Why me?

Doffe pijn rommelde door hem heen. Zich bewegen ging nog niet echt, maar kreunen kwamen bijna over zijn lippen. Het was meer een soort steunen. Stemmen die onsamenhangend klonken, klonken van ver. Zijn polsen branden vreselijk met als zijn armen trouwens. Zijn hoofd hing op zijn borst waar al zo vele littekens te zien waren. Doordat ze zijn borstkurkas van hem af hadden gehaald. Dregoe begon weer bij zinnen te komen en zijn ogen kreeg hij met moeite open. Het was schemerig en de stemmen gingen gepaard met gekrijs en geschreeuw alsof iemand een of ander dier aan het martelen was. Dregoe probeerde zichzelf recht te krijgen, maar zijn verdoving liet dat nog niet toe. Ook voelde Dregoe dat hij een soort band rond zijn hals droeg. Het leek zijn krachten te onderdrukken, maar daar had hij voor nu even geen oren na. Dregoe wilde maar al te graag weten waar hij was. Herinneringen kwamen langzaam naar boven. Widow kwam er in voor en dat hij met haar in een zeer moeilijk gesprek verwikkeld was. Toen een steek en hij verloor zijn bewustzijn, maar had nog net gezien dat het haar voormalige meester was en nu haar geliefde. Was het een val geweest om hem te vangen? Dregoe probeerde zijn hoofd te schudden en het trok de aandacht van die gene die in zijn omgeving stonden. Schamerende stemmen klonken nu van dichterbij en zelfs gelach steeg er in hun midden op. Dregoe tilde zijn hoofd met moeite op en zag dat zijn blikveld nog wazig was. Verwoed knippende hij ze een paar keer en het beeld werd beter. Er stond een groepje van vier Bloodhunters zo'n meter of drie bij hem vandaan en Dregoe herkende een van hen. Het was de minnaar van Widow. Zijn keel was nog steeds gort droog en toen hij wilde grommen schakelde dat meteen over en een hevige hoest. Speeksel vormde zich in zijn droge mond en na even slikken was de stekende pijn in zijn keel voor een groot deel verzacht. Een van hen hielt het niet meer uit van het lachen door zijn ongeluk en moest steun zoeken bij de muur. Een andere die kennelijk de leiding over de Bloodhunters hier had pakte een soort zweep die na een druk op de knop een hel gele soort bliksem tevoorschijn toverde en haalde die over Dregoe's borst heen. Pijn doorboorde zijn al geteisterde lichaam en liet een gemene lange schrokkerige brandwond achter. Dregoe kreunde alleen zachtjes en wilde ze geen voldoening schenken door te gaan schreeuwen. Het deed pijn ja, maar dat wilde nog niet zeggen dat hij daar aan toe moest geven! Morgen zal hij de eerste zijn die de ring in gaat!' gromde de leider van de wacht en stak na de knop los gelaten te hebben het handvat weer tussen zijn riem. Heb je veel last met hem gehad? Want we noemen hem niet voor niets de Ripper. Hij dood ons niet alleen, maar vreet de lijken nog aan ook! Hier is je beloning' vroeg de leider van de wacht en overhandigde een flinke buidel met geld. Dregoe probeerde los te breken nu hij weer wat controlle over zijn lichaam had, maar het was hopeloos en het amuseerde de mannen alleen maar dat hij zo deed en een manier zocht om los te breken! Dregoe gaf het niet op, maar toen hij voelde dat zijn polsen nat en kleverig aan voelde stopte hij uit nieuwschierigheid en zag dat zijn boeien zijn huid hadden door gesneden. Het was gelukkig nog niet gevaarlijk.

( Eerst Robin en Widow dan mogen andere deelnemen. )

Wat was die weerwolf toch zwaargeweest, gelukkig was storm zo lief en sterk om hem te dragen. en nu stond hij hier met mensen te praten terwijl dregoe eenbeetje bij kwam, een van de mannen had het blijkbar gemerkt en had zijn zweep gepakt en een slag geegeven tegen zijn borstkast Morgen zal hij de eerste zijn die de ring in gaat!' zei gerret en Robin keek emt een neutrale gezicht naar hem Heb je veel last met hem gehad? Want we noemen hem niet voor niets de Ripper. Hij dood ons niet alleen, maar vreet de lijken nog aan ook! Hier is je beloning' 'nee niet echt.' Zei hij simpel en schatte ongeveer hoeveel hij meost geven zodat Dregoe tenminste verzorgd werd als een normale mens. 'ik hoop dta je hem een beetje heel houd Gerrit.' Zei hij met een toon waarvan je zeker wist dat het meer een bevel was dan een vraag, daarna liep hij weg naar de mensen die normale eten gaven. 'jochie kom is hier.' riep hij tegen een van de mannen die meteen naar hem liep. 'ik wil dat je Dregoe normaal eten geeft, zijn wonden moeten verzorgd worden zodat ik, als ik terug kom volgende week hem nog in dezelfde staat vind. duidelijk.' Zijn toon was hard en hij gaf wat munten aan die joch die even aarzelde maar toen knitke 'Ja meneer, moet ik het u vader ver..' 'tegen em vader hou je je mond duidelijk.' Zei hij met een vaste stem en liep toen deze hell uit. de andere munten zou hij aan de groep geven van dregoe.

Het gesprek werd voortgezet en Dregoe prenten elk woord in zijn hoofd. Deze les mocht hij niet vergeten. Waarom maakte die Bloodhunter die hem hier heen gebracht had zich zo'n zorgen om hem. De groep mannen braken uiteen en verdeelde zich over de gang. Dregoe volde Robin meer met zijn ogen dan dat hij zijn hoofd zou draaien.. Het gesprek van Robin met andere mensen die duidelijk naar voedsel roken en hij wilde Dregoe na een week nog zo terug vinden en zijn verwondingen die hij op zou lopen zouden verzorgd moeten worden door een van de Bloodhunters en die zouden hem te eten moeten geven? Oh nee daar kwam nik van in Dregoe gromde zo luid dat de hele gang zich er mee vulde. Niemand kwam aan hem tenzij hij zo ver heen zou zijn kwa bloed vervlies of door iets anders en wat het voedsel betreft zou hij niks van hen aan nemen! Dregoe's koppigheid stak de kop weer op en verschillende Bloodhunters die zich over de gang verspreid hadden kekek in zijn richting, maar geen van alle wilde of durfde in zijn buurt te komen. Dregoe probeerde het zich gemakkelijk te makene, maar dat ging niet echt, doordat zijn armen hoger bleven dan dat hij en normale houding aan zou kunnen nemen. Zijn schouders branden reselijk en als hij zo de hele nacht zou moeten blijven zitten dan deed hij dat zonder te klagen. Dregoe zou nooit, maar dan ook nooit aan hen tonen dat hij zich naar hun zou schikken. Hoewel Dregoe weer vrij helder kon denken bleef iets aan hm zich steeds onttrekken. Hij kon zichzelf, iemand anders of dingen niet langer teleporteren! Het vreemde er aan was dat hij het wel kon aanraken, maar zodra hij het wilde gebruiken ontglipte het hem. Woede ontstak in hem Dregoe kon zich latig bewegen en als hij zich begoon leken zijn armen in de fik te staan. Een gebrul klonk ineens op en liet iedere Shifter naar boven kijken zelfs Dregoe keek even omhoog. Waar was hij toch? Een wel luide stem galmde over het gebied en Dregoe begreep ineen waar hij heen was gebracht. De ring waar die leideing van de Bloodhunters het over had gehad. Dat moest de ring van de Arena zijn het kon niet anders! Het geluid stierf weg en vele voetstappen klonken op. Dregoe volgde het geluid tot ook die weg stierf en alleen het geluid van kettingen, gehoest, gesnuif of gedempte stemmen die de gang nu nog vulde. Dregoe zag hoe die knaap die Robin wat toe gstopt had ging voor hem in een stoel zitten. Een kist stond naast hem, maar Dregoe was niet van plan hem aan zijn lichaam te laten komen. Vermoeidheid sloeg toch ergens midden in de nacht toe en zijn laatste gedachten ging uit naar Mistake die hij misselijk achter had gelaten. Ze moest hem elk moment terug verwachten. Wat moest ze wel niet denken?

