Help from a... Bloodhunter?

Op een regenachtige ochtend ontwaakte een zes jarige jongen. Zijn warrige haar stond alle kanten op en hij kreeg ze ook niet goed als er de kam door hen zou worden gehaalt dus liet Will ze zo als ze waren en schudden ze alleen even door elkaar. Een paar dagen geleden had hij een Shape shifter leren kennen die geen Shape shifter's geur bij zich droeg en ze heten hope. Will rekte zich behagelijk uit en trok een broek aan die soepel viel met een strak T-shirt zonder mouwen. Will sloop naar de slaapkamer van zijn ouders en ontdekte dat zijn moeder wakker was geworden. Pa was weg en ze wilde niet zeggen waar hij heen was. Jammer, want nu kon Will niet eens lekker met zijn vader stoeien. Will liep de slaapkamer op en gaf zijn moeder een kus op haar wang. 'Mam ik ben even naar The Dark Road. Ik blijf niet lang weg.' zei Will en hij zag haar hem bezorgd aankijken, maar zijn bemoedigende glimlach liet haar knikken. Zowel ma als pa hadden hem wat meer vrijheid gegeven zodat Will zich niet langer binnen de grenzen op hoefte te houden. Will at nog wat appels als ontbijt en hij zag hoe verdrietig ze was, maar hij durfde niks te vragen. Zins de tijd dat pa weg was was zo zo kort aangebonden dat je er bijna geen zinnig woord uit kon krijgen??? Na zijn ontbijt liep Will naar buiten en nam de pony die ze voor hem nog hadden staan. Will was erg blij geweest, maar door het gemis van zijn vader kreeg Will niet echt de lol die hij eigenlijk altijd had gehad wanneer zijn vader wel thuis was. Zonder zich daar nog zorgen over te maken reed Will weg uit Old Home en stuurde het beestje dat hij Twillight had genoemt tusen de wildpaden door. De rit naar de grens was niet veel bijzonders geweest, want die had hij wel vaker gereden of gelopen als hij geen zere kont wilde krijgen, niet dat hij daar lang last van had, maar toch. Will kwam bij de grens en snoof de lucht even op. De geur van natte aarde drong zijn neusgaten door, maar pikte verder geen verdacht geur op. Will wilde graag gaan racen met zijn Twillight en dat deed hij dan ook toen hij de Wild paden achter zich gelaten had. Twillight stoof over de grote zachte weg en het zand werpt achter hem opgeschopt door Twillight. Will genoot van de snelheid die daarbij kwam kijken en hij dacht voor even niet aan zijn vader. Waarom hij weg was of waarom hij niet terug kwam? Will kreeg een gemene stoot van zijn rechterkant n schrok zo van de klap dat hij zijn evenwicht verloor en van zijn pony af viel. Will rolde zich half op om zijn val te breken en rolde zo nog even door tot hij tot stilstand kwam te liggen. Versuft van deze ervaring probeerde Will om zich heen te kijken. Hij zag niemand, maar wie had hem dan die klap bezorgd? Will bleef nog even half zitten en half liggen tot de duizelighid verdwenen was. Twillight had gemerkt dat Will van zijn rug was gevallen en had zich omgedraait. Wat Will niet gmerkt had was dat er een Bloodhunter in de buurt was geweest die natuurlijk wilde weten of Will een Shape shifter was, maar Will liet niks merken en stond op en streelde Twillight over zijn neus. 'Het was vast een tak geweest?' zei Will mompelend en stapte weer op de rug van Twillight. Het diertje brieste n ha wel duidelijk gezien wie hem die knal verkocht had, maar Will deed net alsof hij van niks wist. Hij had het geluk dat zijn moeder hem de taal der paarden geleerd had en bregreep dus zo wat Twillight bedoelde. Will reed nu wat rustiger, maar nog steeds in galop over de weg. De wind die door zijn haren streek voelde rustgevend aan, maar Will behielt zijn oren scherp in de gaten. Elke geluid werd daar door hem opgevangen en Will merkte dat er twee Bloodhunters achter hem aan kwamen. Angst bekroop hem voor even, maar Will wilde zich niet laten kennen en maakte zichzelf rustig door te blijven denken. Doe normaal dat merken ze niks! 'He knul stop eens even Wil je?' hoorde Will achter zich roepen en hij keek om. Het waren twee grote kerels! De ene had een boog met pijlen op zijn rug, de andere een groot zwaard. Will haalde de teugels een en twilligth remde wat af zodat de mannen hem in konden halen. 'Is er iets?' vroeg Will en zijn stem klonk zo neutraal mogelijk, maar toch bleef er iets in hangen wat verdacht kon zijn. Dit was zijn eerste keer dat hij zelfs maar met twee Bloodhunters te maken had. 'We agen je bij The Abbys vandaan komen, ben je in het bos geweest?' vroeg dezelfde man achterdochtig en pakte de teugel van Will's pony en topte het dier volledig. Will keek de mannen een voor een aan. 'Ik ben er langs gereden, meer niet.' gaf Will gedeelterlijk toe, maar zijn ogen bleven neutraal staan. 'Het zit zo, daar wonen namelijk gevaarlijke Shape shifters en niemand mag daar te dicht bij komen zeker geen kind als jij kleintje!' zei de andere vent streng en Will deed net alsof hij beteuterd keek. 'Het spijt me daar zal ik dan nooit meer langs rijden. als die... die Shape shiters echt zo gevaarlijk zijn.' zei Will met gespeelde spijt in zijn stem, maar het klonk zeer zeker alsof hij het meende. 'Dan is het goed, ga maar snel naar huis voor je ouders ongerust worden!' zei de man die de teugel nogsteeds vast hielt. Will knikte en wilde verder rijden, maar de teugel van Twillight werd nog steeds vast gehouden. Als die man die los liet kon Will net doen alsof hij ook echt naar huis reed, maar wat als ze hem zouden volgen. Bij wie kon hij dan naar binnen gaan zonder meteen door de mant te vallen? De twee Bloodhunters bleven Will nog even achtrdochtig aankijken, maar toen liet de man de teugel toch eindelijk los. 'We zullen je naar huis brengen.' zei de man achter Will en hij probeerde niet te verstijven en keek de man vriendelijk aan en knikte. Hoewel het niet van harte was dat kon je meteen merken. Will reed eerst rustig, maar hij wist echt niet waar hij naar binnen kon zonder betrapt te worden!!! Will moet snel van dei lui af zien te komen, maar hoe.... Hij kreeg een idee, maar die was wel riskant. Hope had gezegd dat ze hier vlakbij woonde. Zou hij gewoon bij haar aankloppen? 'Eigenlijk wilde ik naar de Hood's gaan. Mijn moeder vroeg namelijk naar hem.' zei Will en hij grijnsde breed uit, maar liet niks merken van zijn onozelheid. De twee mannen keken lekaar even aan, maar wisten wel waar Robin woonde. Natuurlijk had Will niet naar zijn huis gewillen, maar wat moest hij anders? Na een tijdje kwamen ze bij het huis van Robin aan en Will deed net alsof hij zijn pony voor even op stal zetten om later weer naar de deur toe te rennen en aan te kloppen. De twee bloodhunters bleven op een afstandje van hem wachten tot de deur los ging. Will keek even met grote ogen naar de man die in de deuropening kwam staan. 'Help?' Vroeg Will zo zacht dat de man hem alleen zou kunnen horen. Terwijl Will dat zei keek hij alleen naar de buik van de man en probeerde zich te herinneren van wat hij tegen die twee achter hem had gezegd. 'Ma zei dat ik hier iets op kon halen?' zei Will ter afleiding en hij hoopte dat de man hem snel binnen zou laten en dat die twee Bloodhunters hem dan snel zouden smeren???

