Being captured isn't that easy

Hoelang zat hij hier nu al? Trstan had de tel van de langzaam voorbijtikkende dagen niet bij gehouden, maar het was lang. Ziijn broer z ouden waarschijnlijk ondertussen al ongerust zijn, zou de rest van WOF het merken? Waarschijnlijk niet, maar weinig mensen kenden hem daar echt, Mistake een beetje, Will wel aardig goed, Hope ook een beetje, Yue aardig goed en Eva best wel goed. Hij zuchtte terwijl hij ophield met langs de ijzeren tralies van zijn kooi ijsberen en ging liggen. Er was geen hoop meer, bijna niet, hoe zou hij ooit weg kunnen komen, en ze wisten niet waar hij zat dus waarschijnlijk zouden ze hem ook niet komen bevrijden, wat hij ook niet wou, hij wou zijn dierbaren niet in gevaar brengen. De waarheid was ondertussen tot hem doorgedrongen maar hij bleef eigenwijs, nu zou het zwak lijken om zich toch aan Amy toe te geven dus dat zou hij ook niet doen. Hij zou zijn tijd hier uitzitten, in een kooi in de kelder van het kasteel van de hoods waar zijn meesteres ook woonde.

[Mailaine first]

De grijze mistflarden gaven de stad een mystieke, onheilspellende sfeer. Kleine regendruppels kletterden op de straatstenen en geen mens waande zich nog buiten in dit hondenweer. Het enige geluid dat te horen was, was dat van het getik van de regen, en van de voetstappen van May die zich een weg door de straten baande. Ze was op weg naar het Hood kasteel, waar Amy woonde. Amy... May had amper contact met haar gehad, en had Amy al jaren niet meer gezien. Ze had Amy nooit gemogen, zoals de meeste Bloodhunters, maar dat veranderde toen Tristan en zijn familie werden vermoord. Door Shapeshifters, uiteraard. Nu had ze een hekel aan ze, en waren Bloodhunters haar beste vrienden, alhoewel ze nooit echt een band met Amy had gehad. Maar ze had de opdracht gekregen om een Shapeshifter mee te nemen. Niet dat ze daar zoveel zin in had, met dit weer. Maar het moest.
Eenmaal aangekomen bij het kasteel duwde ze de houten deuren iets open, en glipte naar binnen. Gelijk liep ze naar de ruimte waarin de trap naar de kelder zich zou moeten bevinden. Ze was hier twee keer eerder geweest, dus dat was wel bekend voor haar. Ze daalde voorzichtig de trap af, en opende de deur naar de ruimte met gevangenen. Ze kneep haar ogen tot spleetjes, maar langzaam wende ze aan het donker en herkende vage schimmen van dieren in de kooien.

Onrustig tilde Tristan zijn kop op, er was iets, een geur, een vaag bekende geur. Hij dtond op en strompelde naar het tralie hek van zijn kooi toe. De armband om zij pols tikte tegen de ijzeren tralies toen hij ertegen aan leunde en de geur dieper in zich op snoof. May! was de eerste gedachte die door hem heen schoot, zijn jeugdvriendin, was het mogelijk? Maar dan moest ze zijn gaan jagen, dat kon niet anders! Toch nam zijn verlangen naar zijn vriendin de overhand. 'May!' riep hij teriwjl hij zijn snuit door de tralies duwde.

Haar naam galmde door de kamer en met een ruk draaide ze zich om.
'Tristan?' fluisterde ze. Hij was toch dood, vermoord?
Ze holde naar de kooi waar het geluid uit voortkwam toe en knielde voor de hondachtige gestalte neer.
'Hoe kom jij hier?' fluisterde ze, nog steeds vol ongeloof.
Het was onmogelijk, het kon niet, was dit een valstrik? Ze bekeek het dier nog eens goed. Zouden haar ouders dan gelogen hebben? Of zou zij de verkeerde conclusies uit hun gesprek hebben getrokken? Haar blik gleed naar de armband die hij omhad. Amy, schoot er door haar hoofd. Zij heeft hem gevangen. Haar gezicht stond in een tweestrijd, zou ze hem moeten bevrijden of laten zitten, net doen of ze zich had vergist en hem negeren alsof er niets gebeurd was en gewoon doen waar ze voor gekomen was?

May had hem gehoord, ze naderde zijn kooi en knielde bij hem neer. 'Hoe kom jij hier?' vroeg ze vol ongeloof 'Gevangen...' momeplde hij terwijl hij zich naar zijn mensenvorm veranderde en haar aankeek 'Iheb je gemist.' zei hij daarna terwijl hij haar met zijn groee ogen onderzocht. Ze was veranderd, natuurlijk, ze was ouder geowrden, vrouwelijker, maar ze leek ook minder op het meisje waar hij altijd mee gespeeld had, waarmee hij de grot had voorzien van enkele houtblokken en had gezegd dat het hun geheime hut was, ze was beschadigd, niet van uiterlijkl, maar van innerlijk.

