The pain!

Het was dagen geleden dat Hope weg was gegaan nadat ze Will en Razor had geholpen hun naam te zuiveren, maar de dag erna was Hope vertrokken en zich voorlopig in Broken Home terug getrokken. Will had zich schuldig, eenzaam en het gevoel dat hij gefaalt had in elk op zicht. Hij had Hope in die vier jaar ervoor gezocht en het gevoel gehad in het duister te tasten. Will slenterde in zijn shape vorm tussen de bomen door en zijn ogen stonden niets ziend. Will kreeg geen enkele emotie op zijn gezicht of in zijn ogen en negeerde vrij wel iedereen die met hem probeerde te spreken. Alleen Razor kon met zijn scherpe opmerkingen tot Will door dringen. Will slenterde tussen de stammen door tot hij bij een van de bevriende boererijen in de buurt kwam. De boomgrens verlatend voelde Will zich slapjes worden door het gebrek aan voedsel. Will Had in die dagen nauwelijks geslapen of gegeten. Alleen gedronken had hij wel. Will verwaarloosde zich vreselijk tot grote ergernis van Razor. Had hij eindelijk iemand waar hij het lichaam mee delen kon gebeurde zoiets! Will kon zijn Shape vorm niet langer meer houden en veranderde terug in zijn menselijke vorm en zakte door zijn benen. Will heeg zwaar van de lange reis naar hier en wist dat hij elk moment Bloodhunters tegen het lijf zou kunnen lopen, maar het deed hem niks ze mochten komen dan had hij tenminste wat afleiden! Will voelde Razor zich kwaad maken en keek hem even emotieloos aan. 'Kom op Will dit gaat zo niet langer raap je zelf bij een en kom tot je zelf!' gromde Razor kwaad, her was dat ze elkaar op deze manier niks konden doen en Razor schopte naar een steen maar ging er dwars door heen. Will keek weer voor zich uit en kuchte even voor hij ging zitten. Zijn maag gromde hard genoeg om het andere in zijn omgeing te kunnen laten horen. Will negeerde zijn honger n bleef voor zich uit zitten staren. 'Het heeft geen zin meer, Niet het leven nog wat er anders komen kan.' zijn stem klonk zwakjes door dat hij ichzelf zo verwaarloosd had en Razor gromde dat Hope alleen maar wat Tijd nodig had om tot in keer te komen en dat ze misschien dan weer terug zou komen? 'Nee die komt niet meer terug. Ik heb opnieuw gefaalt ze zal ooit ieman dvinden die haar beter begrijpt dan ik. Die haar die warmt en liefde kan geven die alleen Draken kunnen hebben met elkaar!' zei Will en keek niet toe hoe en groepje van Bloodhunters in de verte aan kwam gereden. Will ag ze wel, maar schonk er geen aandacht aan. Wie het ook mochten zijn hij wilde geen gevecht nog een gesprek met ze voeren! Razor keek wel naar ze daarom wist will ook dat ze er aan kwamen. 'Hope zal heus niet zo dom zijn om jouw te latenschieten, want jij ben maar een keer in deze wereld Willen ikdenk dat we zo bezoek krijgen!'zei Razor en will voelde hoe opgewonden hij raakte bij de gedachtenalleen al omhen te doden! 'Als je wilt mag je mijn lichaam hebben ik heb er toch geen nut meer voor!' Razor keek Will verbaasd aan toen hij dat zei. 'Be je wellekker? Wat moeten de anderewel niet denken als ikJouw plaaatst inde groep inneem! Je vader en moeder zullen kapot gaan van verdriet als ze horen zouden dat jij het op gaf en dat alleeen vooreen meid?!' Razor schudden zijn hoofd. Will kreeg het te kwaad enkeek voor even boos naar Razor. 'Hope was enis geen meid maaar eenmeisje die net als ik nuvertwijfelt ben en is! Geen van onshad dit kunnen voor zien en ik hoop dat ze gelukkig zal worden met eenander? Ikhad graag nog bij haar geweest,maar Hope koos er zelf voor datniet te zijn.... We hadden haar kunnen helpen daar was ikzeker van. Ik... ik kan de pijn niet langer meer verdragen!' zei Will eerst verdedidigendd en wachten af op wat Razor zzou zeggen, maar deze hielt zijn mond en keek boosweg van Will. De ruiters warenal zo dicht bij dat je het wit in hun ogen al goed kon zien.

