Walking On the Market

Haast was iet dat de meeste menen voort dreef, maar een eenzaam persoon leek totaal geen haast te hebben, nee zijn gangen waren rustig alsof hij de tijd van de hele wereld met zich mee droeg. Twee lichte bruine ogen zochten naar iets waar hij voedsel kon vinden. Soms vanonder de kap die hij droeg veranderde zijn lichte bruine ogen even naar geel. en vulde zijn geld buidel met het geld van de menen die op de market liepen. Zonder dat ze het echt merkten. Zo nu en dan pikte hij een geld stuk of twee, maar soms ook een zodat het niet op zou vallen. Gelukkig konden de mensen zijn ogen niet zien zodat ze geen angst voor het zouden hebben en er niet achter zouden komen dat Dregoe een Shape shifter was. Normaal hielt hij zich op buiten het geruis van de mensen massa. Zijn blik gleed over de vele winkeltjes die hier rijkelijk stonden. Jammer genoeg dat de menen Shape shifters haten en waarom? Dat was nog steeds iets dat Dregoe niet begreep! Toen zijn neus en winkeltje vond die afgeladen was met voedsel in alle soorten en maten, maar Dregoe zocht niet naar iets dat speciaal was voor zijn soort, want Dregoe at echt alles. Zijn ogen kregen sappig fruit in zijn blikveld en wees er naar. 'Wat kost dat per kilo?' vroeg Dregoe aan de eigenaar van de winkel en er kwam al snel een oud mannetje aanwaggelen en keek door zijn te dikke bril naar het fruit en dacht na. 'Hm, dat kost twee goud stukken per kilo. Het komt uit een gebied dat zeer moeilijk te betreden is, vandaar dat het ook zo duur is.' zei het mannetje en Dregoe dacht even na. Dit fruit kwam uit zijn gebied, maar bedacht zich en koos voor de zure groene appels die zeker minder zouden kosten. Zo nam hij ook nog een halve kilo steeltjes en aardappelen. Het zou te veel opvallen om ze naar zijn huis te teleporteren dus vroeg Dregoe of hij het in een kistje kon inpakken zodat het gemakkelijker dragen was. De man had er niks op tegen en Dregoe betaalde de rekening en liep verder. Zijn weg bracht hem bijna terug van waar de Shape shifter vandaan was gekomen en zijn blik viel op een kraampje die hij eerder over het hoofd had gezien. Er stond een klein kraampje met verschillende spulletjes op die hem deden denken aan vroeger toen de mensen nog niet tegen zijn soort waren. Het waren dingen die de Bloodhunters van hun gevangenen gestolen hadden en zag de ketting van zijn zusje liggen. Het was een dunne ketting met de naam van haar op het plaatje in het midden gegraveert. "Lena" Stond er op en Dregoe zag ho de man achter het kraampje naar hem keek. Mooi he echt iets voor een leuk meisje, maar helaas staat er al een naam op en kan de goudsmit hem mischien veranderen om er een neiuwe naam op te zetten.' zei de man achter de kraam en Dregoe keek hem even aan, maar dacht dat het misschien simpel zou zijn om er op in te spelen. 'Nee het is vast dat spul wat die Shape shifters droegen!' zei Dregoe scherp, maar de man achter het kraampje verschoot en merkte dat hij misschien niks van hem zou kopen. 'Ik beloof u dat het van arme mensen kwamen die hun rekeningen moesten betalen en daarom hun sierraden moesten verkopen eerlijk.' sprak de man die bijna moederloos begon te worden. 'Best omdat je zo aandringt krijg je van mij een silver stuk voor dat ding en dan ben ik nog in een goede bui!' zei Dregoe en viste een zilver stuk uit de buidel en gooide die naar de man toe en pakte de ketting van Lena. De kraam verliet Dregoe wat sneller dan hij dat bij de winkel had gedaan, maar Dregoe wilde graag weer terug naar de wildernis om weer lekker in de rust te kunnen verblijven en zonder dat geschreeuw van mensen om zich heen die toch onnodig waren. Bij de rand van het dorpje gekomen keek Dregoe even rond, maar herkende wat schimmen in de verte die hij niet echt zag zitten. 'Bloodhunters.' Dacht Dregoe met een lichte vrons en draaide zich in de richting van de stallen waar je elke minuut van de dag een paard kon huren of kopen. Zijn blik viel op een zwart paard die oor aan stond en hem even vragend aan keek. Dregoe glimlachte vriendelijk naar het dier en hoorde snelle voetstappen dichterbij komen. 'Kan ik u helpen vreemdeling?' Vroeg de staljongen en Dregoe keek hem even vriendelijk aan. 'Ik zou graag deze merrie willen komen met zadel, hoofdstel en zadeltassen.' zei Dregoe en wachten tot de jongen terug kwam met zijn baas en ging alvast het paard pakken om haar te zadelen. Dat is dan Viertien goud stukken. word het een lange reis?' zei de baas van de staljongen en hielt zijn hand op. Dregoe zetten het kistje met boodschappen neer en doorzocht zijn geld buidel. Toen hij iertien goud stukken had af getelt hielt hij er nog vier over. 'Valt wel mee, maar terug lopen doe ik niet met bepakking.' zei Dregoe en laden ondertussen de zadeltassen vol met wat hij net gehaalt had. Ondertussen kwamen de Bloodhunters steeds dichterbij n als Dregoe normaal deed en geen paniek door zich heen zou laten komen zou alles goed kunnen gaan. Toen het paard aan Dregoe over handigt werd stapte hij op en knikte vriendelijk naar de twee mensen die hem net geholpen hadden. Dregoe spoorde zijn paard aan en liet haar in een rustige draf voorwaards gaan op weg terug naar huis. Of zouden die Bloodhunter het hem toch nog moeilijk kunnen gaan maken?

