I have to tel you!

Nadat Tamiina was gevangen had ze Etricus leren kennen die binnen het paleis info aan het verzamelen ging en uit zoeken hoe ze het kasteel zouden kunnen innemen. Hoewel hij de geur van de WOF had gedragen en haar opa‘s ketting droeg. Vertrouwde Sue hem niet nog dat ze hem haar geschrevenn brieven zou geven. Sue wilde haar moeder zien en dat was alles wat ze aan Etricus door had laten schemeren. Het was nog vroeg toen Sue haar ontbijt nuttigde en een spuit drugs in haar arm spoot. Dit had ze nodig anders zou ze vresellijke pijnen lijden door de afkick verschijnselen. Sue wist dat de koning nog sliep en ze wilde hem niet storen. Met haar Dragonfulp shape kon Sue al weer aardig overweg door hard en veel te trainen, maar ze kon haar draken vorm ook al een klein uurtje vol houden en was daar nu hard mee aan het trainen. Sue bleef in haar dragonfulp vorm en steeg vanaf het plein op en vloog richting het bos. Maar zonder dat Sue het wist was dit ook het plan van de koning geweest! Sue merkte het niet, maar een grote groep reed achter haar aan en allemaal stuk voor stuk harde getrainde shifter vangers hun kwaliteit de moeilijkste shifters te vangen waaronder demonen, engelen en draken. Sue vloog naar de donkere weg tussen doole en de ande landen, dorpen en steden. Sue uiten een oproep naar haar moeder en landen vlak bij de weg en landen op een stevige tak waar Sue op haar hurken zitten. Sue wachten en wachten, maar dacht dat haar moeder niet meer kwwam en ze wilde net gaan staan toen ze een zwakte schaduw over zag zweven. Sue keek eerst verbaasd op tot ze de blauwe markeringen op de zwarte draak zag. Een kreet van verrukking kwam uit haar muil en Sue klapperde met haar vleugels en ging voor de draak hangen. Haar blik zacht en teder. Sue wilde haar moeder omhelsen en zeggen dat ze haaar niet hoefte weg te halen uit het paleis te hoeven halen, maar die woorden kon ze niet uiten en hielt ze voorlopig binnen, maar haar robijn rode armband stak heel erg af op haar korte vach en er stond het konijnklukke zegel op. Zodat iedereen kon zien dat ze voor de veiligheid van de koning zorgde. Sue wachten gespannen af op wat haar moeder zou zeggen?

hope had ter oren gekregen waar haar dochter zat ze zat gevangen in het paleis! Hope kende de reputatie van de koning en ze werd echt furieus bij de gedachtte alleen al dat die oude snoeperd aan haar dochter zou zitten. Hope had een opoep gekregen dat ze sue binnenkort zou kunnen zien. Will wist nog van niets hij was op een belangrijke missie en ze wilde hem niet van zijn concentratie halen door dit vreselijke nieuws. Hope vloog boven de wouden tot ze haar dochters brul hoorde ze keek met haar scherpe draken zicht tot ze haar dochters dragofulp zag. Ze dook naar beneden en landde voor haar dochter. Ze keek haar onderzoekend aan kijkend of ze nergens verwondingen vond. Op het eerste zicht zag Sue er nog goed uit maar Hope kon het met haar gevoelige drakenneus ruiken dat haar arme kleine meid drugs in haar lijfje had. Hope ging dichter naar haar dochter toe nog steeds in drakenvorm en op haar hoede. Hope gaf haar dochter een lik op haar hoofd en toeen viel Hope de armband op die haar dochter droeg. De stekels op haar rug gingen recht overeind staan en ze gromde naar het ding. Hope draaide zich even van haar dochter weg en ze sloopte een paar bomen om haar woede te beheersen. Ze ging weer zitten en haar klauwen groeven in de grond. Ze had zin om iets te slopen maar ze hield zich in ze wilde nu bij haar dochter zijn.