Al vroeg rekte Tristan zich uit in zijn kamer in de herberg, hij geeuwde vermoeid en kwam uit bed. Hij douchte en kleedde zich aan met zijn versleten spijkerbroek en overhemd. Toen ging hij naar beneden om te ontbijten. Hij zou vandaag weer verder reizen dus dankte hij de herbergier ook voor de slaapplek voordat hij vertrok. Bij de dorpsbakker kocht hij nog een brood voordat hij zijn vosmerrie van de stallen haalde en vertrok. Zo'n 12 meter achter een groepje Bloodhunters, dat schijnbaar dezelfde kant op ging reed hij het dorp uit. Hij zag een gedaante aan de kant van de weg, vlakbij het bos. Tristan sloot zijn ogen voor een moment op en probeerde de verschillende geuren uit elkaar te houden. Deze persoon was een Shapeshifter. Tristan zette de merrie aan tot galop en groette de Bloodhunters die hij voorbij stoof. Hij had ze gisteravond in de gelagkamer van de herberg gezien, alks het geen Bloodhunters waren geweest waren het goede kerels geweest, maar het lot was fals. Er lag een inelkaar gezakte jonge man aan de rand van het bos en bijna onmiddelijk herkende Tristan hem. Will! Snel steeg hij af en liep naar hem toe, hij stak naar de voorbijkomende Bloodhunters zijn hand op en zei 'Ik zorg wel voor hem.' De Bloodhunters knikten en reden rustig verder. 'Will.' zei Tristan zacht tegen zijn neefje.

De groep kwam aan rijden, maar er kwam nog iemand anders hen voorbij gereden en stopte vlakbij Will. Deze keek niet op of om en had zich half neer gelegd om de pijn in zijn lichaam te onderdrukken. Will hoorde de stem van zijn oom wel, maar reageerde nergen op. zelfs toen de Bloodhunters voorbij reden en Tristan hen zei dat hij voor hem zou zorgen! Will wilde niet meer verder leven ondanks wat de andere tegenhem zeiden of wat voor hem deden. Dorst had hij wel, want zijn keel brande vreselijk. Will hoorde Razor grommen van ergernis, maar hijzelf had geen enkel gevoel dan pijn dat door hem heen ging en will wilde zo graag dat het stopte of weg ging. Toen hij oveereind getrokken werd voelde Will twee handen, maar Will was zo slap dat hij erg zwaar was voor eenjongen die sterk vermagerd was. Zijn hoofd hing op zijn borst en zijn ogen stonden dof. Will voelde ook dat Tristan zich zorgen om hem maakte en Will probeerde te bewegen, maar zijn lichaam weigerde dienst. Totdat Razor weer begon te zaniken! Will zetten kracht in zijn armen en duwde Tristan hard genoeg weg, maar hij voelde zich meteen slecht worden en gromde even, maar het was zo'n zwakke grom dat hij bijna weg stierf. Will probeerde overeind te komen en dat lukte wankel, maar toen hij een stap bij zijn oom vandaan wilde zetten verzwikte hij zijn enkel en viel op zij. De klap kwam hard aan en hij kreunde even. Had hij al niet genoeg pijn? Will wilde zich op duwen, maar zijn energie was zo laag dat hij zich weer terug liet zakken. Vermoeid als hij was staarde Will weer voor zich uit en voelde bezorgde handen en hoorde zijn bezorgde stem, maar Will bleef liggen en draaide zijn hoofd niet eens naar zijn oom om.

Tristan legde zijn hand bezorgd op het voorhoofd van zijn neefje toen hij rkachtig door hem weg werd geduwd en hij wankelde even terwijl hij stap achteruit zette. Hij gromde van frustratie. Will werkte zich overeind, wat hem redelijk lukte en het viel Tristan meteen op hoe mager hij was. 'Ik had dit moeten zien aankomen.' gromde hij in zichzelf terwijl Will viel maar probeerde zichzelf even weer overeind te werken. Tristan zuchtte en pakte zijn veldfles uit zijn buidel. Voorzichtig zette hij de tuid aan Will's lippen en liet een beetje water zijn mond binnenstromen, hij zou hem niet laten sterven. Voorzichtig tilde Tristan zijn neefje vervolgens op, Will was groot geworden, en zwaar en Tristan was niet een van de sterkste. Hij floot naar het paard wat zijn andacht op het groene en voedzame gras had gericht. Maar het dier tilde haar kop op en liep rustig naar Tristan toe. Voorzichtig legde Tristan zijn neef op haar rug en steeg vervolgens zelf op. Het paard liep gehoorzaam en rustig terug naar de herberg. Daar aangekomen steeg Tristan af en bond de teugels van zijn paard met de teugels vast aan een der daarvoor bedoelde haken en tilde Will van haar rug af. Rustig liep hij naar binnen en de klamme lucht drong weer in zijn neus. 'Een kamer graag.' zei hij tegen de herbergier terwijl hij twee goudstukken op de tafel voor hem legde, de herbergier knikte, gaf een sleutel en noemde een nummer. Trisdtan legde er nog drie zilverlingen bij om twee kommen soep te laten brengen en liep vervolgens naar de kamer en ging naar binnen. Voorzichtig legde hij zijn neef op het bed en drupde hem nogmaals wat water uit zijn veldfles toe.

