Troublemaker in the Palace.

( Voor gevangen Shifters, De Koning en zijn 'hulpjes' )

Met klepperende hoefijzers draafde Etricus op zijn paard over het enorme plein dat voor het Paleis en de tuinen van de koning grensde. Het werd langzamerhand wat drukker, maar Etricus was gelukkig ruim op tijd. Om de tuinen heen waren meters hoge sierlijke muren met bovenop scherpe punten, en zoals Etricus ook al verwachtte was er één hoofdpoort die wel ten alle tijden streng bewaakt werd door paleiswachters in nette uniformen en goudkleurige Epauletten op hun schouders. Ze versperden Etricus de weg met hun hellebaarden en namen hem even wantrouwend op. 'Wat kom je hier doen?' Vroeg een van hen bars en intimiderend, waarop Etricus zijn zwaard een stukje uit de schede haalde om het schorpioentje, dat het logo van het leger was, bovenaan de kling te laten zien. In stilte bedankte Etricus zijn vader hem zijn wapens te hebben gegeven, aangezien de zwaarden speciaal gemaakt werden. 'Ik begin weer met mijn dienst. Ik ben er een poosje tussenuit geweest in verband met een ongeluk, en moet nog wat dingen regelen.' antwoordde Etricus kalm. Zijn houding was ontspannen, maar binnenin voelde hij toch adrenaline. Het smoesje had hij bedacht om zijn plotselinge aanwezigheid te verklaren, en hij wist ook dat Documenten van paleiswachters uit het bestand werden gehaald wanneer ze voor langere tijd afwezig waren om vergissingen met het loon te vermijden. Uiteindelijk lieten de wachters hem toch door, en het grote poort ging soepel open door de goed geoliede scharnieren. Nu was het echte werk begonnen. Etricus reed rechtstreeks richting de stallen van het paleis, waar paarden van de wachters stonden. Vervolgens stapte hij af en liep met zijn paard aan de teugels naar binnen. Het was énorm. De gangen waren keurig aangeveegd en de Stalhulpen waren net bezig de paarden te voeren. Éen van hen kwam naar Etricus toe, en bood aan zijn paard op stal te zetten. Met een knikje overhandigde Etricus de teugels, waarna de Stalhulp zijn paard wegzette. Met vlotte passen, maar ook weer niet verdacht, liep Etricus naar het paleis. De marmeren trappen op lopend begon zijn adrenaline nog meer te bruisen, en ademde langzaam in en uit om rustiger te worden. Aan weerszijden van de ingang stonden ook wachters, die pompeus vooruit bleven kijken. Langzaam liep Etricus naar binnen, telde de deuren en stopte vervolgens daar waarvan hij wist dat het de kantoor was. Etricus hief zijn hand en klopte op de deur, waar geen antwoord werd gegeven. Hij deed de deur open, en keek rond. Het was een grote kamer met vele boekenplanken, met een opgeruimd bureautje achterin, precies zoals een kantoor er uit hoorde te zien. Achterin tussen een paar boekenkasten hing een groot gedetailleerde schilderij van de vorige koning, met een trotse uitdrukking op zijn gezicht. Etricus vertrok zijn gezicht bij het ongemakkelijke gevoel van de starende blik van het schilderij, en liep naar een lade bij het bureau die hij open trok. Er waren behoorlijk wat mappen met documenten van de wachters, gesorteerd op alfabetische volgorde. Snel pakte Etricus zijn vervalste Document en stopte die onder de 'E', waarna hij de lade dicht schoof. Opgelucht liep hij naar de deur en liep de gang weer op. Onderweg naar de kleedkamer om zijn kleding te verwisselen kwam hij een man met een strenge uitdrukking op zijn gezicht tegen, die een brief aan het lezen was met zijn bril met ronde glazen ver op de neus. Etricus vermoedde dat het de Accountant is, en niet eens door had dat Etricus hem passeerde. Etricus ging de kleedkamer in, waar tientallen uniformen hingen met witte broeken, gepoetste leren laarzen en helmen met rode pluimen voor de ruiters. Ook hier was niemand door het vroege tijdstip, tot Etricus zijn opluchting. Hij pakte een jasje en broek van zijn maat, en liep een zijkamertje in om zich om te kleden. Het uniform zat hem als gegoten, en moest grijnzen bij zijn spiegelbeeld die hij in een spiegel aan de wand zag. Hij zag er best imponerend uit, stopte het wolven kettinkje van Dregoe goed onder zijn uniform en de kaart van het paleis in een binnenzak. Vervolgens deed hij leren laarzen aan, wat ietwat stroef ging, maar wel goed zaten wanneer hij er eenmaal in was gekomen. Tot slot gespte hij zijn zwaard en Revolver om aan een wit met goudkleurige riem, en liep de kamer uit na zijn eigen kleding op te hebben geborgen in een kast die daarvoor bedoeld was. Met langzame passen liep hij door de gangen, alles een beetje in zich op nemend.

Lira werd stilletjes aan gek in haar cel. Hoe lang zat ze hier al? 3 dagen? 4? Mischien zelfs 5 ? Ze wist het niet de dingen die ze haar inspoten desoriënteerde haar compleet. Soms lag ze te ijlen of begon ze te halusineren. Lira was zo op haar wilskracht zwakte af en ook haar vechtlust nam met de dag af. Ze moest hier weg voor ze helemaal wegkwijnde. Lira zat op het strooie bed en ze keek naar het kleine raampje met de tralies ervoor. Wat zou ze wel niet geven voor even uit deze cel te kunnen gaan? Voor een knuffel van ahar moeder en vader? Lira probeerde de tranen tegen te gaan maar het lukte haar niet meer ze waren haar kompleet aan het breken en nu eva niet meer in de cel voor haar zat raakte ze helemaal in paniek ze zat met haar rug naar de tralies toe. Ze trilde lichtjes en ze wachtte op het eten dat zo gebracht zou worden. Ja het eten zat vol drugs maar aangezien ze ze nu toch al had binnengekregen maakte het haar niet meer uit ze had voedsel nodig als ze op krachten wilde blijven. Ze mistte haar familie zo erg zelfs haar geadopteerde grootouders en haar tantes. Lira kroop nog verder weg in het hoekje helemaal opgekrult tot een bolletje, een zielig hoopje ellende. Haar kleren waren vuil en aan het scheuren andere gevangene hadden soms wel eens andere kleren gekregen nadat wachters zich met hun hadden bezig gehouden. Maar aangezien geen enkele wachter zich in haar cel durfde wagen na de ene wachter die ze doodgebeten had bleven ze met hun poten van Lira af. Ook Charlie was nog niet gekomen en daar was lira heel blij om. Maar nu kon het haar even niets meer schelen ze wilde hier weg weer naar de bescherming van haar familie. Maar hoe moest ze dat gaan doen? Haar ouders wisten niet dat ze hier zat. En wie zou er zijn kop wagen om hier te invultreren?

ue was al vroeg wakker geworden en blij dat ze haar shift voor de helft kon gebruiken. Haar ontbijt stond al klaar net als de spuit die ze Smorgens, smiddags en savonds kreeg zodat ze geen helse pijnen leed door de afkick verschijnselen! Na wat gegeten te hebben en de drug in gespoten te hebben wilde Sue eens even haar vleugels strekken. Ze had al een paar keer door de gangen wezen zweven en het kantoor personeel schrik aangejagen door haar verchijning, maar nu wilde ze de wind langs zich heen voelen stromen. Ze had een kortere nachtjapon gekregen zodat ze in haar menselijke vorm rustig kon lopen zonder meteen in de stof verstrik te raken. Sue had de koning zo ver gekregen om toch een broek voor haar te laten halen goedd het was geen lange of te korte broek, maar nu kon ze tenminste trainen als Sue dat wilde. Na zichhzelf aan gekleed te hebben veranderde Sue in haar half shift. Als draak zag ze er erg indrukwekkend uit, maar in die van een dragonfulp was haar aan blik angstaanjagend te noemen. Sue zou in haar menselijkke orm op tenen moeten lopen als ze de koning recht in zijn ogen wilde kijken, maar als dragonfulp was dat niet nodig. Haar vleugels waren even lang als haar lichaam, maar hadden de spanwijte van 3 meter, net als haar drakenstaart. Sue liep de gang op en haar korte blaue vacht stak erg af met die rode armband. Op haar rug had Sue grote en sterke overlappende schubben zitten. Sue begon te rennen en spreiden haar vleugels een beetje zodat ze door de gangen zweefde. Op het pleintje zag Sue een jonge man lopen die ze nog niet kende. Ze wilde hem eens flink laten schrikken en dook vlak langs hem op voor ze een draai beschreef rond twee pilaren voor ze soepel voor hem landen. Haar ijsblauwe ogen keken de hunter aan, maar hij droeg een bekende geur met zich mee die Sue bijna had verdrongen.

