I've given you your reason

Zephyr had het eindelijk. Het was lastiger geweest dan hij had gedacht. Zijn groot moeder die nog leefde had het op de een of andere manier gewoon gegeven waardoor hij achterdochtig was geworden. Het was goed geweest om haar na al die jaren te hebben gevonden, hij moest bekennen ze had zich goed verstopt. Maar toen hij juist haar deur wou uitgaan had ze gezegt."Hij zal je wel tot reden brengen" Het gaf Zephyr de stuipen. Want wie kon hem nu tot reden brengen? Hij was vastbesloten om die tiara te brengen naar Nox, dat waren zijn gedachten geweest,voor kort. Hij was nog maar juist een halve dag verwijderd van de weer ontmoeting met Nox toen hij oppeens die stem in zijn hoofd had gehoord, streng en nog redelijk dwingen. Zephyr zijn vastbeslootheid was ondoorbreekbaar, maar deze mannelijke stem zorgde ervoor dat hij meteen twijfelde. Ongelooflijk was het. De stem bleef maar zeggen dat hij er niet moest mee doorgaan, dat het slecht zou aflopen. na een tijdje geloofde Zephyr het doordat hij de mannelijke stem het iedere minuut hoorde. Uiteindelijk was hij er helemaal door overtuigd dat er werkelijk niets goeds van kan komen-als deze echt krachtig was- door het te geven aan Nox. Dus had hij drie uur langer weg geweest dan normaal. Zephyr had iets gedaan met de tiara, maar toch had hij die mee. De stem was er niet meer. Met een zucht liet zephyr zich op een afgebrokkelde muur zitten en wachtte af. Om te zien of ze nog zou afkomen.



-Nox-

Rustig liep Nox tussen de torenhoge bomen, door het mijlenbrede bos. Zephyr wachtte op haar, ze voelde het, en ze zou komen. Ze veranderde naar haar demon vorm en steeg op. Het bos was groot, maar de ruines waren goed zichbaar vanuit de lucht. Met krachtige vleugelslagen van haar raven zwarte vleugels vloog ze hoog boven de bomen en landde voor de ruines. 'Dus het is je gelukt.' zei ze, niet als vraag, meer als vaststelling, ze glimlachte haar puntige hoektanden bloot 'brave jongen'.

Al snel hoorde Zephyr het geklapper van de vleugels van Nox. Dus ze kwam toch. 'Dus het is je gelukt.' zei ze, niet als vraag, meer als vaststelling, ze glimlachte haar puntige hoektanden bloot 'brave jongen'. hoorde hij haar zeggen. Zephyr snoof even maar overhandigde haar de Tiara. Zei helemaal niks erover, hij keek haar afwachtend aan."Ja neem het nu maar gewoon" Sprak hij koeltjes en keek haar met zijn donkerblauwe ogen rechtaan.

"Ja neem het nu maar gewoon" zei Zephyr nadat hij even gesnoven had en Nox nam de tiara in handen. Meteen merkte ze het, het was niet goed. 'Leugenaar!' schreuwde ze kwaad, ze gaf hem een duw. 'Stom mens. Jullie leren ook nooit iets. Maak een Satan's dochter niet kwaad. Het komt je te bezuren!' zachtjes prevelde ze alvast enkele woorden van ene lange spreuk terwijl ze Zephyr scherp in de gaten hield.

Meteen merkte ze het, het was niet goed. 'Leugenaar!' schreuwde ze kwaad, ze gaf hem een duw. Het was niet dat hij geschrokken was van dat zij hem een leugenaar noemde maar dat ze onverwacht uitvloog."Ik heb je het gegeven, niemand heeft gezegt dat ik de echte moest geven" sprak hij nu helemaal gespannen, nu hij terug dacht aan die stem had hij zo wel het gevoel dat hij die voorvader moest zijn. Zephyr was stom geweest, stom om naar een voorvader te luisteren in plaats van naar zijn eigen instinct.'Stom mens. Jullie leren ook nooit iets. Maak een Satan's dochter niet kwaad. Het komt je te bezuren!' zachtjes prevelde ze alvast enkele woorden van ene lange spreuk terwijl ze Zephyr scherp in de gaten hield."Wat doe je!" Sprak hij kil. Het beest in hem reageerde erop, en dat zorgde ervoor dat Zephyr een pas achteruit doet."Wat ben je in hemelsnaam aan het doen" riep hij woedend.

Hij had nog geprotesteerd, dat ze nooit gezegd had dat het de echte moest zijn, maar dat was logisch, als je nar een brood vroeg hoef je er ook geen van hout te hebben. ."Wat doe je!" riep hij uit ."Wat ben je in hemelsnaam aan het doen" Nox glimlachte en haar scherpe witte hoektanden blinkten in het zonlicht 'Ik vervloek je, Zephyr Kylianszoon, ik vervloek je.' dat waren de laatste woorden, die ze wel hard uitsprak voordat ze met haar handen zijn hoofd aan weerzijden, op de slapen, beetpakte en de vloek aan hem overdroeg. 'Je wens is ingewilligd, maar dan op de manier die je verdient.' Ze ahd het zegel niet sterker gemaakt, maar juist zwakker, voortaan zou het meer overgeleverd zijn ana het prachtige dier dat in hem school.