Haar moeder keek Sue onderzoekend aan, die blik hate ze zo doordringend en het gaf haar altijd het gevoel dat ze iet verkeerts deed. Maar toen ze haar lik voelde neuride ze even. Het was fijn weer in haar buurt fijn weer in haar buut te zijn! Sue schrok lichtjes wanneer haar moeder de armband zag en woest de bomen iin de buurt vernielde. Een beetje kon ze haar wel begrijpen, maar Sue was er zelf ook eerst woest over. Toch vond ze het zo erg niet meer. Sue liep naar haar moeder en pakte haar kop beet om het tte omhelsen. Het ging lastig omdat die zo groot was dat Sue haar vleugels gebruikte om haar kop te omvatten. “Ik heb je gemist Mam.“ begon ze en haar ogen waren vochtig. Sue liet haar moeder los en vouwde haar vleugls weer. Wat ze nu gi g zeggen zou pijn doen, maar Sue wilde haar er niet bij betrekken. “Mam voor je begnt, ik wil niet dat jullie naar het kasteel komen voor mij. Het leven daar is zo slecht nog niet op een klein ding na dan, maar ik wil niet dat jullie je er mee gaan bemoeien dat is niet goed voor niemand niet.“ zei Sue en ze voelde haar draak furieus worden. Sue hielt hem met moeite uit haar hoofd zodat ie zich er niet mee ging dwars liggen. Sue hielt haar gezicht in de plooi, maar haar ogen waarvan de pupillen steeds rond of smal werden volgde zich in een razend snel tempo op. Sue ek haar moeder aan en wachten op haar reactie

Hope kreeg een knuffel aan haar hoofd en ze knorde even met gesloten ogen. wat had ze haar kleine meid toch gemist. Hope vlijdde haar hoofd zachtjes tegen ahar dochter aan zoals een kat zou doen. Hope kon niet praten in haar shift vorm en vreemd genoeg vertrouwde ze het niet om in haar mensen gedaante te zijn. Sue liet haar moeder los en vouwde haar vleugls weer. Toen Sue begon te praten luisterde Hope maar ze onderbrak haar met een woestte brul en vuur dat de luht in spoot. haar vleugels open en haar tanden ontbloot. hope dacht dat ze die onzin uitkraamde door de drugs die ze haar hadden gegeven. ja nu was Hope echt razend. hope ging dichter naar Sue toe drukte haar tegen zich aan in een omhelzing. Nee ze zou haar meisje daar neit laten zitten ze zou iets doen Hope was neit het type dat bleef stilzitten en afwachten. Hope liet sue weer los en ze stak haar neus in de lucht ze rook zo'n vreemde geur en ze vertrouwde het voor geen haar.

De reactie die ze vanhaar moeder kreeg had ze wel verwacht dus schrok ze er niet van en kreeg een inige omhelsing van haar moeder. “Begrijp het nou? Het is beter voor iedereen!“ probeerde ze nog te zeggen, maar die vertrouwde geur kende Sue uit duizende. Het waren de hunters die de koning speciaal voor gevaarlijke shifters had opgestelt! “Mam je moet gaan van deze hunrs kun je het niet winnen. Ik heb ze laatste nog een engel zien binnen brengen!“ zei Sue gealameert ze wilde haar moeder graag zn, maar niet in een van de paleiscellen! Ook rook ze dat de koning erbij aanwezig was. Waarom had hij haar niet verteld dat hi naar buiten ging? Maar als haar moeder hem wat zou aan willen doen dan zou Sue acuut in grijpen en hem verdedigen! Zonder aarzelen zou ze haar eigen moeder dan gaan bevechten om hem veilig te hoen, want als de koning zou sterven stierf zij ook!!!

Hope luisterde al niet meer naar Sue ze was ervan overtuigd dat haar lieve dochter alleen maar waanzin verkondigde door die drugs. ze brulde luid en zag al snel de hunters haar omsingelen. hope zwiepte met haar staart en werd onzichtbaar vele hunters krijstte wanneer ze plots de lucht werden in geslingerd of in de fik vlogen ja Hope was furieus de woede om wat ze haar soort aan deden en haar familie maakte haar blind van woede. Vele hunters waren uitgeschakelt door de onzichtbare draak. hope stopte toen ze de koning op zijn witte hengst in zicht kreeg ze werd weer zichtbaar en ze maakte een cirkel van vuur rond haar en de koning om de andere hunters op afstand te houden. hope keek hem grommend aan en ze werd even mens ze trilde helemaal en haar spieren waren opgespannen. "Dus u bent die kwam die mijn dochter vol ompt met drugs." Zei ze grommend haar blauwe ogen op hem gericht.