Widow was met Robin meegegaan naar dearena om Dregoe te zien ze had zich vermomt als verpleger en kon zo tot bij Dregoe graken. Ze zag hoe hij geslagen werd met een zweep. Hij zag er vreselijk uit maar het was beter voor haar kind als hij vast zat. Widow kreeg van de bewakers gedaan dat ze haar binnen lieten om zijn wonden te verzorgen. Dregoe was aan de muur geketend. Widow stapte in zijn kooi en bond zijn handen vast met een niet snijdende kooord. De andere maakte ze los en ze begon zalf op zijn wondes te smeren. Ze wilde dat hij vast zat maar hij mocht niet onnodig leiden. Haar buik was al lichtjes opgezwollen. Ze ging rustig over zijn wondes maar zei niets ze keek hem ook niet aan ze kon het gewoon niet. Ze grabbelde wat uit haar tas en haaalde een fles water tevoorschij ze opende zijn muil en liet er wat water instrommen.

Slaap was altijd iets wat hem altijd rust gegunt had en wat Widow met hem deed had hij erst niet in de gaten, maar toen ze water in zijn muil deed schrok hij toch wakker. Het was niet dat hij stikte ofzo, maar het geen dat er iets koels zijn keel ingleed wa wat hem gewekt had. Het koort waarmee ze hem vast gebonden had hielt Dregoe voor een groot deel tegen, maar met een ruwe duw tegen de borst van de persoon die zo dichtbij hem zat duwde hij die gene weg. De geur was gemaskeert en Dregoe kon niet gelijk zeggen wie het was. Hij gromde dreigend en een van de wachten had alles in de gaten gehouden en sprong meteen tussen beide. Dregoe was niet bang voor hem ook al was deze best gespiert, want hij had wel vaker tegeover zulke personen gestaan die dan dachten hem de baas te zijn. Echter was deze dat ook en op en oneerlijke manier ook. De band die hij om had zat een shok apparaat in en toen deze het knopje van zijn afstandbediening in drukte spande al zijn spieren zich. Dregoe dook achteruit waardoor de man de knop los liet. Het was een helse pijn golf geweest en Dregoe hapte naar lucht. Zijn spieren hadden zich zo strak aangespannen gehad dat zijn luchtpijp even dicht geslagen was geweest. Dregoe wilde zich niet laten kleineren en deed opnieuw een uitval naar beide, maar een volgende electriese schok was er het gevolg van. Dit herhaalde zich nog drie keer, want Dregoe week niet voor Bloodhunters hoe dan ook. Door het geremoer kwamen er nog eens een paar man meer bij en dwongen hem terug de kooi in waar hij aan de muur eerder nog geketend had gezeten. Verdooft van de schokken iel het pijngevoel weg en Dregoe greep een van de mannen vast en slingerde die de kooi uit. De shifters die hier al gevangen zaten keken triest naar hem en hadden hetzelfde geprobeerd als Dregoe nu deed. Echter waren het er te veel en toen de netten door hun gewicht hem door zijn knie'en lieten zakken sprongen er vier man boven op hem en ketende Dregoe weer vast. Deze probeerde nog steeds vrij te komen, maar het leken wel ratten die zich op een eenzame kat hadden geworpen om hem te verslaan en rustig te maken. Dregoe voelde zich geplaagd door gevoelens van eenzaamheid en dat zijn krachten hem niet wilde gehoorzamen. Toen de laatste cluster zat trokkn ze de netten van hem af. Verschillende snij wonden hadden zich meester over zijn lichaam gemaakt, maar die konden Dregoe niet schelen. Hoewel zijn armen vast aten kon hij nog altijd naar zijn gevangenbewaarders trappen, maar de reik wijte wa te kort om zich volledig uit te strekken. Een dreigend gegrom bleef door de gang rollen terwijl de Bloodhunters zich terug trokken en weer met de dingen bezig hielden waar ze eerder nog mee bezig waren. Dregoe had Widow nog steed niet herkent en dat was maar goed ook, misschien zou hij in staat zijn haar te doden, doordat Dregoe haar er van verdachten hem in de val gelokt te hebben?

Ze zag hoe dregoe wakker schrk van het water. Hij duwde haar aan de kant ze kwam op de grond terecht met een harde smak. Widow schreeuwde even dat deed veel pijn aan haar buik. Al haast meteen kwamen er een hoop bloodhunters die dregoe hardhandig aanpakte en hem weer aan de muur bonden. Ze zag ook hoe hij een paar schokken had gekregen. Ze vond het vreselijk maar ze susste haar geweten met de gedachte dat haar kind zo veel veiliger was. De mannen gingen weer uit de kooi en widow ging wa dichter naar Dregoe toe. Ze wreef met een natte doek over zijn voorhoofd om hem te kalmeren. En met een zachte fluisterstem zei ze. "Alsjeblieft Dregoe hou je rustig je doet jezelf alleen maar meer pijn door tegen te spartelen." Ze smeerde nog wat zalf op zijn wondes. "Ik kan je weer wat losser maken als je mij en mijn kind dit keer wel op de grond laat staan" Zei ze rustig terwijl ze wat verband rond één van de sneeën deed.


(in welke gedaante is hij eigenlijk?)

( Tijdens de schok van het wakker schrikkn wa hij even een weerwolf. Sorry dat ik dat niet erbij had gezet, maar nu is hij weer menselijk. )

Dregoe keek verwart naar de verzorger die zich weer naar hem toe bewoog. Maar toen hij de stem herkende die op zachte fluistertoon tegen hem sprak laaide zijn woede weer op. In de tijd dat hij verward naar Widow gekeken had had ze nog wat zalf op zijn verwondingen gesmeert, maar na haar woorden trok hij zich los uit haar welwillende greep. 'Verdwijn door jouw zit ik hier!' siste Dregoe met dreigende stem. Hij wilde niet dat een verraadster hem zou verzorgen. Alleen Mistake zou hem mogen verzorgen en die zat veilig thuis, tenminste dat hoopte Dreoe van harten. Haar woorden drongen pas laat tot hem door. Haar en haar kind? Was ze zwanger van een Bloodhunter! Van Robin?! Dregoe keek haar vinnig aan en probeerde zo veel mogelijk ruimte tussen haar en zichzelf te krijgen. Ookal was die ruimte aanzienelijk klein. Hij hielt zijn benen ooral tussen Widow en hemzelf in. Mocht ze dichterbij willen komen dan kon hij haar wat zachter weg duwen. Zijn woede branden nog steeds in zijn ogen.