Toen hij weer terugveranderde, deinsde ze even achteruit. Ze had dit niet verwacht, dat hij een Shapeshifter zou zijn, evenmin als dat ze hem ooit nog terug zou zien. Ze herrinerde de dagen nog dat ze zich eenzaam had opgesloten in haar kamer, huilend omdat ze haar beste vriend kwijt was, terwijl ze amper kon slapen. Was haar verdriet dan voor niks geweest? Had ze de oude Tristan weer teruggevonden? Was hij überhaupt wel de oude Tristan gebleven?
'Ik... jou ook,' mompelde ze zacht. 'Wie heeft je gevangen?'

'Ik... jou ook,' mompelde May zacht. 'Wie heeft je gevangen?' Tristan haalde zijn schouders op 'Geen idee hoe ze heet.' antwpprde hij 'Ze heeft bruin haar geloof ik,' ging hij moeizaam verder 'en ze heeft zo'n kat achter zich aan lopen.' elk woord dat over zijn lippen kwam was moeizaam en deed pijn 'Je moet gaan.' zei Tristan terwijl hij haar aankeek 'je krijgt problemen, zorg dat je gelukkig word.' hij glimlachte naar haar en veranderde terug naar zijn wolven vorm. Rustig ging hij in een hoek liggen maar bleef toch naar haar kijken, hij wou niet dat ze problemen kreeg door hem, hij wou haar geen pijn doen.

'Nee! Ik kan je hier toch niet zomaar laten liggen? Niet na al die jaren die we hebben verspild zonder elkaar nog te zien! Ik moet en zal een uitweg voor je vinden om hier uit te komen,' zegt May, en ze ga zitten op de harde stenen grond.
'Ik zóu kunnen doen alsof ik jou moest meenemen, in plaats van die andere Shapeshifter voor wie ik oorspronkelijk kwam,' dacht ze hardop.
Moest ze dit wel doen? Zich opnieuw in de problemen storten?
'Ik heb de sleutels,' mompelde ze, terwijl ze even luisterde naar het tingelende geluid dat de sleutelbos voortbracht toen ze hem uit haar zak haalde.

Zachte pootjes waren nauwelijk te horen buiten de hardere voetstappen van zijn meesteres. Mani trippende voor haar uit. Ze wilde Tritan opnieuw ondervragen, want na het waarheidserum was er niet veel vooruitgang geboekt. Misschien als zijn leven aan een zijdedraadje zou hangen hij mischien wel zou willen luisteren? Mani glipte de ruime kerker in waar de kooien van verschilende shifter stonden en toen hij de geur van een bloodhunter rook gingen zijn oren naar achteren en zijn staart zwiepte boos heen en weer. Mani begon te blazen en met een hoge rug bromde de jonge Lynx. Zijn gelige ogen stonden brandend in zijn kop, wie durfte in de buurt van de shifter te komen die aan Amy toe behoorde? Amy hoorde Mani blazen en grommen dus begon ze sneller te lopen en zag een vrouw met haar rug naar de deur toe zitten. 'Mag ik weten wie er bij mijn shifter zit? Hij heeft een mooie vacht, maar niet voor vervoer!' zei Amy scherp n bleef in de deur opening staan. 'Maak je bekent of maak kennis met de klauwen van Mani!' zei ze half brommend. Amy kon er niet tegen als er mensen waren die probeerde haar eigendommen te ontvutselen?

May vloekte inwendig en draaide zich om richting Amy. Waarom moest zij dit verpesten en kon May gewoon niet met Tristan naar buiten sneaken?
'Ik heb opdracht gekregen om hem mee te nemen.'
May stond op en liet de sleutels zien aan Amy, terwijl ze probeerde om niet te letten op de blazende kat die bij haar stond.
Bruin haar en een kat.
Daar voldeed Amy precies aan. Zou zij hem gevangen hebben? May moest de neiging om een gevecht met haar aan te gaan onderdrukken, maar ze moest nu eerst zien dat ze Tristan veilig naar buiten zou kunnen krijgen.

