Playfull

Emma zag hoe gelukkig Drake was en werd ere zelf ook een stuk blijer van. Ze liep het tuinpad af en zat het blauwe huis na te kijke, of er een vloek op zat. Ze keek naar Drake en liep in die richting. Tergelijke tijd keek ze rond om de huize na te kijke. Ze dacht in haar zelf: 'Waarom leef ik daar niet, waarom moet ik zo leven en hun niet'. Ze keek weer daar Drake een voelde zich al weer stuke beter. Emma zag een vrouw met een lange jurk op een zonnebank ligge Emma keek omhoog en dacht ik haar zelf: 'Niet egt het beste weertje om te zonne'. Want Emma keek tege grijze wolke aan met maar en klein beetje blauwe lucht. Voor ze het wist liep ze bijna tege Drake aan en ze werd rood maar keek snel weg, en vroeg aan Drake: 'En wat vond je daar van'?

Drake kwam bijna niet meer bij van het lachen tot Emma tegen hem opbotste. Drake grinnikte nog na en grijnsde breed. 'Je doet het geweldig, dat je hier nooit mee begonnen bent, door je gaven ben je een natuurtalent!'grinnikte Drake en zag dat ze weer rood werd en weg keek. ['Echt ik meen het Emma ga zo door en je zult niet lang meer droevig zijn. Ik ben iniedere geval nooit lang droevig.' zei Drake en legde even zijn hand op haar schouder en grijnsde breed naar haar.

Emma was al een stuk vrolijker dan vermorge voor dat ze Drake had ontmoet, en zei tege Drake: 'Ik heb het vroeger gedaan maar toen me ouders dood ginge ben ik er mee gestopt'. Ze keek Drake bang aan want ze vertrouwde niemand dus was nog geen 100% dat ze Drake vertrouwde en dus deed ze nog steeds well en beetje verlege. Ze vroeg aan Drake: 'Doe je altijd zulke dinge'? en 'Hoe lang doe je dit al'? Ze had zo veel vrage aan Drake maar ze hield zich in.

Dus ze had dit wel eens gedaan, maar doordat haar ouders stierven was ze ermee gestopt... 'Wat erg voor je, maar nu kun je er wel weer mee beginnen.'ei Drake medelevend al had hij nog nooit zijn ouders gekent. haar vragen waren simpel en toch zo nieuwschierig! 'Eigenlijk al mijn hele leven lang en omdat ik er plezier aan beleef blijf ik het doen.'achte Drake vrolijk en hij was ook niet echt het persoondie andere snel vertrouwde,maar zo leek hij juist wel altijd over te komen.

Emma moest lache en vroeg: 'Wat kan je nog meer doen? Ik vind dit wel leuk' Emma kreeg een grote glimlach en moest aan vele dinge denke. Emma dacht: 'Waarom beging ik hier aan door dit soort dinge zijn me ouders dood gegaan'. En Emma probeerd blij te lijke maar van binne werd ze gekneld door de pijn en ze liep weer richting de markt.

Emma vroeg wat ze nog meer konden doen en Drake dacht na, maar voor ij antwoord kon gevwn zei ze dat haar ouders aan dit soort streken waren gestorven? “he, hoe dat zo? Met zulke dingen heb ik nog nooit iemand zien sterven laat staan dat ik er ooit van gehoord heb tot nu dan?“ riep Drake vragend en liep weer met haar mee. “Of bestaat het echt dat iemand zich dood kan lachen?“ voegde hij er zacht en nadenkend eraan toe.

Emma zei: 'Ze hebbe zich niet dood gelache maar ze sterven bij een grap'. Emma keek heel erg verdrietig en moest ff haar traan oge weg vege. 'Het was s'ochends vroeg ik was 6 jaar ik weet alles nog zo goed. Ik at wat en zei tege me ouders dat ik naar buite ging ik ging met de andere Shape Shifters spele en we veranderde in onze andereik zo als wij het vroeger zeide me vriende en ik rende door het bos en dede wedstijde wie het snelst kun renne ik veloor altijd met me kleine pootjes maar na de wedstrijd op die dag ging ik naar huis maar er was geen huis meer alleen een brand plek met allemaal verbrand hout. Ik er na en kreeg traan oge, ik wist dat er wat ergs was gebeurt maar wat ik las het de volgende dag in de krant "Mensen overleide door grap van kinderen". Ik las dat en ik barste in trane uit. Ik wilde niemand meer zien, niemand om me heen. Ik wist niet wie het had gedaan ik wilde nix meer doen dus gign in steegjes wone zo als nu.' Emma kreeg weer traan oge, ze veegde de trane snel weg.