'Verdwijn door jouw zit ik hier!' siste Dregoe met dreigende stem. Hij keek haar aan met woedende ogen. Widow knikte en er rolde een traan over haar wang. 3ja Ik heb robin gevraagd om je naar de arena te sturen toen hij ons vond in die grot. Maaar ik heb het enkel gedaan omdat ik wil dat mijn familie veilig i en met jouw op vrije voeten gaat dat niet. Ik sta niet toe dat mijn kind vaderloos of zelf gedood word." Widow wilde een stap dichter zetten ze keek hem wat bang aan en hield toen even een hand op haar buik ze werd een beetje draaierig. "Alsjeblieft Dregoe laat me je helpen ik wil niet dat je onnodig lijd. En ik vind het vreselijk dat jouw vriendin nu een kind alleen moet opvoeden maar het was het haarre of het mijne." Zei ze terwijl er weer een traan over haarr wang rolde. Ze had mistake in het bos zien loepen en ze had haar horen braken haar buik was ook licht opgezwollen dus Widow wist meteen wat er aan de hand was.

Widow wilde dichterbij komen, ze deed het niet en er rolde een traan over haar wang. Widow had hem nooit kunnen bekoren en deze actie zou zeker niet goed bij hem vallen zelfs de woorden die ze daarna zei maakte hem alleen maar kwaaier. Ze legde haar hand op der buik en zijn woede nam nog meer vorm aan toen hij van Widow hoorde dat Mistake zwanger bleek te zijn! Dregoe kon zich niet langer in houden en wilde boos naar haar trappen, maar Widow bleek het voorzien te hebben en was op tijd weg gedoken. 'Hou op met die klets praat Widow Ik kan je zo verlinken als ik dat wil!' zijn woorden zouden pijn doen daar was hij zeer zeker van. 'Ik had me willen verontschuldigen bij je, maar door die actie van dat vriendje van je herzien ik mijn standpunt. Je bent geen haar beter dan die Bloodhunters!' voegde hij er aan toe met de laatste woorden grommend. Dregoe draaide zich van Widow af en voelde tranen in zijn ogen prikken Mistake was zwanger en hij was er niet om haar te steunen terwijl hij het haar nog zo beloofd had! Morgen zou hij proberen uit te breken hoe moeilijk dat dan ook mocht zijn, Dregoe zou dit keer niet falen en Mistake ter zijde staan. Ze had het nu moeilijk en in de wetenschap dat hij tussen deze muren zat maakte dat alleen maar erger. Dregoe wilde het liefste weg hoe dan ook met welke gevolgen dan ook. Zijn vingers begonnen gevoelloos te worden dus bewoog hij ze langzaam om het bloed er door te laten stromen. Hij had echt op het punt gestaan om Widow zijn excusses te maken, maar toen verloor hij op dat moment zijn bewustzijn. Woedend schudden hij driftig met zijn hoofd en een duidelijke wolven grom was erbij te horen zodat verschillende Bloodhunters weer even naar zijn kooi keken. Het deed Dregoe niks, maar hij wilde ze allemaal doden als hij daar de kans maar voor zou krijgen. Gerret kwam langs gelopen en grijnsde vals Dregoe had die grijns het liefste meteen van zijn gezicht geslagen, maar zijn boeien deden vreselijk pijn en bleven in zijn huid snijden wanneer Dregoe zich bewoog. Een vriendelijke hand leek op zijn schouder te worden neer gelegd, maar het was er eentje van verdriet en pijnlijk draaide hij zich met een ruk om. 'Rot op. Je bent niet meer dan een last!' Gerret had zijn zweep al klaar toen hij Dregoe zo had zien omdraaien, maar Dregoe keek Widow alleen maar furieus aan met zijn boeien tot het uitsterste getrokken. Bloed sijpelde over de zalf heen die Widow er eerder nog op had gedaan. Dregoe wilde niks meer met haar te maken hebben. 'Je bent een verraadster Widow vertel dat jullie kind maar als hij eenmaal dingen zou gaan begrijpen!' Dregoe's laatste woorden waren vinnig toch net hard genoeg om het haar net te kunnen laten horen zodat Gerret het niet te horen kreeg! Daarna draaide hij zich weer om en Widow de rug toe. Woede en verdriet streden om de eerste plaatst, maar wat er overbleef was lauter teleurstelling zowel in Widow als op zichzelf en zijn haar was intussen zins hij Mistake had leren kennen wat gegroeid zodat die als een donkere sluier voor zijn gezicht kwamen te hangen. Gerret liep weer verder en Dregoe volgde hem voor even met zijn ogen, maar toen staarde hij weer voor zich uit met maar een gedachte en dat was Mistake die moederziel alleen was en misschien wel dacht dat hij samen met Widow was, want hij had haar woorden wel gehoord, maar er geen reactie op gegeven gehad. Mistake dacht dat hij en Widow wat met elkaar hadden gehad, maar hij was in die tijd alleen maar bevriend met Widow geweest. Een van zijn eerste vriendschappen die hij ooit gemaakt had en die door zoiets zo gebroken waren dat het hem zo veel pijn deed dat zelfs aan haar naar denken of te horen hij al bijna uit zijn vel zou springen van woede. Het geluid van de kooideur zei Dregoe dat hij weer alleen was. Alleen op de plek waar Mistake bijna haar gehele jeugd had moeten doorbrengen, maar ze had weten te ontsnappen en dat was ook Dregoe van plan!

