Can't believe it

Tamina kon het nog steeds niet geloven, jaren lang had ze het geheim kunnen houden van wat ze is. Toch had ze wel verwacht dat het op een dag niet meer te verbergen viel, alleen had tamina gehoopt dat dat pas tevoorschijnt zou komen als ze uit huis was. Dat ze al ergens anders woonde. Maar ze wist dat het toch wel niet voor eeuwig geheim kon houden. Ze hield van haar ouders, die niet haar biologische ouders waren, nee Tamina was gevonden als vondeling in de wildernis. Haar ouders hadden haar gevonden en op gevoed. Natuurlijk wist ze dat haar ouders niet normale ouders waren, al een tijdje had ze kunnen raden dat ze iets van Bloodhunters waren maar toch, pas nu kwam het besef dat ze het niet een beetje waren. Nog steeds al rennend liep ze verder, keek even achterom en zag haar huis kleiner en kleiner worden. Haar ouders waren woedend geweest op haar, door iets prulligs, natuurlijk werd Tamina dan ook woedend, maar op dat verloor ze haar beheersing, Tamina had het niet gewild, maar ze veranderde voor hun ogen dan nog. Pas toen wisten ze wat ze was, een shape shifter. Een hevige woede borrelde in haar op. Pijnlijk keek ze naar haar rechter arm en merkte dat ze hevig bloede. Natuurlijk bloede ze niet dood, maar haar vader had dit gedaan, hij had zijn eigen dochter aangevallen. Al huigend stopte ze en hield haar hand tegen de grote gapende wonde. "Verdorrie" mompelde Tamina woedend, ze haatte het die soort bloodhunters zijn ze allemaal zo erg dat ze hun eigen kinderen er voor zouden aanvallen. De wonde was te groot om gewoon haar hand ertegen te houden, want het bloed sijbelde door haar vingers naar beneden. Met tegen zin trok ze haar doorzichtige sjaal van haar hals, ja je kon erdoor zien maar het zou waarschijnlijk het bloed wat tegenhouden, niet voor lang natuurlijk, met snelle vingers bond ze da sjaal rond haar arm en trekte eraan zodat het nu er stevig rond zat, Een pijnlijke kreun verliet haar keelgat. Eigenlijk wou Tamina gewoon dat het een droom was. Een bos was te zien bij de horizon. Even zuchtte ze, hoorde achter haar een heleboel geschreeuw, het is onmogenlijk dat ze haar gevolgd kunnen zijn tot hier. Toch keek ze achterom en zag rond de Zes mensen waaronder haar ouders inbegrepen. Woedend gromde ze, trok de sjaal met tegenzin weer van haar arm begon toen snel te rennen sprong over een tak en veranderde weer in de sabeltandtijger dat haar ouders hadden gezien. Een woedende brul verliet de keelgat van het reusachitige beest. Zonder nog om te kijken begon het te rennen met snelle en lange passen. Hoe sneller ze in het bos was hoe beter. Bomen hield de stralen van de zon tegen, het maakte niet echt veel uit. Pas toen ze dacht dat ze de mensen kwijt was veranderd ze terug bond toen weer de sjaal met een pijnlijke kreun terug stevig tegen de wonde en stapte verder. Angstig keek ze achterom, ze had het benauwde gevoel dat die bloodhunters snel genoeg ook wel bij de bosrand zouden gaan. Een grote boom stond voor haar. Ze was te moe om nog verder te gaan en ging met een luide plof op de grond zitten. Ze moest uitrusten. Hopenlijk waren die bloodhunters nog ver weg, want langzaam gingen haar ogen dicht terwijl ze haar pijnlijke arm pijnlijk vast hield en half indommelde.

-Degroe-

( Dregoe breng versterking mee.)