Het was ee nrustige dag en Widow was met Hope ergens heen gegaan, vandaag had hij ook geen dienst dus was hij vandaag heerlijk thuis wat dingen aan het doen zo als brieven schrijven naar andere mensen uit andere dorpen zodat hi jwist wat en wanneer hi jvoerval kon plegen met zijn groep. Ee nhele stapel brieven lag op het tafel en hij zat er een te lezen. Het was een brief van zijn vader die allemaal dingen zei waar en wanneer hij naar dorpen zou komen. Hij zuchten opgelucht toen hun dorp er nog niet aanwezig was maar met zijn vader wist je het nooit... Hij keek nog is naar de kaart en pakte een andere brief die uit Redmond kwam, daar was een hoge gast gearriveerd die veel geld blijkbaar had, want 2 restaurants waren van hem dus dat betekende dat hij ook veel bij zich zou hebben. Hij las nog eens de bewaking methode, blijkbaar hadden de wachters erg druk tegenwoordig want die mens ging niet eens naar de wc zonder bewaking! Toen hoorde Robin hoe iemand aan zijn deur klopte en hij stond op. Hij opende de deur en zag als eerste 2 van de bloodhunters staan en bij zijn deur stond een jonge die hem best bekend voor kwam, wie was die jonge? 'Help?' Vroeg de jonge zo zacht zodat de andere 2 hun niet zouden horen, hij keek nog is goed naar de jonge en knikte toen bijna niet zichtbaar en keek nog is goed naar de jonge maar dan lachend 'Ma zei dat ik hier iets op kon halen?' Zei de jonge en weer knikte hij 'Ohja, das ook waar. Het ligt binnen in me huis dus kom naar binnen en je zou vast moe zijn van het reis?' Hij ging uit zijn deur opening staan zodat de jonge naar binnen zou komen en keek toen naar de 2 heren 'Jongens, ik hoop dat jullie geen last hebben gehad?' Hij keek aar de stand van de zon en wist dat deze mensen nu ongeveer zouden gaan ruilen 'Nou ga snel naar huis ik zorg wel dat de jongen veilig thuis komt.' De mannen wouden gaan protesteren maar hij sloeg de deur dicht en liep naar binnen en wachte tot ze weg waren. Blijkbaar merkte de mannen dat het niet veel zin had om hier te blijven en gingen ze weg. Toen hij ze niet meer zag keek hij naar de jonge waar hi jde naam weer wist, Dit moest Will zijn de jonge van Dregoe, maar wat deed die hier zover vandaan 'En wat doe jij hier in de buurt.' Terwijl hij dat zei liep hij naar de tafel en nam alle brieven en stopte ze die weg in de kast waar zelf Hope niet bij kon, daarna ging hij naar de keuken om wat thee te zetten terwijl hij wachte op de antwoord.