Die nacht doemelde Dregoe maar wat en soms viel hij wat dieper weg, maar over het algemeen hoorde hij alles. De volgende morgen werd hij gewekt door een stel kraaiende hanen. Dregoe tilde zijn hoofd op en keek gedesorienteerd rond. Een flinke stekende pijn in zijn polsen vertelde Dregoe dat het geen nachtmerrie was en zijn lichaam voelde pijnlijk stijf door het gevecht van gisteravond. Voetstappen klonken op en Dregoe zag vier reuzen van kerels samen met twee Bloodhunters naar zijn kooi toe lopen. Dregoe gromde kort, maar dreigend en ter waarschuwing voelde Dregoe de band rond zijn hals wat stroom afgeven, maar daar zou hij toch niet naar luisteren. Voor de zekerheid lieten de Bloodhunters die kerels boven op Dregoe springen en al snel kreeg deze door dat ze alle vier de Beast gaven hadden. Ze maakte zijn met bloed besmeurde en gestolde Clusters open en deden Nieuwe schone Clusters bij hem om. Twee van de vier Shifters trokken Dregoe de kooi uit en met veel tegen werken werd Dregoe naar de ring van de Arena gebracht. Onderweg hoorde Dregoe gedempte stemmen op klinken die: Hij is het, Onze enige hoop, wat gaat er nu gebeuren? fluisterde. Dregoe voelde zich vreselijk ze hadden dus de geruchten gehoord dat hij de leider van de W.O.F. was en ze hadden dus alle hoop op hem gericht gehad. De ring was vrij groot, maar het oogde klein zeker voor gevechten. De tribune's zaten overvol en Dregoe begreep dat bijna de hele stad hier moest zitten om te zien of het waar was dat ze de leider van de Warriors of Fate gevangen hadden weten te nemen. De wel luide stem galmde door de Arena en Dregoe zag aan de andere kant van de ring nog twee andere die iemand naar binnen trokken. Deze shifter was al verandert en droeg de vacht van een beer. De stem vertelde hoe heldhaftig Robin met Dregoe gestreden moest hebben om Dregoe gevangen te hebben genomen. Dregoe wist dat het niet waar was en dat hij met een list hier gevangen was gezet. De clusters sprongen van zijn polsen open en de reuzen vertrokken. Dregoe had het niet echt gemerkt, want zijn blik was op zijn tegenstander gericht. Wie het ook was deze had vaker gevochten dat was zeker! Op de tribune waren kinderen aan het lopen en verkochten voedsel en water of wijn net wie wat wilde en moesten gevaarlijk dicht langs de rand van de Arena-ring lopen om helemaal rond te kunnen lopen. Dregoe was al gelijk slaags geraakt met de berenshifter en werkte die net met moeite van zich af. Het was geen racer zoals Mistake en de Beast kracht van Bill had hij ook niet. Dregoe slingerde de beer in zijn weerwolf gedaante net door de ring toen een hoge gil door de Arena galmde. Allebei keken ze ze naar het kind dat daar neer gekomen was. Nu pas zag Dregoe hoe klein de ring pas werkelijk bleek te zijn! De beer wilde zich op de jongen storten en Dregoe wilde niet dat hem wat overkwam dus reikte hij naar zijn gaven, maar miste een paar keer snel begon Dregoe achter de beer aan te rennen in de hoop hem nog in te halen. Geschokte kreten waren duidelijk te horen, maar Dregoe nog de beer schonk daar aandacht aan. Toen greep Dregoe opnieuw en teleporteerde zichzelf naar het kind toe en verdween ook meteen weer nog voor de beer een van beide aan had kunnen vallen. Kinderen was het enige die Dregoe niks zou doen of het nu Shifters waren of die van de Mensen! Het was vermoeiend geweest, maar Dregoe had het kind nog kunnen behoeden van een paar lelijke schrammen of gedood te worden. Zijn ademhaling ging snel, maar Dregoe merkte een oud vergeten zwaard op dat naast het kind lag en veranderde terug naar zijn menselijke gedaante en trok het wapen uit het zand. Het zwaard was gebroken en het gebrul dat naar hen toe raasde liet Dregoe zich met een ruk omdraaien en in die draai nam hij het afgebroken zwaard mee. De beer kwam omhoog om op Dregoe te springen, maar deze was hem net te snel af en stormde naar voren met het zwaard naar de borst van zijn tegenstander gericht. Het zwaard zonk gevaarlijk snel weg en doorboorde het hart van de shifter. Deze hing nu als een dood gewicht op zijn toch al pijnlijke schouders. Tijdens dit gebeuren waren verschillende Bloodhunters de Arena-ring in gekomen en hadden zich ontfermt over het kind. Dregoe Gromde krachtig en duwde het lijk van zich af. Toen de doffe plof door de Arena klonk schoten pijngolven door hem heen en leek het alsof Dregoe stikte! De band rond zijn hals was geactiveerd en de clusters werden weer om zijn polsen gedaan nog voor ze de knop los lieten. Zwaar hijgend keek Hij zijn gevangenbewaarders kwaad aan. Hij werd uit de Arena getrokken. Iets waar hij nu alleen maar blij om was. toch trok Dregoe aan de ketens om zich te laten gelden dat hij het er nog steeds niet mee eens was. Op de tribune heerste er een vreemde sfeer alsof ze niet konden geloven dat Dregoe volwassenen wel aanviel, maar hun kinderen niet? Daar maakte Dregoe zich minder zorgen over, want zijn tegenstander had hem een paar keer flink gebeten en gekrabd. Zijn clusters werden in de kooi vervangen en hoewel hij nog steeds aan de muur vast geketend bleef kon hij zich wat vrijer bewegen en gaan liggen als hij wilde gaan slapen. Dregoe begon zijn wonden zelf schoon te maken door er herhaaldelijk over te blijven likken. Zachte voetstappen kwamen in zijn richting en Dregoe keek waarschuwend op, maar zag enkel het kind dat hij zo juist in de Arena van een gewisse dood had behoed. Het kind niet ouder dan een jaar of 10 a 12 boog respect vol voor hem en renden daarna weg. Dregoe voelde zich vreemd worden en hij miste de aanwezigheid van zijn verloofde ter zeerste. Waar was ze nu en waar dacht ze aan. Dregoe maakte zich er bijna gek mee en schudden zijn hoofd tot Gerret aan kwam waggelen. Deze man straalde van verlangen te weten te komen waarom Dregoe het kind niet gewoon gedood had. Het kwam wel vaker voor dat ze de Arena-ring invielen en dan overleefde ze het nooit. Dregoe gromde uitdagend naar hem en wende zich weer tot zijn wonden de man totaal negeren en zijn blikken ook niet beantwoorden. Hij wilde alleen nog maar weg en hoewel het kind er tussen was gekomen voelde Dregoe zich zwaar teleurgesteld Hij had moeten ontsnappen, maar het besef dat hij zelf op het punt stond Vader te worden had hem er aan gehinderd aan ontsnappen te denken! Nog iemand bleek zijn interesse in hem te hebben en een zachte stem klonk vanachter de trails die hem op deden kijken.

Dregoe wilde haar trappen maar ze ontweek het snel er kwam nog een traan uit haar wang ze vond het vreselijk dat hij haar zo haatte. 'Hou op met die klets praat Widow Ik kan je zo verlinken als ik dat wil!' zijn woorden deden pijn zoveel pijn. 'Ik had me willen verontschuldigen bij je, maar door die actie van dat vriendje van je herzien ik mijn standpunt. Je bent geen haar beter dan die Bloodhunters!' voegde hij er aan toe met de laatste woorden grommend. Widow leek aan de grond genageld te zijn. Hij had zijn excuses dus willen aanbieden? Nu voelde ze zich echt schuldig. Maar ze was ook een beetje kwaad op hem. Ze gromde nu lichtjes. "Mischien niet nee maar ik doe alles om mijn familie te beschermen iets wat jouw overduidelijk niet lukt!" Dat laatte moest diep steken. Ze liep zijn kooi uit even weg uit de arena ze moest afkoelen al die stress was niet goed voor haar. Ze liep door het bos en veranderde toen ze kronkelde naar Dregoes gebied ze moest kijken hoe het met zijn groep ging nu. Ze deed het heel onopmerkzaam. Ze keek eerst bij Dregoes huisje daar zag ze alles overhoop liggen en iemand lag in bed ze zag er echt niet goed uit. Ze kronkelde ook door het dorp en hoorde vanalles zeggen. "Dregoe heeft ons achter gelaten!" Widow bleef luisteren. "Mistake is er kapot van! Ze zeggen dat ze iedere dag zwakker word!" Widow kneep haar kaken op elkaar. Ze dachten dat Dregoe hen in de steek had gelaten. Dit was allemaal haar schuld. Ze kronkelde weer weg en ging naar haar huis. Daar nam ze een van Robins netten en een grote mantel mee. Ze had zelf ook een mantel aan en liep om middernacht naar de arena. Dregoe zat daar nu al even en ze moest weten hoe het met hem ging. Ze kocht de wachters om en geraakte zo tot aan zijn kooi. Ze hapte even naar adem hij zag er echt vreselijk uit. Ze opende zijn kooi. Ze wist dat hij haar nog steeds haatte maar ze moest hem helpen ze bracht haar familie dan wel in gevaar maar ze kreeg het niet over haar hart om Mistake zo te laten lijden. Ze opende zijn boeien en deed hem de mantel om ze keek hem even strak in zijn ogen hij zag er echt vreselijk uit. Ze veranderde haar kop even in die van eeen slang en met haar scherpe tanden beet ze zijn halsband los. Ze keek hem strak aan en nam hem toen mee met zijn pols de wacht voor zijn kooi wilde de andere al alarmeren maar Widow verkocht hem een flinke trap zodat hij bewusteloos was. Ze trok Dregoe mee en gooide een paar netten op de bewakers. Ze waren bijna bij de uitgang toen het alarm ging. Ontsnappen zonder gezien te worden ging dus niet lukken. Ze zag een aantal bloodhunters op hun afkomen ze keek naar Dregoe. De bloodhunters gooide een paar wapens en Dregoe teleporteerde hen. Ze waren nu uit de arena en Widow keek Dregoe aan. Ze zei niets en wilde wegwandelen tot ze ineens door haar benen zakte ze keek naar haar buik en zag in dolk er aan de zijkant half insteken. Het bloedde fel en Widow verloor haar bewustzijn....