Het bos lekker rustig en je kon er zo van genieten alsof er nooit iets anders bestond. Samen met haar was het helemaal het einde. Dregoe zocht naar schimmen, maar ontdekte niemand en zijn blik gleed even naar die schoonheid naast hem. Mistake was zijn alles! Hij zou zich voor haar opofferen als het nodig was, maar zijn aandacht werd getrokken door een hoop te vloek en geschreeuw aan de bosrand. Dregoe knikte naar Mistake en in een paar hartslagen was hij verandert in zijn weerwolven vorm en gromde even dreigend. Zo te ruiken waren het er zes en ze zaten achter een gewonde Shape shifter aan. Dregoe teleporteerde zowel zichzelf als Mistake naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Hij zag een jonge meid liggen tegen een boomstam die volledig uitgeput was. Dregoe richten zich tot Mistake en wist zeker dat ook zij de gewonde Shape shifter had zien liggen. Dregoe sprong naar voren en bleef zo'n 500 meter bij de jonge meid vandaan staan zodat hij vrij spel had om deze Bloodhunter te doden of ergstig te verwonden! 'Mistake blijf een paar meter bij haar vandaan staan dan kunnen we ze gemakkelijk aan!' zei Dregoe en hij greep de eerste de beste bij zijn keel en smeet die terug naar de plek waar hij vandaan was gekomen, maar ondertussen teleporteerde hij zich tussen de drie Bloodhunters die zich op hem gestort hadden. Ze zagen hem nauwelijks en dat gaf Dregoe juist het voordeel om het hem lekker moeilijk te maken. Beide ouders van het kind hadden zich op hem toe gezet en Dregoe smeet ze steeds opnieuw terug tot ze uitgeput waren en zowel Dreoe als Mistake het ongedierte op een hoop gooide en hij het ver bij het bos vandaan teleporteerde. Ze kwamen bij de stad uit midden in de spuitende fontijn terecht! Dregoe draaide zich om naar het kind dat had liggen slapen toen hij en Mistake aan waren gekomen. 'Gaat het, ben je erg gewond of valt het wel mee?' vroeg Dregoe en ging op zijn hurken zitten, maar behielt uit respect voor haar genoeg afstand zodat ze niet bang voor hem hoefte te wezen. Dat had hij immer bij Mistake ook niet gedaan.

Mistake liep door het bos met Dregoe ze was de gelukkigste persoon op aarde als hij in haar buurt was. Maar ineens hoorde ze iets Dregoe teleporteerde hun beide naar een veld. Mistake schrok eerst even ze was het niet gewend om te teleporteren. In het veld zat een meisje van ongeveer haar leeftijd ze werd aangevallen door blood hunters. Mistake ging meteen in een aanvallende houding staan Dregoe was al geteleporteerd. 'Mistake blijf een paar meter bij haar vandaan staan dan kunnen we ze gemakkelijk aan!' zei Dregoe en hij greep de eerste de beste bij zijn keel en smeet die terug naar de plek waar hij vandaan was gekomen. Mistake knikte en veranderde ook. Mistake begon te rennen op top speed en dankzij Dregoes masage was haar knie volledig in orde en kon ze nog sneller rennen degene die niet geteleporteerd werden werden doorspiest door haar hoorn. Het was een bloederige strijd. Mistake liep naar het meisje en veranderde weer terug om minder dreigend over te komen. Maar ze bleef wel 2 meter bij haar vandaan ze ging langs Dregoe zitten want ze vertrouwde het niet helemaal. Ze keek ook een beetje ongerust naar het meisje. 'Gaat het, ben je erg gewond of valt het wel mee?' vroeg Dregoe en ging op zijn hurken zitten. Mistake keek ook naar het meisje. "we willen je helpen" Kon ze uitbrengen.

Even zuchtte Tamani. Ze was echt stom geweest ze had zichzelf niet zo mogenlijk laten gaan en kijk wat er nu van is gekomen, haar eigen ouders willen haar vermoorden lekker gezellig toch. Terwijl ze nog even ruste, pas toen ze gevloek en geschreeuw hoorde sperde ze haar ogen weer open, ze had dus verkeerd gedacht. Maar voor ze iets kon doen kwamen er twee shape shifters geteleporteerd, zoals zij was ze wist wel dat er andere zoals haar waren maar had niet gedacht ze op een moment als dit tegen te komen, toch was ze opgelucht dat dat wel zo was. Toen de twee de bloodhunters begonnen te bevechten keek ze met haar zilver kleurige ogen strak toe. De jonge man was eerst tegen de andere aan het vechten maar ging toen uiteindelijk ook in het gevecht met haar ouders, vlug keek ze de kant van het jonge meisje die ergens haar leeftijd had, ze veranderde en doorspieste degene die niet werden meegenomen door de jongeman die uiteindelijk terug kwam, de hele tijd had ze staan toekijken hoe haar ouders uitgeput werden en ook waren verdwenen, een lichtte opgeluchtte zucht verliet haar keelgat, Tamani wist zelfs niet zeker of ze haar ouders had durven aanvallen, toch niet op dit moment. Toch zal ze ooit achter haar ouders aanzitten. Dat beloofde ze haarzelf. De jonge man keek Tamani nu recht aan en ging in hurkstand zitten, en hield ruimte. 'Gaat het, ben je erg gewond of valt het wel mee? Vroeg hij. Even keek ze naar haar doorweekte sjaal. Schudde toen haar hoofd lichtjes."Euh...nee ik denk dat het wel gaat" Sprak ze kalm ookal was ze dat niet echt, nog steeds bekomen van de verschillende gevoelens die ze in haar voelde alsof het een storm was. "we willen je helpen" Sprak het andere meisje waardoor Tamani haar nu aankeek."Ja...Bedankt, waarschijnlijk zou ik men ouders niet hebben kunnen aanvallen op dit moment" Sprak ze met trillende stem die vol woede zat. "Ik ben Tamani" Stelde zich voor, ze was van plan om haar hand uit te steken maar die was dus op dit moment niet in goede staat."Het is ook men eigen schuld" Mompelde ze lichtjes, iets meer tegen zichzelf dan tegen de twee voor haar.