Na een poosje door het kasteel geslenterd te hebben zag hij de koning aan de andere kant van de gang. Ondanks dat Etricus hem het liefst gelijk op zijn lazer zou geven kon dat natuurlijk niet. Hij hield zich dus ook gedeisd en glipte een andere gang in, en hoopte dat de koning niet achter hem aan was gekomen om vragen te stellen die zijn missie in gevaar konden brengen. Gelukkig was dat niet het geval, en Etricus wou op zoek naar de kerkers. Hij vermoedde dat die niet in het Paleis waren, maar had een solide deur gezien bij een bijgebouw ernaast. Het liefst wou hij gelijk alle Shifters loslaten, maar met een treurig gevoel wist hij dat het niet kon. De meesten zouden weer gevangen worden, of waren gebroken met de Drug die ze toegediend kregen en vervolgens misschien zelfs die armbanden om kregen. Nog nooit had een Shifter een armband af gekregen, en moest zijn vrijheid verdienen zoals zijn vader. Etricus leek op zijn vader, ondanks dat die natuurlijk ouder was met langer haar en zelfs nog een kop groter. Stilletjes verwenste hij dat de koning of een ander oudgediende hem niet zou herkennen. Toen hij de marmeren trap buiten af liep kwam hij op het pleintje, en liep richting de ijzeren deur daar, wat hij vermoedde, de kerkers waren. Toen hij echter gefladder hoorde met zijn scherpe oren keek hij rond, en zag een meisje die half geshift was naar hem toe komen vliegen. Hij was niet geschrokken, maar eerder verbaasd. Ze landde voor hem, en haar mooie lange zwarte lokken hingen over een blauw geschubde rug, en haar ijsblauwe ogen waren niet te ontwijken zodat hij haar ook recht aan keek. Ze zag er behoorlijk afgetakeld uit, en Etricus rook de geur van de Drug om haar heen. Ineens kwam Dregoe's beschrijving in hem op, en Etricus voelde zijn hart een sprongetje maken. 'Sue?' Zei hij zacht, en keek snel rond. 'Snel, weg hier voor ze je z..-' Siste hij, maar brak zijn zin af toen hij haar rode armband, wat maar één ding kon zijn, zag. Het had een koninklijke zegel, en zijn blik verzachtte zich, waarna hij haar opnieuw aan keek. Ze waren gelukkig alleen. De wachters voor de ingang konden hen niet horen of zien waar ze op het moment waren. 'Ik ben hier namens Dregoe en Robin. Het gaat slecht met de groepen en Shifters, steeds meer Vrouwen worden gevangen en misbruikt, en de Mannen in Arena's of het leger geplaatst. We zijn nog een plan aan het beramen, maar je zult zo spoedig mogelijk weer vrij zijn' Zei hij, en liet de ketting met het Wolvenkopje zien alvorens hem weer weg te stoppen. Als een wachter het zag zou hij gelijk problemen hebben, aangezien het van de leider van de WoF is.

De jonge man noemde haar naam, maar een ieder die in het kasteel werkte kende die inmiddes. Toen ze zijn half afgebroken zin hoorde keek Sue even rond, maar zag niemand in de buurt. Haar zwart haren danste in de wind. Sue trok haar lip op toen hij begon over haar opa‘s, maar herrkende de ketting meteen waardoor ze haar lip liet zakken en hem scheef aankeek. Sue‘s hoofd tolde opeens vreselijk, maar toen ze die schudden zakte het langzaam. “Wie ben jij als ik vraggen mag.“ vroeg Sue en wilde net rond hem heen lopen toen ze haar armband voelde trillen in het ritme van het hart. Sue schudden opnieuuw haar hoofd en wilde meteen vertrekken., maar ze werd tegen gehouden. “Laat me erdoor of je zult er spijt van krijgen!“gromde Sue dreigend. Buiten de koning bleven alle mannen van haar af en daar zou geen uitzonderring op zijn! De koning wilde haar bij zich hebben, maar Sue zou zo ver niet eens hoeven gaan. Hij kwam al aan gelopen en Sue trok zich los voor ze in een grote zweef sprong vlak voor hem landen. Sue legde een beklauwde hand langs zijn kaak en bleef hem rustig aan kijken.

Charles liep door de gangen met wat raadsleden die aan zijn hoofd bleven zeuren endat zo vroeg op de dag! “Alles goed en aardig, maar bedenk zelf eens wat om die shifters te vangen! Of moet ik jullie zeggen eentje te gebruiken die al gebroken is?“ gromde de koning woest toen viel zijn oog op een nieuweling, maar hij moest eerst deze lastpakken weg te zirn werken. Toen ze langs een raam liepen hoe Sue door de lucht vloog in haar dragonfulp vorm. Haar half wolf/draak gaf Sue de sierlijkheid waarmee ze door de lucht gleed. Charles kreeg een in idee. “Heren hier naar binnen graag.“ zei Charles minder devensief en wachten tot ze naar binnen liepen en tot hun schrik de zagen ze dat Charles hen in de bezemast had laten lopen. “Sorry, maar jullie gezeur stijgt mij even boven het hoofd.“ zei hij voor Charles de deur dicht en op slot deed. Zo nu kon hij die nieuweling eens inspecteren. ‘Sue!‘ fluisterde Charles en hij wist dat Sue het zou bemerken door de armband. Charles slenterde door de gangen tot hij bij het pleintje en daar zag hij Sue met de niruwrcze jongen leek te spreken tot ze in een grote zweefde naar hem toe. Sue legde een van haar beklauwde handen langs zijn kaak en Charles glimlachte vriendelijk eerst tegen Sue en daarna naar de jongen. “Zeg eens hoe heet je!“ vroeg Charles vriendelijk en kwam dichterbij met Sue naast zich.

Sue leek niet opgelucht, slechts verward. Etricus vreesde dat ze al bijna compleet gebroken was, en de moed zonk hem voor een moment in de schoenen. 'Wie ben jij als ik vragen mag' vroeg ze, en voor Etricus nog antwoord kon geven probeerde ze langs hem heen te glippen. Haar vreemde gedrag vond Etricus maar verdacht, en legde rustig een hand om haar arm om te vragen wat ze ging doen. Ze bedreigde hem echter, en trok zich woest los. Vervolgens sprong ze zwevend van hem weg, en toen Etricus zich omkeerde begon zijn hart sneller te kloppen, want voor hem stond de koning! Etricus liet zijn hart snel weer bedaren, en moest een verbaasde frons onderdrukken toen hij zag dat Sue de koning teder vast pakte. Dregoe zou niet blij zijn met dit nieuws, want Sue was inderdaad onder invloed. Tenzij het misschien bij een plan hoorde om te ontsnappen door zijn vertrouwen te winnen? Hij besloot echter mee te spelen, weer volledig in zijn rol, en boog kort vanaf zijn middel toen de koning naar hem keek. Deze vroeg vervolgens net als Sue zijn naam, en Etricus rechtte zijn rug weer. 'Etricus Turath, Majesteit. Ik hoop dat alles naar wens is en voorspoedig verloopt?' Zei Etricus hoffelijk, de 'O' van zijn achternaam veranderend door een 'U', zoals het ook in zijn perfect vervalste Dossier stond. Meer had hij niet kunnen veranderen omdat het anders op zou vallen, en hij hoopte plechtig dat Sue hem en de rest niet zou verraden! Al leek ze gelukkig nog niet zo ver heen te zijn, aangezien hij wist dat Shifters volhardend waren.