Tristan gromde toen hij door will werd weggeduwt, maaar nadat hij gevallen was Drukte hij een veldfles tegen zijn lippen. Will proefte het water en slikte het door. Een fluitje was voor het paard bedoelt en Will werd op de rug van het dier gelegd. Het was niet erg prettig vooral de reis was hobbelig door de stapende bewegingen die het paard maakte. Will deed of zei niks een klaagde vooral niet over hoe zijn lichaamelijke pijn was door deze rit. Will.s ogen zagen maar half van wat er om hem heen gebeurde en zelfs toen ze een herberg binnen gingen zag Will niet waar ze waren. Hij hoorde zijn oom iets zeggen over een kamer en iemand anders legde iets van ijzer neer en noemde een nummer. Daarna werd Will naar boven gedragen en op bed neer gelegd. Will hoorde Razor boos grommen en rond lopen in de kamer waar Tristan hem wer even de veldfles tegen zijn lippen hielt. Opnieuwdronk hij het water, maar toen de geur van soep tot hem doordrongwilde hij liet langer meer slikken. Water was goed genoeg om zijn keel minder pijnlijk te laten wezen, maar waarom had hij eten nodig als Will de wil van het leven kwijt was geraakt?

Will dronk het water en Tristan knikte tevreden, zijn neef moest drinken om op krachten te laten komen. Er werd op de deur geklopt en Tristan stond op en opende die, het was een kamermeisje met de twee kommen soep die hij besteld had. Hij bedankte haar en nam de kommen over waarna hij de deur weer dichtdeed en de kommen op het bezettafeltje naast het bed zette, zelf ging hij weer op de rand van het bed zitten. 'Will.' zei hij duidelijk, in de hoop dat hij reactie zou krijgen 'Will, kom op, wakker worden.' ergens in zijn stem klonk ene kleine vleug van wanhoop, wat als Will al te ver heen was? Tristan vormde met zijn rechterhandpalm een klein kommetje en goot er wat water uit zijn veldfles in. Voorzichtig sprenkelde hij het water op Will's voorhoofd dat erg heet aanvoelde.

Tristan ging weer bij hem op bed zitten en zei met een stem waar je duidelijk de wanhoop in door kon horen klinken. Will draaide zijn hoofd naar hem toe, maar zei nog niks. De soep rook heerlijk en het water liep Will toch wel in zijn mond. Hij bleef stiiletjes liggen en vroeg zich af waarom iedereen zich toch zulke zorgen om hem maakte?

Tristan voelde opluchting om zijn hart grijpen toen Will reageerde. Het enige wat de jongen deed was zijn hoofd draaien maar Tristan was tevreden, hij had reactie. Tristan pakte zijn eigen kom soep en proefde ervan, hij was al wat afgekoeld en goed te drinken, hij was ook erg lekker, er zaten stukje rundvlees in en allerlei soorten groentte. 'Wil je soep?' vroeg Tristan aan wil terwijl hij de andere kom pakte en een lepel uit zijn eigen tas graaide. Het was belangerijk dat Will iets zou eten, maar niet te veel want hij had waarschijnlijk al lang niets gegeten en dan kon je hevige buikkrampen krijgen als je plotseling veel at, maar een kom soep was goed. Tristan keek naar Will en wachtte op reactie.

