Why me?

Dregoe stond recht en gaf haar een kus op haar voorhoofd 'Ik zal het niet te lang maken. Klein jaloers monster dat je bent.' zei Dregoe en hij glimlahte plagend. Ze fronste even en gromde een beetje maar niet echt gemeend. "Ik ben niet jalours, ik vind het gewoon vervelend als je over haar praat ,haar naam zegt, aan haar denkt of gewoon haar ziet." Elke keer werd ze meer pissiger. Ze keek hem nog even zuur aan maar streelde toen flauwtjes zijn been. "Ga nu maar voor Ik je vastketen!" Ze keek hem even aan met een grijns maar toen bereikte de vermoeidheid zijn kookpunt. Ze viel in slaap. En droomde over Dregoe en haar gelukkige gezin.

Widow voelde zich niet op haar gemak in dit huisje en het werd alleen maar erger toen Dregoe als een halve mummie binnen liep. De oude vrouw ging weg en Dregoe ging zitten met een luide kreun. Widow nam Hope nog dichter tegen zich aan en ze keek even weg. Ze voelde zich zo kwetsbaar nu. Widow keek hem even aan. Haar spieren waren gespannen en haar ogen groot ze was echt bang dat hij iets met Hope zou doen. Ze begon te praten met een zacht stemmetje. "Bedankt dat je me meegenomen hebt. Je hebt mijn Hope Dregoe Hood gered. En mij ook.....ookal verdiende in dat niet." Widow keek naar de grond ze durfde het gewoon niet te zeggen ze was hier in vijandig gebied en te gewond om te kunnen vechten. En als ze niet gewond was had ze waarschijnlijk nog niet kunnen winnen tegen die overmacht. En wegsluipen ging ook niet met Hope erbij.

Widow begon zachtjes te praten ook al durfde ze hem niet aan te kijken. Dregoe wist nog niet wat hij van haar actie's moest denken, maar het was allemaal geweest in het belang van haar kind en in die van haar geliefde. Dregoe keek even weg van Widow en zocht naar woorden. Hij wilde hun gesprek voort zetten van laatst, maar dat leek het niet het juiste om nu te doen. 'Zodra Amely vind dat je weer ter been bent zal Tamani je naar huis brengen. Misschien dat ik nog niet begreep hoezo, maar kinderen hebben nooit het leidende punt te zijn.' zei Dregoe en je kon horen dat zijn woorden zowel aarzelend waren als stand vast, want hij zou nooit een kind aanvallen tenzij die tegen hem opgezet was om hem moedwillig te verwonden of te doden, en dan nog zou hij het kind alleen eerst uitputten. Zijn verband zat op sommige plekken niet lekker, maar daar zou Dregoe toch even aan moeten wennen.

'Zodra Amely vind dat je weer ter been bent zal Tamani je naar huis brengen. Misschien dat ik nog niet begreep hoezo, maar kinderen hebben nooit het leidende punt te zijn.' zei Dregoe zijn stem was aarzelend maar ook standvastig. Widow knikte. "Ik moet je nog iets vertellen...Maar beloof me dat je Robin en Hope met rust laat." Ze gaf Hope een kus op haar hoofdje en met een flinke kreun ging ze recht zitten. Ze zuchtte en keek hem toen recht aan. "Robin is niet degene die je naar de arena heeft gestuurd, dat was ik." Ze keek hem aan en praatte toen verder. "Ik dacht dat als jij opgesloten zou zijn mijn gezin veilig was maar toen zag ik hoe je groep er onder leed en ben ik je komen bevrijden." Haar gezicht was vol van pijn ze haatte zichzelf omwat ze gedaan had.

Widow begon te spreken nadat ze even kreunde en recht ging zitten. Ze vertelde dat Robin niet de gene was die hem naar de Arena toe gestuurd had, maar dat had hij in middels wel al geraden door de woorden die ze in zijn kooi toen had gesproken. Dregoe zei of deed niks. Ze was nu moeder en begreep maar al te goed dat zowel Robin als haar kindje er erg onder zouden lijden wanneer zij of nog zwaarder gewond was of dood. 'Laten we er geen gewoonte van maken, maar wat ik bij het meer zei over dat je ons gebied niet betreden mag blijft van kracht. We aanvaarde geen hulp van Bloodhunters nog van die zich graag bij hen ophouden, Tenzij... er geen andere mogelijkheid bestaat!' zei Dregoe en nam de laatste zin met zowel een strenge stem als een strenge blik tegen Widow op. Hij was haar dankbaar dat ze hem daar weg gehaalt had, maar zelf had Dregoe misschien ook een uitweg gevonden?

Hij deed of zei niets tot ze klaar was. 'Laten we er geen gewoonte van maken, maar wat ik bij het meer zei over dat je ons gebied niet betreden mag blijft van kracht. We aanvaarde geen hulp van Bloodhunters nog van die zich graag bij hen ophouden, Tenzij... er geen andere mogelijkheid bestaat!' zei Dregoe en nam de laatste zin met zowel een strenge stem als een strenge blik tegen Widow op. Widow knikte begripvol. Ze stond even recht en legde een hand op Dregoes schouder. "Dankje Dregoe, ik hoop dat jij en Mistake heel gelukkig worden. En dat je me op een dag kan vergeven wat ik je allemaal heb aangedaan." Zei ze met een oprecht gezicht. Ze had Hope nog steeds vast en ze moest weer gaan zitten haar buik deed zoveel pijn en ze was echt uitgeput maar ze durfde niet te slapen niet hier niet met hem in de buurt.