Nox glimlachte en haar scherpe witte hoektanden blinkten in het zonlicht 'Ik vervloek je, Zephyr Kylianszoon, ik vervloek je.' dat waren de laatste woorden, die ze wel hard uitsprak voordat ze met haar handen zijn hoofd aan weerzijden, op de slapen, beetpakte en de vloek aan hem overdroeg. 'Je wens is ingewilligd, maar dan op de manier die je verdient.' Zephyr zijn ogen werden groot van angst. Hij voelde hoe het zegel verzwakt was, hij kon het niet geloven. De enthousiasme van het beest was overweldigend. Het leek echt naar buiten de willen. Enkele botten van Zephyr begonnen al te kraken."Nee!" riep hij woedend. Hij ging op zijn knieën gaan zitten terwijl hij vocht om niet te transformeren in dat beest dat nu bijna de overhand kreeg van hem."Dit kan je niet doen" Schreeuwde hij, maar het was maar half te horen doordat er opnieuw enkele botten kraakten.

"Nee!" riep Zephyr woedend "Dit kan je niet doen" maar Nox glimlachte terwijl hij vocht tegen zijn transformatie 'O jawel.' antwoorde ze 'Ik heb je gewaarschuwd, mens.' ze grinnikte zacht, het zou hem voortaan veel meer moeite kosten om het beest in bedwang te houden, niet dat Nox daar enig probleem mee had, zij hield van hellehonden, hij schijnbaar niet. Rustig ging ze op een afgebrokkeld muurtje zitten en keek toe.

'O jawel.' antwoorde ze 'Ik heb je gewaarschuwd, mens.' ze grinnikte zacht. Zephyr verstond het maar amper zo hard concentreerde hij zich. In zijn ooghoeken zag hij haar op een afgebrokkelde muur gaan zitten maar hij gromde terwijl hij bleef vechten het putte hem uit, enkele zweetdruppels kwamen op zijn voorhoofd tevoorschijnt en zijn ogen gloeiden al rood. Hij was stom geweest. Opnieuw kraakten er botten, maar deze keer kon hij er niet meer tegen het deed hem pijn door hem er tegen te verzetten. NIet dat hij zou opgeven. Uitgeput liet hij het begaan zijn huid werd weer meteen vervangen door de rest van de botten waardoor hij al snel weer in de hellehond veranderd. Het leek wel een schoothond hoe dat beest enthousiast naar Nox liep, wat haatte hij dit. Zephyr zijn staard kwispelde en keek grijnzend naar de vrouw voor hem, zijn ogen gloeiden. zephyr gromde woedend maar eht beest liet dat gewoon verstompen alsof er neits was gebeurd.

Natuurlijk won Zephyr het gevecht niet en al snel veranderde hij en kwam de hellehond naar haa toe lopen. Ze aaide hem over zijn kop 'Braaf dier.' zei ze zacht 'Ga nu maar die tiara halen.' een gemene glimlach krulde zich om haar lippen, Zephyr had niet langer controle over zijn shiftvorm, maar hij zou alles weten wat er gebeurde, hij zou eht zien en meemaken maar er helemaal niet aan kunnen doen.

Ze aaide hem over zijn kop 'Braaf dier.' zei ze zacht 'Ga nu maar die tiara halen.' een gemene glimlach krulde zich om haar lippen. Nee! Dit kon ze toch niet menen? maar dat deed ze dus degenlijk wel want meteen voelde hij hoe hij zich omdraaide, wou gehoorzamen. Hij probeerde er niet naar toe te gaan, maar het was zinloos. Meteen versnelde hij al, rende sneller dan een race paard. Zijn tong hangde half uit zijn bek. Meteen rook hij de kracht van de tiara, het lag nog precies waar hij het had achter gelaten, in een verlaten huisje diep onder de grond, maar nu graafde hij het weer zonder moeite weer uit. Zephyr haatte het beest. Met de tiara in zijn bek rende hij meteen al weer terug, zag Nox al weer in het zicht komen, hij versnelde zijn tegenzin ookal probeerde hij het beest juist te laten stoppen, opnieuw zinloos. Zephyr reikte de tiara vanuit zijn bek aan Nox terwijl hij zich zonder te huigen op de grond ging zitten.