Tristan leek opgelucht te zijn toen Will zijn hoofd naar hem toe edraaid had? Will zag hem de soep opdrinken en Will slikte de vreemde smaak van het water in zijn mond even weg. Razor zat aan de andere kant van de kamer en keek will bemoedigend aan. will draaide zijn blik weg van zijn oom toen deze vroeg of hij ook wat soep wilde. Will kreeg geen woorden uit zijn keel, maar zijn maag antwoorden wel voor hem en er ging een pijnlijke steek door hem heen toen zijn maag zich samen kneep. Even grimaste Will, maar daarna wat zijn gezicht weer neutraal en weigerde de lepel vol heerlijk ruikende soep. Tristan zou het vast niet fijnvinden, maar Razor werd woest en nam het even van Will over die het niet leuk vond dat Razor zijn bewegingen voor hem deed. Razor draaide Will's hoofd weer om en knikte langzaam. Het eten ging langzaam en na een paar minuten verloor Razor de controlle weer en draaide Will zich van zijn oom af. Niet dat hij echt kwaad was, want de soep was lekker geweest,maar Will wilde het gewoon niet meer, misschien dat Hope daat verandering in kon brengen als ze terug zou komen?

Hope was gekalmeerd en ze dacht dat ze er nu wel klaar voor was ze was niet meer zo ongeloofelijk mager en haar haar glansde weer de doffe blik in haar ogen was weg en ze volgde Wills geur nadat zijn ouders haar hadden verteld dat hij niet thuis was gekomen ze was best ongerust maar ze zag al snel een huis dat veel naar wolf rook ze wist dat Wills oom hier ergens moest wonen. Ze had nog nooit echt tegen hem gesproken dus ze klopte twijfelend op de deur en wachtte tot hij open zou gaan ze hoopte dat Will hier nog steeds was want zijn geur werd verdoezeld door die van Tristan.

-niet weer verdergaan zonder op mij te wachten-

~En t is een herberg, ze zitten in een van de kamers~

Tristan schepte ene lepel soep uit de kom maar Will grimaste en Tristan zette de kom weer neer, hij zou zijn nefe niet gaan dwingen om te eten, nog niet. Tristan nam zijn eigen kom weer en dronk nog een slok soep toen hij plotseling merkte dat Will toch knikte. Opgelucht paktew Tristan zette Tristan zijn kom weg en pakte die van Will weer. Er was iets in de ogen van zijn neef veranderd, maar hij was al blij dat zijn neefje wou eten en hij schepte een klein beetje op de houten lepel en voerde die vervolgens aan Will. Dat deed hij nog een paar keer voordat Will zijn hoofd weer wegdraaide. Tristan zuchtte en stond op terwijl hij zijn eigen kom pakte en een stoel naar het bed schoof waar hij op ging zitten. Hij at langzaam zijn soep op terwijl hij Will scherp in de gaten hield.

( Beloofd Sorry van laatst )

Tristan zetten de kom van Will weer neer en schoof zijn stoel dichterbij en hielt hem scherp in de gaten, maar je kon het niet zien, maar Will had ruzie met Razor die hij uitvoeterde, maar Razor grijnsde vals en Will begon zich te draaien en ging met zijn rug naar zijn oom toe liggen waar Razor zich ook weer had genestelt. Will was bek af en begon weg te zakken in een diepe slaap. zijnlichaam was blij met het beetje soep waar Razor voor gezorgd had. het begon het te verteren, maar hij was nog niet genoeg.

Zwarte en totale duisternis was rond om hem heen en Will zag geen hand meer voor ogen. Waar hij ook naar toe liep er leek geen einde aan te komen! Zijn leven leek zo uitzichtloos! Will voelde opeens de grond onder hem verdwijnen en hij viel. De wind streek langs hem heen en Will probeerde zich vast te grijpen, maar kreeg geen vat op de kale en stijle rotswand waas hij langs op naar benden viel. Er was gen lichtje die hem helpen konWat zou er beneden hem op Will wachten? Plotsteling zag hij twee grote draken ogen die hem vals aan keken. Will herkende de draak van Hope, maar het beest deed geen poging om hem op te vangen, maar hapte naar Will! Meteen kreet van schrik schrok will wakker steeds weerhad hij deze vreselijke nachtmerrie steeds weer werd hij verslonden door de draak van Hope. Will was zo snel omhoog gekomen dat het hem duizelde en voelde zich misselijk worden, maar zijn maag was al weer leeg en alleen gal draaide zich in zijn maag rond. Toen een hand hem terug wilde duwen begon Will dreigend te grommen en werd metrust gelaten. Will bleef nog even wachten tot de duizeligheid weer weg getrokken was en zakte zelf terug in het kussen.