Charles had vanaf dat Sue weg gevlogen was haar gevolgt met een klein leger dat gespecialiseert was in moeilijke shifters te vangen. Sue vloog richting het bos waar ze naar een andere draak riep. Kennelijk was dit haar moeder, want ze noemde haar mam! Wat sue met haar besprak konden ze niet volgen, maar Charles gaf kleine seintjes dat ze hen moesten omsingelen en alleen de zwarte draak moesten vangen.. De woede die door deze shifter ging was formidabel. Toen het gevecht los barsten zag hij dat Sue zich terug trok en haar moeder niet ging helpen. Een goede keuze van haar vond Charles en zag dat de meeste van zijn manschappen gewond waren. De draak kwam naar hem toe en sloot Charles op in een grote ring van vuur zodat niemand bij hen kon komen? De moeder waarvan hij gelezen had dat ze Hope heten veranderde terug in haar menselijke vorm en sprak boos tot hem.. Charles glimlachte liefjes en was in middels achter Sue haar tweede verslaving gekomen. Hijzelf! “Ik heb haar ennkel verbetert dat is alles.“ zei hij vriendelijk en bleef Hope glimlachend aankijken. Een kleine snelle flitst en Sue stond met haar rug naar Charles toe met haar vleugels ver open gespreid. Charles kon zijn lachen bijna niet iin houden. Hoe ihalys dit wel niet was. Charles had Sue tot nu toe zonder dat hij ook maar iets deed tegen haar vrienden en familoe op gezet.

Toen de hunters aanvielen zorgde Sue dat ze uit de buurt van haar moeder bleef. HaR furieuze woede zorgde voor veel ravage. Sue koos het luchtruim en hielt de koning in de gaten tot haar moeder besoot de koning in te sluiten in een ring van vuur. Sue dook naar beneden en landen voor de ning en opende haar vleugels die ze helemaal gespreid hielt. “Laat hem et rust!“ gromde Sue dreigend en zwiepte gevaarlijk met haar staart p enneer. Normaal zwiepte ze zo als ze een prooi wilde bespringen, maar Sue wilde niet dat de koning wat over kwam.

Hope walgde van die man dat afzichtelijke mens. Hope vond mensen en sommige hunters opzich niet zo erg omdat ze zelf hunter bloed in zich had. Ja hope was de eerste half blood in doole geweest maar er waren er steeds meer gekomen. Hope wilde het liefste deze mùan terplekken in stukken scheuren. Hij deed haar veel teveel denken aan haar grootvader en oom. Haar grootvader die uit de dood herezen door Razors dochter. Ja ze had het wel kunnen verwachten van iets dat zo hard op Razor leek. Maar ze was niet boos op het meisje ze was misleid. Je hebt haar gedrogeerd... Zei ze grommend terwijl ze door haar knieën boog klaar om aan te vallen. maar in een flits stond Sue tussen haar en de koning in Hope keek verbaasd, verbijsterd zelfs. wat was Sue aan het doen?! De koning kon er alleen maar om lachen. Ga aan de kant Sue Gromde hope terwijl ze shiftte en langs haar dochter probeerde te komen maar die bescherde de koning alsof ze zijn trouwe hondje was. Hope kreeg er nog kop no staart van. Dat ze die man wou verdedigen kwam vast door de drugs? Maar Hope wilde hem nu gewoon uit de lucht plukken hem doodsangsten laten beleven tot hij de armband afdeed net zoals Will haar als kind had verlost van een armband. Sue zwiepte met haar staart en Hope leit een grom horen in de taal der draken zei ze. Sue ga verdomme aan de kant! Ik probeer je van die duivel te bevrijden! Gromde ze haar tanden ontbloot en vleugels dreigend opengespreid.