Widow was terug gekomen en ze zei niks , maar Dregoe wilde haar een felle repliek geven door wat ze eerder gezegd had, maar toen hij zag wat ze deed snapte hij nog minder van haar. Het gevoel dat zijn boeien afgeworpen werden was een bevrijding. Zijn verwondingen maakte Dregoe echter wat trager dan normaal, want hij voelde zich nog steeds stijf van de gevechten. Widow gooide een grote mantel over hem heen en veranderde haar kop even en beet de halsband stuk. Even draaide hij met zijn hoofd en voelde hoe verschillende wonden door de stroom er erop gestaan hadden trekken. Weer wilde Dregoe haar wat zeggen, maar haar strakke blik liet hem zwijgen. Ze verlieten de kooi en een van de wachters wilde alarm slaan en Widow verkocht de man een flinke trap zodat die op de grond en verloor zijn bewustzijn. Daarna renden ze verder in de hoop dat ze ongezien de Arena konden verlaten. Dregoe wist niet meer wat hij van haar moest denken, wilde ze hem nu hier houden of nu juist vrij laten Verwarring speelde door zijn lichaam, maar de kans om hier weg te komen nam hij zonder klagen aan. Widow gooide over de andere wachten netten uit zo ook over die Gerret en bijna bij de uitgang ging het alarm af. Dregoe gromde vloekend en zag hoe verschillende Bloodhunters de hoek om kwamen alsof ze daar hadden staan wachten? Dregoe wachten niet tot ze er door geraakt zouden worden en pakte Widow bij haar hand en teleporteerde hen weg uit de Arena op veilige afstand van de stad. Daar liet hij haar los en Widow zei niks en wilde weglopen. Dregoe die geen soconde hier langer wilde verblijven deed net een stap in de richting van zijn gebied toen Widow door haar benen zakte. Bezorgdheid overwon zijn woede en hij draaide zich meteen naar haar om. Zonder wat te zeggen tilde hij haar half overeind en zag dat Widow gewond was. Een dolk stak half uit de zijkant van haar buik. Ze was zwanger had ze gister hem nog zelf vertelt en dit kon het kind van Robin en Widow in gevaar brengen. Dregoe wist dat hij het haar verboden had om zich in zijn terretorium te laten zien, maar ze had hem geholpen te ontsnappen. Dus kon hij niet meer doen dan haar te helpen. Ze moest hier weg, want als de Bloodhunters haar hier zouden vinden zou Widow in de Arena gevangen zitten. Dregoe slaakte een verwensing en tilde Widow zo op dat hij haar gemakkelijker kon dragen nu ze haar bewustzijn verloren was. Ze hadden toch nog een leeg huisje waar hij weer in verscheen toen hij net buiten de stad weer verdween. Vermoeitheid sloeg toe en Dregoe moest alle zeilen bij zetten om te blijven staan. Hij had geweigerd te eten en zelfs oom maar te drinken op het water na dat Widow hem gegeven had voor hij haar herkent had. De andere zagen een grote licht flits in het lege huisje en herkende die als dat van Dregoe die zich zo steeds verplaatste als het nodig was. Dregoe legde haar op bed en moest de andere gaan halen om Widow te helpen hijzelf was daar nu niet instaat voor. Bill was de eerste die bij de voordeur was toen Dregoe die open trok. Dregoe had niet verwacht zijn broer zo kwaad te zien ookal snapte hij niet dat ze dachten dat hij hen in de steek had gelaten. Bill greep Dregoe bij zijn armen en smeet Dregoe de straat op. Deze rolde over de stenen en kreeg er zo nog een paar schrammen bij. Toen Dregoe weer stond gromde hij dreigend. 'Ik weet niet wat je hebt, maar daar is nu geen tijd voor er is een gewonde binnen ze moet verzorgd worden!' zijn stem sloeg over van vermoeidheid en nu het licht van de maan was te zien dat Dregoe niet zo maar was weggeweest. Verband werd gebracht en Dregoe zag hoe ze Widow verzorgden Ze trokken de dolk eruit en verbonden de wond die na een viespapje van helende kruiden erop gesmeert te zijn leek het alsof Widow sliep. Toen pas kreeg hij te horen dat het slecht ging met Mistake. Ze wilde hem eerst verzorgen, maar dat liet Dregoe niet toe. Hij moest naar haar toe en alles uitleggen van wat er gebeurd was. Dregoe kwam half hun huisje binnen struikelen en wankelde naar de slaapkamer toe en zag Mistake op bed liggen. 'Mistake.' Zijn stem klonk zwak, maar Dregoe zakte pas naast het bed door zijn benen. Hoewel hij bij bewustzijn bleef legde hij zijn hand op haar voorhoofd. Hij schrok aanzienlijk.

Widow werd wakker in een huisje waar ze nog nooit was geweest ze voelde een stekende pijn in haar buik. Ze schrok zich rot toen ze een enge man zag die iets weg had van Dregoe maar dan gespierder en met rode ogen. Ze zag ook een iets oudere vrouw zitten. Widow schrok nog harder toen ze zag dat de bobbel van haar buik weg was. Ze keek de man en de vrouw angstig aan. De vrouw probeerde haar te kalmeren. Widow ademde zwaar waar was haar kindje?! De vrouw begon te spreken. "Rustig, rustig ik heb uw dochter ter wereld gebracht anders was het gestorven da dolk had een fatale plaats geraakt dus...." Widow onderbrak haar en riep histerisch. "Waar is mijn dochter! Waar is mijn Hope?!" De vrouw knikte en verdween even in de andere kamer. Ze kwam terug met een wit hoopje dekens in haar armen ze gaf het aan Widow en Widow zag haar prachtige dochtertje. Maar ze zag ook dat Hope veel te klein was en onregelmatig ademde. De vrouw zag dat ze even schrok en begon weer te praten. "Ja uw dochter is wat klein maar dat is normaal omdat ze te vroeg geboren is. Maar ik weet zeker dat ze het haalt als ze net zo sterk is als de moeder." Zei de vrouw terwijl ze haar rimpelige hand op Widows schouder legde. Widow gaf Hope eten ze was nogal gulzig Widow grinnikte even en keek toen naar de gespierde man. "Waar ben ik? Wie ben jij? En waar is Dregoe?" Vroeg ze terwijl ze hem aankeek.

