What happens to me

Van wat Ed deed intereseerde hem niet. Syrax nam zijn prooi hard handig onder zijn klauwen en doden het brutaal. Hij moest gewoon zijn woede kwijt en dat kon hij op zo'n manier het beste doen. Nadat hij zijn prooi opgeslokt had beloot Sy weer terug te gaan en hoopte dat hij Eda niet te veel pijn had bezorgd op deze manier, maar toen hij terug kwam was Ed ook nergens te vinden net als Eda. Haar brief deed hem veel verdriet en pijn, maar toch voelde het ook als een soort opluchting. Sy vervloekte zichzelf omdat hij Eda zoveel leed aan deed en dat aleen omdat hij het kind niet wilde accepteren en dat zou hij waarschijnlijk ook nooit kunnen... Syrax voelde zich zowel gelukkig als vreselijk elendig en verscheurde de brief tot zulke kleine snippertjes dat het niet meer in elkaar te puzzelen was. Zijn blik ging op oneindig en hij dacht lang en diep na.

Gelukkig had ze hier best wel wat vrienden wat haar onder hoede wouden nemen, want ze wisten hoe het was om voor je dood te staan en nodigde haar ook uit om hun huis binnen te komen. Toen Eda in de gasten kamer was ging ze op haar bed ziten en kon haar tranen neit meer bedwingen, het deed haar gewoon te veel pijn om Syrax daar te laten om zonder hem hier te zijn. Eda bleef stil huilen met rode tranen tot ze uiteidnelijk in slaap viel, die niet al te best was, ze had vreselijke nachtmerries omdat ze nu gescheiden was van Syra die haar beschermde voelde ze zich bloot.

Syrax wist niet hoe hij het had. Aan de ene kant wilde Sy haar achterna gaan en zeggen dat het hem speet, maar aan de andere kant was hij blij dat ie van haar dikker wordende buik werd. Ongemerkt was Syrax in slaap gevallen en hij piekerde nog steeds. Toen draaide Syrax zich van Eda af en op dat moment spatten haar buik uiteen. Geschrokken schoot Syrax overeind en keek naar een donkere ruimte die Syrax leek samen te knijpen! Met snelle tred liep Sy naar buiten. Eenmaal daar wachtend Sy en ademde diep in en uit. Waarom dan had hij zulke nachtmerie‘s? Syrax gromde bos en verkoos het lucht ruim. Hij moest Eda zien te vinden maar haar voetstappen waren richting ht strand gegaan...

Haar nacht was vreselijk en toen Eda wakker werd was ze vreselijk moe, ze miste een stuk van zich zelf. Eda paktge haar borstel en begon haar haar te borstelen, het kalmeerde haar heel erg, want met elke haal werd ze steeds rustiger en rustiger. Toen ze naar beneden liep zag ze het eten liggen maar sloeg het af, ze had geen honger, ze had helemaal nergens zin in. Haar kind hield zich rustig ze wist niet hoeze maar het deed niks als of hij merkte dat ze zich vreselijk voelde en dat ze haar vader niet voelde.

Syrax scheerde nog even over het strand, maar daar was ze niet. Dan moest Eda op het vaste land zijn! Sy keerde in een halve cirke en maakte aanstalte om naar het vaste land te vliegen.

(Kort heb haast ^^)

Eda kon niet meer binenn blijven, het voelde zo slecht om hier de heel dag binnen te blijven. Eda liep naar buiten naar het strand waar ze haar ogen sloot en genoot van de zon. Misschien was het juist om weg van Syrax te gaan? Misschien was het beter voor hem en zij zou toch binnenkort er niet meer zijn, wat kon het eigenlijk iemand schelen? Misschien Ed ee ntijdje maar daarna zou hij haar vergeten zo als iedereen het zou doen, haar kind zou het niet over leven dus misschien is het beter om nu dood te gaan dan zometeen? Voor ze nog een besluit kon nemen liep Eda door naar een klein heuveltje waar ze op ging zitten. De mensen zouden het niet erg vinden, er zou alleen nog een hellhound dood zijn, dat zou voor hun een stuk beter zijn. 'waarwel leven.' Zei ze zachtjes en sloot haar ogen terwijl ze een dolk uit haar laars haalde en die over haar pols haalde, zwart bloed glee naar beneden en Eda ging op het zand ligen terwijl ze naar de hemel keek klaar om de wereld te verlaten.

