Come here you..!

Zonder enig geluid te maken, tenminste dat probeerde hij, dwaalde Jeff door de straten van de stad. Een onbekende stad waar hij pas was gearriveerd. Een onbekende stad dat hem nu al beviel. Hij had lang gereist voor zijn doen. Twee weken was hij onderweg geweest, opzoek naar een perfecte plek om een tijdje te verblijven. Misschien om daar een nieuw leven op te bouwen. Voor zijn gevoel was hij nu al te lang opweg geweest. Het was inmiddels vijf jaar geleden dat Jeff van huis was gelopen en al die tijd had hij niets anders gedaan dan reizen. Onderweg had hij zelfs een metgezel gevonden, een trouwe viervoeter die de naam Alfa gekregen had. Het was een Duitse Herder, één van de leukste rassen die er bestonden, vond hij. Het waren honden die waaks waren, maar waar je tegelijker tijd ook mee kon spelen. Een koude wind streek langs Jeff heen. Hij verborg zijn gezicht nog meer in de hoge kraag van zijn zwarte jas. Als hij ergens wel een gruwlijke hekel aan had, dan was het koud weer. Zeker die periode na de zomer, herfst. Achter hem hoorde Jeff een blaf. Zijn passen vertraagde wat terwijl hij over zijn schouder achterom keek. Daar liep Alfa, de inmiddels volwassen hond. 'Wat is er jongen?' Mompelde hij. De vertrouwde, donkerbruine ogen keken hem speels aan. Zijn staart kwispelde. 'Nee, nu niet. Later, als we een plekje gevonden hebben.' Sprak hij tegen zijn hond, alsof het een mens was. Alfa liet zijn staart weer zakken en slofte verder achter zijn baasje aan. Minuten streken voorbij. Jeff had keer op keer gekeken naar de huizen die er stonden, ze allemaal even onderzoekent. Zijn ogen gleden van de deuren, naar boven richting de ramen. Soms dacht hij iemand door een kamer zien lopen, of voor het raam zien staan, maar hij kon het zich ook verbeelden omdat hij misschien gewoon wou dat er iemand was. Plots ziet hij iets over de straat heen lopen. Gelijk focusde Jeff al zijn aandacht daarop. Het was klein, zwart met wit, had vier poten en een staart. Aan het postuur te zien was het niks anders dan een... Kat! Ook Alfa had het beestje opgemerkt en leek geen seconde te twijfelen. De Duitse Herder stoof al blaffent aan hem voorbij, recht op de kat af. Deze keek verschrikt opzij en begon toen snel te rennen, vluchtend voor z'n aardsrivaal. 'Wel ver...' Bromde Jeff. 'Alfa kom HIER!' Natuurlijk zou hij op zijn buik kunnen schrijven dat die hond direct zijn doel zou vergeten en braafjes om zou keren. Inmiddels waren de twee dieren al twee schimmen in de verte. Het geblaf werd steeds vager. Een lichte zucht rolde over zijn lippen, waarna ook hij begon te rennen. Af en toe teleporteerde hij zich ongeveer twintig meter verder, zodat hij sneller bij Alfa was. Dan ziet hij vanuit zijn ooghoeken iemand staan, met een gedaante van een vorm. Automatisch hielt hij zich in. Ja hoor, daar stond Alfa. Maar niet alleen de hond. Er stond ook nog iemand naast. Jeff liep zo kalm mogelijk op hen af. 'Hallo.' Begroette hij. Alleen had hij zo'n gevoel dat hij niet echt gehoort zou worden. Alfa blafte luid, en wisselde dat af door eens te grommen. Net op het moment dat hij in wou grijpen, sprong Alfa omhoog, tegen de persoon aan. Daarna rende de hond ongestoord verder, opzoek naar zijn ontsnapte prooi. Jeff keek naar de vreemdeling. 'Gaat het? Sorry voor... Dat.' Zei hij snel.