Hope kreeg geen antwoord en ze keek door het raam ze zag niemand en rook toen dat het spoor ouder was ze wandelde en volgde het spoor van Will toen ze ergens bij de rand van het dorp was rook ze Tristans geur weer en Wills geur heel zwakjes. Hope volgde het en kwam in een herberg terecht. Ze vroeg aan de barman of hij een man en een jongen had gezien hij knikte en zei het kamernummer. Ze liep naar de kamer en klopte twijfelend op de deur. "Tristan, Will?" Vroeg ze zacht.



(We hebben toch gewacht op je? Als je een toppic met meerdere doet is het normaal dat er 2 posts zijn voor jij weer post )

-ja, maar in een ander topic stonder op plotseling zo'n 10 reactie toen ik weer online kwam, en dat was dezelfde dag dat ik er voor het eerst gepost had-

Will was in slaap gevallen en Tristan zat rustig naast hem, hij hield de wacht, zogezegd. Plotseling scheen de jongen wakker te schrikken en kwam half overeind. Tristan stond meteen op en probeerde Will zachtjes terug in zijn kussen te duwen maar hij gromde en Tristan stopte maar hielt Will wel scherp in de gaten. Na een klein tijdje zakte Will zelf weer terug in zijn kussen. Tristan zuchtte en liep een rondje door de kamer. Plotseling werd er zacht op de deur geklopt en gealarmeerd keek Tristan ernaar. "Tristan, Will?" klonk een zachte meisje stem en Tristan deed de deur open. 'Hope,' zei hij toen hij het blonde meisje herkende 'Kom binnen, maar wees rustig, Will is er niet goed aan toe. Hij wierp een blik op zijn neefje die leek te slapen.

Een zachte stem kwam zijn gehorgang binnen en Will's ogen gingen open, maar keken naar niks in het bijzonders. Daar had je die stem weer die steeds door zijn hoofd spookte twee dagen geleden hoorde hij die ook al, maar nu was die stem zo dichtbij! Will's gedachten over Hope begonnen door hem heen te razen als een gek en in een volgorde die door elkaar liep. Will werd er gek van en wilde over eind gaan zitten, maar zijn lichaam weigerde dienst. Hoewel Will door zetten zat hij te bibberen door alles! Fragmenten over hoe hij haar ontmoet had viel achter die toen ze net vertrok en andere die daar tussen in gebeurd waren kwamen ook niet zoals normaal. Will zetten zijn handen in zijn haren en kreunde zachtjes. Verwarring, verdriet en onbegrip golvend door hem heen net als andere verkeerde emotie's. Will probeerde orde te scheppen in zijn door elkaar razende gedachten, maar kreeg er geen vat op. Hij hoorde zijn oom niet de deur los maken en haar naam noemen. Will had zich tijdelijk afgesloten van iedereen die op het moment om hem heen stonden. Zelfs Razor die het moeilijk kreeg door de gedachten van Will probeerde rustig te blijven, maar hij kreunde net wanneer Will dat ook deed. Will's gedachten werden sterker met de minuut en Razor kneep zijn ogen dicht. Dit was niet te harden!!! Opeens hoorde Will de stem van Hope weer die nu wel heel dichtbij hem stond en zijn ogen waren gaan tranen doordat hij huilde om de pijn die het hem deed. Langzaam vielen de gedachten tot op de achtergrond en Voorzichtig haalde Will zijn handen uit zijn haren en keek naar Hope die nu naast zijn bed stond. Will keek haar verbaasd aan, maar kon zich niet langer bewegen. Dit kon niet waar zijn Hope was weg gegaan toen ze zijn naam en die van Razor had helpen te zuiveren. Will voelde hoe ze hem omhelste en hij bleef een verstard zitten kijken, maar hij legde langzaam zijn armen om haar heen. 'Hope?' fluisterde Will zwakjes en viel buiten bewustzijn. Hij zakte tegen haar aan en als Tristan haar niet zou helpen zouden ze allebij tegen de grond gaan...