Emma vertelde wat van haar verleden en zei dat toen ze terug kwam geen huis meer had. Hij vond hetverschrikkelijk voor haar en wilde Emma troosten en legde zijn hand op haar schouder. 'Ik vind het erg voor je emma, maar ik weet tot waar de grap juist gaat, als ik het zo hoor hebben ze een stuk vuurwerk naar binnen gesmeten voor de gein, maar dat is levensgevaarlijk. Zulke dingen moet je niet mee spelen. Vuur is zeer gevaarlijk!' zei Drake troostend en hielt zijn handpalm op zodat die naar de hemel wees en er verschenen vlammen op zijn hand die vrolijk ronddanste, maar hem niet schade. Zo snel als de vlammen verschenen waren verdwenen ze ook weer. en Drake bleef naar Emma kijken.

Emma keek verbaast naar de vlamme die op kwamme en weer verdwene. Ze had weer nare gevoelens en zag haar moeer en vader weer voor der. Emma vroeg voorzichtig aan Drake: 'Wat is er met jouw ouders gebeurt'? Emma keek Drake voorzichtig aan, maar draaide zich al weer snel om.

Emma had verbaasd naar de vlammen gekeken en vroeg wat er met zijn ouders gebeurd was. “Geen idee, ik heb ze nooit gekent?“ zei Drake half vragend en krabte zich even achter zijn oor en zag Emma zich van hem af draaien. “Volgend mijn broer zijn ge gestorven in de strijd jaren en jaren geleden. Dus ik weet het echt niet en hij zal het wel geweten hebben.“ zei Drake en liep naar Emma toe.

Emma was bang van binne, ze wilde wat zegge maar dat deed ze maar nii want ze dacht dat ze door dat ook nog Drake's gevoels kwetste. Ze moest weer aan der ouders denke, en was het waar dat ze enigst kind ben?

Emma zei niks meer, al zag hij dat ze wel wat wilde gaan zeggen. Maar ze deed het niet. Drake vroeg zich af waarom ze het niet vroeg? “Je mag gerust vragen stellen hoorr, ik ben een en al oor.“ zei Drake en maakte met zijn handen kommentjes rond zijn oren en wiebbelde een beetje met zijn vingers terwijl hij vriendelijk glimlachte. Hij deed het om Emma wat op te vrolijken, maar of het werktw?

Emma moest grinkke en vroeg voorzichtig: 'Hoe heb je het over leefd zonder ouders?' Emma vertrouwde Drake steeds meer en voelde zich ook veel beter dan eerst. Ze heeft zich nog nooit veilig gevoeld na dat haar ouders stierven maar nu ze weer een vriend had voelde zich vrij en ze vroeg aan Drake: 'Waar gaan we heen?'

“Wel mijn broer heeft in die tijd voor mij gezorgt, dus hij heeft altid dingen voor elkaar weten te krijgen omdat hij de leiding heeft over een grote groep, maar nu ga ik mijn eigen weg en zie ik hem eigenlijk bijna nooit meer. Niet dat ik het erg vind hij is voor mijn part toch veel te bazig.“ zei Drake en zag dat ze steeds losser begon te worden. Toen ze vroeg waar ze heen gingen wilde Drake net wat zeggen toen er alarm werd geslagen. Drake keek op en zag de wachters vanaf de muur pijlen buiten de stad af schieten. “Wacht ier ik ben zo snel mogelijk terug!“ zei Drake voor hij richting de stadsmuur rende en op een vrij stuk in zijn hellrazor veranderde. Op hoge snelheid stormde Drake op de muur af en een meter of vijf ervoor zetten hij zich af en landen op een blanco stuk muur voor Drake zich nog eens af zetten en voor een klein leger Demonen landen die boos of woest naar hem gromd en grauwde. Drake uiten een hoge schrille snerpende brul voor hij zijn gehele lichaam in vuur en vlam zetten. De demonen wisten maar al te goed wat de Hellrazor‘s konden en probeerde afstand van Drake te bewaren. Drake zetten zijn snelheid in waardoor alleen een stuk of 2 a 3 demonen met de racer gave over bleven en Drake kon hen net niet in halen, maar dit soort demonen konden net als draken vuur spuwen. Voor Drake zou dit de eerste keer zijn en terwijl hij zijn hitte en e vlammen behielt consentreerde Drake zich en opende zijn muil en spuwde een grote vuurstraal over de eerste dwmon die n zwarte rook op ging net zoals elke demon die niet door een sterrenschot geraakt zou worden op een dodelijke manier. Drake grijnsde en doden ook zo de andere twee demonen voor hij zich om keerde en terug rende, maar onderweg liet hij de vlammen doven en zijn lichaam afkoelen tot een menselijke temperatuur. Drake was hier neer geplaatst met nog wat BFP ledn om de demonen de overige dorpen niet te laten slopen. Drake zetten zich af en landen weer op de muur voor hij terug veranderde en even naar de leden keek waaronder dat Robert zo nu en dan poolshoogte kwam nemen. Drake sprong van de muur en liep droogjes richting Emma. “Zo dat hebben we ook weer gehad, waar waren we gebleven?“ zei Drake en deed net alsof hij nadacht.