De stem van de man was zo geruststellend, maar toch gierde de zeenuwen door zijn lichaam. Toen Robin opzij ging liep Will zo rustig mogelijk naar binnen en wachten in de gang. Die best lang was. Will keek nieuwschierig rond, maar hij bleef op zijn hoede. Hij volgde het gesprek tussen Robin en die ander Bloodhunters en Toen de deur dicht viel schrok hij op en zag Robin weg lopen en hoorde hem wat vragen. Will wilde eerst weten of die lui weg waren en merkte niet een dat Robin wat weg legde of naar de keuken toe liep. Het raampje naar de deur gaf prima zicht dankzij het dunnen gordijn dat aan voor het raam hing. Will keek zo naar buiten dat hij niet eens merkte dat Robin weer terug kwam en zijn hand op zijn schouder legde. Will was zo gespannen en schrok zo erg dat hij achteruit dook en zowel met zijn hoofd als met zijn rug tegen de muur aan kwam. Will greep pijnlijk naar zijn achterhoofd en voelde Bloed, maar door het vele wrijven kon je niet zien dat zijn haren alle kanten op gingen staan en weer terug zakken toen de wond weg was. Alleen zijn handen zaten onder. Will keek naar boven en zag een ongerust gezicht voor zich. Had Hope dat toch de waarheid gesproken? 'Ik... was gewoon op onder zoek!' zei Will met een zachte stem, hij durfde niet harde te spreken en keek weg van Robin en zag een klein meisje aan het einde van de gang staan. Door zijn blonde haar zag je de plek zitten die eerst gescheurt was, maar het verse bloed maakte het erger dan het eigenlijk was zeker nu het geheelt was. Will merkte dat Robin naar hem toe wilde gaan, maar Will was hem net te snel af en dook weg. Hij had het nog niet zo op vreemde en zeker niet op Bloodhunters. Hoewel Will neutraler met die lui om ging dan zijn vader en moeder zouden doen. Toch bleven vragen door zijn hoofd spoken, maar hij durfde die niet te stellen uit angst dat hij mischien zich gekwest zou voelen of dat hij Hope boos zou maken?