Ze hoorde haar moeder wel, maar haar obsessie voor de koning die ze met liefde was gaan vergelijken maakte het haar onmogelijk om haar moeder te gehoorzamen. “Nee man, jij kunt je draak niet zo i bedwang houden als ik!“ gromde Sue dreigend en shiften verder. haar moeder was dan wel twee koppen groter dan Sue, maar ze was niet bang voor rake klappen. Sue kwam van voren omhoog toen haar moeder in de taal der tegen haar gromde. Sue opende haar vleugels nog verder en brulde woest naar haar moeder voorze een waarschuwing naar haar uieen met een ijzige straal stikstof die de grond voor haar poen raakte.

hope keek verbijsterd naar Sue toen ze begon aan te vallen. Hope ging zitten ze sloot haar ogen even en ze nam de omgeving in haar op. "Ik wilde je geen pijn doen maar het zij zo" Zei ze voor ze haar ogen opende en onzichtbaar werd. Hope sloeg Sue recht in haar gezicht met haar zwarte staart. Hope was groter omdat ze ouder was Sue moest nog groeien. ja Hope moest Sue gewoon uit de buurt krijgen maar ze zou geen vuur gebruiken niet op haar eigen dochter. Hope deelde een paar klappen uit maar ze waren niet hard het waren eerder schampshchoten omdat ze het gewoon niet over haar hart kreeg haar dochter te verwonden. Hope had Sue aan de kant kunnen drijven en ze werd weer zichtbaar toen ze de koning bij zijn kraag omhoog tilde met haar klauwen. Ze gromde haar tanden ontbloot. Haar vleugels maakte zich klaar om op te stijgen.

Sue zag dat har moeder het moeillijk had, maar uit eindelijk verdween ze en sloeg haar met der staart. Sue kon haar niet zien aankomen en voelde dat ze zich inhielt. Woe probeerde ze haar moeder te raken, maar ze miiste steeds. Toen haar moeder Sue uit de weg had gedreven veranderde ze weer van kleur en greep de kining. Sue zag haar kans schoon ensprong op de rug van haar moeder voor ze haar ijs over der vleugels uit spuwde. Haar aanvallen hadden op andfe draken minder effect en zouden hen niet compleet bevriezen, maar het bewegen bemoeilijken. Toen Sue haar vleugels bellemmert had klemde ze haar klauwen diep in de schubbige huid om haar moeder te dwinen de koning los te laten!

Hope voelde ineens een gewicht op haar rug en haar vleugels die niet meer fatsoenlijk konden bewegen. Hope brulde luid waardoor de koning dus onder het drakenkwijl zat. Sue zat op haar rug! Sue belemmerde haar er vandoor te gaan! Ze voelde scherpe klauwen in haar schubbige huid een schreeuw van pijn kwam uit haar muil toen ze de koning weer leit vallen de man viel toch zeker 2 meter naar beneden. Hope draaide haar hoofd half en keek Sue vanuit haa rooghoeken aan. Wat doe je?! Brulde ze terwijl ze haar dochter probeerde af te schudden maar met haar kleuwen in haar huid en haar vleugels veel zwaarder lukte het haar niet. Ook van kleur veranderen ging niet met Sue op haar rug zagen ze haar overal. Hope kon geen vuur op haar eigen dochter spuwen dat kopn ze gewoon niet. De hunters kwamen dichterbij en Hope voelde een prik. Er zat een gekleurd pijltje in haar hals. alles begon te draaien en ze werd gedwongen weer te shiften. Nu lag Hope tussen de klauwen van haar dochter haa ogen half open en haar blik verokken van pijn. Maar het was niet de pijn door de wondes nee het was de pijn van het verlies van haar dochter.

Charles keek vol bewondering toe hoe Sue verder shiften en haar moeder waarschuwde, maar de zwarte draak verdwen en haalde naar Sue uit die kranig stand hielt ook al werd ze beetje bij stukje wat verdreven! Toen Hope weer teruug kleurde greep ze hem vast, maar Sue belemmerde haar in der bewegingen en Charles kwam vol drakenkwijl t zitten bah! Toen hij viel draaide Chharles wat mee en landen niet bepaalt acht en verstuikte zijn pols en rolde door. Gelukkig maar want een van de hunters schoot een verdovingspjltje op Hope af die gedwongen was terug te shiften. Charles liet haar in de koets leggen waarmee hij Sue ook had vervoerd. Daarna steeg hij weer op zijn witte hengst en keek goedkeurend naar Sue. “Goed gedaan liefje.“ complimenteerde hij haar en reed met Sue naast zich terug richting het paleis waar ze Hope in een van de comfortabele cellen legde, maa Hope ook meteen dezelfde Drugs inspoten om haar shift en gve te onderdrukken. Zelf oest hij na dit avontuur weer aan het werk.