De jonge man steldezich voor als Etricus Turath en Charles knikte kort toen hij diens naam hoorde. “Aangenaam Etricus. Voorlopig gaat het goed, maar er schijnen wat scherpe randen te zijn waar sommige ploegen het lastig mee schijnen te hebben. Al zullen die snel bij geschaaft worden.“ zei Charles vrriendelijk trwijl hij Etricus nadenkend onderzocht door rustig rond hem heen te lopen. Disepline ws een groot goed onder de hunters die hij op het paleis toe liet. Als hij merken zou dater klaplopers tussen zaten werdn die hard handig van het paleis grondgebied verwijdert en buiten opgestelt waar ze zeker werken moesten. De houding van Etricus stond hem wel aan enn uit eindelijk stopte Charles weer naast Sue. Achter de deuren waar Etricus heen had gewillen werden de ergste shifters gedrogeert of gemartelt tot ze zouden breken. Het geluid van brekende kettingen maakte de koning alert en hoefte niet eens in zijn vingers te knipen of Sue een opdracht te geven. De deuren zwaaide open en een door de drugs doorgedraaide vrouwelijke shifter kwam naar buiten en stormde op hen af. Charles zuchten alleen even geergert!

De koning glimlachte eerst naar haar voor hij naar Etricus keek en diens naam vroeg. Toen de koning een rondje rond Etricus had gelopen en had die shifter net het geluk gehad dat haar ketens het begven. Sue zag de deuren open zwaaien en haar wolvenkop vertrok in een snauw. De koning hoefte haar niet te bevelen ze zuu altijd zijn leven redden, omdat ze een goed gevoel bij hem kreeg, maar dat was allemaal schone schijn al zag Sue dat niet in De shifter stormde op hen af en Sue sprong naar voren en ontweek een uithaal van de vrouw. Zehad vlakbij het WOF gebied gewoont in de oude materieaal er uit kunnen halen waar ze samen met de andere verstopte, maar zij was net te laat geweest, maar ze herkende Sue van de vele kerwn dat ze over was gevlogen. ‘Vuile verraader!‘ krijste de shifter, maar daar nam Sue geen aanstoot aan en wikkelde haar 3 meter lange staart rond de keel van de vrouw en smeet haar over het pleintje. In vergelijking met als Sue naar de koning keek met en blik die zacht en verlangend was, was haar blik nu hard en koud als ijs! De vrouw stond weer op en viel Sue opnieuw aan. Door de herrie kwamen snel een stuk of wat hunters met wapens in de aanslag voor als ze in moest Sue het niet aan kunnen. Ze bleven op gepaste afstand staan, want e kende inmiddels haar vechtstijl en die was niet mis. Sue gromde toen de vrouw haar over haar arm wilde kraven, maar door haar korte vacht kwam dat ze geen verwonding op liep. Sue had er echter genoeg van en greep de vrouw bij haar keel en sloeg haar 3 meter spanwijte naar beide kanten uit en ze steeg hoger en hoger. Daarna keerde Sue met haar vracht riichting de aarde en planten haar achterpoten tussen de schouderbladen en de andere op de bekken. Sue maakte zich zo klein mogelijk met haar vleugels strak tegen haar lichaam en net voor ze de grond zouden raken leunde Sue naar achteren en drukte de shifter diep het grint in. Haar tegenstander was moe en uitgeput door het gevecht met Sue die door de drugs er misschien niet zo git uit zou zien als ze zonder zou zijn! Toen ze beide tot sttilstand gekomen waren zetten Sue zich hard af zodat haar klauwen nog diepe hoewel ongevaarlijke wonden tussen de schouderbladen en op de neken maakte. Sue liet haar nu over aan de bloodhunters waarvan twee naar de vrouw toe rende en haar op pakte en terug sleurde. Sue klapwiekte twee keer voor ze draaide e weer naast de koning landen en haar vleugels rustig dichtvouwde. Haar gevoel zei dat ze Etricus eigenlijk aan moest geven, maar aan de andere kant had ze weer een contakt met haar familie, want Tamina was inmiddesel gevangen! Sue zwiepte even met haar staart en keek naar de twe mannen. Waarvan een ervan een opsessie was geworden! Sue voelde zijn hand langs haar wang gaan, bij elke aanraking die hij bij haar uitrichten liet haar wegsmelten, maar voor ne gaf ze een lichte tegendruk en sloot loom haar ogen. Haar familie zouden het zeer zeker niks vinden, maar Zolang Sue onder de dtugs zat zou ze zo blijven handelen en dat om twee redenen. Reden 1: Dat Sue hem gunstig wilde stemmen zodat ze geen helse afkick verschijnselen meer zou hebben. En reden 2: Dat Sue een obsessie voor zijn manier van vrijen had gecrieert. Die twee redenen hadden een vals gevoel van veiligheid bij Sue geschapen, maar haar daak tolereerdehet niet dat Sue gedwongen werd door de drugs, maar kon niet meer doen dan dat haar shift nu al gedaan had! Sue drukte haar snuit langs zijn hand zoals een kat een kopje zou geven. Toen de koning zijn hand liet zakken keek Sue weer scherp en alert naar Etricus...

maar het waren geen wachters nee dit was erger… Het was Charlie die haar met een brede grijns aankeek. Hij liet haar cel openen en haar polsen werden aan elkaar geknoopt voor haar lichaam. Ook kreeg ze een metalen halsband om haar nek heen er hing een metalen ketting aanvast waarvan Charlie het einde vasthield. Hij trok eraan en Lira volgde hem haar hoofd naar de grond gericht. Ze liep op blote voeten in haar zwarte jurkje dat onder het bloed en vuil zat. Haar zwarte haren hingen in klitten aan haar hoofd. Charlie trok haar mee naar boven het licht in de gangen van het paleis was veel feller dan in de cellen de zon brandde op haar huid en ze kromp even ineen. Charlie was breed aan het grijnzen ze wist niet precies waar hij haar heen sleurde of wat hij met haar ging doen maar ze vertrouwde het voor geen haar. Al snel zag ze andere op de gang staan eerst kon Lira hen niet goed zien door haar ogen die nog aan het licht moesten wennen maar toen ze een paar meter voor het drietal stonden. Het waren een wachter, charles en Sue. Lira’s woede wakkerde aan en dat gaf haar kracht. Het teken op haar buik begon te gloeien toen ze vlak voor hen stonden. Charlie grijnsde naar de koning en Sue begroette hen en zelfs de wachter schonk hij een knik. “Ik ga wat ontspannen na al dat vervelende rondgereis en Lira hier mag mij lekker gezelschap komen houden.” Hij grinnikte lichtjes en Lira richtte haar hoofd op haar blik moordlustig en hatelijk op Sue gericht. Ja ze beschouwde haar nichtje als een verader een schande voor alle shifters. “Ze heeft Razors temperament dat wordt pittig.” Lachte de oude man tegen Charles en de wachter. Lira’s ogen begonnen echt te gloeien van woede haar tanden licht ontbloot en het zegel op haar buik hevig gloeiend. Ja Lira leek in ieder opzicht sterk op haar vader het zwarte haar, de rode ogen, de nogal snelle woede uitbarstingen en de ijzersterke wil. Ze had eigenlijk enkel haar tengerheid van haar moeder geërfd. Ja lira leek zwak in het eerste opzicht maar dat was ze niet nee dit meisje kon je lelijk verassen. Lira’s blik wisselde de hele tijd tussen haat, afschuw en minachting en soms zelfs alles tegelijkertijd. Ze was Charlies lol meer dan zat en nu hij even was afgeleid zag ze haar kans mooi ze hief haar armen op met de handboeien en ze deed haar handen aan bijde kanten van Charlies nek zodat het metalen koord waarmee de boeien aan elkaar hingen tegen zijn keel gedrukt werd. Haar polsen bloedde van het schurende metaal terwijl ze de man begon te wurgen. Hij hapte naar adem en keek een paar keer naar de wachter die bij sue en charles stond dat hij iets moest doen dat hij dat kind van zijn nek moest halen. Ja lira’s haat had haar weer kracht gegeven ze liet zien dat ze haar niet zouden kunnen breken….