Mistake lag weg te kwijnen sinds de ochtend dat Dregoe verdwenen was ze dacht dat het haar schuld was. Omdat de nacht ervoor had ze vanalles ggezegd door het bloed dat ze had gedronken. Ze was er ook nog maar pas achtergekomen waarom ze zo misselijk was geweest ze bleek zwanger te zijn. Haar buik was al een beetje aan het bollen. Mistake wilde niets meer eten en daar leden zij en het kind aan. Mistake kwam ook niet meer uit haar huis ze was kapot van verdriet. Ze had ook hoge koorts maar ze deed er niets aan ze wilde niet leven als hij niet bij haar was en ze kon onmogelijk voor een kind zorgen zonder hem. Ze wilde het kind niet houden zonder hem het zou haar alleen maar herineren aan hem. Ze hoorde de deur open gaan maar ze keek er niet naar om ze wilde niemand zien. 'Mistake.' Zijn stem klonk zwak, Maar Mistake herkende die stem uit duizende Dregoe? Maar dat kon niet Dregoe was weg! Ze draaide haar hoofd en zag hem voor haar hij zag er niet uit helemaal verzwak en vol met wondes. Dregoe zakte naast het bed door zijn benen. Hoewel hij bij bewustzijn bleef legde hij zijn hand op haar voorhoofd. Hij schrok aanzienlijk. Mistake keek hem vol ongeloof aan. Doordat hij weggegaan was had ze geen vertrouwen meer in iemand zelfs niet in hem. Ze keek hem even aan en draaide haar hoofd toen weg ze trok het laken weer over haar hoofd. "Wat wil je!" Zei ze bits met haar haperige stem.

Mistake had koorts en dat deed hem vreselijk pijn, zelf de woorden die ze sprak kwamen als messteken in zijn huid. Dregoe wist niet goed waar te beginnen, want door wat hij allemaal meegemaakt had was zijn hoofd zo vol dat hij er verward door was geraakt. Mistake trok de dekens over haar hoofd en Dregoe probeerde zich op te trekken, maar faalde en zakte met een doffe plof terug op bed. 'Ik wil graag weten hoe je in deze toestand bent geraakt?' vroeg Dregoe zijn stem klonk nog steeds niet normaal en hij wilde zich weer optrekken en dit keer lukte het en zetten zich wat beter neer. 'Het spijt me Mistake. Het spijt me heel erg, maar ik kon het niet helpen dat ik gevangen werd genomen. Weet je nog wat je over Widow zei. Ik wilde weten waarom hij dat gedaan had...' Dregoe probeerde neutraal te klinken, maar zijn toestand liet het niet toe en hij vertelde haar alles over wat hij had meegemaakt. 'Het aan Widow te danken dat ik weer vrij ben. En jij hebt me daarbij geholpen om die dagen in dat krot leefbaar te maken. Mistake ik had je een seintje willen geven echt ik hem me tot bloedens toe verzet tegen die Bloodhunters, maar alleen kwam ik er niet uit. Ze hielden me niet voor niks geketend in die kooi.' het duizelde Dregoe zo hij had uit koppigheid zelfs niks gegeten of gedronken in die dagen in de Arena hoe de Bloodhunters hem ook wilde voeden ze kregen geen vat op Dregoe. Zijn liefde voor Mistake had hem gesterkt en zijn uithoudings vermogen niet aangetast. Dregoe's blikveld begon te vertroebelen. Niet van tranen, maar omdat hij weg zakte van de vermoeidheid die zich in die dagen opeen gestapeld hadden. Dregoe dreigde weg te zakken en buiten bewustzijn te geraken.

Nadat Dregoe weg ging om naar Mistake te gaan kijken en haar uit te leggen wat er gebeurd was had Bill zich samen met Emaly om Widow bekommert. Emaly zei dat ze het kindje terwereld moesten brengen omdat het anders misschien zou komen te overlijden? Bill hielp haar zonder klagen en had de verwondingen van Dregoe herkent. Het waren geen prettige wonden en die liep je alleen maar op in de Arena. Toen Widow wakker werd begon de rond te kijken en vroeg naar haar kindje. Emaly liep weg en kwam later terug met de baby van Widow die ze vrijwel meteen te eten gaf en het kleintje dronk gulzig. Daarna vroeg ze waar ze was en wie Bill was en waar zijn broer nu uithing. Bill begreep maar al te goed dat Dregoe haar niks had gezegd over waar hij heen was gegaan, ook niet moeilijk want Widow was immers buiten bewustzijn geweest. "je bent in The Old Home. Ons dorpje Dit oudje naast mij is Amely een van de oudste van het dorp en ik ben Bill een van de broers van Dregoe die op dit moment bij Mistake is. Ik hoop dat hij haar weer aan het eten krijgt? Zins hij weg is vertikt ze ook maar een hap te nemen!' zei Bill en stelde zowel zichzelf als Amely voor en vertelde ook meteen waar Dregoe heen was. Hij moest trouwens zelf ook verzorgd worden. die verwondingen waren niet niks en te lang zonder goede verzorging zou slecht uit pakken voor Dregoe!

Hij kwam langs haar op bed zitten en begon alles uit te leggen. Mistake deed het deken meteen van haar hoofd toen ze het woord arena hoorde. Hadden ze hem gevangen genomen?! Mistake keek hem nu recht in zijn ogen. "Ow Dregoe! Ik had het moeten weten dat jij me niet achter zou laten. Maar het is nu niet belangrijk hoe ik ziek ben geworden jij moet eerst verzorgd worden je hebt een hele week in die vreselijke plek gezeten!" Ze stapte uit bed en je zag haar kleine ronde buikje al goed. Mistake legde dregoe plat op het bed. Ze zag dat hij zijn bewustzijn aan het verliezen was. Ze nam meteen de verbanddoos en een flesje water. Ze ondersteunde zijn hoofd zodat hij kon drinken en toen begon ze zijn wondes te verzorgen sommige waren echt diep dus die moest ze dicht naaien. Zelf was ze ook behoorlijk draaierig omdat ze niet had willen eten de afgelope dagen maar ze moest zich concentreren Dregoe was nu belangrijk. Ze gaf hem een zoen op zijn wang en ze huilde een beetje. " We hebben je zo gemist Dregoe. Ze bedoelde niet de groep maar ze had het echt over haar en hun kindje. Mistake ging even naar de keuken en haalde daar wat vlees uit de koelkast ze legde het op een bordje en zette het voor hem. Haar maag rommelde hard zelfs dat vlees zag er nu goed uit maar het was voor hem zij zou nog even wachten. Ze zag alles dubbel en had het koud ookal had ze meer dan 40 graden koorts maar je hoorde haar niet klagen.