~ Open voor iedereen die wil :B

Duvessa geeuwde. NOg maar juist aangekomen. Nouja een dag om precies te zijn...ongeveer dan. NIet dat ze het bij hield. Voor deze ene keer had ze Kael alleen gelaten. ze was nu in een vrij openlijk gebied, en als je iemand met een hellhound ziet rondlopen, dan is het nu eenmaal je instinct die zegt dat je dat mens zou moeten ontwijken. Zou zij ook doen...nee waarschijnlijk toch niet. DOordat ze nieuwsgierig is ingesteld zou ze er gelijk hebben op afgestapt en vragen of je het beest kon aaien. Maar Kael kennede zou die waarschijnlijk wel in haar buurt zijn gewoon om haar in de gaten te houden. Alsof ze niet voorzichzelf zou kunnen zorgen. Typich maar dat was niet zo erg, het dier had vaker haar gered van een of ander stommigheid. Of nadat ze een gevecht had uit gelokt met haar vurig temperament. Het dier besprong dan automatich haar vijand, en na een beet was de vijand een angsthaas geworden, best logisch als je de beet bekijkt dat lijkt alsof het je arm doet verschrompelen en het duister kleverig spul over je hele arm ziet verspreiden best beangstigend. Vroeger was Duvessa er bang van, maar nu was ze dat al gewoon. Vond ze de reactie's van het sluimerig speeksel van Kael hilarich, hoe mensen hun woede veranderde in doodangst. Maar goed, een beet kon al gevaarlijk zijn, alleen maar als de hellhound dat wou natuurlijk, een soort gif zat er in zijn kleverig duister speeksel. Met haar kap over haar hoofd stapte ze tussen de mensen door. Keek af en toe bij enkele winkels gewoon om te zien wat er te kopen viel. Niet vaak iets bijzonders dan eten. Maar wanneer ze honger had kon ze zelf kiezen wat ze wou eten. Onder haar kap sierde er een bijzondere glimlach, dat maar zelden te zien was. Daarom had ze ook haar kap op dus. In de verte zag ze een kat op haar af stormen. Automatich pakte ze de kat op en aaide die." Wat ben jij mooi zeg" Grinnikte Duvessa en krapte aan de hals en hoorde het meteen spinnen waardoor ze lichtjes begon te lachen. Een luid geblaf dat leek dichter bij de komen zorgde ervoor dat Duvessa verbaasd opkeek "He" mompelde ze en voor ze het besefte sprong de kat uit haar handen en werd ze omver gelopen door de duitse herder en kwam hard op de grond terecht terwijl haar kap van haar hoofd gleed, haar ravenzwarte haren haar gezicht omlijste en de goud kleurige ogen lieten zien dat de val niet zacht was geweest."auw" Mompelde ze 'Gaat het? Sorry voor... Dat.' hoorde ze iemand zeggen. Het had haar verrast dat haar kap van haar hoofd was gevallen waardoor ze even verward naar de jonge gast keek." Het gaat wel, bedankt" Sprak ze kreunend maar probeerde ondertussen weer recht te staan.

Met een lichterlijke bezorgde blik keek Jeff naar haar. Het was duidelijk dat het een harde val was geweest. Dit was het resultaat van snelheid en massa. Nou kon hij niet zeggen dat zijn hond echt een spierbundel, of een vetzak was, maar het was genoeg om iemand pijn te doen. Misschien zelfs om iemands botten te breken. Hij hoopte sterk dat dát niet gebeurt was. Zo zag de jonge vrouw er ook niet uit -alsof ze botten gebroken had- het zou wel gekneusd zijn en een blauwe plek opleveren. " Het gaat wel, bedankt" kreunde ze. Nu wou hij nog een extra keer vragen of het écht wel ging, ter bevesteging, alleen hielt hij zich in. Hij wou niet al té bezorgt over komen en ook niet als een onzekere zeikerd. Op dit moment moest Jeff gewoon vertrouwen op haar woord. Ookal kon hij één vraag toch niet laten; 'Je bent toch niet gewond?' Vroeg hij. 'Je maakte een behoorlijke val...' Dit had hij eigenlijk nog nooit eerder gezien. Dat zijn hond iemand omver liep voor een kat. Meestal ontweek Alfa de mensen wel, of ging plots vol in de ankers als iemand vlak voor zijn neus stond. Nee nooit had hij echt iemand omver gelopen. Achja... In de verte hoorde hij nog altijd het geblaf, dit keer gemengt met het gemiauw van de kat. Die kat, zou die kunnen ontkomen..? Wacht eens, was die kat niet van deze vrouw? Jeff slikte eens. De kans bestond dat dat zo was. En stel dat Alfa dit keer wél dat beest te pakken kreeg en het perongeluk doodde? Hij zag het scenario al voor zich, hoe de hond trots aan kwam lopen met het levenloze lichaampje in zijn bek. Dat beeld gunde hij niemand. 'Die kat..' Begon hij langzaam. 'Was.. Ís die van jou?' Zo dat was eruit, nu alleen het antwoord nog. Normaal kon hij wel van zijn gevoel op aan wat het antwoord ongeveer zou zijn, alleen dit keer sprak zijn gevoel niet. Het twijfelde, dat was duidelijk. Maar waarom dacht hij direct zo panisch? Er kon ook helemaal niks gebeuren. Dat de hond voor de zoveelste keer zou verliezen van de kat omdat die kleiner, behendiger waren en dus ook overal beter bij konden. Jeff schudde kort zijn hoofd, nog voordat hij zijn kalmte zou verliezen door de vele gedachtes die door zijn hoofd spookten. 'Ik ben trouwens Jeff.' Zei hij, met een flauwe glimlach. 'En dat beest dat je net omver rende is Alfa.' Even keken zijn ogen naar haar, maar dwaalden al snel af naar de straat achter haar, in de hoop die doerak weer te zien.