Etricus voelde zich ietwat nerveus worden toen de koning een rondje rond hem liep alsof hij hem inspecteerde. Normaal was hij geen nerveus type, maar nu ging het om tientallen levens als hij een fout maakte. Toch bleef zijn houding hetzelfde, rechtop en zijn armen langs hem heen. Toen de koning weer naast Sue ging staan hoorde Etricus gerammel achter de solide deur weg komen, die met een knal open zwaaide, waar vervolgens een geflipte Shifter uit kwam razen. Met een snelle beweging trok Etricus zijn zwaard. Hij zou de vrouw natuurlijk niet verwonden, maar hij wou niet dat ze roekeloze pogingen zou wagen. Toch liet hij zijn zwaard zakken toen de koning met zijn vinger knipte en Sue de vrouw aan viel. Het liefst zijn hij haar tegenhouden, maar het zou zijn dekmantel verraden, en dus liet Etricus zijn zwaard weer in de schede glijden en keek machteloos toe hoe Sue met de vrouw afhandelde. De vrouw werd vervolgens terug de kerkers in gesleurd, en met een gevoel van walging keek hij toe hoe ze met de koning aanpapte als een hongerig katje. 'Dat zag er indrukwekkend uit, Madame.' Zei Etricus op neutrale toon. Net toen hij aanstalten wou maken om weg te lopen kwam er een man voorbij, met een Shifter aan een halsketting. Ze werd meegevoerd als een hondje, haar handen met touwen voor zich gebonden. Ze had zwart haar met een aantal witte plukjes, rode irissen en een bleke huid. Ze zag er mager uit onder haar zwarte jurkje, en woede welde weer in Etricus op. Het scheelde niet veel of Etricus was de gluiperd die haar mee trok de keel aan gevlogen. Er begon een belletje bij hem te rinkelen toen hij de naam Lira hoorde, en de man die haar meevoerde bevestigde zijn vermoedens. Het was Razor's dochter! Ze leek inderdaad op zijn vriend, zoals Dregoe had gezegd, en hij beraamde een plannetje om haar uit de man zijn handen te krijgen. Plotseling sloeg ze haar boeien rond de ouwe man zijn nek en trok er aan, en keek naar de andere drie met een woedende blik. De man begon te stikken, ondanks dat Etricus haar achteraf der gang wou laten gaan moest hij toch in zijn rol blijven. In een snelle reflex greep hij het touw en trok het van de man zijn keel en pakte met zijn andere hand Lira haar linker onderarm in een sterke greep. Toch deed hij het niet te ruw, maar zette er wel wat kracht achter aangezien ze versassend sterk was voor een tenger meisje. Hij haalde haar handen bij de man zijn keel weg, die hem vervolgens hijgend de ketting waar haar nek aan vast zat gaf. 'Neem die kleine heks mee, spuit haar plat met de drug wat mij betreft, maar laat ook nog wat levenslust aan mij over' Heeg de man met een woedende blik op Lira, en gaf de sleutels van de gevangenis. 'Komt voor elkaar, meneer' Zei Etricus, die Lira meenam richting de cellen. 'Speel met me mee, ik ben hier namens het WoF en de BfP. Mompelde Etricus zacht, met een boze ondertoon toen ze buiten gehoorsafstand waren. Hij voelde zijn ogen branden, die inmiddels een rode gloed hadden gekregen. Hij was woedend nu hij had gezien hoe lafhartig ze de vrouwen behandelden. Hij had respect voor zowel Shifters als mensen, en hield de meeste mensen die zich misdroegen ook van de straat om de vrede zo veel mogelijk te bewaren. Snel wendde hij zijn blik af toen de Blood Hunters die de vrouw van eerder naar binnen hadden gesleurd langs kwamen. Een hield de deur open, en Etricus bedankte hem nu zijn ogen niet meer goed zichtbaar waren in het donker die in de kelder was. Hij bracht Lira naar een lege Cel, en kwam intussen langs vele cellen met Shifters, waarvan vele vastgeketend zaten of opgekruld in een hoekje lagen. Etricus voelde zijn hoektanden groeien en in zijn onderlippen prikken toen hij bijna de pan uit flipte. Hij was wóédend, en had moeite om Lira los te maken door zijn trillende handen. 'Vervloekt! Ze zijn allemaal verdoemd! De Duivel moge ze in de ergste plekken weg laten rotten!' Tierde hij toen hij zeker wist dat er geen andere wachters waren, en ramde tegen de tralies aan met een vuist, waar een flinke deuk in kwam. Nu hij zijn woede er even uit had gegooid was hij kalmer geworden, en keek Lira aan terwijl zijn Vampier trekjes weg gingen. 'Sorry.. Zoals ik al zei, ben ik hier namens de groepsleiders. Ik ken je vader, en zal je zo snel mogelijk eten geven en berichten door geven. Speel door zolang je hier zit, hoe moeilijk het ook is, terwijl we een plan beramen. We krijgen je hier uit, Lira.' Zei hij. Hij kon Razor niet vertellen dat Lira hier zat, want die zou hier als een bezetene op af stormen. Hij wachtte af wat ze zou zeggen.

(Héhé, op naar bed.. de andere posts komen morgen )

Lira kwam samen met Charlie aan gelopen. Sue bleef erbij hem niet te mogen en zelfs toen Lira hem dreigde te stikken deed ze niks en liet de wachter het afhandelen. Toen Etricus met Lira vertrok wilde Charlie met Charles spreken en Sue was weer vrij om te doen wat ze wilde. Sue wilde meer weten o van die Etricus! Ze liep in haar menselijke vorm de kerkers in. De meeste wachters buiten de wisselde zelden en de kerkerdienste om de 8 uur. Sue wist dat ze nu pauze hadden en ze liep richting de cel van Lira en Sue hoorde hen spreken. “Waaren plan maken? Er zijn shifters gewest die dachte over de muren te bestormen en die zitten nu i n de arena.“ zei Sue en leunde neutraal tegen de muur aan terwijl ze haar blok op Etric en Lira strak in de gaten. Mochten iets van plan zijn, maar als het haar niet zou bevallen zou ze rgelrecht naar de konigv!,“

De wachter greep het touw beet en ze liet een grom horen. haar smalende blik nu rechtstreeks op hem gericht. Stomme verachtelijke wachters. Hij overmeesterde haa rin een sterke greep Lira worstelde hevig tegen maar ze maakte geen kans. Wat ze wel vreemd vond was dat het niet zo ruw was als anders. Meestal wanneer een wachter haar terug naar een cel sleurde was het veel ruwer dan had ze altijd schrammen of bleuwe plekken. Hij haalde haar handen weg en een hijgende charlie gaf hem de ketting an rond haar hals. Lira's blik ging even naar Charlie haar blik spuwde nog steeds vuur. Lira walgde bij zijn woorden die oude man was net zo afzichtelijk als de koning zelf of mischien zelfs nog erger. Lira keek verbaasd bij de woorden van de wachter en ze knikte haast onmerkbaar maar ze twijfelde wel nog aan deze man ze wist niet of ze hem echt kon vertrouwen. Alhoewel hij iets bekends had ze rook iets een geur die haar vaag bekend voorkwam. Ze keek hem nauwlettend aan zijn ogen gloeide dat gloeiende ogen kwam haar zo bekend voor. Lira ging dichter naar etricus toe toen die andere wachters voorbij liepen die 2 waren verreweg de ergste en het was hun vriend geweest die lira had leeggezogen. Hij bracht haar naar een lege cel. Hij leek nogal boos te zijn en hij maakte haar boeien los met hevig trillende handen. het maakte haar bang ze wist niet precies tegen wie zijn woede gericht was en ze was bang dat hij zou slaan. Van het moment dat ze los was dook ze meteen in een hoekje en krulde ze zich op tot een bolletje. Ja soms had ze haar wilskracht weer terug maar ze was gebroken op alleen haar woede gaf haar soms een beetje kracht. Bij zijn woorden schrok ze nog erger. Pas op met wat je over de duivel zegt... Zei ze met een zachte stem haar glazige blik voor zich uit. Ze dacht na ze had zijn ogen zien gloeien en zijn tanden daar was ook iets vreemds mee. Hij ramde tegen de tralies aan met een vuist, waar een flinke deuk in kwam. Haar ogen werden nog wijder en ze slog beschermend haar handen over haar hoofd. Ze keek op toen hij begon te spreken vreemd genoeg kreeg ze meer vertrouwen in hem. Kun je zorgen voor bloed? De zon brand... Zei ze met een hese stem. Ze wankelde recht en ze ging aan de tralies staan ze hield ze vast en ze keek hem aan. Gaat alles goed met mijn vader? Vroeg ze zacht vechtend tegen tranen die wilde komen. Ze hoorde wat en al snel zag ze Sue aankomen haar spieren spande zich en haar kaak verstakte. Lira lachtte spottend bij haar woorden. En er zijn shifters die hun eigen soort veraden en zich laten behandelen als een hondje Zei ze bits haar blik op Sue gericht. Nietwaar prinses troela? Vroeg ze nog steeds met die scherpheid. Haar woede maakte haar sterker.