Widow knikte begrip vol toen hij dat zei en tond op waarna ze haar hand op zijn schouder legde. Dregoe deed geen poing om haar hand weg te halen, dat zou hem alleen aar meer lat bezorgen met zijn zwaar gekneusde ribben. Hij knikt alleen toen ze wat zei en zag dat ze het oprecht meende. Widow ging net weer zitten toen Amely weer binnen kwam. Ze had wat anders te eten mee genomen omdat ze had gezien hoe Widow op het fruit gereageerd had. Het was een klein bordje vlees met nog wat andere dingen die ze gemakkelijk in een hand kon houden. Ze prikte hem met een vinger. Ze had misschien expres het op zijn ribben gemunt. Dregoe keek haar even verbaasd aan, maar haar blik vertelde hem al genoeg. Ze wilde niet dat hij te veel zou doen nu Dregoe zo gewond was. Een speelse grijns verscheen bij het zien van die strenge blik van het oude vrouwtje, maar uit respect zei hij niks tegen haar. De oudste van het leven wisten precies wanneer het tijd was voor bepaalde dingen en daar ging hij niet op in. Dregoe stond op en Amely ging op zijn plek zitten. 'Je kunt morgen weer naar huis liefje, maar dan moet je nu wel gaan slapen. Ik zal de wacht bij jouw en je kindje houden.' zei Amely en Dregoe zou Tamani moeten inlichten dat ze Widow bij het eerste ochtend licht haar naar het huisje van Robin zou moeten brengen. Widow mocht denken wat ze wilde en Misschien zou ze het als een zwakte zien dat Dregoe naar de oudste luisterde, maar hij genoot van hun wijsheid en al Dregoe daar op in zou gaan konden zij zich tegen hem keren en niet langer meer willen helpen met raad. Dregoe bleef niet langer en stapte net op tijd op zij voor Amely hem weer een prik kon toe dienen op een pijnlijke plek en sloot de voordeur achter zich. Dregoe liep naar huis terug en klopte onderweg bij Tamani aan. Toen ze open deed vertelde Dregoe haar dat ze Widow morgen vroeg moest begelijden naar haar huisje, maar dat het daar stikte van de Bloodhunters en dat ze op moest passen. Wat Mistake, Bill en hijzelf had meegemaakt niet nog eens zijn andere leden te laten over komen. Toen Tamani zei dat ze Widow zou terug brengen en oorzichtig zou wezen vertok Dregoe weer. Bij zijn huisje bleef Dregoe nog even op de leuning van de veranda hangen met zijn handen daarop. Hij was meer dan blij weer terug te zijn in zijn geboorte dorpje. Dregoe zetten zich er toe aan om naar binnen te gaan en op bed te gaan liggen en sloot de voordeur achter zich. Via de woonkamer liep hij naar de slaapkamer en zag dat Mistake nog lekker lag te slapen. Hij ging voorzichtig op de dekens liggen,want zijn verband zou hem tot de volgende ochtend wel lekker warm houden. Nog voor hij zich overliet aan de slaap legde Dregoe zijn hand nog op de buik van Mistak en oelde hoe de kleine even driftig tegen de buikwand trapte. Met een zachte glimlach viel hij in een diepe slaap die hem meer rust bood dan in de Arena waar hij alleen maar had liggen doemelen in plaatst van echt slapen.

De oude vrouw kwam weer binnen en had wat vlees bij Widow keek opgelucht dat ze niet weer met fruit was aankomen zetten. Ze at het vlees op . Het was heerlijk en ze was blij dat ze snel naar huis kon. Maar dan moest ze eerst slapen. Ze was wel blij dat de vrouw hier bleef en Dregoe stond recht om weer weg te gaan. Widow ging wat platter liggen en keek naar Dregoe. "Laat je leden maar met rust Dregoe ik geraak zelf wel thuis ik ken de weg." Ze was hier al eerder geweest om appels voor Robin te plukken. Widow kalmeerde een beetje en liet haar vermoeidheid over haar heen gaan ze viel in slaap maar bleef op haar hoede.

Mistake werd even wakker toen Degoe langs haar kwam liggen. Ze voelde zijn hand even op haar buik. Ze glimlachte naar hem. Ze was blij dat hij weer terug was. Ze sloeg zijn armen weer om hem heen zodat hij niet meer naar die vervelende Widow kon gaan. Haar kleine schoppertje schopte even hard en ze kreunde even soms schopte hij iets te hard. Maar ze nam het hem niet kwalijk want hij was tenslotte haar kleine engeltje. Ze wreef even over haar buik. En viel toen ook in slaap langs haar dregoe de dregoe die ze nooit meer zou loslaten.