Ezio was in de stad naar de markt gegaan. Om niet te fel op te vallen, had hij maar een gewoon simpel wit hemd, een zwarte broek en bruine leren laarzen aan. De zon scheen op zijn gezicht en het voelde best prettig. Hij keek bij een kraampje met juwele. Misschien kon hij wel een ketting voor Luna kopen? Hij keek naar de kettingen. Eentje was helder wit en de koopman kwam naar hem toe. "Prachtig, Niet? Het is gemaakt uit de hoorn van een eenhoorn." Hij keek verafschuwend naar het ding en ging naar een andere ketting. De koopman grinnikte. Toen merkte hij een ketting uit diamand op. Hij nam het vast en hield het in het licht. Er kwam een regenboog van kleuren uit. Ezio keek naar de koopman. "Hoeveel kost deze?" De koopman keek vol ongeloof naar Ezio. "Die kost 3.000 goudstukken." Ezio nam zijn geldzakje en zocht naar drie munstukken van 1.000. Ezio was rijk dankzij zijn ouders, soms best handig maar meestal haatte hij het. Hij gaf de koopman de muntstukken en de man pakte het in in een doosje met fluweel rode bekleding. Opeens merkte hij twee trouwringen op. Ze waren nog prachtiger dan de ketting. Zou Luna 'ja' zeggen? Hij besloot de ringen maar ze kopen. Ze werden elk apart in een fluwelen doosje gelegd. Hij stak het in een zakje dat hij aan zijn riem had hangen. Hij legde zijn hand op het zakje en wandelde verder. Hij merkte een geheimzinnige man op met een paard. Hij was zo anders dan de rest. Ezio volgde hem, zonder dat hij het door had en toen hij uit de menigte was, ging hij naderbij. "Goededag." Hij begroette de man met zijn zwarte merrie. Hij keek diep in de ogen van de man en zag iets dierlijks, zoiets dat hij bij Luna ook zag. Maar hij was goed geworden, hij mocht het niet in zijn hoofd halen. Zoiets kon hij haar niet aandoen. Hij was haar al schuldig genoeg.

Opeen doemde er een man met een wit hemd en een zwarte broek en bruine leren laarzen op tusen de menen massa en begroeten Dregoe. Het klonk vriendelijk, maar hij was altijd achterdochtig als het om mensen ging. Zijn blik verschoof van de weg naar de man en hij gromde diep in zijn binneste, maar het was niet hoorbaar. 'U ook een goede dag.' zei Dregoe en stopte zijn paard tot deze stil stond. Het dier brieste licht, maar gaf niet aan dat het weg wilde. Dregoe bleef de man aankijken en streelde ondertussen het dier aan de anderekant dan van waar de man stond. 'Waar kan ik u mee helpen vreemdeling?' vroeg Dregoe en hij wilde het liefste zo snel mogelijk weg hier. Gelukkig liepen de andere Bloodhunters door en leek het hen niet op te vallen dat er een Shape shifter in hun midden stond, als was Dregoe zich er niet zeker van dat deze man die voor hem stond of deze dat wel wist? "Als je dood wilt moet je het maar zeggen!" dacht Dregoe vol vernijn, maar hielt deze gedachten voor zichzelf en bleef afwachten op wat de man wilde?