Schudde toen haar hoofd lichtjes."Euh...nee ik denk dat het wel gaat" Sprak ze kalm. Mistake observeerde haar ze wist dat net aangevallen shapeshifters rare dingen konden doe.n Tamani haar nu aankeek."Ja...Bedankt, waarschijnlijk zou ik men ouders niet hebben kunnen aanvallen op dit moment" Sprak ze met trillende stem die vol woede zat. Mistake verstarde even het waren dus haar ouders? Haar ouders waren ook bloodhunters net als Mistakes ouders. Mistake keek even weg ze mocht daar nu niet aan denken ze mocht niet aan haar ouders denken ze keek naar Dregoe en nem zijn poot/hand vast om kalm te blijven. "Ik ben Tamani" Stelde zich voor, ze was van plan om haar hand uit te steken maar die was dus op dit moment niet in goede staat."Het is ook men eigen schuld" Mompelde ze lichtjes. Mistake keek met een ruk op en begon te spreken haar stem zat vol met haat. "Het is niet jouw fout! Het is de schuld van die onmenselijke blood hunters!" Mistake trilde helemaal en haar ogen stonden strak. Ze kneep harder in Dregoes hand ze moest rustig blijven.

(nu dregoe even)

Het meisje zei dat ze Tamani heten en wilde haar hand uit steken, maar die zag er voor nu even niet uit. Dregoe merkte dat wat Tamani had gezegt dat het haar ouders waren geweest die ze net bevochten hadden dat Mistake hevig begon te trillen, maar ze pakte zijn poot om rustig te blijven. Hij veranderde terug en zijn gezicht stond ergstig. 'je kunt voorlopig bij ons blijven tot je weer herstelt bent,w of je sluit je bij ons aan? Want wij bevechten die Bloodehunters.' zei dregoe en hij sprak net na wat Mistake had gezegt.

Tamani dacht even rustig na. Ze had trouwens echt geluk gehad dat ze hier terecht is gekomen. Waarschijnlijk had haar instinct haar wat onbewust geholpen. Met haar hand die nog gelukkig heel was streek ze even door haar donker bruine haren. "Het is niet jouw fout! Het is de schuld van die onmenselijke blood hunters!" hoorde ze het meisje zeggen. Tamani keek even bezorgt naar het meisje die nu zat te trillen. Hopenlijk had ze ze helemaal niets verkeerds gezegt? Toch? 'je kunt voorlopig bij ons blijven tot je weer herstelt bent,w of je sluit je bij ons aan? Want wij bevechten die Bloodehunters.' sprak de man nu waardoor Tamani nu even dankbaar lachte. "Ik heb het jaren lang geheim kunnen houden, als ik me wat meer had leren beheersen was alles nog ok geweest" Antwoorde Tamani op de reactie van het meisje."Maar ik haat ze nu hoe kunnen mensen nu hun eigen kinderen aanvallen....Ongelooflijk" Daarna keek ze weer naar de jonge gast."Ja ik wil me aansluiten bij jullie. Om die bloodhunters uit te roeien, zodat niemand nog door hun eigen ouders kunnen worden aangevallen door wat je bent" Onbewust steeg er een laag gegrom uit haar keel. "sorry" Mompelde ze. Ja ze zou moeten oppassen haar zelfbeheersing niet te verliezen.

-sorry voor de laatheid-