Haar moeder brulde van de pijn, mar Sue liet niet los en zag een verdoving ineens in haar hals steken. Sue trok haar klauwen terug en zag haar moeder tussen haar poten liggen. Diep verdriet welde in haar op. Dit had Sue willen vermijden, ze had haar moeder liever weg zien vliegen dan mee genomen te worden door de koning! De koning gaf haar een compliment en Sue knikte enkel en hielt haar verdriet voor zichzelf. Later zou ze bij haar langs gaan zeggen dat het haar speet... Sue liep in haar draken vorm naast de koning tot in het paleis en veranderde zich weer in haar menselijke vorm. Zze liep mee en zag wat ze met haar deden. Sue ging op een stoel aan het voeteneinde zitten en wachten tot haar moeder wakker zou worden. Tranen welde nog steeds in haar op en met haar hoofd in haar handen begon ze zachtjes tehuilen.

Hope was helemaal buiten westen geraakt weer gekweld door nachtmerries omdat ze niet bij will lag. Een kwaaltje dat ze nooit meer zou kwijtraken. Hope knipperde een paar keer met haar ogen om alles scherp te stellen ze lag in een kamer die ze niet kende het zag er op zich wel comfortabel uit maar er was iets iets waardoor ze zich heel vreemd voelde en toen rook ze het : drugs! Die geur die geur was te dichtbij! Het was haar geur! Die vuile drugs zaten in haar! Hope schoot meteen recht en ze kreunde man wat deed dat pijn ze ging voorzichtig met een hand naar haar rug en ze voelde verband en onder dat verband voelde ze de pijn. Wat was er gebeurd? Hope kneep haar ogen dicht ze had nog niet door dat Sue hier zat ze legde haar handen op haar hoofd. Wat was er toch gebeurd? Het was allemaal zo vaag...Hope opende haar ogen weer en ze zag een huilende Sue uit reflex fluisterde ze haar naam "sue" zei ze zachtjes en troostend. maar door die naam ging er een belletje rinkelen de beelden schoten voorbij en op haar gelaat wisselden de emoties de ongerustheid werd woede, woede werd angst, angst werd walging en walging werd teleurstelling en pijn. "Sue..." Zei ze nu eerder zuchtend. Hope keek nog eens rond haar hoofd voelde zo licht ze was waarschijnlijk in het paleis. Dat kon niet anders...

Sue haar gedachten raazde door haar hoofd. Ze wilde niet dat haar moeder hier zat ze had dat nooit gewilt, maar door de drugs was ze zo anders geworden en door dat de koning haar zo anders behandelde dan alle hunters die ze was tegen gekomen hadden haar zo door de war gemaakt dat ze hem als een minnaar was gaan zien die haar begreep en wist hoe zij zich zou moeten voelen, maar nog steeds zelfs nu kon ze de waarheid niet zien! Een gedachten schoot steeds weer door de andere heen. Warom was haar moeder niet gewoon weg gegaan toen ze haar gewaarschuwd had? Dat had ze haar eigen moeder niet aan hoeven vallen om de koning te beschermen en zo haar eigen leven te redden en die van vele andere die ook een armband van hem om hadden gekregen. Sue beschermde niet alleen de ko0ning maar hen ook zonder dat ze dat echt besefte. De stem van haar moeder drong vaag tot Sue door omdat ze zo diep in gedachten zat, maar toen ze haar naam nog eens hoorde schrok ze op en keek haar moeder met betraande ogen aan. 'Waarom was je niet gewoon weg gegaan? Waarom niet...' vroeg ze met overslaande stem. Ze kon het nog steeds niet bevatten, stond op en liep naar het enige raam dat in deze kamer zat net als in haar kamer, maar zij had meer vrijheen dan de meeste omdat die zich nog verzetten en geen koninklukkie bescherming genoten als Sue. Ze staarde naar buiten en legde haar hoofd op haar armen die ze gekruist had neer gelegd. Ze wist echt niet wat te doen en wilde graag dat ze haar moeder kon helpn weg te komen, maar dat zou vreselijke gevolgen voor haar hebben! Sue zou dan voor lange tijd die drug niet krijgn zodat ze haar straf uit zou zitten tot de koning vond dat het genoeg was. Sue had dat een keer eerder meegemaakt maar toen was hij alleen kwaad geweest doordat de WOF en de BFP een van zijn plannen verijdelt had en Sue moest dat ontgelden omdat zij de klein dochter van de leider van de WOF was. Sue had zeker een week zonder gezeten en kon zich toen niet bewegen van de pijn en at of dronk niks omdat ze dat niet binnen hielt doordat haar maag vreselijk omgekeert zat en alles eruit werkte dat er in kwam. In die tijd was ze bijna uit gedroogd geweest door het warme weer en Mellisa had haar toen vocht in moeten spuiten en naar de badkamer moeten begeleiden om zich daar de wassen en te ontlasten voor zo ver dat dan ging. Sue schrok op uit haar gedachten door haar draak die zich weer eens opdrong en ze keek met de tranen nog steeds in haar ogen naar haar moeder. Ze wist niet wat te doen of te zegen dan dat ene zinnetje, waarom ze niet was weg gegaan.