Lira‘s woorden staken reselijk, maar ze begreep Sue niet. “Krijg vlo‘en Lira ik had het niet tegen jouw!“ snauwde Sue bits en richten haar blik weer op etricus. “Hoe kom jij aan die ketting, mijn opa geeft dat ding nooit zomaar af?“ vroeg ze minder boos, maar ze bleef alert op wat beide konden gaan doen. In tegenlling tot de meeste ifters die onder de drugs zaten die zij ook kreeg kon Sue zich tenminste shiften. “Lira sei eens uit lelijke klier die je bent, ik doe gewoon zo omdat ik zijn vrtrouwen wil winnen. al is dat nog niet zo gemakkelijk!“ Sue loog glashard, maar het was niet te merken dat ze loog. Sue was juist geobedeert door de koning die hr in zulke verwarrig had gebracht dat ze van hem was gaan houden. Iets wat haar draak nog steeds bestreed!

Toen Lira vroeg of hij bloed mee kon nemen en of het goed ging met haar vader knikte hij. Hij hoorde voetstappen boven het gemurmel en geklaag van de Shifters uit. Toen drong de geur van Sue in zijn scherpe neus, en een donkere blik kwam in zijn ogen. Zoals ze met die Shifter vrouw was om gegaan had ze zichzelf al verraden, want ze kon die vrouw ook zo behandelen als Etricus bij Lira had gedaan. Toen Sue bij de cel kwam waarschuwde ze hem en leunde vervolgens tegen de muur aan. Lira reageerde als eerst met spottende woorden, en Etricus merkte hoe Lira zich sterker begon te maken. Hij had niet veel zin tussen de ruzie van de twee meiden in te staan, en gromde kort na Sue's weerwoorden. 'Kappen jullie twee!' bulderde zijn stem luid. 'De reden dat Dregoe mij die ketting mee heeft gegeven is een kwestie van vertrouwen. Ik weet hoe dierbaar het voor hem is, en ook hoe dierbaar jij voor hun bent, Sue. Stop met deze missie, ga naar huis en zoek een manier om die vervloekte armband af te krijgen. Je brengt de missie in gevaar, want zoals je die vrouw afranselde breng je hier alleen maar chaos. Ik heb al een aantal plannen die ik naar Dregoe en de rest door ga sturen, en je mag me verraden wat je wilt maar weet dat ik achter je aan zal komen, zo nodig vecht ik me dan langs tientallen Bloodhunters.' Zei hij met een kwade ondertoon. Hij wist inmiddels met zijn ervaring als Premiejager wanneer iemand loog. Nu hij verscherpte zintuigen had rook hij haar gespannenheid, en hoorde haar hart sneller kloppen en zag haar ogen even snel heen en weer bewegen toen ze loog. Hij reageerde er voor de rest niet op, want hij wist dat de Drug een naar spul was en je de gekste dingen liet geloven. Gelukkig was hij zelf nooit onder invloed geweest, maar hij had er mensen aan onderdoor zien gaan. Hij had medelijden met Sue, en wou haar het liefst zo pijnlijk mogelijk laten afkicken. Er waren manieren, en zodra hij de kans had zou hij haar helpen. 'Lira, ik kan hier zolang de dienst duurt helaas niet weg zonder argwaan te wekken. Ik zal vanavond Dregoe op de hoogte stellen en morgen zoveel mogelijk bloed voor je mee naar binnen smokkelen' Beloofde hij, waarbij de boze ondertoon verdwenen was. Hij liep de cel uit, en draaide die met een naar gevoel weer op slot. Hij wachtte even op een antwoord om vervolgens weer onopgemerkt op onderzoek uit te gaan

Bij haar vrgen knikte hij en Lira glimlachtte heel zachtjes.Maar vertel niet waar ik ben alsjeblieft ik wil niet dat mijn vader domme dingen doet. Zeii ze nog maar voor de zekerheid. haar vader kon soms nogal impulsief zijn. Vreemd genoeg vertrouwde ze deze nogal vreemde man. Ze wist niet hoe het kwam het was een kindertrekje van haar om mensen snel te vertrouwen. Lira draaide met haar ogen bij Sues woorden. Ik geloof je niet je doet veel teveel moeite voor die kwal... zei ze bits. Ze schrok van zijn grom en ze keek hem aan met een iet wat verwarde blik. Lira keek naar de ketting. Ja die had ze wel eens bij dregoe gezien. Hij was eigenlijk niet haar echte opa maar ze zag hem wel zo. Lira moest alleen maar zacht grinniken bij Etricus poging om tot Sue door te dringen. Doe geen moeite ons prinsesje hier is toch helemaal de weg kwijt. Ze heeft zelfs haar eigen moeder laten opsluiten. Zei lira steen hard. Ja roddels verspreidde zich heel snel in het paleis. Dus zo'n nieuwtje was ook Lira ter oren gekomen. Het kon lira niet schelen dat Sue last had van die drugs ze was het niet vergeten hoe Sue haar geslagen had de eerste keer dat ze uitbrak. ja Lira kende de pijn als je geen drugs kreeg maar ze vocht ertegen hoe hard het haar ook martelde. Ze knikte bij zijn woorden. Bedankt Zei ze zachtjes terwijl ze weer ging zitten haar benen konden het niet meer aan. Hij liep de cel uit en sloot ze weer. lira vond het vreselijk om in een kooi te zitten. haar blik gleed weer naar Sue. Moet jij hier ook niet weg prinses? Die ouwe knar nog wat gaan opvrijen... zei ze spottend.

Sue gromde toen Etricus zei dat ze alleen voor problemrn zorgde als ze zo door ging en dat ze moest proberen een manier te vinden om van die armband af te komenn. “Denk je soms dat ik daar niet mee bezig ben!“ Sue klonk verontwaardigt en keek half weg. Het mocht wat dat ze hem niet meteen verraaden had, maar iets in haar zei dat ze Etricus zijn gang moest laten gaan? “Ik ben niet bang voor je dreifenment!“ ze wilde alleen maar zekerheid hebben en in haar verwarring had alleen de koning die haar tot nu toe kunnengeven al had Sue niet door dat het voor hem maar spel wass. De woorden van Lira staken alsof ze duizenden messen in haar lichaam kreeg. Voor heel even was ze helder, want haar ogen glansde fel. “Dat was helemaal debedoeling niet! Ik heb haar nog gezegt weg te gaan en inplaatst van weg te gaan ging ze juist vechteen. Hij dwong me Lira en met dit klere ding kan je zulke bevelen niet weogeren!“ wat Lira nu gezegd had schoot in Sue haar verkeerde keelgat en het liefste had ze haar nicht een mep verkocht, maar Etricus had de deur al dicht en blokkeerde haar de weg. De drugs begon het weer van haar te winnen waardoor Sue een beetje duizelig werd en een paar stappen achteruit deed. Inmiddels was het al avondgeworden hadden ze zo lang gepraat? De wachters zouden nu elk moment weer hier heen komen. Toen ze Lira weer hoorde kon ze haar mond niet houden, want door de drug en nog iets anders was Sue de laatste tijd erg opvliegend geworden. “Kijk joj maar uit dat de duivel zelf niet komt om dat te doen wat Charlie met jouw van plan was!“ snauwde Sue pisnijdig en draaide zich van haar nicht af. Sue veranderde in haar dragonfulp en als Etrocus niet uit keek zou haar vleugelklauw hem een lelijke wond kunnen bezorgen. Sue klapwiekte een paar keer met half geopende vleugels en zweefde door de gang naar buiten. Trnen stonden in haar ogen. Ze had nooit gewilt dat haar moeder hier terecht was gekomen. Sue liep richting het paleis , maar ze had niet door dat ze gevolgd werd zo was ze in gedachten verzonken. Ondertussen was haar draak drik bezig alle drugs bij het geen dat in haar groeide weg te houden. Sue had van haar draak niet gehoort dat ze zwanger was en dat kon maar van een persoon zijn, Van de koning zelve. Maar Sue luisterde yoch niet naar haar draak dus waarom zou die het haar vertellen? Want je zag er toch nog niks van zelfs niet als ze naakt zou zijn.