Misschien had ze het wel moeten zien aankomen. Vooral omdat de kat in nogal een haast leek te zijn geweest. Nu leek het wel logich dat de kat achtervolgd werd. Ach op het moment zelf denk je daar natuurlijk niet aan. Alleen maar van oo wat een lief katje. Maargoed. Het is nu eenmaal gebeurd en het is weer voorbij niks aan te doen. Duvessa was trouwens te lui om haar kap weer te doen, daarvoor in de plaats veegde ze enkele ravenzwarte lokken van voor haar ogen weg streek die achter haar oren, zodat die niet meer in de weg zouden liggen. Nu ze weer recht stond veegde ze het vuiligheid van haar kleren en keek of nu alles weer in orde was. Yep niks ergs blijkbaar. Goed geen scheuren in de kleren of iets dergelijks dus alles was in orde. Dus keek ze de onbekende jongen rechtaan met haar goudkleurige ogen. 'Je bent toch niet gewond?' Vroeg hij. 'Je maakte een behoorlijke val..." Een vriendelijke glimlach sierde Duvessa haar lippen."Maak je maar geen zorgen." Stelde ze hem gerust."Ik ben helemaal in orde" Grinnikte ze. Even keek ze naar de richting waar de hond was verdwenen en schudde toen lachend even kort met haar hoofd waarbij de zwarte lokken sierlijk met de beweging meezwaaide. Ze had wel zwaardere vallen gehad, dus nu ze terug keek viel deze nog wel best mee. Even keek ze nog kort naar de weg van de kat en de hond. Hoe zal de strijd eindigen? 'Die kat..' Begon hij langzaam. 'Was.. Ís die van jou? Duvessa keek weer naar hem. Even lachte ze lichtjes."Nee ze kwam gewoon op me af en ik pakte haar op dat is al." Grinnikte "Dus maak je maar geen zorgen" Vervolgde ze vriendelijk met haar melodieuze stem. Gelukkig was het niet zo, waarschijnlijk zou ze er dan meteen achter zijn gaan rennen. even moest ze glimlachen bij die gedachten. Ja je zou haar dan wel hebben horen en zien rennen.'Ik ben trouwens Jeff.' Zei hij, met een flauwe glimlach. 'En dat beest dat je net omver rende is Alfa.' Even lachte ze kort en lichtjes. "Aangenaam" zei ze rustig" Ik ben Duvessa." stelde zij zich nu beleefd voor."Leuke hond heb je" Ja een leuke hond was het zeker die een goeie ontmoeting had gegeven aan haar."Laten we gaan kijken waar die nu zit" Lachte z, ze was dan wel omver gelopen maar wou gewoon wel helpen met het zoeken achter zijn hond. Ze greep zijn hand vast en begon hem voorzichtig mee te sleuren naar de richting waar de hond was verdwenen. Ze vertrouwde op haar instinct om te weten waar de hond zou kunnen zijn heen gegaan."Weet jij waar je hond is." vroeg ze toen maar omdat ze nu deze keer niet wist waar die Alfa kon zijn heen gegaan. al schaapachtig keek ze hem afwachtend aan.