haar meisje huilde en ze zag er niet goed uit ze had schuld, en ze voelde zich er waarschijnlijk slecht over. Hope kon niet kwaad zijn op haar ze wist niet beter met die drugs in haar lijf. Hope antwoorde niet op Sues vraag het zou duidelijk worden naarmate de tijd vorderde. Sue gingnaar het enige raam in de kamer waar ze naar buiten keek voor ze haar hoofd op haar gekruistte armen legde. Hope zuchtte en met veeel pijn kwam ze uit bed wankelde ze naar Sue toe en sloot ze haar armen om haar dochter drukte ze een kus op haar kruin. Stttt lieverd niet huilen Zei ze zachtjes terwijl ze Sue mee naar het bed trok ze legde haaar erop en zelf ging ze zitten met sues hoofd op haar schoot. Ze aaide over haar hoofd. Natuurlijk ging ik niet weg schat. Ik laat je niet alleen bij die schoften... Ze voelde dat sue haar wilde tegen spreken dus legde ze een vinger op haar lippen. Ik was niet van plan om hem te doden zoals jij denkt. Ik wilde hem gewoon flink bangg maken zodat hij de armbnden afdeed lieve schat zo heeft je vader mij ook gered toen ik nog maar een kind was. Zei ze haar blik voor zich uitstarend. Ja sue wist dat hope in de arena hed gezeten maar ze wist lang niet alles. Ze wist niets van de zweepslagen van oom will de armband van charlie of de drugs en de vunzige mannen. Daar had niemand ooit een woord over gerept. Ik weet dat je in de war bent. Het komt door die drugs die jij nu denkt nodig te hebben... maar knoop je goed in de oren sue die drugs helpen niet ze maken je inwendig kapot. Ze tasten alles aan je shifter, je energie en zelfs je geheugen en verstand. Hope zuchtte ze moest denken aan de keer dat zij ontsnapt was hoe monsterlijk ze was voor razor en will de drug hadden weggehaald. Ze laten je vergeten wie je bent en maken je shifter monsterlijk... Over hopes wangen rolde stille tranen. Ze breken je tot je niets meer bent dan een slaafje een slaafje dat alles doet voor zijn meester en het denkt leuk te vinden... Hope slikte ze wilde die dingen niet nog eens meemaken. Ik weet dit....Omdat ik zelf al heb moeten afkicken toen ik zo oud was als jij lieverd...Zei ze terwijl ze Sue bleef aaien en de pijn verbeet die door haar lichaam ging.

Sue voelde haar moeder zo dichtbij, maar tegelijker tijd ook zo ver weg. Haar tranen zakte weg en ze liet zich mee nemen door haar moeder en legde haar hoofd bij haar moeder op schoot. Sue wilde eigenlijk geen kwaad woord over de koning horen, maar haar moeder blokeerde haar lippen en Sue bleef rustig luisteren. Dus haar moeder had al moeten afkicken van de drugs. “Ik word alleen zo als de koning in gevaar is, buiten dat alles laat hij me vri om te doen wat ik wil...“ zei Sue langzam en voelde haar draak zich bewegen, maar Sue kon hem weg duwen. “En met mijnenergie is niks mis ik ben nog prima in rm en train elke dag, s‘avonds is hij wel bij mij. Zijn aanrakingen zijn zo..
zo anders hij doet het anders dan de mannen ui de arena.“ ze sprak over d koning alsof ze verliefd op em was en Sue ging recht zitten. “Ik heb het aan hem te danken uit dat smerige hol te vluchten mam. Ik ben hem daar heel dankbaar voor.“ Sue keek haar moeder aan en ze kon die ruwheid nog steeds voelen als ze het er over had. Sue huiverde en schudden die vervelene rilling van zich af.