Hij zag dat Will naar buiten keek en moest even glimlachen, wat leek die jonge toch veel op zijn vader! Toen hij weer met een dienblad met thee en koekjes naar binnen bracht zag hij hem nog steeds naar buiten kijken, Hij zette alles op tafel en legde een hand op Will's schouder. Will schrok blijkbaar want hij dook achteruit en kwam met zijn rug en zijn hoofd tegen het muur aan. Will greep pijnlijk aan zijn hoofd, hij wreef er lang over en toen hij klaar was zag Robin dat zijn hand er onder zat, had Hope neit gezegd dat HIj kon healen? Nouja zij ngezicht stond duidelijk ongerust 'Ik... was gewoon op onder zoek!' zei Will met een zachte stem, Hij knikte 'KOm jongen we gaan aan tafel zitten. Ik heb thee en wat koekjes en ik denk dat Hope ook wat wil.' Hij grijnsde en draaide zich om en zag zijn kleine meisje.

Robin bleek dus welkelijk aardig te zijn, maar hij begreep er niks van dat zijn ouders nooit over hem of Hope en haar moeder gesproken hadden? Toen Robin zei dat hij thee en koekjes binnen had staan waar Hope misschien ook wel wat van wilde keek Will eerst bedenkelijk naar Hope. Zijn gevoel speelde hem parten, maar toch was zijn nieuwschierigheid groter en liep voor zichtig achter Robin aan. Steeds bleef hij even stil staan om dingen te bekijken die hij nog nooit gezien had, maar uiteindelijk kwam hij toch in een soort kamer uit die wat groter was danhun huiskamer of leek dat maar zo. Dee kamer leek aan andere ruimtes zonder deuren zich te verbinden. Will bekeek alles voor hij naar de tafel liep en schuchter op een stoel ging zitten. Will durfde Robin nog steeds niet echt aan te kijken, maar zocht naar Hope die ergens in de gang rond had gehangen of ze was weer eens van kleur veranderd. zoals ze wel eens vaker deed?

De jonge liep achter hem aan maar wel voorzichtig en bekeek hun huis. Tja Ze hadden hier dingen die een shape shifter normaal niet zou gebruiken of niet hoefde. De boog die hij van Widow had gekregen zat in een glaze kist in de woonkamer zodat iedereen het kon bewonderen. Hij had Hope uit de oog verloren dat gebeurde vaak als ze weer een kleur aan nam zodat ze niet zichtbaar was. hij ging aan tafel zitten en keek naar de zwijgende jongen en zuchten 'Hoor eens Will, ik weet dat dit neit je huis is maar ik zeg altijd tegen vrienden Shape shifters: Voel je hier net thuis.' Hij schonk zich zelf een kopje en Will.

Robin schonk een kopje thee voor hemzelf en voor Will in die zijn blik nog steeds door de kamer liet gaan. Het was hier zo anders, hadden die mensen die spullen echt nodig? Will hoorde hem wel zeggen dat hij zich hier thuis mocht voelen, maar wist nog niet helemaal zeker of hij dat wel zou kunnen... Toen het kopje voor zijn neus stond keek hij voor het eerst robin echt aan. Zijn oranje/gele ogen leken in die van Robin te boren, maar dat was alleen maar schijn. Will had nog niet de metaliteit om zo iemand aan te kijken. 'Ooit misschien...' Het kwam er verlegen uit, maar zijn vader zou het vast anders aangepakt hebben. Dit was nieuw voor hem zomaar bij iemand in hun huis binnen vallen! Will zocht nog steeds naar Hope, maar ze had zich kennelijk stilletjes een weg kunnen zoeken. Soms vond Will dat wel handig zo je eigen kunnen te verstoppen zodat niemand je kon vinden. Toen werd hij weer uit zijn gedachten gehaalt, maar reageerde niet langer meer geschrokken. Het leek toch wel een beetje te wennen dat Robin echt geen kwaads in de zin had of was dat nu juist de bedoeling van Hope voor zij zich bij hen zou voegen?

Hope zat boven op haar kamer met haar lappenpop te spelen tot ze stemmen hoorde. Ze liep de trap af en zag Will en haar vader staan ze bleef even in de hal kijken en hoorde haar vader iets zeggen over koekjes en thee papa's thee was de beste vond ze lekker zoet zeker rozebottelthee. Ze veranderde van kleur en keek even naar het tweetal. Ze ging op een stoel zitten nog steeds onzichtbaar je kon enkel haar aanwezigheid merken toen er een koekje de lucht in ging en er kleine stukjes van verdwenen. Ze werd weer zichtbaar en gaf haar vader een zoen op zijn wang. Ze keek nu glimlachend naar Will. "Ik zei toch dat mijn papa lief was." Ze keek nu glimlachend naar haar vader en werd toen even serieus. "Papa Will zegt dat zijn papa ook aardig is. Waarom mag ik dan niet naar de appelbomen?" Vroeg ze trwijl ze een slokje van haar thee nam.