Het gevoel dat Eda iets stoms deed overviel hem. Syrax wist niet waar ze was nog wat ze deed, maar het was niet de juiste weg. Zijn blik viel op een healerspost waar Syrax bruut op het dak landen om ze allemaal naar buiten te lokken. De healers stoven naar buiten terwijl de hunters vanuit de wachtersposten naar buiten kwamn. Handig pikte Sy een Healer tussen de rest uit en steeg weer op eer nog voor er en hunter in de buurt was. De man schreeuwde van angst, maar Syrax bood er geen aandacht aan en zweefte de lucht af naar waar zijn gevoel hem heen bracht. Het strand? Maar daar was hij net toch nog geweest??? De healer shifter wurmde zich bijna uit zijn greep waardoor Syrax hem over pakte en iets zag liggen. Een plasje zwart bloed lag erbij en Syrax wist niet wie het was, maarwel dat het een demon was en nu hijzelf een demon aan het worden was elke dag steeds meer en omdat Eda zo'n troep dier was wilde Syrax ongewild helpen. Zijn gevoel zei dat hij dat doen moest. Dus landen hij redelijk hard vlakbij en dwong hij de healer deze gewonde te helpen net een dreigende blik in zijn ogen, maar nu de healer naar haar toe ging herkende hij Eda pas. Hij voelde zich vreselijk schuldig haar zo eel last te bezorgen!!!

Het was echt veel beter, voor iedereen was het beter en voor haar ook. Ze zou niet pijnlijk terug naar huis gaan maar juist op een vrede manier. Het deed haar goed en langzaam sloot ze haar ogen en liet het verder over aan het bloed, als er uiteindelijk geen bloed of te weinig bloed zat zou ze sterven, ze zou geen pijn lijden. Niks. Eda voelde zich zwaar worden, ze begon moe te worden en kwam in een lichte hal terecht. Nieuwsgierig keek ze om zich heen en zag heel ver weg een zwarte uitgang, haar ene gevoel zijn dat ze op het zwarte uitgang moest af gaan maar een ander gevoel zei haar dat ze hier moest blijven, blijven wachten op haar redding. Toen veranderde er alles, het lichte gang veranderde in een prachtig bos, het rook er naar lente, als of de bloemen net open gaan en alles weer fris wakker word. En daar in de verte zag ze Syrax staan maar toen ze achter haar keek zag ze haar 6 broers staan die naar haar uitnodigend glimlachte.

De healer ging meteen aan het werk, maar Eda scheen veel bloed te zijn verloren? Syrax schiften naa zijn half shift en vloekte binnens monds. De healer zei dat hij het babytje nog redden kon, maar wel meteen moest handelen???

Eda moest kiezen tussen haar broers en haar liefde, maar iemand had haar hier naar toe gebracht dus er zou een healer in de buurt zijn? Eda wist dat haar kind nog te jong was en dan nog als hij een lading bloed van haar zou binnen krijgen zou hij nog niet sterk genoeg zijn om zonder haar te leven. En nog voor ze kon beslissen voelde Eda een harde duw in haar rug richting Syrax en ze wist dat ze nog meost leven, ten minste een week voor ze kon sterven. Eda opende haar ogen en keek boos naar de healer 'wag het niet m in me te snijden of ik bijt je keel door.' Zei ze sagarijnig en haalde diep adem, fijn dood gaan is haar niet gelukt. Eda probeerde recht te gaan zitten maar haar hoofd begon te bonken als een gek.

Eda‘s uitspatting tegen de healer liet de man schrikken en achteruit deinzen. Syrax was blij dat ze nog leefde en liet de healer gaan voor hij zich ferug shiften naar zijn mens en voor Eda op zijn knie‘en ging zitten. ‘Eda het spijt me ik weet niet wat er op het moment allemaal door mijn hoofd spook, maaar i ord er gek van.‘ verontschuldigte Sy zich en keek Eda net zo aan.

De man schrok en ze had nu tijdelijk m et hem geen medelijden en toen de man weg was ontspande ze zich pas. Ze zag hoe Syrax terug veranderde in zijn mensen vorm en op zijn knieën ging zitten voor haar. ‘Eda het spijt me ik weet niet wat er op het moment allemaal door mijn hoofd spook, maaar i ord er gek van.‘ verontschuldigte Sy zich en keek Eda net zo aan. Eda keek hem kalm aan. 'je had me dood moeten laten gaan, dan zou dat veel makelijker zijn voor iedereen, jij zit dan neit meer met mij of het kind. ' Zei ze kalm en probeerde op te staan.