Zo'n vaag gevoel bekroop hem dat een paar ogen op hen gericht waren. Automatisch gingen zijn ogen opzoek. Nooit voelde hij zich erg prettig als er gekeken werd, ookal was het mens eigen om dat te doen. Zelf keek hij ook wel eens naar iemand, meestal als die iets achterlijks aan het doen was of er gewoon interessant uitzag. In de wereld liepen genoeg typetjes, en stuk voor stuk vond hij ze best interessant. Maar als hij zelf ogen "voelt", begint hij zich ongemakkelijk te voelen. Nee, dat niet altijd. Meestal kan hij zich ook wel eens opfokken, zeker als hij in een slechte bui is. Dan ziet hij een man voor het raam van een huis staan. Wanneer hun ogen elkaar ontmoetten, verdwijnt de man weer. Die was vast nieuwsgierig ofzo. ."Maak je maar geen zorgen." Drong zijn oren binnen. Direct had Jeff zijn aandacht weer op de vrouw gericht. ."Ik ben helemaal in orde" Grinnikte ze. Zijn mondhoeken trokken op tot een wat bredere glimlach. Dat was goed om te horen. 'Mooi zo.' Zijn stem klonk oprecht. Hij wou niets liever dat iemand zich goed voelde, behalve de mensen die het niet verdienden. Hierbij als voorbeeld criminelen, sommige blood hunter's en ging zo maar door. De ongure types zeg maar. Al kon hij hen ook niet helemaal nietkwalijk nemen voor hun gedrag. Waarom kon hij niet erg best uitleggen, hij wist het zelf namelijk ook niet zo goed. Bestond er überhaupt wel het verschil tussen "goed" en "slecht"? Of kwam dat alleenmaar door de mensen zelf, omdat ze dat zelf "bedacht" hadden? Dit was ook één van de redenen waarom Jeff niet kiezen kon tussen een kant. Hij wou niet neutraal blijven, omdat hij dat op één of andere manier wat schijnheilig vond. Een lichte lach bracht hem weer naar de werkelijkheid."Nee ze kwam gewoon op me af en ik pakte haar op dat is al." Vieuw! 'Ooh,' Zuchtte hij opgelucht. "Dus maak je maar geen zorgen" Vervolgde ze vriendelijk. De manier waarop ze praatte vond hij interessant. Ze had wat mysterieus, maar tegelijkertijd ook wat vriendelijks. Misschien kwam dat mysterieuse door haar haren. Hij wist het niet precies te verwoorden. "Aangenaam" zei ze rustig" Ik ben Duvessa." Weer glimlachte Jeff. 'Insgelijks,' Was zijn reactie. ."Leuke hond heb je" Nu moest hij wel even lachen, niet wetend of hij het sarcastisch moest opvatten of niet. Niet dat het wat uitmaakte, beide zouden wel een beetje kloppen. 'Jazeker.' grinnikte hij. 'Maar heb jij eigenlijk wel een huisdier..? Of niet?' Er konden zoveel redenen zijn waarom iemand geen huisdier zou nemen. Je had er verantwoordelijksgevoel voor nodig, geld en... Gedult. ."Laten we gaan kijken waar die nu zit" Lachte ze. Heh? Ging ze hem helpen met het zoeken? Wat verrast keek hij Duvessa aan. 'Euh.. Ja, als dat is wat je wilt.' Voordat hij het besefte voelde hij een greep om zijn hand en wat naar voren getrokken worden. Gewillig liep hij mee, verbouwereerd dat wel. Het gebeurde namelijk niet vaak dat een vreemdeling hem wou helpen met iets. "Weet jij waar je hond is." Lichtjes knikte hij in een richting. 'Daar ergens in die straat, als ik het goed heb.' Antwoorde hij. De enigste reden waarom hij dacht dat Alfa daar zat, was gebaseerd op de geluiden, meer niet. Hij trok zijn hand zachtjes terug en wou net die kant op lopen, totdat een hond om de hoek kwam aanrennen. Vrolijk kwispelent en zijn tong hing half uit z'n bek. Geen kat, dus dat betekende dat die nog leven moest. Jeff grinnikte zachtjes. 'Je zat dus al in de buurt,' glimlachte hij tegen haar. Alfa was intussen bij hen komen staan en keek met zijn grote bruine ogen naar Duvessa. Om wat aandacht te trekken blafte hij éénmaal zachtjes en duwde zijn zwart/bruine lichaam tegen haar been aan. 'Bedankt.' Sprak jeff toen. 'Het gebeurt niet vaak dat iemand je zomaar helpt.'