Hope schudde alleen maar haar hoofd bij haar dochters woorden allemaal larie. Nu ben je nog fit mischien zelfs fitter dan je ooit geweest bent. Maar dat blijft niet duren Sue geloof me nou maar Zei ze kalm. Haar dochter was al helemaal verzwolgen in het web van leugens en misleiding. Wat zij vrijheid noemde kon je gewoon vergelijken met het uitlaten van de hond. Dat was wat die man deed haar uitlaten om haar tevreden te houden. Hope walgde gewoon toen haar dochter over de nachten met die man begon. Hope stond recht liep naar het raam en ze staarde ernaar tralies overal tralies dit was een gouden kooi. Haar dochter werd misleid door al het prachtige hier. Hope draaide zich om toen Sue zei dat ze die kwal dankbaar was haar ogen gloeide op en de sterke draak in haar worstelde. Stop ermee! Stop ermee! Stop met dat monster op te hemelen! Hij heeft je in dat krot gestoken! Hij heeft zovele in dat krot gestoken! Hij heeft de arena laten bouwen en hij stuurt die hunters die onze hele familie al generaties lang kwellen! Hope verhief haar stem. Ze was echt kwaad aan het worden. En da jij je aan hem over geeft....Meer pijn had je mij en je vader niet kunnen doen. Zei ze voor ze haar rug weer naar Sue toedraaide en het verband eraf rukte ze wilde geen hulp ze wilde helemaal geen hulp het enige wat ze wilde was die man een goed afranselen.

Haar moeder stond op en zei dat zij zich nu nog fit zou voelen, maar later niet meer. Ue keek even zuur. Snapte niemand haar dan? Waarom moest de wereld uit pijn bestaan als het ook zonder kon. Sue stond op springen toen haar moeder de koning voor kwal uit schold. “Hou zelf op! Hij is geen kwal en hij behandellt me anders dan die klere lui waar ik drie dagen en twee nachten mee te maken heb gehad! Het lijkt of ie mijn gedachten leest wat een mens natuurlijk niet kan!“ Sue begon te grommen en ze zag hoe haar moeder zich omdraaide en het verband af rukte. “Niemand snap mij, alleen hij snap wat ik bedoel en hoe ik me voel!“ riep Sue kwaad en stond op. Alls zelfs haar moeder haar niet geloofde wie dan nog wel. “Ik heb er spijt van vandaag naar je toe geweest te zijn, ik had beter hier kunnen blijven zonder die verontwaardige blikken en tonen van jouw, Lira of Eva zit diep in mij al een vreselijke lastpost die mij ookk niet wil begrijpen. Weetje soms vervloek ik de dag dat ik er achter kwam een shifter te zijn. We krijgen niet meer dan problemen!“ snauwde Sue voor de tegen de celdeur bonste zodat ze de wachter liet weten dat ze eruit wilde. De deur ging open en Sue keek haar moeder nog even aan. Haar blik was zowel verontwaardigt als verdrietig. Ze snapte er geen barst van, maar toch was ze blij dat de kamer van haar moeder naast die van haar lag. Dan hoefte Sue niet zo ver te lopen om haar moeder weer te lopen zoals bij Eva en Lira het geval was. Sue liep door en zuchten diep. Waarom leek de koning de enige tte zijn die haar begreep.. Die nacht was hij weer bijhaar en Sue vond troost in zijn bewegingen en aanrakingen. Ze genoot zo van hun vrijpartij dat ze even har pproblemen af