"je bent in The Old Home. Ons dorpje Dit oudje naast mij is Amely een van de oudste van het dorp en ik ben Bill een van de broers van Dregoe die op dit moment bij Mistake is. Ik hoop dat hij haar weer aan het eten krijgt? Zins hij weg is vertikt ze ook maar een hap te nemen!' zei Bill en stelde zowel zichzelf als Amely voor en vertelde ook meteen waar Dregoe heen was. Widow slikte even ze had veel elende aangericht. En waarvoor? Ze was hem zelf gaan bevrijden en haar dochter was nu ter wereld gebracht door zijn broer die er eigenlijk best eng uitzag. Ze keek de man die blijkbaar Bill heette recht aan. "En heeft hij verteld hoe hij in de arena beland is ?" Vroeg ze wat angstig. Ze was hier nu wel heel kwetsbaar. Ze was gewond en verzwakt door de geboorte van Hope. Zij en haar dochtertje hadden geen slechtere plaats kunnen kiezen om te zijn.

Mistake draaide meteen naar hem toe toen ze alleen al het woord Arena hoorde en hij voelde hoe ze uit bed kroop en naar hem toe liep. Dregoe had gezien hoe verzwakt ze was en wilde haar het bed intrekken, maar Mistake was hem voor en duwde hem het bed in. Toenze hem water te drinken gaf dronk Dregoe net zolang tot dat de fles leeg was. Hoe Mistake zijn wonden verzorgde voelde hij niet meer, want de vermoeidheid had zijn lichaam in slaap gebracht en pas na een uur of twee werd hij langzaam weer wakker n rook hij vers vlees. Dat had hij ook in de Arena geroken, maar Dregoe voelde hoe zacht het bed was waar hij op lag en niet langer stro onder zich had. Stijf draaide hij zijn hoofd opzij en herkende Mistake meteen. Hoewel hij nog niet echt alles goed zag en het beeld nog wazig voor hem was rook hij haar toch. [color=yellow]['Mistake, ik zou je nooit uit moedwil achter laten. Zeker niet nu jij ons kindje in je draagt.'[color] zijn stem klonk schor en licht, maar Dregoe draaide op zijn zij en voelde hoe zijn ribben in protest kwamen. Zijn laatste gevecht had hij gehad met een shifter die zich in een neushoorn kon veranderen. Het was geen pretje geweest om tussen die hoorn en de Arena muur te worden geplet, maar hij had het beest er flink van lang gegeven door de shifter achteruit te duwen en hem aan zijn hoorn rond geslingert te hebben en daarna los gelaten. Zachtjes kreunde Dregoe terwijl hij recht op in bed ging zitten en sloeg zijn benen over de rand heen. Mistake kwam naast hem zitten en hielt hem het bordje met vers vlees voor hem. De honger en dorst hadden hem parten gespeelt, maar Dregoe had het vertikt om het van de Bloodhunters aan te nemen en Kuste Mistake dankbaar op haar voorhoofd. Hij zou Bill vragen of hij wat fruit voor haar zou gaan plukken wanneer hij daar de tijd voor had. Genietend begon Dregoe van het stukje lees te eten, want na een week niet gegeten te hebben moest je weer voorzichtig beginnen. Zijn verwarring was wat gezakt, maar toch had hij zo zijn twijfels over Widow nog. Dregoe wist niet dat het Widow was die tegen Robin had gezegd dat hij Dregoe naar de Arena had moeten brengen. Hij voelde zich al een beetje beter en voelde overal verband zitten over zijn gehele torso. Mistake zag er niet uit, maar ze had geleerd in de Arena haar zwakte niet te tonen. Dregoe lede voorzichtig zijn hand op haar bolle buikje en oelde al iets bewegen. Een zachte glimlach sierde zijn gezicht en Dregoe voelde zich beter nu hij niet langer meer in die hell zat. Zelfs zijn hals zat in het verband door de verschrikkelijke brandwonden die hij door de halsband opgelopen had. 'Mistake in weet dat je haar niet mag, maar ik wil toch even naar haar toe. Misschien heeft Amely Bill's hulp hard nodig gehad tijdens de verzorging van Widow. Ga je mee?' zei Dregoe en wist dat het misschien nog niet verstandig was om nu al meteen weer op te staan, maar zijn geweten bleef aan hem knagen tot hij wist of het goed met haar ging. Het was immers Widow die hem uit de Arena had helpen ontsnappen. Dregoe probeerde op zijn bene te gaan staan n een duizel aanval maakte zich meester over hem en hij akt vrijwel meten weer terug op het bed met een kreun die wel heel erg luid was. Zijn lichaam leek het uit te schreeuwen van de pijnlijke plekken. Waarvan zijn ribben nog het ergste waren. Elke ademhaling deed zeer, maar daar kon hij nog mee leven. Zijn blik ging weer naar Mistake en zijn ogen tonden niet vol pijn, maar vol liefde voor haar en hun nog ongeboren kind.

Hij viel in slaap en ze hoorde hem praten in zijn slaap hij zij iets over Robin en val. Mistake wist al genoeg die Robin had Dregoe dus in de val gelokt. Ze kreeg een kus op haar voorhoofd toen ze hem het vlees gaf. Mistake lachte lichtjes ze hield zoveel van hem hij ging wat rechter zitten en ze zag dat hij echt pijn leed. Hij legde even zijn hand op haar bolle buik en hun kleintje schopte even. Mistake lachte naar hem. Hij at het vlees rustig daar was ze blij mee hij moest het rustig aandoen. 'Mistake, ik zou je nooit uit moedwil achter laten. Zeker niet nu jij ons kindje in je draagt.' Mistake keek hem aan met een beetje een triestig gezicht. "Ik weet het en ik voel me vreselijk schuldig dat ik daar ooit aan getwijfeld heb.'' Zei ze terwijl ze haar hoofd even naar de grond richtte. Dregoe leek nu wel een mummie met al dat verband rond hem maar ze lachtte er niet mee daarvoor had ze teveel medelijden. 'Mistake in weet dat je haar niet mag, maar ik wil toch even naar haar toe. Misschien heeft Amely Bill's hulp hard nodig gehad tijdens de verzorging van Widow. Ga je mee?' Mistake gromde even en keek van hem weg. "Neen ik ga niet mee we zijn haar niet verschuldigd het was tenslotte haar vriendje dat jouw daar gestopt heeft." Ze mocht Widow echt niet ze vertrouwde haar niet en ze had Dregoe pijn gedaan met zo iemand kon ze niet bevriend zijn. Dregoe wilde rechtstaan en kreunde hard te hard. >Mistake keek hem meteen weer aan. "Dregoe gaat het wel?! Moet ik ill halen?!" Vroeg ze ongerust ze stond recht iets te snel want ze greep even naar haar buik het kleine scoppertje had al haar energie en voedsel ingepikt. Mistake moest weer gaan zitten. "Ik wou dat ik beter voor je kon zorgen Dregoe." Zei ze met een verslagen stem.