Er trok een steek van pijn door hem heen bij haar eerse woorden, om het kind maakte hij zich minder druk en zag hoe ze probeerde te gaan staan. Syrax schudden zijn hoocd en drukte Eda weer in zithouding. ‘Je kunt nog niet gaan lopen en zulke dingen moet je niet zeggen! Ik... ik ben gewoon nog door de war van dit hele gebeuren dat is alles.‘ zei Syrax daarbij en keek Eda met nog steeds gemengde gevoelens aan. Bane hielp ook niet echt en begon voor de zoveelste keer te zeuren.

Eda had het ijna zover om te staan toen Syrax haar terug drukte en zijn hoofd schudde. ‘Je kunt nog niet gaan lopen en zulke dingen moet je niet zeggen! Ik... ik ben gewoon nog door de war van dit hele gebeuren dat is alles.‘ zei Syrax daarbij en keek Eda met nog steeds gemengde gevoelens aan. Eda gromde en ontblote haar tanden 'je zegt het alleen omdat je dat denkt te moeten zeggen, ik ben niet gek Syrax en ook niet blind. I kzie hoe jij je gedraagt tegen mij, denk je echt dat ik dat vol kan houden! het is beter voor mij te sterven net als het kind, je zou toch nooit van haar houden zo als een vader e nik wil dat ze een fijn leven heeft en geen ramp, dan maar dood.' Zei ze boos, ja Eda was diep gekwetst en ze hield het in om niet weer te gaan huilen, ze wou neit laten zien hoe zwak ze was.

Syrax hoorde wat Eda zei en schudden nogmaals met zijn hoofd. Zo bedoelde hij het niet! Zijn gevoelens raasde door elkaar net als de woorden die Edaad gesproken en Bane die zich overal mee bemoeien moest! Sy viel eerst tegen Bane uit met zijn mentale stem dat hij zich erbuiten houd moest, maar wat Eda zei trok weer hele andere gevoelens naar boven! Syrax kon geen vat meer krijen op wat er om hem heen gebeurde en begon nu echt door te draaien. Hopend dat alles zou zinken probeerde hij zijn gachten en gevoelens zonder succes buiten te sluiten. Het werd alleen maar erger! ‘Argh! Hou op!‘ kreunde Syrax en greep naar zij hoofd, maar het hielt niet op!!! Beelden van haar toen ze nog gelukkig waren versprongen met zijn visioen van haar dood en het huilende kind die vast gehouden werd. Het was geen pretje voor hem!

Eda had eerst niet doro wat er met Syrax gebeurde maar toen ze in zijn ogen keek en zijn emoties zag slitke ze haar woorden in die nog niet naar buiten waren gekomen en toen hij zeker naar zijn hoofd rgeep was ze heelmaal verward. ‘Argh! Hou op!‘ kreunde Syrax en Eda pakte zijn hoofd en hield tegne zich aan 'sssss, kalm maar jongen, rustig maar.' Zei ze zachtjes terwijl ze terwijl rkuin kuste en begon te neurieën, het was en slaap liedje die haar broer altijd had gezongen toen ze niet in slaap kon vallen.

Ondanks dat ze door zijn toe doen gekwetst was pakte ze hem toch vast. Syrax voellde zich elendig en schuldig over hoe hij tegen haar gedaan had en hun kindje. Pijn en verdiet raasde nog steeds met zijn woede door zich heen, maar door haar geneurie zakte alles langzaam aan. Syrax kroop dichter naar haar toe zich niet langer afkerend van haar gezwolle buik. Hij voelde hoe de leegte en stilte steeds meer meester over hem werden. ‘Het spijt me zo Eda. Ik was zo verward... Ik wilde je nie kwetsen nog op een andere manier pijn doen! Het... ik weet niet of ik hem of haar alleen groot brengen kan zonder jouw aan mijn zijde?‘ murmelde Syrax nu een heel stuk rustiger. Hij zat naast haar, maar met zijn gezicht naar haar toe. Onbedoelt rolde in stilte tranen uit zijn ogen. Iets wat hij van zijn moeder had over genomen. Hij drukte zich zo ver als hin kon teven haar aan.