'Ooit misschien...' Het kwam er verlegen uit, hij knitke en merkte dat Hope toch aan tafel zat want hij zag voor zijn neus een koekje zweven en daarna verdween er een stukje, hij grinnikte. Echt iets voor zijn dochter om zo iets te doen. 'Hope laat je even zien.' Zei hi jrustig en zag hoe ze weer normaal werd . en ze gaf hem een zoen op zijn wang. Ze keek nu glimlachend naar Will. "Ik zei toch dat mijn papa lief was." Ze keek nu glimlachend naar haar vader en werd toen even serieus. "Papa Will zegt dat zijn papa ook aardig is. Waarom mag ik dan niet naar de appelbomen?" Vroeg ze trwijl ze een slokje van haar thee nam. Hij zuchte en nam nog een slok 'Hope ik had je al uitgelegd dat ik eerst met zijn vader het wou bespreken maar ik heb het nu nog al druk.' HIj dacht aan de papieren maar schudde toen zijn hoofd, toen kwam er een idee in zijn hoofd 'Van mijn part mag Will ook hier heen komen maar ik weet niet of Dregoe dat goed zal vinden maar nu kunnen jullie even spelen dan schrijf ik zometeen wel een brief naar zijn vader en geef ik die Will mee als hij terug gaat.' Hij nam een tevreden slok uit zijn glas.

Opeens begon er een van de koekjes te zweven en Will zag het verdwijnen, maar keek er niet verbaasd naar. Toen Hope weer verscheen begon ze te glimlachen. Misschien had ze wel gelijk, maar Will kon zich nog geen echte houding geven en zag hoe de andere van hun thee genoten. De woorden die gezegd werd staken Will als messen, maar dat konden zij niet weten. Zijn vader was om de een of andere reden weg en daar had Will het moeilijk mee. 'Dan kun je nog lang wachten!' Het kwam er bot uit, maar Will kreeg meteen een kleur Het was hem ontschoten dat was wel te raden. Will keek geen van beide aan. Hij wilde zelf graag weten waar zijn vader op dit moment uit hing.

Hij zuchte en nam nog een slok 'Hope ik had je al uitgelegd dat ik eerst met zijn vader het wou bespreken maar ik heb het nu nog al druk.' HIj dacht aan de papieren maar schudde toen zijn hoofd, toen kwam er een idee in zijn hoofd 'Van mijn part mag Will ook hier heen komen maar ik weet niet of Dregoe dat goed zal vinden maar nu kunnen jullie even spelen dan schrijf ik zometeen wel een brief naar zijn vader en geef ik die Will mee als hij terug gaat.' Hij nam een tevreden slok uit zijn glas. Hope lachtte en gaf haar vader nog een zoen ze hield echt van hem. Ze at snel haar koekje op en dronk haar thee leeg ze wilde echt met Will gaan spelen. Ze schrok toen ze Will hoorde. 'Dan kun je nog lang wachten!' Het kwam er bot uit, Hope keek hem aan met haar grote blauwe ogen ze kon maar net haar tranen bedwingen. Waarom? Vind hij ons niet aardig?" Ze keek naar haar vader met zielige ogen en kroop tegen hem aan. Ze keek wat gekwetst naar Will door zijn botte uitspraak van net ze begreep het niet.

Will had niet bot willen doen tegen Hope nog haar vader, maar Hij was gewoon boos omdat hij van niemand te horen kreeg waar zijn vader uithing. Will voelde zich zo verward hij kon zich niet langer meer in houden en stoten de stoel waar hij op zat omver en rende de gang weer in. Bang om de Bloodhunters buiten tegen te komen zakte hij tegen de gangmuur en stok zijn knieën hoog op en legde zijn armen erom heen met zijn hoofd er tussen in gelegd. Will wilde graag weg, maar hij wilde niet nog eens zoiets meemaken als daar net buiten. Tranen begonnen over zijn wangen te stromen en hij bleef geluidloos zitten huilen. Will hoorde iemand naar zich toe komen, maar bleef zitten en gromde even dreigend. Hij wilde graag even alleen zijn. Will begreep het niet zijn vader was er altijd voor hem geweest, maar nu... Waar was hij als Will hem nodig had en zijn moeder was ook erg verdrietig omdat zijn vader er niet was, maar hij kreeg niet uit haar waar hij zich ophielt. Hier was Zijn vader in ieder geval dus niet!