'Nee! Ik kan je hier toch niet zomaar laten liggen? Niet na al die jaren die we hebben verspild zonder elkaar nog te zien! Ik moet en zal een uitweg voor je vinden om hier uit te komen,' zei May en Tristan glimlachte zachtje meer vervield daarna in een soort bewusteloosheid, alles op de achtergrond werd een waas 'Mag ik weten wie er bij mijn shifter zit? Hij heeft een mooie vacht, maar niet voor vervoer!' klonk de scherpe stem van zijn meesteres en Tristan kwam weer tot de werkelijkheid en dook ineen, maar kwam toen overeind . 'Maak je bekent of maak kennis met de klauwen van Mani!' klonk de stem opnieuw en Tristan strompelde richting het hek zodat hij kon zien wat er gaande was. Het was natuurlijk zijn meesteres met haar kat 'Ik heb opdracht gekregen om hem mee te nemen.'zei May terwijl Mani naar haar blies, Tristan wist niet of Amy dat zou geloven, waarschijnlijk niet, maar hield zich nog even stil.

May zei dat ze Tristan kwam halen, maar zij had geenbericht gehad daaroveren grijnsde even speels. 'Mag ik dan de papieren in zien die je daarvoor nodig hebt?' vroeg Amy sluw, want ze wist donders goed dat er altijd papierwerk bij zat als hier of ergens anders een shifter opgehaalt zou worden. Amy keek May scherp aan en ze wilde niksaan het toeval overlaten!

(Ik weet het kort, maar ik kan ze eindelijk even bijschaven. Sorry voor het lange wachten, maar morgenavond ben ik weer present zoals ik het het afwezigheids topic vermeld heb staan!)

'Papieren? Vertrouw je me niet op mijn woord?' vroeg May vinnig. 'Ik dacht dat vertrouwen juist zo belangrijk was.'
Achter haar rug prikte ze voorzichtig met de sleutel, tastend naar het sleutelgat. Voorzichtig, Amy mocht niks merken. Dan zou alle hoop verloren zijn. Toen ze eindelijk het ding er in voelde gaan en opgelucht ademhaalde, draaide ze hem met een zachte, haast onhoorbare klik om. Tristan was nu vrij en kon vluchten. Zou hij het beseffen? May keek even weer naar het gezicht van Amy, en wachtte op haar reactie.

May vroeg haar of ze er geen geloof meer aan legde May op haar woord te geloven. Mani hoorde de klik van het slot en begon hevig en zwaar te grauwen. Zijn klauwen gingen tot het uiterste uitgeslagen staan en Amy wist dat May iets gedaan had. 'Hier werken we met papieren niet met loze woorden, Mani!' zei Amy waarschuwend en gaf Mani het bevel om May aan te vallen. De lynx liet zich dat geen tweede keer zeggen en schoot naar voren en draaide om haar heen en sloeg naar haar handen zodat ze de sleutels los zou moeten laten. De Lynx bleef May bestoken met zijn kaluwen, maar keek wel uit of ze zelf niet naar hem zou uithalen en sprong dan weg. Na nog een paar snelle en felle aanvallen keerde hij terug naar Amy die hem even goed keuren toe knikte. 'Mag ik dan nu de juiste papieren zien!' vroeg ze fel en wachten tot ze de papieren zou krijgen.

'Laat hara met rust! 'gromde Trirtan terwijl hij zijn celdeur open duwde, die May net open had gemaakt en beschermend voor haar ging staan 'Zij heeft hier niks mee te maken!' hij gromde naar MAni en pakte de lynx in zijn nekvel beet waarna hij hem weg smeet, de kat kwam tegen een muur terechtmaar Tristan lette al niet mee op hem, slechts op degene die hem gevangen had, zijn meesteres 'Laat haar gaan.' zei hij grommend.

'Auw,' kreunde ze zacht, en krabbelde overeind nadat ze was gevallen. Ze bekeek de wonden die inmiddels over haar hele lichaam verspreid zaten en de rode strepen die zich overal bevonden. Met haar tanden op elkaar en een strijdlustige blik tilde ze haar hoofd op richting Amy. 'Je weet best dat ik die niet bij me heb.'
Tristan sprong beschermend voor haar, maar met een klein duwtje porde ze hem aan de kant.
'Laat maar, Tris. Ga weg, dan handel ik dit wel af,' sprak ze, terwijl een blik van afgunst en haat haar gezicht nog steeds sierde.