'Opnieuw was er komplete duisternis om hem heen en de stemmen die ooit hadden gesproken in het aanwezigheid van Hope hadden geproken of toen ze gevangen was genomen door de Bloodhunters! Will greep naar ijn hoofd en wilde de stemmen buiten sluiten, maar kreeg het niet voor elkaar en hij werd er gek van! Will begon te schreeuwen dat ze moeten stoppen of hun koppen moeten houden, maar er leek geen einde aan te komen! opeens drong een stem tot hem door. Zo zacht en lief... Will keek op en zag een lichtje naar hem toe komen en bleef verbaasd naar het lichtje kijken. Will wilde er naar toe, maar stopte net op tijd, want voor hem lag een enorme afgrond die hij steeds in het donker nooit op tijd had gezien. Het licht zweefde naar hem toe en Will voelde een warmte er vanaf komen die anders was dan dat hij er voor ervaren had!

Will voelde haar aanwezigheid, maar murmelde in zijn slaap. De woorden die geproken werden kwamen overeen met wat hij in deze droom had geschreeuwd naar de stemmen die hem niet met rust hadden gelaten. Langzaam opende Will zijn ogen en ag twee personen naast hem. De ene was zijn oom en de andere... Was Hope! Will keek haar aan, maar verlede toen zijn blik en kon haar niet aankijken. Hij voelde zich zo schuldig tegen over haar zag hij er echt niet goed uit.

Wills oom deed de deur open en ze glimlachte naar hem hij zei haar dat ze rustig aan moest doen omdat Will er slecht aan toe was meteen verdween haar glimlach en ze wandelde twijfelend naar hem toe ze ging langs zijn bed zitten ze zag hoe hij trilde hij zag er echt vreselijk uit! Ze omhelsde hem heel zachtjes maar hij bleeft versteend. Hij fluisterde haar naam en er kwamen tranen in haar ogen. "Ja will ik ben hier..." Zei ze zacht. Hij sloeg zijn armen ook zacht om haar heen maar verloor toen zijn bewust zijn hij was te zwaar voor haar ookal was hij nogal mager. "Tristan!" Piepte ze gelukkig hielp hij hem van haar af en ze ging langs zijn bed zitten ze hield zijn hand vast en ze suste hem wanneer hij erg schreeuwde ze vond het vreselijk voor hem. "Rustig Will het is goed..." Zei ze sussend ze wilde niet dat hij pijn leed. De tranen stonden in haar ogen en ze keek naar Tristan. "Wat moeten we doen?" Na een tijd opende hij zijn ogen tot haar grote opluchting maar hij richtte zijn blik snel van haar af er ging een shock door haar heen. Wilde hij haar niet meer zien? Had ze het helemaal verpest?! Hope richtte haar ogen naar de grond en ze liet langzaam zijn hand los de tranen rolde over haar wangen. "Will....." Fluisterde ze met een gebroken stem.

Tristan keek naar Hope die Will omhelsde, het was goed ergens nog een beetje geluk in de wereld te zien en hij liet het jonge koppel even met rust. Hij pakte Will's kom met oep op en zette het naast het warme houtvuur waar door het weer opwarmde want het was eigenlijk helemaal koud. Plotseling zei Hope zijn naam en binnen enkele seconden was hij weer terug bij haar en Will. Hij hielp Hope op van Will, die bewusteloos aan hara hing, af te komejn en legde hem weer goed in het bed. Ze zei nog wat sussende woordjes tegen zijn neefje voordat ze zich tot hem wendde. . "Wat moeten we doen?" vroeg ze en Tristan schudde zijn hoofd 'Jij, niks, eet de soep uit die kom op' hij wees naar de kom bij het vuur en hou je gedeisd.' Het was de spanning en Will slechte staat die hem gespannen en wat kort af maakte. Plotseling opende Will zijn ogen weer en wendde zijn blik van Hope af. Ze leek geschokt toen hij dat deed en liet zijn hand los terwijl ze zijn nama fluisterde. Verontrust knielde Tristan neer bij het bed en legde zijn hand troostend op haar schouder. 'Wat is er gebeurd?' vroeg hij kalm aan haar. 'Toen ik hem vond leek hij het leven kwijt te willen, Hope, je moet me vertellen wat er is gebeurd.' Waarom bleek rondreizen altijd toch weer nare gevolgen te hebben? Waarom miste hij dan toch altijd zo veel terwijl het het rondreizen was dat hem een gevoel van vrijheid gaf.

