Lost...

Vlug achter elkaar raakten Lis' in sandalen gehulde voeten de grond en haar rode reismantel wapperde om haar heen. Ze was op weg naar de stad om enkele boodschappen te doen. Lis hield van het bos, ondanks dat het er donker is. Maar ze hield van de frisse lucht en de vrijheid die het met zich meebracht. Maar het bos maakte haar ook bang, overal ving ze flarden op, en in elk hoekje leek gevaar te loeren. Maar dapper liep ze verder, op haar instinct en kennis vertrouwend. Ze wist de weg feilloos. Ze had hem duizend keer gelopen. Maar waar bleef de knoestige boom op de T-splitsing waar ze links moest en daarna direct recht? Verwilderd keek Lis om zich heen. Kon ze fout gelopen zijn? Gedesorienteerd rende Lis een stuk terug en nam daar het andere pad wat ze uit rende. Bij een splitsing in dat pad klonk er geluid, het geluid van water. Ze was nog nooit water tegengekomen in het bos. Moedeloos liep Lis in de richting van het geluid, het was een meer. Een groot, helder, meer. Prachtig! dacht ze bij zichzelf. Maar ze ging er moedeloos naast zitten. Hoe kwam ze weer terug in het dorp?

Stilletjes trippelde Jack tussen de bomen door. Hij had vandaag een vrije dag genomen en omdat hij geen zin had in smaakloos eten van de markt had hij besloten wat te gaan jagen vandaag. Had zat nu al een tijdje door het bos te wandelen en had nog steeds geen prooi ontdekt. Hij had wel zin in een vogel of een konijn of zo maar hij kon maar niks vinden vandaag. Hij kwam ook weer in de buurt van een van de wandelpaden. Stilletjes sloop hij naar het pad om te kijken of er iemand aan kwam. Juist een paar meter voor het pad hoorde hij iemand aankomen. Vlug klom hij in de boom en zag toen een meisje voorbij rennen. Het meisje droeg een rode mantel en leek niet zo oud. Nog iets anders dat hij opmerkte was de geur van vos die rond het meisje hing. Jack kon ook de verwarring van het meisje ruiken terwijl ze richting het meer liep. Toen ze achter de bomen was verdwenen sprong Jack als mens uit de boom en liep hij naar het meisje. Het meisje zag er ook wat gedesoriënteerd uit dus Jack dacht dat hij haar misschien wel kom helpen. Vlug kon hij het meer ruiken en zag hij het water tussen de bomen schijnen. Hij zag het meisje aan de rand van het meer zitten n liep naar haar toe. ‘‘Kan ik je helpen?’’ vroeg Jack.

Moedeloos staarde Lis naar het meer, het mocht misschien prachtig zijn maar ze was er nog nooit eerder geweest en wist er dus ook de weg vandaan niet. Haar vader had haar altijd op het hart gedrukt de paden niet te verlaten. Lis kreeg een onrustig gevoel en voor een moment werd het wazig in haar hoofd. Verward schudde ze haar rode haren heen en weer en stond op. Voor een moment stond ze wankel voordat ze haar evenwicht hervond. ‘‘Kan ik je helpen?’’ klonk er plotseling een stem achter haar en Lis draaide zich met een ruk om en deed een stap achteruit, nog een en Plons! Met een plof belandde Lis in het water en in een reflex klauwde ze met haar handen naar de kant. Ze was niet echt een liefhebben van water. Zodra ze grip op de kant had klom ze behendig uit het meer. Het was nog verdraaid koud water. Zodra ze weer op hara bijde benen op de kant stond richtte ze haar beide ogen weer op de vreemdeling. 'Wie ben jij?' vroeg ze wantrouwend.

Met een ruk draaide het meisje zich om en deed een paar stappen achteruit. Jack wou juist roepen dat ze moest uitkijken toen ze in het water viel. Dankzij dat ze de zijkant nog had kunnen vast grijpen klom ze weer uit het water. Jack kon zichzelf wel slaan, hij had voorzichtiger moeten zijn. Toen ze weer rechtstond keek ze naar Jack en vroeg wie hij was. ‘‘Uhm, ja sorry dat ik je heb laten schrikken. Mijn naam is Jack. Hier.’’ Hij gaf het meisje zijn jas, het water kan zeer koud zijn. Hij ging zitten op een van de stenen naast het meer. ‘‘Terug kerend op mijn vorige vraag, kan ik je soms helpen?’’