Hope zag dat Will zijn stoel omver gooide en weg liep. Hope keek even naar haar vader en gaf hem nog een zoen. "Ik ga wel even kijken papa mischien kan jij beter hierblijven Will vertrouwd jouw niet echt papa." Zei ze terwijl ze opstond en naar Will toewandelde. Ze ging langs hem zitten en legde haar hand op zijn warrige haar ze streelde er door. "Het is goed Will je moet geen bang hebben we doen je echt niets." Fluisterde ze. Ze snapte niet wat er met hem was maar ze zag een traan ze kroop tegen hem aan en keek naar hem. "Niet huilen Will" zei ze zacht terwijl ze door zijn haar streelde ze vond het zo erg voor hem ookal snapte ze niet helemaal wat er met hem was.

Hope kwam naast hem zitten en streelde door zijn haar. Will trok weg en draaide zich van Hope af. Woede stroomde door hem heen, maar woorden bleven uit. Hj wilde graag gaan schreeuwen, maar wat zou dat helpen? Hij wist alleen dat alle vollwassen personen hem wat onthielden en daar had Will zo'n hekel aan. Hij snikte nu met wat geluid, maar het leek meer op hikken. Will gromde nog eens toen Hope zijn haren weer streelden, maar kon zich niet uiten, dat was nog het ergste. Zijn ogen zochten naar een uitweg, maar die kon hij niet vinden. Eindelijk had hij zijn stem weer gevonden, ookal klonk die zwakjes en zacht. 'Het... Is.. Pa... Hij is... weg en... niemand... zegt... waar... hij zijn... kan!' hakkelend kwam het over zijn lippen en de woorden kwamen er geergerd uit. Hij voelde twee handen op zijn schouders die niet van Hope bleken te zijn, want die waren veel te groot voor haar leeftijd. Will wilde die af schudden, maar dat lukte hem niet. Will bleef hun blikken ontwijken en tranen biggelde nog steeds over zijn wangen.

Hij schudde haar handen eerst even van zich af en gromde zelfs naar haar ze trok haar handen weer terug. Eindelijk zei hij wat er aan de hand was arme Will ze wilde net iets gan zeggen toen ze haar moeder zag ze had blijkbaar wat staan luisteren haar moeder keek even naar haar en ze knikte. Hope stond op en liep naar haar kamer waar ze op bed in een sprookjesboek ging lezen. Haar moeder was goed in mensen troosten en zei was de enige die Dregoe echt gekend had.

Widow kwam thuis en had even met Robin gesproken blijkbaar was Dregoes zoontje hier en hij was nogal van slag. Ze liep naar de gang en stuurde Hope weg. Ze lachte vriendelijk naar Will. "Hallo Will. Ik ben Widow Hopes moeder en een oude vriendin van je vader. Kom je even mee? Ik wil je iets vertellen." Widow wist wat er met zijn vader gebeurt was en ze vond dat Will het ooit te weten moes komen. Will stond recht en Widow legde een hand op zijn schouder ze lie met hem naar buiten zodat hij zich wat comfortabelder voelde. "Luister Will je vader zal voor een tijd wegblijven hij kan je niet komen opzoeken oké? Ik kan je niet precies zeggen waar hij s dat mag ik van je moeder niet omdat ze bang is dat je domme dingen gaat doen." Ze keek hem even aan met een kleine glimlach. "Jij blijkt namelijk nogal avontuurlijk te zijn anders stond je vandaag ook niet voor mijn mans deur hè?" Ze nam hem mee naar een treur wilg en ging daar langs hem zitten ze wilde hem wat geruststellen.

