Take a little breake

Laurels leren rugzak zat vol met eten en drinken. Ze had nog steeds een heleboel dolken mee, maar toch minder dan gewoonlijk. Ze wandelde tot helemaal boven aan de weide met Atra en Feder, haar twee huisdieren, aan haar zijde. Onder een kleine wilde appelboom hield ze halt. Ze plukte nog snel wat appels en spreidde toen haar mantel uit zodat zowel zij als Astra er helemaal op kon gaan liggen. Feder was een zwaluw die hij nestelde zich op een tak van de appelboom. Het was heerlijk om eens een keer niet te moeten denken aan al die shapeshifters die ze moest doden en gewoon uit te rusten. Ze had deze momenten zo af en toe nodig, om gewoon even haar hoofd helemaal leeg te maken. Ze nam en appel en nam er een grote hap uit waarna ze genieten haar ogen sloot.

Het was een prachtige dag om nog eens op het veld rond te lopen. Dat was ook wat Neku aan het doen was in zijn shift, samen met een onlangs gemaakte vriendin Vixen. Het was een meisjes vos die hij was tegen gekomen een tijdje geleden en dus waren ze vrienden geworden. Ook liep ze meestal bij Neku als zo gezegde oorzaak voor zijn vossen geur. Het was een kleine noodzaak geworden omdat steeds meer bloodhunters huisdieren begonnen te krijgen die meestal konden ruiken als j een shapeshifter was. Neku wou niet de kans lopen gevangen te worden of gedood te worden daar door. Samen liepen ze nog een eindje tot dat ze beide plots de geur van bloodhunters op pikte. Met een vlugge blik rond liet Neku Vixen weten dat hij ging shiften dus zocht hij even naar een beschutte plek en shifte daar. Vervolgens liep hij samen met Vixen verder. Het duurde niet lang of hij had de bloodhunters gezien. Deze werd ook vergezeld met een paar huisdieren. Er waren een zwaluw en een lynx. Neku liep er even langs en zei toen “Goede dag.”

Laurel opende geïrriteerd een oog en ontmoette de blik van een jongen die niet veel ouder dan haar kon zijn. Haar tweede oog sprong meteen open en versuft ging ze rechtop zitten. Zowel Astra en Feder hadden al door dat deze jongen een shifter was, maar ze vertikte het haar te zeggen. Ze kon haar rust goed gebruiken en waarschijnlijk zou ze er zelf wel achter komen. Haar twee huisdieren bleven dus gewoon rustig slapen. "Ook een goeiedag" zei Laurel op een wantrouwige toon. Een slapende hond kon je beter niet wakker maken en een slapende laurel zeker niet. Ze had altijd al last gehad van een vreselijke humeurigheid wanneer ze wakker werd gemaakt. "Wat brengt u hier" vroeg ze vriendelijk althans dat was toch wat ze probeerde want ze was niet meer in een erg goede bui.