‘‘Uhm, ja sorry dat ik je heb laten schrikken. Mijn naam is Jack. Hier.’’ zei de man en Lis glimlachde en nam zijn jas aan, die ze om haar schouders sloeg. ‘‘Terug kerend op mijn vorige vraag, kan ik je soms helpen?’’ Lis aarzelde even maar Jack leek geen kwaat in de zin te hebben en ze had geen wijfelachtig gevoel in haar hart over hem. 'Umm...' zei Lis 'Ik ben de weg kwijtgeraakt toen ik naar de stad aan het lopen was.' flapte ze eruit 'En ik heet Lis.' Lis hoopte dat hij haar zou kunnen helpen want er waren weinig mensen in dit woud en daarnaast hadden er volgens haar vader ook heel veel kwaad in de zin.

Het meisje had zijn jas over haar schouders geslagen en ze twijfelde even voor ze antwoord gaf ‘‘Umm… Ik ben de weg kwijtgeraakt toen ik naar de stad aan het lopen was.’’ Zei ze toen en voegde er aan toe dat haar naam Lis was. ‘‘Als je wilt kan ik je de weg naar de stad aan wijzen ik moet er toch zelf nog naar toe en het bos zelf is ook niet een van de veiligste plaatsen die er zijn.’’ Zei hij en liep naar het pad ‘‘Kom je nog?’’ vroeg hij toen vriendelijk aan haar terwijl hij wachtte.

‘‘Als je wilt kan ik je de weg naar de stad aan wijzen ik moet er toch zelf nog naar toe en het bos zelf is ook niet een van de veiligste plaatsen die er zijn.’’ zei Jack en Lis bleef even vertwijfeld staan terwijl hij al een stukje liep. Wat als hij loog? En hij een van de shape shifters was en haar wou opeten*? Maar ze besloot dat het altijd beter was dan voor altijd in het bos verdwaald te zijn. ‘‘Kom je nog?’’ vroeg hij toen, nog altijd vriendelijk en Lis rende naar hem toe. 'Waar kom jij vandaan?' vroeg ze plotseling nieuwsgierig aan hem. Ze kende veel van de dorpem in de buurt want ze mocht soms met haar vader mee als die zijn wer ging doen. Ze hield van de kleine winkeltjes in de dorpjes en vooral van de bakkerij. Haar vader gaf haar namelijk altijd een klein muntstuk mee om iets lekker te kopen.
*ze is nogal be vooroordeeld

Lis leek even te twijfelen voor dat ze een keuze maakt maar uiteindelijk volgde ze hem. Ze vroeg hem vriendelijk waar hij vandaan komt. ‘‘Van de stad, maar ik zou liever ergens anders wonen een stad is nogal druk.’’ Er waren nog andere redenen waarom hij eigenlijk zou willen verhuizen, zoals de arena op een wandelafstand hebben van zijn huis en bloodhunters elke 10 minuten langs zijn huis hebben lopen maar toch wou hij er nog niet weg, hij zou wel zien wat hij zou gaan doen. Ze wandelde verder tot ze bij een splitsing terecht kwamen. Jack kende dit gebied op zijn duimpje en wist dan ook welke afslag hij moest nemen om bij de stad te raken. Terwijl ze verder liepen vroeg Jack ‘‘En waar kom jij vandaan als ik vragen mag?’’