Ineens zat de moeder van Hope voor hem en ze stuurde haar dochter weg. Toen ze zie dat ze een oude vrienedwin van zijn vader was keek Will haar vragend aan. Ze heten dus Widow en zij wilde hem iets vertellen. Will liep met haar mee zonder tegen te stribbelen, maar zijn tranen vloeide nog steeds uit zijn ogwen die langzaam stopte toen Widow hem vertelde dat ze wist waar zjn vader was? Will ging naast haar zitten en luisterde naar awat de moeder van Hope hem vertelde. Will was zeker avontuurlijk in gesteld, maar dat wilde nog niet zeggen dat wzijn vader er niet zijn kon, toch? 'Maar waarom mag ik dat dan niet weten?' vroeg Will en hij keek bezorgd. Wat was er dan zo erg aan waar zijn vader nu was? Will keek Widow recht aan. Ze was anders, maar ze gedroeg zich al net zo als zijn moeder. Niet precies zeggend wat er loos was! 'Ik wil de waarheid! Geen achterstallige waarheiden. Dat is wat ik steeds weer hoor!' Will kreeg het te kwaad en sprong op. Zijn moeder zou hij niet eens tegen te durven te gaan schreeuwen, maar als iemand van buiten af ook wist wat er gaande was en hij daar de info van krijgen kon graag! Will durfdeeerst niet meer te zeggen, maar zijn nieuwschierigheid branden in hem en Will kon het niet voorbij laten gaan, want het was zeer belangrijk voor hem! 'Geen halve waarheden meer alsjeblieft?' hij smeekte zelden dat lag gewoonweg niet in zijn aard, maar Will wilde zo graag begrijpen Waarom! Will raakte van emotie zo uitgeput dat hij dreigde om te vallen. De stress om achter de ware toedracht van zijn vaders afwezigheid te komen lieten hem buiten bewustzijn geraken. Een geschrokken gilletje was alles wat Will nog hoorde voor alles pik en pik donker werd.

De jongen sprong recht en was eerst kwaad maar begon daarna te smeken. Widow keek hem aan maar zei niets ze zag dat er nog traantjes op zijn wangen lagen. En toen in een flits viel hij flauw ze kon hem nog net met haar slangenstaard ze nam de jongen weer mee naar haar huis en legde hem in bed. Ze ging even weg om wat eten te gaan halen want als hij zou wakker worden zou het al bijna donker worden ze besprak met robin wat ze nu het beste konden doen. "Robin ik weet niet wat ik moet doen. Zou ik het hem vertellen?" Vroeg ze aan haar man terwijl ze even tegen hem aankroop voor steun. "Arme jongen zo jong en zijn vader zit alweer in de arena." Zei ze met een trieste zucht terwijl ze haar hoofd tegen Robins schouder legde niet wetend dat kleine hope alles gehoord had.

Blijkbaar was de vader van Will toch gevangen genomen toen hij als laatst hier heen kwam om die groep aan te pakken, hij had toen een brief gestuurd maar was Dregoe te laat achter gekomen? Hij gromde lichtjes bij die gedachten, zou zijn vader hier nog zijn? Vast wel want i nandere brieven ging hij pas over een maand weg dus dan zou zij nvader hier wel zijn. Widow was buiten met Will aan het praten en hij keek bezorgd toen ze hem bewusteloos naar binnen bracht en wat eten naast hem zetten. Toen ze weer terug kwam "Robin ik weet niet wat ik moet doen. Zou ik het hem vertellen?" Vroeg ze aan haar man terwijl ze even tegen hem aankroop voor steun. "Arme jongen zo jong en zijn vader zit alweer in de arena." Zei ze met een trieste zucht, Hij zuchte 'Ik weet het niet Widow, MAar als je een stuk voor hem verbergt is dat ook niet goed. We moeten iets verzinnen zodat hij toch de waarheid weet maar neit als een dom kop meteen naar de Arena rent om zijn vader te bevrijden.' Hij streelde haar haar terwijl hij nadacht wat ze het beste konden doen.

Hij zuchte 'Ik weet het niet Widow, MAar als je een stuk voor hem verbergt is dat ook niet goed. We moeten iets verzinnen zodat hij toch de waarheid weet maar neit als een dom kop meteen naar de Arena rent om zijn vader te bevrijden.' Hij streelde haar haar terwijl hij nadacht wat ze het beste konden doen. Widow knikte en keek hem toen even aan. "Zat je vader achter die aanval? Want als dat zo betekend dat dat hij in de buurt is en hier wel eens op de stoep zou kunnen staan. En....en als hij te weten komt van ons dan...dan." Ze kreeg de laatste woorden niet over haar lippen dat zou betekenen dat Robin gestraft zou worden en zij en Hope in de arena zouden belandden. Ze keek hem aan en met een zachtte stem zei ze. " Mischien moet je ons een armband omdoen dan dan ben jij veilig." Zei ze terwijl ze hem aankeek.