Widow keek hem wat angtig aan en Bill had geen idee an wat zij allemaal had aangericht, maar haar vraag was niet meer dan normaal. 'Daar heeft hij nog geen woord over geproken het was hem eerder belangrijker dat jij verzr\orgd werd dan dat we hem aan mochten raken. Mistake zal vast wel voor hem gezorgd hebben, maar ik wil best te weten komn hoe hij daar in is gekomen. Ik hoef die persoon niet tegen te komen die er schuldig voor is!' zei Bill en hij keek woedend weg naar de voordeur. Hij wilde graag weten hoe het met zijn broer was en of het al wat beter met hem ging. Bill knikte naar Amely en vertok. Hij zou met wat fruit terug komen om het aan Widow te geven als ze honger had kon ze even wat eten daarna wilde hij graag naar Dregoe en Mistake toe gaan. Bill haalde wat fruit uit zijn huisje en bracht die naar Widow en vertrok gelijk weer. Zijn blik was nog teeds woedend en de andere leden wilde ook vast graag weten wat er gebeurd was. Bill klopte op de voordeur van het huisje van Mistake en Dregoe. Hij wachten niet en liep meteen naar binnen. De bezorgdheid die in hem rommelde vertelde bill dat hij zich naar hen om moet laten kijken. 'Hier gaat het al weer wat beter neem ik aan?' vroeg Bill zacht en de bezorgdheid was er duidelijk in te horen. Zijn rode ogen keken van Dregoe naar Mistake die in een gesprek zaten verwikkelt.

'Daar heeft hij nog geen woord over geproken het was hem eerder belangrijker dat jij verzr\orgd werd dan dat we hem aan mochten raken. Mistake zal vast wel voor hem gezorgd hebben, maar ik wil best te weten komn hoe hij daar in is gekomen. Ik hoef die persoon niet tegen te komen die er schuldig voor is!' zei Bill en hij keek woedend weg naar de voordeur. Widow hapte even naar adem en drukte Hope dichter tegen zich aan. Ze wilde niet in zijn handen belanden. Gelukkig ging hij weg maar hij gaf haar eerst wat fruit. Ze at er van uit beleefdheid maar eigenlijk vond ze het echt walgelijk Widow hield meer van wat rouw vlees of vers bloed maar fruit? Ieuwg fruit was walgelijk. Widow keek nog even naar de vrouw. Ze hoopte dat ze snel sterk genoeg was om recht te staan en met Hope te vluchten die Bill zag er echt heel kwaad uit...




Dit moest met widow

Dregoe keek Mitake aan hij wist dat die twee nooit vriendinnen worden zouden, maar de slangenvrouw had toch iet in zijn hart kunnen veroveren hoe klein dan ook, maar het had hem erop aangestuurt Widow te helpen. Toen Dregoe op de deur hoorde kloppen kwam Bill binnen en hij grijnsde voorzichtig. 'Het gaat, hoe is het met haar?' Dregoe vermeet de naam van Widow, want hij wist dat Mistake erg jaloers op deze vrouw was en dan zei hij de naam liever niet. 'Oh Bill wil je straks nog even wat fruit voor Mistake halen? Doe maar een grote schaal die zal ze nodig hebben.' voegde Dregoe eraan toe en knikte zijn broer toe. Bill vertrok en kwam na een half uurtje weer terug en zetten een grote olle schaal neer op het bed naast Mistake. Bill vertrok daarna weer en ging bezig met de oerige huisjes te reaperen. Dregoe keek Mistake even aan. Met Widow ging het dus weer wat beter en haar babytje wa dus ook gezond ter wereld gekomen hoewel ze wat te klein was doordat ze te vroeg geboren was. Hij wenden zich weer tot Mitake en wachten tot ze wat at.

Bill kwam binnen en natuurlijk vroeg dregoe hoe het met Widow ging ze liet het niet merken maar ze werd er eigenlijk echt pissig om maar dat kwam nu waarschijnlijk ook door de hormonen. Bill was wat fruit voor haar gaan plukken en natuurijk begon ze er gretig van te eten ze had echt verschrikkelijk honger. Ze had nog steeds koorts en ze was ook erg uitgeput maar haar honger was het ergst. Bill was weer verdwenen en Dregoe hield haar in de gaten om te zien of ze wel at. Maar ze zag aan zijn gezicht dat hij naar Widow wilde hij zei het atuurlijk niet omdat hij haar niet wilde kwetsen. Toen de schaal gehalveerd was ging ze weer liggen en trok ze het deken over haar heen. Ze keek Dregoe aan en zei toen met een zucht. "Ga maar ik ben toch te uitgeput om iets met je te kunnen doen" Ze glimlachte lichtjes en er twinkelde een paar zweetdruppels op haar voorhoofd van de koorts.

Dregoe keek hem aan en Bill voelde de spanning die zich tusen hem en Mistake even aan het opbouwen was. Kennelijk was Widow niet en van de favorieten personen die er bestonden? Dregoe vroeg naar hoe het met haar ging. 'Ze i wakker en heft haar kindje net gevoed. Ze vroeg of je ons al verteld had ho je daar terecht bent gekomen, maar vertel dat later maar.' zei Bill n wilde net weg lopen toen Dregoe aan hem vroeg of hij wat fruit voor Mistake wilde gaan plukken knikte Bill begrijpen en een vriendelijke glimlach verscheen op zijn lippen. Bill liep met een grote schaal naar Fruit Garden en plukte er fruit voor Mistake en na een half uurtje kwam hij weer terug bij het Huisje van het stel en zetten de schaal naat Mistake neer. Daarna vertrok Bill en ging weer aan het werk met het repareren van de huisjes die er nog stonden.

Mistake at gelukkig goed en daar had Dregoe veel plezier mee. Zelf had hij misschien wel een paard op gekunnen, maar hij wilde het rustig aan doen. Toen ze halverwegen de schaal was zuchten Mistake even en ging op bed liggen met de dekens over haar heen. Ze zei dat hij naar Widow toe mocht gaan als hij wilde en Dregoe had haar toch zo lief. Mistake kon soms erg jaloers zijn, maar daar hielt hij juist nu net van. Dregoe stond op en voelde zich nog even zwaaierig, maar toch bleef hij op ijn benen staan en Dregoe draaide zich naar Mistake om en kuste haar op de voorhoofd. 'Ik zal het niet te lang maken. Klein jaloers monster dat je bent.' zei Dregoe en hij glimlahte plagend. Daarna trok hij zich terug en begon nog wankel hun huisje te verlaten. Jammer genoeg had hij Widow bijna een heel blok bij hem vandaan ondergebracht en dat hele eind moest hij nu afleggen om bij Widow op bezoek te gaan. Zijn ribben branden het meeste en Dregoe bleef een bij de deur stil staan om de pijn te laten zakken. Toen hij zijn ademhaling weer onder ontrollen had opende hij de voordeur en liep naar binnen. Amely zat nog steeds naast het bed en Widow hielt haar pas geborenen steig in de klem. Zijn lichaam zat flink onder het verband, maar daar maakte hij zich nu geen zorgen over. Amely stond op en legde haar hand op zijn borst. Dregoe kek haar even aan en het oude vrouwtje knikte voor ze weg liep en het huisje verliet. Dregoe ging zitten met een zachte kreun. Het buigen drukte zijn ribben samen en lieten golven van pijn door hem heen vloeien. Opnieuw wit hij even niet wat hij tegen Widow zeggen moest en bleef naar haar en haar kleine kijken in stilte.