Syrax was duidelijk voerstuur en moest nu juist rustig worden. En toen hij tegen haar aan kroop glimalchte ze verdrietig. ‘Het spijt me zo Eda. Ik was zo verward... Ik wilde je nie kwetsen nog op een andere manier pijn doen! Het... ik weet niet of ik hem of haar alleen groot brengen kan zonder jouw aan mijn zijde?‘ murmelde Syrax nu een heel stuk rustiger. Hij zat naast haar, maar met zijn gezicht naar haar toe. Onbedoelt rolde in stilte tranen uit zijn ogen. Toen Eda die zag kuste ze die weg en keek hem verdrietig aan 'ik begrijp dat het plotseling is gebeurd maar je moet aan mij ook niet kwalijk nemen, ik ben nooit zo gevoelig en door dit, is het kleinste ding al erg.' Zei ze zacht en legde haar voorhofod tegen die van hem aan 'en over het kind.... Je hoeft het niet alleen te doen, je bent niet alleen, je hebt mensen om je heen die je maar al te graag helpen...En ik blijf altijd dicht bij je.' Zei ze zacht en legde haar hand op zijn hart.

Syrax voelde haar zachte warme lippen zijn trnen weg halen, maar hij bleef het idee niet fijn vinden dat zij er straks niet meer was. Syrax hoorde wel wat ze zei en voeld haar hand op zijn hart, maar het was gewoon niet eerlijk dat zij sterven zou! ‘Ik wil je niet daar hebben, maar hier zoals je nu bij me bent... De andere zullen het nooit kunnen begrijpen?‘ zei hij zacht en wreef zachtjes met zijn voorhoofd tegen die van haar. Hij zou haar vreselijk gaan missen!!!

‘Ik wil je niet daar hebben, maar hier zoals je nu bij me bent... De andere zullen het nooit kunnen begrijpen?‘ zei hij zacht en wreef zachtjes met zijn voorhoofd tegen die van haar. Eda haalde rustig adem en probeerde haar tranen te bedwingen. 'Ik wil ook bij jou blijven, maar je weet dat het niet kan, Syrax je hebt ouders, je hebt zusjes die al oud genoeg zijn om op te passen en je moet niet vergeten dat je ook Ed hebt, hij lijkt een ouwe zeur maar moet je zien wat hij voor elkaar heeft gekregen.' Zei ze plagend en wees naar haar.

Syrax luisterde naar wat ze zei en genoot er van dat ze er ook zo over dcht, maar het feit bleef dat ze voor altijd in de hel zou blijven tenzj ze een weg daar uit wist? ‘Ik weet het, maar het zal zwaar zijn!‘ zei Sy en drukte haar zich nog wat steviger tegen zich aan.

‘Ik weet het, maar het zal zwaar zijn!‘ zei Sy en drukte haar zich nog wat steviger tegen zich aan. Eda genoot van hem om zich heen. 'Ik weet dat het zwaar word, maar geen alsjeblieft geen moed op.' Zei ze zachtjes en kuste zijn nek.

Eda genoot van hem om zich heen. 'Ik weet dat het zwaar word, maar geen alsjeblieft geen moed op.' Zei ze zachtjes en kuste zijn nek. Syrax wilde de moed ook niet opgeven, maar of hij dan helder zou kunnen denken wanneer ze er echt niet meer zijn zou, als hij nu al gek van het idee werd??? 'Ik zal mijn best doen Eda meer kan ik je niet beloven.' murmelde Syrax triest, maar hield haar stevig vast. Het was ook allemaal zo ellendig!

'Ik zal mijn best doen Eda meer kan ik je niet beloven.' murmelde Syrax triest, maar hield haar stevig vast. Eda legde haar hoofd op zijn schouder 'dat is het belangerijkst, dat jij je best doet, dat wil ik, dat je nooit opgeeft.' Zei ze zachtjes en voelde haar honger aan zich knagen, ze had niet gegeten e nnu het kind haar energie ook nam had ze extra veel voeding nodig om zich overeind te kunnen houden en ook omdat ze bloed had verloren.

Eda legde haar hoofd op zijn schouder 'dat is het belangerijkst, dat jij je best doet, dat wil ik, dat je nooit opgeeft.' Zei ze zachtjes en voelde haar honger aan zich knagen, ze had niet gegeten e nnu het kind haar energie ook nam had ze extra veel voeding nodig om zich overeind te kunnen houden en ook omdat ze bloed had verloren. Syrax voelde Eda dichtbij zich, maar wenste dat het anders was gelopen. Zelf had hij ook nog niks gegeten omdat hij zich zulke zorgen om Eda had gemaakt. Maar nu hij bij haar was viel zijn honger gevoel meer aan dan ooit! Zwaar gerommel kwam vanuit zijn maag en luid zich horen. Syrax kon het niet helpen, maar bij dit geluid moest hij altijd glimlachen.