‘‘Van de stad, maar ik zou liever ergens anders wonen een stad is nogal druk.’’ vertelde hij, maar Lis hoorde meer. Ze hoorde woorden zonder dat de lippen van Jack bewogen. Het waren redenen waarom hij er eigenlijk niet wou wonen, meer dan hij er gezegd had. ‘‘En waar kom jij vandaan als ik vragen mag?’’ vroeg hij vervolgens maar Lis staarde hem nog aan. 'Waarom ben jij...' ze maakte haar zin niet af maar keek met open gesperde ogen naar hem. Er was slechts één enkele reden waarom hij bang voor BloodHunters zou zijn: hij was een Shape Shifter. Lis gaf een geschrokken kreet en zette vlug twee stappen van hem vandaan. 'Laat me met rust!'gilde ze hysterisch terwijl ze opnieuw twee stappen achteruit zette, en struikelde. Ze probeerde zich op te vangen met haar handen maar haar pols knakte pijnlijk en ze beet geschokken op haar lip tewijl ze voorzichtig verder van Jack af probeerde te komen.

‘‘Waarom ben jij...’’ maar ze maakte haar zin niet af en keek Jack toen met opengesperde ogen aan. Jack vroeg zich af of hij iets verkeerds had gezegd of gedaan toen ze plots geschrokken schreeuwde en een paar stappen naar achter zette. ‘‘Laat me met rust!” begon ze hysterisch te schreeuwen. Ze zette nog een paar stappen naar achter en viel toen. Jack kon iets horen knakken. “Schreeuw niet zo luid!” zei hij vlug. Hij ging op zijn hurken voor Lis zitten. Wat had hij dat meisje al allemaal aangedaan vandaag. Eerste was ze in het water gedonderd door hem en nu, dacht hij toch, is haar pols gebroken. “Waarom ben je zo bang van mij? Ik doe niks hoor.”

“Schreeuw niet zo luid!” riep Jack en Lis was meteen stil en staarde met grote bange ogen naar hem. Hij ging op zijn hurken voor haar zitten en geshcokken kroop ze nog een eindje achteruit. “Waarom ben je zo bang van mij? Ik doe niks hoor.” Lis staarde nog steeds naar hem. 'Laat me met rust.' zei ze terwijl er een zoute traan langs haar wang naar beneden ging. 'Je bent een van hen. Alsjeblieft, laat me met rust.' Lis was bang, doods bang, ze vreesde voor haar leven. Alle verhalen die ze over ShapeShifters gehoord had waren slecht. ShapeShifters waren slecht, dat moest wel. Haar vader was een lieve man, hij zou toch geen onschuldige wezens gevangen kunnen nemen?

Wat Jack had gezegd haalde niks uit. Lis zei nog eens dat hij haar met rust moest laten. Jack snapte er niks van. Hij kon ruiken dat ze een shapeshifter was. De verse geur van vos hing nu eenmaal om haar heen. Jack kon maar aan een ding denken, misschien wist ze het niet. Er gleed een traan van haar wang af. Ze was doodsbang, kon hij ruiken en zien, en ze zei “Je bent een van hen. Alsjeblieft, laat me met rust” Jack zucht. Kalmeren ging ze niet vlug doen maar toen hoorde Jack iets aankomen nog voor hij het zag of rook. Bloodhunters, z hadden haar waarschijnlijk horen schreeuwen. Vlug stond jack op en nam Lis mee de struiken in. Hij hield zijn hand voor haar mond zodat ze hem niet kon verraden. “Wees nu even stil dan laat ik je los nadat die weg zijn.” Fluisterde hij terwijl dat bloodhunters voorbij kwamen. Die mompelde iets van dat het geluid hiervandaan kwam maar liepen na een paar minuten alweer door. Toen Jack ze niet meer hoorde liet hij Lis los. Hij hoopte dat hij haar niet meer pijn gedaan had. “het spijt me maar je bracht ons allebei in gevaar.” Zei hij nog.

Er klonk ergens een geluid en schijnbaar hoorde ook Jack het want snel trok hij haar mee. Lis was bijna weer gaan schreeuwen maar Jack legde zijn hand over haar mond dus kon ze het niet. “Wees nu even stil dan laat ik je los nadat die weg zijn.” Fluisterde hij terwijl terwijl er wat mesen voor bij liepen en Lis stribbelde niet meer tegen. De mesen liepen door en Jack liet haar, zoals beloofd los. “het spijt me maar je bracht ons allebei in gevaar.” zei hij maar Lis reageerde niet. Ze deed slechts vlug een stap bij hem vandaan en fluisterde 'Wijs me de weg uit het bos en laat me verder met rust.' ze siste bijna en er kwam een zacht, dierlijk gegrom uit haar keel maar zelf merkte ze het niet op 'Dan zal ik mijn vader hierbij buiten beschwouwing laten.'