Het was niet Etricus zijn bedoeling geweest om Sue zo te raken, maar haar toch even de waarheid laten horen. De woorden van Lira staken haar blijkbaar, en ze waren ook niet erg vriendelijk. Etricus fronste wel even toen ze over haar moeder sprak. Hoe vroeg zich zwijgend af of er nog meer kerkers waren met Shifters, maar hij had die niet op de kaart gezien dus ging hij er van uit dat de misschien in de vele kamers van het Paleis zaten. 'Moet jij hier ook niet weg prinses? Die ouwe knar nog wat gaan opvrijen...' Zei Lira op een spottende toon. Etricus begon even schoon genoeg te krijgen van de twee ruziemakers, maar voor hij kon reageren begon Sue weer en Shifte vervolgens voor de helft. Etricus ontweek een vleugelklauw uit reflex, en keek vervolgens even nors naar Lira. Als Sue hem besloot te verraden zou hij, nu hij middenin de bijenkorf stond, een zeer kleine kans hebben om hier uit te geraken. Sue konden ze niet te kwaad maken aangezien, ondanks haar woorden, ze waarschijnlijk toch ook gedeeltelijk aan de kant van de Koning stond. 'Sue, wacht!' riep Etricus haar nog na, maar de deur sloeg al dicht. Etricus zuchtte, en keek weer naar Lira. 'Ik kom morgen terug. Ik heb langer rondgedwaald en gepraat dan ik dacht, en ik denk dat het zo al etenstijd is.. Dat zal leuk worden, tussen al die gluiperds.' Zei hij met een scheve grijns. Ze zouden misschien al bij de kleinste dingen wantrouwen krijgen in deze tijd van oorlog, dus als hij niet op zou komen dagen zouden ze misschien naar hem zoeken. Hij liep weer weg, en deed de zware deuren open. Ondanks dat het al begon te schemeren was het nog vrij warm, zeker in het nette wachters pak met lange witte broek en leren laarzen. Sue was inmiddels verdwenen, en met een zucht liep hij richting de eetzaal voor de Paleis wachters. Hij zag er tegenop om met hen te dineren, aangezien hij vermoedde dat het alleen maar perverse praatjes waren. Toen hij de deur opende kwam een walm van geroezemoes en vers gebraden vlees over hem heen. Er zaten ongeveer dertig wachters, minder dan hij verwacht had, op diegene die nog op wacht stonden na. Etricus nam plaats tussen 2 kerels, allebei breed geschouderd, maar een stukje kleiner dan Etricus. Zwijgend pakte hij een bord en legde er een paar mals ruikende kippenpootjes op met aardappelen en Juice. De Wachter rechts van hem keek hem nieuwsgierig aan. 'Ben je hier nieuw?' Vroeg deze nieuwschierig. Etricus knikte alleen en nam een hap van de kip. De kruiden waren goed te proeven, en het smaakte lang niet verkeerd. 'Ik ben er een tijdje tussenuit geweest na een ongeluk te hebben gehad.' Zei Etricus toen de man hem nieuwsgierig aan bleef kijken. 'Ah, vandaar die littekens.' Zei deze knikkend. Etricus glimlachte een beetje, en at verder van de kip. Gelukkig stelden ze voor de rest geen vragen meer, en dus stond Etricus op na een poosje en liep de zaal weer uit. Het zou nog een paar uur duren voor de dienst over was, dus ging hij op zoek naar nog meer Shifters..

Sue had net haar eten op en was haar kamer uit gegaan om ergens in de bied een boek te pakken. Ze had het boek van het kasteel wel interesant gevonden dus pakte ze die weer en verliet de bied om in een van de nissen te gaan zitten met haar rug tegen de koele stenen aan. Het kalmeerde haar wat en de drugs die ze bij het eten naar binnen had gepoten stroomde door haar bloed heen. Niet dat het haar echt intereseerde, maar Sue bekeek de nieuwste bladzijdes van het boek. Er stonden nieuwe teksten in met beschrijvingen over het kasteel wat ze kennelijk wat meer hadden uit gebreid. Sue hoorde vele voetstappen paseren, maar geen van de wachters keek echt naar haar omdat ze allemaal donders goed wisten dat ze van haar af moesten blijven. Sue zuchten even voor ze het boek dicht maakte en voelde zich opnieuw duizelig worden. Ze kreunde lichtjes en legde haar hoofd evn\en in haar handen met haar ellebogen op haar benen naast het boek Ze merkte dat twee paar voetstappen gestopt waren, maar ze keek niet op. Deze duizelaanval bleef langer hangen dan die vorige keren...

Ja haar woorden waren hard geweest heel hard zelfs. maar Lira voelde geen spijt in haar ogen had Sue het meer dan dubbel en dik verdient. Ze kreeg een norse blik van etricus toen sue wegvloog. Lira keek hem schuldbewust aan. Sorry...Maar ze verdiende het wel... Mopperde ze erachter aan. Hij wilde nog achter haar aan lopen maar het had geen zin meer Sue was weg en hij draaide zich met een zucht terug naar Lira. Lira keek hem aan met een hele kleine glimlach om hem een beetje op te vrolijken. Toen hij vertelde dat hij bij de wachters moest gaan eten stak ze haar arm even door de tralies en gaf ze hem een bemoedigend klopje op zijn schouder. Sterke. Die kerels? één woord : beesten. zei ze voor ze weer ging zitten en hem nakeek hoe hij wegging. Toen hij de deur opende zag ze een straaltje licht voor het weer veranderde in schemerdonker. Lira was ingedommeld toen ze het slot van haar cel ineens hoorde opengaan een paar dronke wachters kwamen binnen. Lira kroop verder weg in een hoekje maar ze grepen haar beet 2 hielden haar vast terwijl een derde ruw haar kleren lossneed met zijn mes voor hij haar misbruikte. Lira huilde stilletjes alle 3 misbruilkte de mannen haar voor ze haar naakt op de koude vloer lieten liggen. Lira maakte kleine schokjes met haar lichaam het was koud s'nachts en de flarden die van haar kleren over waren hielpen niet tegen de bijtende kou.

Terwijl hij de gang naar de eetzaal uit liep kwam Etricus nog wachters tegen die onderweg naar de Eetzaal waren, met zo nu en dan dienstmeisjes die met dienbladen vol etenswaren voorbij kwamen. 'Mag ik even..' Zei Etricus toen een knap dienstmeisje met een dienblad vol drinken, etenswaren, glazen en borden voorbij passeerde. Hij pakte een bord met wat kippenpootjes en groente, vulde een glas met Jus 'd'orange en knipoogde vervolgens naar de asblond harige serveerster die onwillekeurig begon te blozen en snel door liep. Etricus lachte, en vervolgde zijn weg naar de kamers. Hij had zelf geen honger meer, maar had gezien hoe mager Sue was en een duizel aanval had gekregen. Het deed hem ook zeer dat hij niet onopgemerkt met dienbladen vol eten bij de kerkers aan kon komen om de uitgehongerde Shifters zoals Lira daar te eten kon geven. Hij besloot vannacht na Dregoe te hebben geschreven een poging te wagen een aantal Shifters uit te breken. Hij had in ieder geval de sleutels van de gevangenis van Charlie gekregen toen hij Lira weg had gebracht. Ook had hij een briljant plan om de nog vrije Shifters een kans te geven vrij in de steden rond te kunnen laten lopen, zodat ze ook niet meer verstopt te hoeven zijn. Met dat idee in gedachten was hij toch in een goed humeur, want het zou een hele andere wending aan de oorlog geven. Toen hij bij de lange gang met bewaakte kamers langs kwam vroeg hij aan een waar Sue zat. 'Nummer tien' antwoordde de wachter, die strak voor zich uit bleef kijken. Met een knikje liep hij door, en klopte bij kamer 10 op de deur. Er kwam geen antwoord, maar toch deed Etricus de deur open en keek even naar binnen. Er was inderdaad niemand, dus hij sloot de deur weer en liep verder. Vervolgens kwam hij bij de Bibliotheek langs, en zag Sue in een van de nissen zitten met een boek. Eerst bleef hij even staan, maar toen hij haar gespannen gezicht zag schuifelde hij rustig dichterbij en kwam bij haar zitten. 'Het spijt me van daarstraks..' Zei Etricus zacht, en legde even een hand op Sue haar schouder. Toen hij haar gespannenheid voelde en haar felheid van eerder herinnerde haalde hij zijn hand er snel weer weg, en zette het glas drinken en het bord met eten naast haar neer. 'Ik ehh.. Dacht dat je misschien nog wel honger zou hebben, aangezien je er nogal beroerd uit ziet.' Mompelde hij, maar dat laatste kwam er nogal verkeerd uit. 'Niet dat jij er beroerd uit ziet hoor! Maar je lijkt niet helemaal lekker..' flapte hij er uit, en voelde zijn wangen rood worden. Verdorie, wat was hij soms ook een klungel in het gezelschap van vrouwen!