"Zat je vader achter die aanval? Want als dat zo betekend dat dat hij in de buurt is en hier wel eens op de stoep zou kunnen staan. En....en als hij te weten komt van ons dan...dan." Hij knikte Ze keek hem aan en met een zachtte stem zei ze. " Mischien moet je ons een armband omdoen dan dan ben jij veilig." Zjn ogen werden groot 'Nooit in me leven ga ik jou en Hope een armband om doen, ik dacht er aan dat jij en Hope samen met Will naar de anderen gaat zodat je daar veilig ben terwijl ik kijk wat i kkan doen voor Dregoe.' Hij keek haar vast besloten aan 'HEt staat vast jij en onze dochter gaat met Will mee terwijl ik hier alles regel.' Zei hij voordat Widow tegen hem kon spreken.

Zjn ogen werden groot 'Nooit in me leven ga ik jou en Hope een armband om doen, ik dacht er aan dat jij en Hope samen met Will naar de anderen gaat zodat je daar veilig ben terwijl ik kijk wat i kkan doen voor Dregoe.' Hij keek haar vast besloten aan 'HEt staat vast jij en onze dochter gaat met Will mee terwijl ik hier alles regel.' Zei hij voordat Widow tegen hem kon spreken. Widow keek hem aan. "Nee! Ik ga niet zonder jouw! Hope kan met Will mee daar zal ze veilig zijn maar ik laat je niet alleen!" Zei ze ook vastbesloten ze liet Robin niet alleen naar het gevaar gaan. Ze keek hem strak aan.

Widow keek hem aan. "Nee! Ik ga niet zonder jouw! Hope kan met Will mee daar zal ze veilig zijn maar ik laat je niet alleen!" Zei ze ook vastbesloten, hij schudde zijn hoofd 'Hope heeft een moeder nodig en dat ben jij, ik kan niet risceren dat jij ook nog dood gaat. Zonder een vader kan ze best wel elven maar zonder haar moeder zou dat niet kunnen en al zeker neit zonder ouders. Je moet met haar mee gaan Widow.' Zei hij zacht en bijna smekend, als hij stierf wist hij tenminste dat Widow en Hope veilig waren bij de groep. 'Widow alsjeblieft blijf bij Hope.' Hij keek haar recht aan.

hij schudde zijn hoofd 'Hope heeft een moeder nodig en dat ben jij, ik kan niet risceren dat jij ook nog dood gaat. Zonder een vader kan ze best wel elven maar zonder haar moeder zou dat niet kunnen en al zeker neit zonder ouders. Je moet met haar mee gaan Widow.' Zei hij zacht en bijna smekend. 'Widow alsjeblieft blijf bij Hope.' Hij keek haar recht aan. Widow liet een traan ontsnappen. "Maar Robin ik kan niet zonder je, zij kan niet zonder je. Jij bent haar grote voorbeeld." Zei ze terwijl ze haar hoofd tegen zijn borst legde. "Robin doe alsjeblieft geen domme dingen er moet geen tweede kind zijn zonder vader." Ze wist dat Will kapot ging van verdriet om zijn vader en ze wilde niet dat Hope dat ook moest meemaken. En dat had ze het nog niet over haar eigen verdriet moest ze hem verliezen.

Widow liet een traan ontsnappen. "Maar Robin ik kan niet zonder je, zij kan niet zonder je. Jij bent haar grote voorbeeld." Zei ze terwijl ze haar hoofd tegen zijn borst legde. "Robin doe alsjeblieft geen domme dingen er moet geen tweede kind zijn zonder vader." Hij veegde die traan weg met zijn duim 'Widow...Ik moet wel, en aan Hope vertel je maar dat haar vader voor een goede daad is gestorven. En ik beloof dat i kgeen domme dingen ga doen, ik ga alleen kijken of ik het voor elkaar krijg om maar iets te doen voor Dregoe.' Zei hij zachtjes, Ze hadden al 6 jaar een compromis en rond die tijd heeft hij zich erg aan Dregoe gehecht als een vriend. Hij kon hem nu neit laten zitten tijdens een zware periode.