Het beest verdween, maar was al snel weer terug en Nox nam voorzichtig de tiara uit zijn bek. De kracht vloeide al door haar heen zodra ze hem beet had, maar toen ze hem op haar hoofd zette, zoals hij het eens had gedaan kreeg ze al zijn kracht tot haar beschikking. 'Dankje.' zei ze rustig terwijl ze naar het beest keek dat hijgend aan haar voeten zat. 'Je kan nu gaan.' zei ze daarna terwijl ze zelf ook weer naar haar mensen vorm veranderde, de tiara zag je nu niet meer, maar Nox voelde de kracht ervan door haar lichaam gieren.

. 'Dankje.' zei ze rustig terwijl ze naar het beest keek dat hijgend aan haar voeten zat. 'Je kan nu gaan.' zei ze daarna terwijl ze zelf ook weer naar haar mensen vorm veranderde, de tiara zag je nu niet meer, maar Zephyr voelde de kracht in haar vloeien. Hij was dom geweest, een dochter van Satan kon je niet snel misleiden. 'Dankje.' zei ze rustig terwijl ze naar het beest keek dat hijgend aan haar voeten zat. 'Je kan nu gaan.' zei ze daarna terwijl ze zelf ook weer naar haar mensen vorm veranderde, de tiara zag je nu niet meer, maar Zephyr voelde de kracht in haar vloeien. Hij was dom geweest, een dochter van Satan kon je niet snel misleiden. Het beest draaide zich om en ging rustig weg. Hoe verder hij van Nox ging hoe meer hij wist dat hij het beest zou overwinnen. Toen hij ver genoeg was kon hij met veel energie eindelijk terug transformeren. Hij staarde vanuit de verte naar Nox."Ik zal nooit vergeten wat je hebt gedaan, tot ik het beest kan overmeeesteren zal ik je gehoorzamen, maar dat is neit voor eeuwig tot in hel." Sprak hij rustig. Had zelfs geen idee hoe lang dat zou duren maar ja oke. Zephyr wist dat Nox zijn gedachten kon horen.

Ze bleef rustig zitten terwijl ze het beest weg zag lopen en toen hij ver bij haar vandaan was zag ze zijn gelaat weer menselijk worden. ."Ik zal nooit vergeten wat je hebt gedaan, tot ik het beest kan overmeeesteren zal ik je gehoorzamen, maar dat is neit voor eeuwig tot in hel." Sprak hij rustig maar Nox ving het via zijn gedachten op 'Je zal zolang de mijne blijven totdat ik acht dat je het waard ben om weer vrij te zijn, maar tot dan, veel succes.' hij zou het kunnen horen, in zijn gedachten in iedergeval, misshcien zelfs met zijn oren.

'Je zal zolang de mijne blijven totdat ik acht dat je het waard ben om weer vrij te zijn, maar tot dan, veel succes.' Hoorde Zephyr haar zeggen. Hij kneep even zijn ogen half dicht en bekeek haar nog even in de verte."De jouwe?" Hij snoof verontwaardigt."Waag me niet te behandelen als een dienaar, want dat ben ik niet." reageerde hij kil. Hij mocht zijn voorvader dan niet gekend hebben en niet weten hoe die had gereageerd op de vloek maar Zephyr zal ervoor zorgen dat hij er tegen zou kunnen vechten.

"De jouwe?" Zephyr snoof verontwaardigt."Waag me niet te behandelen als een dienaar, want dat ben ik niet." Nox lachte 'Als wat moet ik je dan beschouwen? Huisdier? Slaaf? Minnaar?' ze grinnikte terwijl ze vanaf de verre afstand naar hem keek 'Vertel het me dan.' zei ze uitdagend. Ergens begon de twijfelen of ze er wel goed aan gedaan had de jongen zo te straffen, hij vond het breselijk, dat voelde ze, maar was het eerlijk? Snel schudde Nox die gedachten uit haar hoofd en verborg ergens diep in haar gedachten, ze was een Satansdochter, ze had alle recht om hem te straffen.

Nox lachte 'Als wat moet ik je dan beschouwen? Huisdier? Slaaf? Minnaar?' ze grinnikte terwijl ze vanaf de verre afstand naar hem keek 'Vertel het me dan.' zei ze uitdagend. Zephyr zuchtte. Hij moest toegeven dat hij niet meteen een weerwoord daarvoor klaar had liggen. Even zuchtte hij en zij toen weer op zijn normale rustige toon."Weet je wat, kies zelf maar het kan me niks schelen." Hij zal zich er wel bij neer leggen. Natuurlijk is dat niet zo simpel maar nu voor het moment kon hij er niks aan doen.

"Weet je wat, kies zelf maar het kan me niks schelen." zei Zephyr en Nox glimlachte en stond op 'Veel succes.' zei ze terwijl ze weer naar haar demonvorm veranderde en met haar vleugels klapperde 'En tot gauw.' voegde ze er nog aan toe terwijl ze opsteeg en overzijn hoofd heen wegvloog. Hij was anders dan de meeste mensen, maar niet minder dom.

-Topic uit?-