Voetstappen kwamen haar kant op en ze hoorde Etricus praten. Haar duizeigheid nam eindelijk af en haar maag begon luid te grommen! Sue vond dat vreemd ze had net nog gegeten! Toen hij naast haar kwam zitten keek ze Etricus even fel aan, maar hij haalde zijn hand al snel weer weg. “Het gaat wel. Al zit ik met een groot probleem...“ zei Sue en keek even naar het bord. Haar draak spoorde Sue aan en had haar ondertussen laten zien wat hij probeerd te beschermen. Sue wilde het aan niemand vertellen en zeker de koning niet. Wat zouden de andwre van haar denken als ze zouden horen dat ze zwanger van de koning bleek te zijn. Sue ontweek zijn blik en legde het boek naast xich neer. “Het is al goed ik ben mezeelf de laatste tijd ook niet.“ zei Sue en bleef zijn blik ontwijken.

Sue had hem even fel aangekeken toen hij zijn hand op haar schouder had gelegd. Etricus vond het vreselijk hoe erg de Koning de vrouwen kwelde, terwijl Etricus hen probeerde te helpen. Hij bleef zwijgen toen ze zei dat het wel ging, maar met een groot probleem zat en zichzelf de laatste tijd ook niet was. Ze ontweek Etricus zijn vragende blik, die vervolgens weer op stond. 'Weet dat je alles bij me kwijt kunt, daarom ben ik hier.. Ik ben er morgen weer, en kijk niet raar op als je vannacht rare geluiden hoort' Zei hij, en glimlachte even. Zijn blik viel op het boek dat ze op haar schoot had liggen, dat hij rustig pakte en las vervolgens de titel. Met een frons bladerde hij er snel door, en zag stukken van een plattegrond, die hij inmiddels duidelijk herkende. Ook gingen er stukjes tekst over het kasteel zelf, en hij keek vervolgens weer vragend naar Sue. 'Zou ik deze van je mogen lenen? Vroeg hij terwijl hij het boek dicht sloeg. 'Misschien kan het me helpen bij de missie.'

Etricus zei dat ze hem alles kou vertellen gold dat ook voor het groeiende probleem in haar? Hij ei ook dat er vanacht vreemde geluiden te horen onden zijn en ze keek hem even recht aan. Nomaal toonde ze haar angst niet zeker niet bij personenvan de mannelijke kant! “Er... kun je het voor je houde, Alleen Melisa weet het. Maar...“ begon Sue en ze voelde haar draak weer tegen de drugs in gan. ze knikte toen hij nr het boek vroeg, maar ze zag hoe hij haar aan keek. “he... ik ben zwanger!“ gelijkt toen ze dat gezegd had draaide Sue haar blik van Etricus af. Sue voelde zich slecht op haar gemak en wilde niet dat rest het te weten zou komen. Er bestond een zeer kleine kans dat ze het kindje nog kpn verliezen door de stress over het veerbergen van haar zwangerhap, maar dat was zo minimum dat ze het kind toch over een yijdje zou mpeten baren...