Sue was blijkbaar dus heel kwaad doordat ze de koning beledigd had. Dit was echt een ramp een gigantische ramp haar dochter was helemaal de weg kwijt totaal loco. Nu begon ze ook nog eens te grommen maar Hope negeerde het. Ze zou zich niet op stang laten jagen. Hope draaide zich om toen Sue zei dat ze de dag vervloekte dat ze erachter kwam dat ze een shifter was. "En wie denk je dat er verandwoordelijk is voor die problemen?! Die idiote zak die jij blijft verdedigen! Die knar die jouw alleen maar misbruikt en als hondje behandelt!" Zei ze haar vuisdten gebald. Sue ging uit de kamer en Hope zuchtte ze ging op de grond liggen en ze staarde naar het plafond. Ze maakte voor zichzelf een lijdstje in haar hoofd van dingen die ze moest onthouden wie ze was van wie ze hield en wat haar doel was. Dat herhaalde ze in haar hoofd ze wilde nie tmeer gek worden zoals vorige keer. Een halfuurtje na Sues vertrek kwam er een vrouw binnen met een naalt ze wilde haar nieuwe drugs inspuiten Hope gromde en ze deed alle moeite om onzichtbaar te worden ze ging in een hoek staan nog steeds onzichtbaar als ze stilstond lukte het haar wel om haar gaven even aan te houden. De vrouw riep in de gang dat Hope verdwenen was..

Na een dag saai werk verricht te hebben verheugde hij zich weer op vanavond. Na het avond eten liep Charles naar de kamer van Sue. Ze was weer net zo gewillig als in de nachten ervoor, maar toch leek ze eerder moe te worden. Dat kwam vast door de drugs die ze kreeg. Nadat ze lekker naast elkaar lagen ging er een waarschuwing door de gangen hen dat Hope weg zou zijn. Sue fluisterde in zijn oor dat ze de deur goed dicht moeten houden. Charles grijnsde en klom uit bed en kleden zich snel aan voor hij de gang op liep en zijn kroon recht zetten. 'Houd de deur goed dicht ze is een Color shifter die zich ontzichtbaar kan maken!' riep hij voor Charles bij de wachters aan kwam en door het traliewerk naar binnen keek. Hope was echt niet te zien, maar hoe lang zou ze dat vol kunnen houden? Sue had zich ook aan gekleed en verscheen naast hem terwijl ze naar binnen keek. Charles wist dat Hope hem niet moest en hij sloeg zijn arm om Sue heen oor ze samen weg liepen terug naar de kamer van Sue en glimlachte vrindelijk naar haar. Hope zou vast kwaad zijn door de manier waarop hij Sue zo ver had gekregen...

Sue had haar hoofd op zijn borst gelegd en sliep bijna toen er allarm klonk en ze keek op en naar de deur. Ze richten zich tot de koning en fluisterde wat in zijn oor waardoor hij glimlachte. De koning kleden zich aan, maar Sue wilde graag weten waarom haar moeder problemen maakte dus sloeg ze enkel de deken om zich heen en liep de gang op tot ze naast de koning kwam te staan en keek naar binnen, maar ze zag haar moeder niet. Sue wist niet wat er door haar moeder ging, maar 1 ding was zeker handig was het nit dat had ze zelf al snel door gehad. Weg kon je niet komen en jezelf en weg naar buiten banen lukte ook niet? Toen de koning zijn arm om haar middel sloeg lootste hij haar rustig mee terug naar haar kamer. Sue voelde iets in zich woelen, maar dacht dat het haar draak was die weer eens lastig deed, maar er was iets anders gaande iets waar de effecten van de Drug de symtomen van de zwangerschap tegen hielden of verdoezelde behalve sneller buiten adem zijn, maar Sue dacht terug aan haar moeders woorden dat het door de drug kon komen. Sue ging op bed liggen en legde haar hoofd op het kussen. Ze was zo moe dat ze meteen in slaap viel.

de bediendes zochten de kamer af maar Hope was niet te vinden. na een tijdje kwamen de koning en ue, enkel gehuld in een deken de kamer in. Hope moest een grom onderdrukken ze walgde van die man ze wilde hem de nek omwringen Sue ui zijn armen rukken en hem dwingen die band uit te doen maar dat ging niet. Al gauw begeleidde de koning haar dochter weer weg. Hope werd weer zichtbaar en een bediende met een naalt kwam op haar af. Hope gromde en pakte de naalt af. ze stak de spit in de bediende en duwde hem tegen de tralies aan. "Slik dat spul zelf maar" Gromde ze. De bediende vluchtte haar kamer uit en sloot alles weer af. Hope ging op het bed zitten in een meditatie houding. Ze sloot haar ogen en ze ademde diep in ze ging het lijstj in haar hoofd weer af ze mocht niets vergeten! Hope voelde zich draaierig en ze had pijn maar drugs wilde ze niet meer ze moest zich gewoon tegen de pijn verzetten zonder drugs zou ze kunnen shiften en uitbreken...