Lis deed zodra Jack haar had ,los gelaten een paar stappen achteruit. Ze zei sissend daarna ‘‘Wijs me de weg uit het bos en laat me verder met rust.’’ Jack wist niet of het meisje het had gehoord maar hij had duidelijk een zachte grom gehoord die meer op een van een dier leek dan op een grom die mensen kunnen maken. ‘‘Dan zal ik mijn vader hierbij buiten beschouwing laten.’’ Zei ze daarna nog. Jack wist niet wie haar vader was maar had wel een vermoeden. Als ze hem er buiten ging laten dan zou hij waarschijnlijk wel een bloodhunter zijn. ‘‘Oké,’’ zei hij ‘‘ik zou je terug naar de stad brengen en je voor de rest met rust laten.’’ Hij liep nu verder door, op een kleine afstand van Lis. Hij wist heel goed dat bange dieren even gevaarlijk konden zijn als boze dieren.

‘‘Oké,’’ zei Jack en Lis knikte tevreden 'ik zou je terug naar de stad brengen en je voor de rest met rust laten.’’ de klein roodharige liep Jack voor haar uit lopen en liep zwijgen achter hem aan. Het bos was rustig en Lis genoot van de stilte. Ze was zowiezo iemand die meer van rust dan van drukte hield. Heer gedachten zwermden overal heen maar ze maakte wel ene besluit: ze wou een dolk. Ze was altijd een soort van bang voor de wapens van hara vader geweest als ze die enkele keuren had gezien en de dolk die ze voor haar elfde verjardag had gekregen lag veilig opgeborgen in haar sokkenla. Maar dat was slechts een een klein mes dat waarschijnlijk bod was, ze had een goede dolk nodig, ze moest zich kunnen verdedigen. De tijd leek te vliegen en al snel zag Lis de rand van het bos.

Het meisje gewoon achter hem aan. Erg raar was het niet aangezien hij de weg uit jet bos wist en zij niet. Het was heerlijk rustig maar stil was het niet. Dankzij het feit dat Jack zijn dierlijke zintuigen hield als hij een mens was zorgde er voor dat hij nog een hoop dingen kon horen die zich in de beurt afspeelde. Hij kon de vogels horen fluiten, andere ook, maar hij hoorde er zeer veel. Hij kon de eekhoorns in de bomen horen en ook een muis die onder de grond bezig was met een tunnel te graven. Een goed gehoor hebben had ook voor andere zaken voordelen. Hij kon meestal al iemand horen aankomen voor hij ze zag of rook. Het duurde niet lang of ze kwamen bij de rand van het bos. De zon scheen nog aan de hemel en de stad was aan de overkant te zien. Het zou niet meer lang duren of ze waren er.

Ze waren nu echt uit het bos en Lis haaslde opgelucht adem, ze zag de stad liggen en haar cape was ondertussen alweer opgedroogd, haar pols deed alleen wel erg pijn. 'Doei.' zei ze bod tegen Jack en ze nam het eerste pad richting de stad. Het deed haar goed weer op een plek te zijn waar ze de weg kend. Toen ze bijna bij de stadspoorten was merkte ze dat ze Jack's jas nog om haar schouders had hangen en keek om zich heen maar zag hem niet meer. Ze nam de jas dus maar van haar schouders en stopte hem in haar tas, mocht ze hem nog eens zien dan zou ze hem wel terug geven. Lis glimlachte zacht en storte zich in het gewoel van mensen. Ze liep eerst een paar krampen langs en kocht de groenten die ze wou hebben. Ook kwam ze bij een kleine wapen kraam en haar oog viel al snel op een kleine dolk met een houten handvat waar op het uiteinde een kleine vos was uitgesneden. Ze onderhandelde even met de handelaar en kocht hem uiteindelijk voor een nette prijs.

-You can end-