zuchtte en keek hem liefdevol aan. "Ze houden je vader vast in iets wat ze de arena noemen. Dar laten bloodhunters ons strijden tot de dood voor hun vermaak. Als we niet gedood worden in een gevecht zetten ze ons in een kooi. Als je eten krijgt is het slecht en de verzorging stelt ook niet veel voor. " Ze keek hem aan. "Dat is de plaats waar ik ben opgegroeid en als je vader er niet was geweest was ik doodgebloed of gedood. Daarom ben ik nu zo streng voor je Will één dierbare daar is al genoeg voor mij." Zei ze terwijl er een traan over haar wang rolde. Ze gaf hem een kus op zijn oor waar ze net nog aan getrokken had. "Ik wil niet boos op je zijn Will ik hou van je lieverd." Zei ze zachtjes.

Bill kreeg Mitake in het oog en ze reageerde net als hij bezorgd en boos. Will kwam met uitleg van waarom hij zo laat was en waar hij gezeten had. Mistake trok haar zoon van de pony en nam hem bij zijn oor. Moest Will ook maar niet zo dom zijn! Goed het was nog een kind, maar toch. Widow en Hope mochten blijven en ze zouden onder het toezicht van de leden staan. Bill gromde bevestigend en wachten tot de twee waren afgestapt. Daarna ging hij hen voor naar binnen en begeleiden ze naar een klein huisje groot genoeg voor hen beide. 'Dit zal voorlopig jullie onderkomen worden! Elke morgen in het centrum word het eten verdeelt zodat je het maar weet!' zei Bill en hij draaide zich bij die woorden naar Widow en Hope om. Toen ze knikten ging Bill op een muurtje zitten die tegenover het huisje stond en hield als eerste de wacht.

Ma keek hem nu wat zachter aan en begon te vertellen. De Bloodhunters hielde zijn vader dus gevangen in de Arena. Het was een vreselijke plek zoals zijn moeder het omschreef. Will keek haar geschrokken aan. Hij hoopte dat zijn vader sterk genoeg zou zijn om al die gevechten te doorstaan, maar geen van de twee wist dat ze Dreoe eigenlijk meer martelde dan echt lieten vechten. Ze wilde de verblijfplaatst van de W.O.F. leden te weten komen en de weg door The Abbys, maar Dregoe hielt voet bij stuk en zweeg. Will wilde graag ook zijn vader helpen en legde zijn hand tegen de wang van zijn moeder aan. 'We zullen wel een manier vinden al moeten we de hulp van de wezens van The Abbys inschakelen!' zei Will en hij keek wat minder beschamend naar zijn moeder. Haar liefde tegen over hem en zijn vader was meer dan goed en Will wilde haar omhelzen, maar toen begon ze verder te spreken. Ze was daar dus opgegroeit? en Pa had haar gered! Hij wist dat zijn vader een held was voor de Shape shifters dus ook voor zijn moeder... Will knikte begrijpend en hij kwam toch omhoog en omhelsde zijn moeder met kracht en voelde een kus die ze op zijn nog pijnlijke oor drukte. 'Het spijt ze zeer Ma en ik zal nooit meer zo lang weg blijven dat beloof ik je, Ik hou ook van jouw Ma!' sprak Will en hij liet zijn moeder weer los keek haar nog even aan oor hij weer ging liggen en zijn ogen sloot. Will was moe van alles wat er vandaag egbeurd was en hij viel al snel in slaap. Zodat hij niet hoorde dat zijn moeder de slaapkamer verliet.