Even bleef er een stilte in de lucht hangen. Medelijden met zowel Sue en het ongeboren kind welde in Etricus op. Ja, hij zou vannacht zoveel mogelijk Shifters proberen te bevrijdden om te koning eens flink op de tenen te trappen. Natuurlijk kon hij niet alle Shifters alleen bevrijden, het waren er tientallen, en ook werden de 'speciale' Shifters zoals Sue eerst in kamers opgesloten met bewaking. Er waren de afgelopen dagen een paar mannelijke Shifters gevangen die morgen naar de Arena zouden worden gebracht. Om daar nog in te geraken na de Shifters hier te hebben bevrijd zou lastig worden, tenzij ze hem niet zagen. Er was nu ook een grote kans dat hij gesnapt zou worden, maar hij kon niet langer aanzien hoe sommige gedrogeerd werden tot ze bijna geen vet meer op hun ribben hadden. 'Ik.. Weet niet wat ik moet zeggen.. Ik zal het niet doorvertellen, Sue. We halen je hier zo snel mogelijk uit, al moet ik daarvoor wel met meer man zijn. Ik sluip vannacht de kerkers binnen, maar ik moet nog veel voorbereiden en Dregoe en Robin op de hoogte stellen over mijn missie. Ik zal morgen weer komen en kijken waar de zwakke plekken in de bewaking zit.' Zei hij, en toen hij haar zo zag zitten kreeg hij een brok in zijn keel. Hij moest weg, voor hij haar nog op zou tillen en mee zou nemen. Hij leek misschien kalm, maar van binnen voelde hij steeds meer walging en woede opkroppen. 'De koning zal morgen wel druk bezig zijn wanneer hij ontdekt dat er Shifters ontsnapt zijn, dus ik zal hier voor de dienst begint weer zijn om je op de hoogte te stellen.' Vervolgde hij, en liep na die woorden weg met het boek onder een arm. De dienst was al afgelopen, en de meeste wachters waren al naar huis. Als eerst liep hij de kleedkamer in om zich om te kleden. Er waren een aantal Wachters die over iets aan het Discussiëren waren en hem nauwelijks opmerkte. Na zich omgekleed te hebben ging Etricus het Paleis weer uit en liep naar de Stallen. De schemering was al bijna gevallen, en de lucht was helderblauw met de eerste sterren die tevoorschijn kwamen. De snerpende krekels gaven een rustgevende sfeer zodat hij weer wat tot zichzelf kwam, en toen hij de stallen in liep werd hij begroet door 1 van de Stalhulpen. 'Zal ik uw paard zadelen, meneer?' Zei deze, waarop Etricus zijn hoofd schudde. 'Nee, breng me maar bij hem.' Zei Etricus zonder een reden, maar het was eigenlijk dat hij van zijn paard altijd rustiger werd. Het dier kon net als honden aanvoelen wanneer hij gefrustreerd was omdat ze al zo veel afgereisd hadden. Met een rustige tred werd hij naar de stal gebracht, weer het dier een beetje stond te dommelen. De zadel en hoofdstel hingen aan de stal, en de Stalknecht liep na een knikje weer weg. Etricus stopte het boek in een reistas die aan het zadel hing, en het paard draaide zijn oren naar voren. Rustig haalde Etricus een borstel over het dier om hem vervolgens weer op te zadelen. Toen hij buiten was stapte hij op en reed het terrein weer af. Hij was blij weer bij het drukkende gevoel van het paleis weg te zijn, en reed richting de Duivenmelker die postduiven verkocht. De meeste winkels sloten wanneer de nacht was gevallen, en er was niet veel tijd meer voor de zon volledig was weggezakt. Met stevige drafpassen reed Etricus naar Duivenmelker die net buiten de stad woonde. De man liep voor het huis langs, en wachtte tot Etricus bij hem kwam die van zijn paard stapte. 'Goede avond, heeft u nog postduiven..? Ze hoeven niet al te ver te vliegen, slechts van de ene kant van de stad naar de ander' Loog Etricus, maar de man schudde zijn hoofd. 'Door de oorlog zijn ze allemaal verkocht. Wel heb ik een Chimango, dat is een soort Valk die vaker is ingezet en hier op zich ook niet veel voor komt. Het zijn snelle diertjes, maar het kostte me behoorlijk wat moeite om hem te trainen, dus de prijs die ik er voor vraag is niet mis.' Zei de man, en Etricus slikte even bij het bedrag die de man vervolgens vertelde. Toch had Etricus geen andere keus, en het diertje zag er fit uit toen die naar hem werd gebracht op een arm met een speciale handschoen, en in de andere hand had hij ook een handschoen met een fluitje. 'De prooien vangt hij zelf, je krijgt ook een fluitje die hij op enkele kilometers afstand kan horen met deze handschoen.' Zei hij, en Etricus deed de handschoen aan. Het fluitje werd om zijn nek gedaan toen Etricus het geld overhandigde, en vervolgens liet de man de Chimango overstappen. Het dier was niet al te zwaar en bleef rustig zitten. Etricus bedankte de man, en stapte weer op zijn ros met een smalle grijns. Zelfs tijdens het rijden bleef de vogel rustig zitten terwijl hij weer naar de Taverne reed, en na zijn paard in de stal te hebben gezet en het boek uit de tas te hebben gehaald liep hij naar zijn kamer. Zoals gewoonlijk was het rond schemertijd druk in de Taverne. De Chimango bewoog onrustig heen en weer toen Etricus zich een weg baande door de menigte, en plofte vermoeid op de stoel aan het bureau in het donkere kamertje. Hij zette de roofvogel voor hem neer, en begon het boek wat door de bladeren. Zijn oog viel op verschillende stukken van mappen, die hij met de zijne vergeleek en zo nu en dan met een zwanenveer en inkt bewerkte. Na ongeveer een halfuur had hij het boek wat doorgelezen en gebladerd, en begon vervolgens een brief naar de leiders van de WoF en de BfP te schrijven.
Na de brief nog even door te hebben gelezen bond hij hem aan een poot van de Chimango met een leren reepje, en stuurde hem door het raampje van zijn kamer richting de Abbys. Vervolgens ging Etricus weer zitten aan zijn bureautje en vouwde de kaart voor zich uit en bestudeerde de geheime gangen die er na zijn vaders diensttijd waren bijgebouwd en Etricus zojuist aan de kaart had toegevoegd. Toen hij alles had geïnterpreteerd dacht hij na over een tactiek. Hij zou vanaf de voorkant beginnen met de cellen te openen, dus de Shifters die vooraan zaten hadden het meeste geluk. Vervolgens zou hij ze richting een ondergrondse tunnel leidden. De tunnel liep van de zijkant aan het paleis onder het paleis en de tuinen door, en kwam uit buiten de muren. Met een goed gevoel stond hij weer op en deed zijn harnas uit. Het zou hem vertragen en misschien geluid maken wanneer hij op het terrein van het Paleis binnensloop. Hij bond een zwarte mondkapje voor en trok zijn kap over zijn hoofd. Zijn broek verwisselde hij voor een zwarte spijkerbroek zodat hij helemaal in het zwart was om zo min mogelijk op te vallen. Zijn Revolver verborg hij onder de lange mantel naast de kaart zodat het metaal niet weerkaatste, en hing de sleutels van de gevangenis aan de riem naast zijn zwaard. Geruisloos sloop hij uit het raampje, en sprong een paar meter omlaag. Etricus liet zijn paard op stal, en ondanks dat het Paleis op een behoorlijk afstandje verwijderd was leek het geen goed idee om te paard te gaan. Rustig liep hij door de inmiddels verlaten straten. Iedereen zat thuis, op de dronken bedelaars langs de weg na. De meesten sliepen hun roes uit, en stonken een uur in de wind. De Koning liet veel verwaarlozen, juist de mensen die ouder waren en zij hulp nodig hadden. Toen Etricus de rand van de stad bereikte begon hij te rennen, en bouwde zijn tempo langzaam op. Al snel was hij op een behoorlijke snelheid, en de nachtelijke duisternis gaf ook niet al te veel hinder. Toch had het zo zijn voordelen om Vampier te zijn, al was hij het nog niet volledig, en had hij nog steeds een lichte gevoel van walging bij het drinken van bloed. De bomen flitsten voorbij, en zo nu en dan keken ronddwalende mensen verdwaasd om toen ze een windvlaag langs zich voelden komen. Na een poosje flink sprintten kwam hij bij de muren van het paleis, en glipte naar de met mos bedekte deur op de grond, de uitgang van de ondergrondse tunnel. Rustig tilde hij de houten deur op, en liet zich met een ietwat onbehagelijke gevoel in het gat zakken, waar een muffe geur uit kwam. Langzaam tastte Etricus voor zich uit, tot zijn ogen volledig aan het donker waren gewend. Enkele minuten verstreken tot hij bij een bakstenen muur kwam en keek op. Een putdeksel boven hem vergrendelde de weg, die hij langzaam opzij duwde en zich vervolgens behoedzaam op trok. Hij bevond zich naast het paleis, en de tunnel leek voor hen die niet wisten waar het op uit liep op een gewone put. Hij sloot de deksel weer boven het gat, en sprintte ietwat gebukt naar de achterkant van de kerker, waar hij tegen de muur op sprong en vervolgens een paar meter boven hem de rand van het dak beet greep. Zacht grommend trok hij zichzelf op, en liep over het dak naar de voorkant. Zo nu en dan moest hij ietwat bukken om niet opgemerkt te worden door een langslopende wachter. Toen hij bij de voorkant was loerde hij omlaag, en zag twee wachters voor de zware deur staan. Langzaam liet Etricus zich wat omlaag zakken en greep de twee mannen bij hun hoofden toen hij op de grond landde. Met een klap liet hij de twee hoofden tegen elkaar slaan, en versuft zakten de wachters op de grond. Etricus duwde de deuren open, en blikte naar binnen. Tot zo ver was er geen andere wachter te zien, dus sleurde Etricus de twee mee. 'Shh, ik kom jullie bevrijden. Maak geen geluid en doe wat ik zeg. Ik probeer zoveel mogelijk mee te nemen, maar zodra er andere wachters komen smeren we hem. De rest zal ook zo snel mogelijk bevrijd worden. Zodra ik de cel open blijf je binnen, en wanneer ik het teken geef volgen jullie mij. Ik weet een doorgang die onder het terrein door loopt en naar buiten dit gebied leid.' Zei Etricus, en er steeg een laag maar enthousiast geroezemoes op. Etricus deed de eerste cel open en sleepte de wachters naar binnen. Vervolgens liep hij verder, cellen openend en moest sommige Shifters die ook nog aan ketens vast zaten los maken. Een aantal keken hem wantrouwend aan, maar bleven in hun cel tot Etricus de zware deur open hoorde gaan, gevolgd door een geschokte kreet. Etricus draaide zich met een ruk om, en zag de man die Lira eerder aan een ketting meevoerde. Etricus had gehoord dat hij Charlie hete, en Etricus vermoedde dat het een soort officier van de Koning was. Meteen draaide Charlie zich om en sprintte weg, en Etricus gromde gefrustreerd waarna hij de achtervolging in zette. Maar het kwaad was al geschiet toen Charlie de wachters voor het paleis waarschuwde. Met een snelle beweging trok Etricus zijn Revolver en schoot de Wachters neer, die als lappenpoppen in een zakten. Charlie trok de paleisdeur open, die de kogels van Etricus op ving. Hij vloekte even hartgrondig, en keerde zich naar de Shifters die uit hun cellen waren gekomen. 'Kom mee!' riep hij, en rende naar de tunnel verderop. Hij trok de deksel weg, en toen de vierde Shifter naar beneden ging klonk er trompetgeschal over het terrein. De laatste Shifter werd in haar been geraakt door een afgeschoten peil, en Etricus sprintte naar haar toe om haar uit schot te tillen. Met zijn vrije arm loste hij kogels op de schutter, die twee keer in de borst werd geraakt en vervolgens dood op de grond viel. Langzaam liet hij de gewonde Shifter omlaag zakken, die aan werd gepakt door een van de mannelijke Shifters. 'Ga, ik hou ze op een afstand' Zei Etricus. Hij schoot de resterende kogels uit het magazijn, herlaadde, en schoot weer. Steeds meer kamers in het paleis werden verlicht, en toen Etricus weer door zijn kogels uit het magazijn was stopte hij zijn Revolver weg en sprong het gat in achter de Shifters aan. Hij sloot de put boven zich af, en holde de tunnel door. De Shifters waren bij het einde en duwden de deur open, kreten van blijdschap en opluchting slakend. 'Ik heb Dregoe en Robin al een bericht gestuurd. Ga zo snel mogelijk naar de Abbys, maar splits zoveel mogelijk op. Ik zal eventuele achtervolgers lokken.' Zei Etricus, en de Shifters, waarvan sommige verzwakt waren en door andere werden mee geloodst, keken hem even dankbaar aan om vervolgens in het bos te verdwijnen. Ondanks dat hij nu toch veertien Shifters had bevrijd waren het ze nog lang niet allemaal. Zijn werk was hier nog lang niet klaar, maar het was al een groot begin. Toch moest hij grijnzen bij het inbeelden van het gezicht van de Koning als dit nieuws hem ter oren zou komen! Hij hoorde stemmen verderop, maar bleef staan om hun aandacht te trekken. Etricus had het voordeel in de nacht, maar toch was hij op zijn hoede.