Hope fluisterde zijn naam en Will voelde een golf van ongerustheid door hem heen stromen. Hope was het licht geweest dat hem uit het donker had gehaalt daar was Will zeker van! Maar hij durfte het haar niet te zeggen. Will hoorde wat er tussen Hope en Tristan gezegd werd, maar Razor wilde tussen beide springen, wat moeilijk ging omdat de oom van Will hem niet kon zien. Daarom richten Razor zich tot Will zelf. 'Ik zei toch dat ze je niet liet schieten, waarom doe je zo tegen haar!' zijn woorden waren fel en Will draaide zijn blik even tussen Tristan en Hope door naar de plek waar Razor tegen de muur aan stond. Ook Razor leed aan energie gebrek doordqat will zichzelf zo verwaarloost had. 'Ik... ik weet hetniet? Ik wil niet dat ze me zo ziet!' haperde Will via hun verbond en Razor grijnsde even breed toen hij voelde dat qwill dol graag bij haar wilde zijn, maar door zijn verslechterde toestand wilde hij niet dat ze hem zo zag. Will draaide zich wat bij zodat hij met zijn gezicht naar de twee personen zou liggen. Will kreeg zijn arm met moeite in beweging en greep eerst mis, maar bij de tweede poging kreeg hij toch haar hand te pakken. Will wilde niet dat ze dacht dat hij haar niet meer wilde. Hij wilde dol graag bij haar zijn, maar hij was bang dat ze boos op hem zou worden? 'Het... ligt... niet... aan... jouw...' probeerde Will en vervloekte zichzelf dat hij niet normaal gegeten had. Will kreeg nog niet de kleur die hij zou moeten hebben, maar haar aanwezigheid gaf hem meer zelfvertrouwen en een beetje meer energie die hij meteen had opgebruikt door haar hand vast te pakken ook al was het niet echt stevig.

Ze keek naar zijn oom hij leek nogal gespannen en ze deed wat hij zei tot dat Will wakker werd Hope was niet onzichtbaar dus ze kon Razor niet horen ze voelde hoe Tristan zijn hand op haar schouder legde. Ze keek hem aan en sniktte. "Ik wilde alleen zijn om alles te verwerken na de arena ik probeerde het voorzichtig en subtiel te brengen maar zoals je kan zien heb ik het mooi verpest." Zei ze tegen hem. Ze zag hoe Will haar hand vastgreep iets wat blijkbaar veel moeite kostte. Ze keek hem aan en wreef over zijn kaak. "Dat is het wel Will ik had je niet mogen achterlaten en ik had me moeten laten zien en niet gewoon die appels op je schoot laten vallen." Zei ze terwijl ze hem bleef aankijken hij zag er vreselijk uit ze richtte zich weer op Tristan. "Heeft hij gegeten?" Vroeg ze zacht.


moest hope zijn srry

Tristan knikte nadat hij naar Hope's woorden had geluisterd en Will scheen weer wakker te woorden 'Het... ligt... niet... aan... jouw...' probeerde hij uit te brengen en Tristan glimlachte opgelucht toen hij het liefkozende antwoord van Hope hoorde. "Heeft hij gegeten?" vroeg Hope zacht en Tristan antwoorde 'Een paar uur geleden wat happen soep, maar niet veel.' Hij liep naar het vuur en voelde of de soep weer warm was geworden, Hope had er niet van gegeten dus hij zou het gewoon verder aan Will kunnen voeren. Met de kom liep hij naar Will toe vroeg aan hem of hij wat wou eten.

Hope zei dat het wel haar schuld was, maar Will ging er niet opin daar had hij voor nude energie niet voor. Toch keek hij verbaasd op toen ze over de appels begon die toen op zijn schoot waren geland. Will had gedacht dat het Razor was die hem probeerde te treiteren! 'Wa... Was...jij... dat?' hoewel zijn stem zwak wasklonk er toch verbazing er door heen. Razor kreeg wat dat betreft meer kracht om dingen aan te kunnen raken vooral wanneer hij dat wilde vandaar dat Will ok gedacht had dat hij die appels bij hem neer had gelegd? Will wilde zich net weer goe leggen toen twee van zijn ribben over elkaar schoven. Voor tristan hem goed in bedad gelegd was zijn shirt verwijderd en kon je heel goed zien datt tee ribben over elkaar lagenen zo mekaar vast hielden. Het deed veel pijn en Will probeerde zijn ribben van elkaar te krijgen, maar doordat hij een arm gestrekt had verloor hij zijn evenwicht en viel naast het bed op de koude vloer. Toen Will zich wat beter op kon richten zag je hoe de ribben van elkaar schoten. Je hoorde het niet, maar Will voeldehet wel. zijn helende gaven stond op zo'n laag pitje dat de pijn hem in zijn volle glorie te gemoed kwam. Will kreunde en probeeerde zich op te werken zodat hij weer op bed kon gaan zitten, maar werd daarbij geholpen door een van de andere. Will heeg zachtjes en kreeg te horen van zijn oom of hij nog wat soep wilde. Will knikte langzaam en ging weer liggen voor hij langzaam nog wat soep at. Het mocht dat weer opgewarmd zijn maar toen wasde soep nog even lekker, Daarna viel Will weer in slaap, maar kreeg nugeen nacht merrie!