Duvessa had geen enkel idee waar de hond kon zijn, nou ja dat dacht ze. Want iets in haar wist het wel, alleen wou ze voor het moment er niet naar luisteren. Haar aller eerste ontmoeting was met een jonge dame geweest... en laten we zeggen dat het gesprek haar had geraakt. Had haar aanzichzelf doen twijfelen. Want Duvessa weet nu al lang genoeg dat er in haar familie heel veel geheimen waren. Maar kon het zijn dat zij één van die geheimen was? Het zorgde ervoor dat die gedachten haar nerveus maakten. En vooral argwanend. Ook was het haar gevoel geweest dat had gezegt dat ze terug moest gaan naar haar geboorteplaats. Dat ze hier thuis hoorde. Maar waarom? Ze kende deze plaats ook helemaal niet waarom zou dit dan haar thuis ingodsnaam kunnen zijn. 'Jazeker.' grinnikte hij. 'Maar heb jij eigenlijk wel een huisdier..? Of niet?' zei hij. Even zweeg Duvessa, leek alsof ze er niets op ging zeggen het zou negeren, maar uiteindelijk draaide ze zich toch half naar hem op."Ik heb er wel eentje, Kael hij is een hond....soortvan" Het laatste kwam er nogal mompelend uit. Maar ze vertelde nu eenmaal niet graag dat het een hellhound is. De meeste keken haar dan angstig aan alsof ze een monster was ofzo, dus hield ze Kael zijn ras meestal verborgen. Maar als ze hem zouden zien...jah dan renden ze er meestal ook vandoor. Best triestig, maar dat was Duvessa nu al gewoon. 'Daar ergens in die straat, als ik het goed heb.' Antwoorde hij. Duvessa volgde zijn blik en keek naar de straat waar de hond vervolgens er vanuit kwam. Meteen kwam er een grotere grijns op haar lippen. Van jongs af aan was ze al een grote dierenliefhebber geweest. Het kwam al kwispelend bij hen. Een duiste herder was trouwens ook een mooi ras. Als ze Kael niet zou hebben gehad dan zou ze zeer zeker een duiste herdershond genomen hebben. Maar Kael had het niet zo op medegenoten. Als vrienden wel maar hij vond dat Duvessa alleen maar hem als huisdier mocht hebben blijkbaar. Vroeger had ze nog een hond gekocht, maar de volgende dag was die dood, half opgegeten door Kael die veel te jaloers was geweest. 'Je zat dus al in de buurt,' Hoorde ze Jeff zeggen. Oppeens voelde ze de vacht van de hond tegen haar been strijken. Duvessa lachte en boog door haar knieën terwijl ze Alfa achter zijn oren krabte."Wat een schatje" Mompelde ze meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders. 'Bedankt.' Sprak jeff toen. 'Het gebeurt niet vaak dat iemand je zomaar helpt.' Ze keek op en keek hem aan en glimlachte wel gemeend."Ja dat is waar." Reageerde ze rustig terwijl ze over haar rechter oog wreef waar de tattoo zat."Tegenwoordig zijn er niet echt veel beleefde mensen meer." Verzuchtte Duvessa lief glimlachend, stond toen weer op."Het is raar, maar moet blij zijn dat hij tegen me is op gelopen..." Duvessa draaide zich naar de hond om."Toch Alfa" grapte ze en krabde het dier nog eens goed achter de oren. "Het is echt een prachtig dier jou hond, de mijne loopt hier waarschijnlijk ook wel ergens rond, andere mensen aan het bang maken. Dat is zijn dagenlijkse routine" Legde ze uit terwijl haar goudkleurige ogen nog even bij Alfa hangden maar toen Jeff weer rechtaankeken en lichtjes fonkelden.