Emma keek heel verbaast en kon nog maar net uit haar mond krijge: 'Hmm ik weet het nii meer, maar wat was dat net moet ik bang zijn of juist niet? Ze keek er bij of er net iets voor haar oge was ontploft. Ze keek Drake aan en zei erna: 'Zit je na te denke, over wat?' Ze keek diep in de oge van Drake maar ze werd er duizelig van en viel pijn om ze stond wankel. Ze knipperde ff met haar oge en het was weer voor bij maar toen ze haar oge op deed zag ze wazig en ze had het gevoel dat ze flauw viel maar gelukkig ze kon zich bij zinne houde en glimlachte naar Drake.

“Sorry wat bedoel je of heb je het over deze vlam?“ vroeg Drake niet begrijpend en gooide de vlam van de ene hand naar de ander, maar toen Drake hem omhoog gooide ging die uit. En hoorde haar vraag over waarover hij moest na denken. Drake haalde zijn schouders op. “Sorry ben ik vergeten!“ lachte Drake en legde een hand even achter zijn hoofd en wreef even door zijn haren.

Emma grinkte en zei: 'Ik vergeet ook nog best well veel.' En keek naar vuurbal die opeens uit was. Ze vond het maar eng zometeen deed Drake zich nog pijn en keek bang daar de hande van Drake en keek toen naar haar eige hande.

“Kan gebeuren, maar maak jij je over mijn vuur maar niet bang. Ik kan het hebben e mezelf verbranden die ik heus niet.“ zei Drake geruststellend toen hij har blik zag. “Het is dan ik een vuurwezen ben anders had ik wel uit moeten kijken.“ zei Drake en koelde zijn handen af voor hij haar aan raakte met zijn hand door die o haar schouder te leggen.

Emma keek al een stuk blijer toen Drake zei dat ze niet bang hoefde te zijn. Nu wilde ze ook wete wat ze met haar krachte kon ze wilde er mee dolle en niet meer bang zijn voor der zelf. Daarom vroeg ze aan Drake: 'hoe heb je je kracht lere kenne?'

Emma leek meer te ontspannen toen hij haar had gezegd dat ze niet bang hoefte te wezen en vroeg hoe hij zijn gave had ontdekt. “Nou het ging gewoon van elf volgens mij?“ zei Drake en haalde zijn schouders op. Voor zover Drake wist gebruikte hij zijn gave al van kinds af aan... “En hoe zit het met jouw?“ vroeg Drake en keek haar nieuwschierig aan.

Emma dacht ff diep na maar toen wist ze het weer en zei: 'Ik was vroeger met vriende buite aan het spele en ik viel toen maar me vriende kunde me nii meer zien dus ik werd zelf bang en kee heel rustig naar me hand die er niet meer was eenmaal toen ik opstond voelde ik me duizelig en ging er ruzirg bij zitte en keek naar me hand die er weer zat toen was ik naar huis gelope en zei het tege me ouders en die vertelde het verhaal dat hun dat ook kunde'. Emma keek Drake nieuwschierig aan wachtend op zijn reactie.

Drake hoorde wat ze zei en begon te lachen. Het was hilarys over hoe zij haar gave had ontdekt! 'Sorry, maar dat is het grappige om achter een gave te komen echt waar!' grinnikte Drake en zijn ogen flitste even zilver op wat wel vaker gebeurde als hij plezier had. 'Het is dat mijn gave geen effect op demonen heeft, maar dat maakt het juist leuker om het bij mensen en shifters te gebruiken.'zei Drake nu een stukje serieuser en veegde een traan van plezier weg.

Emma wilde wete of haar kracht tege de demone werkte en vroeg het aan Drake. Ze keek Drake aan en keek ook naar de plek ze voelde een rare trilling in haar lichaam. Ze vroeg aan Drake: 'Wat was dat nouw net?'

'Jouw gave werkt altijd, maar al jij ontzichtbaar word en iemand anders raakty je aan verdwijnt die persoon ook voor de ogen van de andere, maar een ieder die ook jouw gave hebben kunnen jouw wel zien wanneer zij ook ontzichtbaar worden.' zei Drake en hij grijnsde, maar keek Emma even vraend aan toen ze iets vroeg hij begrep het niet, maar zelf had Drake er geen last van. 'Euh sorry ik begrijp je niet? Wat was net gebeurd?' vroeg Drake en hij keek haar vragend aan, maar door zijn verwarring flitste zijn ogen even opnieuw zilver op.