Ze glimlachte toen will begon over de appels. "Ja dat was ik wie dacht je anders?" Ze luisterde naar zijn oom hij had dus niet veel gegeten ze kreeg de kom met soep van Tristan en ze knikte vriendelijk naar hem maar toen ze hem het wilde geven hoorde Hope met haar draken gehoor plots een gekraak en zag hoeveel pijn Will had het waren zijn ribben! Hij probeerde ze van elkaar af te halen maar viel toen uit bed ze keek met een shok naar zijn oom en hielp hem Will weer op het bed te zetten. Hope keek hem aan zijn ribben leken weer goed te zitten. Ze gaf hem voorzichtig lepel voor lepel de soep tot de kom leeg was hij viel weer in slaap maar hij leek niet echt rustig te slapen. "Ik had niet mogen weggaan." Fluisterde ze.

-Tristan heeft hara de kom nooit gegeven! Als jij dus zegt dat dat wel gebeurd is dat powerplay!-

Plosteling viel probeerde Will op te staan en er klonk gekraak, Tristan vloekte binnensmond en liep snel naar hem toe. Hij zette de kom op het nachtkastje en hielp Will weer terug zijn bed in. Hij pakte de kom weer en voerde de soep aan zijn neefje. Toen de hele kom leeg was viel Will weer in slaap en Tristan ging uitgepud op de stoel zitten. Hij was vermoeid geraakt van de gebeurtenissen, maar een dokter konden ze waarschijnlijk ook niet opzoeken, hij wist niet hoever Will's ware gezicht verspreid was nadat ze Dregoe uit de Arena hadden gehaald. Hij zuchtte en sloot zijn ogen voor een paar seconden.

Zacht wuiven gras en het geluid van de fluitende vogels maakte dat hij rond keek.Will stond weer in Old Home,maar de straten leken leeg te zijn, wat heel ongebruikelijk was. Will slenterde door de straten en zag Razor op een hoek staan. Nu snaptehij waarom het hier zo leeg was, want steeds als Razor met hem wilde praten was er verder niemand aanwezig. 'Ik hoop dat je nu weer bij je positieven bent?' vroeg Razor nog al bot, maar Will ging er niet op in hoe hij tegen hem sprak, want Will wist heel goed dat Razor voor de tweede keer gestorven zou zijn als hijzelf ook dood was gegaan. 'Ja het spijt me dat ik niet naar de andere en jouw geluistert heb.' zei will verontschuldigend en zag hoe het gezicht van Razor opklaardeen knikte. Daarna werddeomgeving weer zwart en voelde Will dat hij wakker werd. de soep wasverteerd en de energie spoelde door hem heen. Het was een fijn gevoel, maar zich voluit bewegen zat er nog niet in. Will opende zijn ogen en zuchte even zachtjes. Hij voelde zich al wat beter, hoewel hij zich nog steeds zorgen maakte om Hope. Hij keek haar aan en glimlachte flauwtjes en was echt blij dat ze weer terug was gekomen!

(Nou sorry hoor soms lees ik dingen gewoon verkeerd. en meestal maken mensen om zo'n kleinigheidje niet echt een probleem pas als er een gevecht is ofzo kan je het echt powerplay noemen -_-')


Hope was blij dat hij de soep had gegeten en hij mompelde onverstaanbare dingen in zijn slaap ze bleef langs zijn bed waken en zachtjes door zijn haar strelen toen hij na een tijd wakker werd keek hij haar aan en ze glimlachte een beetje. "Lekker geslapen wolfje?" Vroeg ze fluisterend terwijl ze een zachtte kus op zijn voorhoofd drukte. Ze hield van hem en had hem ontzettend gemist toen ze hem achtergelaten had om alles op een rij te zetten maar nu lukte het en wilde ze hem nooit meer alleen laten!