Weer die koude wind. Een huivering trok door Jeff' lichaam. Het werd tijd om binnenkort maar eens een wat langere jas aan te schaffen, die voor de aankomende winter bestend was. De vraag was alleen hoe hij dat ging betalen. Hij had niet veel geld op zak, en hij had werkelijk geen idee waar hij een baantje vinden kon. Tenslotte wist hij ook niet eens wat echt zijn kwaliteiten was. Niet vaak had hij gewerkt met zijn handen, zoals met het maken van wapens of andere dingen. In zijn jeugd had hij namelijk niet veel tijd om met zijn handen aan de slag te wezen zoals een hutje bouwen van lakens, buiten met takken bezig zijn of een soort grot te maken van zand. Hij had het kinderen wel zien doen, in zijn oude dorp. Hij had gezien hoe ze al die dingen maakten en in de winter sneeuwballen naar elkaar aan het smijten waren. Onopvallend balde zijn hand tot een slappe vuist. Nu had hij daar zo'n spijt van. Graag had hij de tijd helemaal terug gedraait en vele dingen anders gedaan, anders gehandelt dan in die tijd. Maar goed, dat was het verleden en dat moest hij achter zich laten. Zich richten op de toekomst, dat moest hij nu doen en genieten van het leven dat hij nu had. Vanuit zijn ooghoeken keek Jeff naar Duvessa, wachtend op een antwoord. Het leek alsof ze die niet ging geven. Net op het moment dat hij zijn aandacht op wat anders wou richten, kreeg hij het antwoord op zijn vraag; ."Ik heb er wel eentje, Kael hij is een hond....soortvan" Een hond? Gaaf. Waar zou ze die hebben? Of zou ze die gewoon los laten lopen en z'n eigen gang laten gaan? Dat vond hij zo geweldig; je hielt van een dier, maar liet 'm zijn eigen gang gaan waardoor het zich ook "vrij" voelde. Ergens wou hij dat ook met Alfa doen, maar dat zou niet gaan. Die hond was zo gehecht aan hem dat die nooit z'n zijde zou verlaten. In sommige situaties was dat behoorlijk handig. Bijvoorbeeld bij het jagen, als hij zelf in zijn wolven gedaante was. Wolven jaagden niet vaak alleen, en hijzelf dus ook niet. Nu had hij Alfa die hem prima hielp. Ze waren een soortvan roedel met z'n tweeën Jup, hij was heel tevreden. 'Cool, misschien kunnen we onze honden eens bij elkaar zetten. Wie weet hoe dat uitloopt.' Natuurlijk wist Jeff niet wat voor hond die Kael was. Toch verwachtte hij niet iets slechts. Zijn blik volgden de bewegingen van Alfa en Duvessa, die op haar knieën zakte. Zodra Alfa gekrabt werd achter zijn oren, knorde die genietend. Dat plekje vond hij heerlijk om gekrabt te worden, ookal had hij geen jeuk. Een soort afwezige blik was in z'n ogen te zien. "Wat een schatje" Mompelde ze. Jeff glimlachte eens voor een korte tijd dit keer. Zijn handen gleden in de zakken van zijn gitzwarte broek, gelijk voelde hij de warmte ervan. ."Ja dat is waar." Was haar reactie. ."Tegenwoordig zijn er niet echt veel beleefde mensen meer." Jeff knikte eenmaal. Dit deed hem denken aan een man, met wie hij ooit eens in de kroeg had gezeten. Ze hadden een lang en diep gesprek gehad en ze kenden elkaar niet eens. Tsja, enkel hun naam maar was dat al iemand "kennen"? 'Jammer genoeg niet.' Bromde hij wat. Hoe vervelend het ook was, er was niks aan te doen. Hij kon er moeilijk mensen opaan spreken, ook omdat hij zelf niet altijd al te vriendelijk was. Gelukkig deze dag wel. ."Het is raar, maar moet blij zijn dat hij tegen me is op gelopen..." Zachtjes lachtte Jeff. ."Toch Alfa" Enthousiast blafte deze, waarna die gelijk weer doodstil stond om te genieten van het gekrab. Het leek wel alsof hij gehypnostiseerd werd ofzo, want bij was zo stil als een jankende baby die je een speen of een knuffeltje gaf. "Het is echt een prachtig dier jou hond, de mijne loopt hier waarschijnlijk ook wel ergens rond, andere mensen aan het bang maken. Dat is zijn dagenlijkse routine" Legde ze uit. Even fronste hij zijn wenkbrauwen. 'Hoe bedoel je mensen bang aan het maken?' vroeg hij geïnteresseert. 'Ziet ie er zo eng uit dan?' Hoewel hij het bedoelde als een grapje, werd hij nu wel steeds meer nieuwsgieriger naar die Kael. Nu niet alleen om het karakter van die hond, maar ook om het uiterlijk. 'Is er een mogelijkheid dat ik... Kael kan zien?' Voor de zoveelste keer liet Alfa een luide blaf horen en het begon Jeff aardig te irriteren. Dat een hond eens blafte, prima dat hoorde zo. Alleen dit, keer op keer... Nee. Hij keek Alfa eens doordringent aan, zijn irritatie nog wat wegstoppent.