Tristan's kooi ging open en de wolf smeet Mani tegen de muur aan waar hij buiten bewustzijn bleef liggen. Amy was niet van gisteren en liet haar blade's zakken uit haar mouwen en had meer dan genoeg van zijn koppigheid. Ze had hem nauwelijks te eten gegeven om ervoor te zorgen dat hij misschien zou mee werken, maar kennelijk had ze hem beter in de Arena kunnen achter laten? May stond op en zat onder de krabben van Mani en zei tegen de wolf dat zij het wel af zou handelen nadat ze had geroepen dat ze de papieren niet bij had. 'Pecht voor jouw lieverd, maar dan zul je het vast niet erg vinden als ik je laat verwijderen!' sneerde Amy vol haat dat ze zo omging met Shifters had ze niet van May verwacht. Ze trok haar arm naarachteren en sloeg op een knop die het allarm van het kasteel af liet gaan. Verschillende bloodhunters kwamen de trap af en twee van hen rende op Tristan af en vingen hem na een hevige strijd gelevert te hebben en sloten hem weer op in de kooi. 'Zo nu jij nog of je gaat zelf of ik laat je in de cel zetten?' vroeg Amy Snauwend en ze richten haar blik vol op May die haar net zo kwaad aan keek als zij naar May deed!

Trisatn negeerde May's woorden, dit was niet haar gevecht, hij zou haar beschermen, hi moest. Er kwamen plotseling een aantal bloodhunters van de trappen af en Tristan beet één van de twee die op hem afkwamen in zijn sleutelbeen maar hij voelde de kracht uit hem weg vloeien, de adrealine stoot van eerder zou hij niet lang vol kunnen houden, hij was simpelweg te zwak. De tweede bloodhunter wist hij uiteindelijk met een list zijn eigen kooi in te krijgen en snel duwde hij met zijn snuit de deur dicht. Met wanekele stappen liep hi ver volgens naar May en AMy en ging tussen hen in staan, met zijn kop naar Amy. 'Dit is niet haar gevecht, Amy.' zei hij op een dreigende toon maar de vermoeidheid erin was niet te verbergen 'Laat haar gaan! Laat haar alseblieft gaan, dan zal ik je gehoorzamen.' hij boog zijn kop na eerst even een waarschuwende blik op May geworpen te hebben.

Eindelijk had ze hem zo ver! Amy glunderde, maar hij had haar veel te veel moeite gekost om Tristan eindelijk te breken. Ze had meer dan genoeg van deze shifter. Mani keek even bedenkelijk naar Amy, maar zei vrder niks. Misschien had haar oom gelijk en dat had ze meer geleerd door Tristan te breken... Amy liep naar Tristan toe die zijn kop liet hangen en ze reikte naar de armband waarvan ze die opende en hem af deed. “Je bent de moeite niet waard hier nog langer te blijven.“ zei Amy en liep weer bij Tristan weg. Ze zouden haar voor gek verklaren een van de Moonusen vrij gelaten te hebben. “Mani laat ze mijn paard voor brengen ik moet dringend met iemand spreken!“ commandeerde Amy en bleef nog even staan terwijl Mani verdween. “Komen jullie nog?“vroeg ze op een toon die ze bij Tristan ng niet gebruikt had voor Amy zelf door liep.

[Hai. Ik ben de dode ondode levende Lisanne die zojuist werd gedwongen om hier weer te posten.]

May ving de waarschuwende blik van Tristan op en hield haar mond. Al had ze graag iets gezegd, of zich ermee bemoeid, ze besefte ook dat het op dit moment het verstandigst was om haar mond eens even dicht te houden.
Toen Amy haar huisdiertje beval om haar paard te laten halen, keek ze op.
"Met wie moet je spreken, Amy, heb je een... afspraakje?" merkte ze fijntjes op, terwijl ze haar nieuwsgierigheid niet probeerde door te laten schemeren in haar vraag. "En waarom zou ik, of Tristan, met jou meegaan? Hoe weten we dat het geen list is?" vroeg ze, dit keer met een venijnige ondertoon die wel duidelijk merkbaar was.

Tristan liet zijn kop onderdanig hangen toen Amy naar hem toe liep, tot zijn verrassing maakte ze de polsband open en haalde hem van zijn poot af. Hij was de moeite niet waar om hier te blijven zei ze, niet dat het hem iets uitmaakte of hij de moeite waard was, vrijheid was geweldig, maar alsnog had de bruine wolf zich nog niet bewogen. Tristan rolde geërgerd met zijn ogen toen May weer eens met een van haar tè nieuwsgierige vragen kwam. Vervolgens kwam May met nog meer commentaar maar Tristan liet haar nu begaan terwijl hij rustig achter Amy aan liep, dit was zijn beste kans op vrij komen zoals het er nu uitzag.

May en haar vervloekte nieuwschierigheid werkte Amy aardig op haar zeenuwen, maar door haar vinnige woorden an het einde keek ze even pissig om. “Ik ben jouw geen verantwoording schuldig May!“ mopperde Amy en ze zag dat Mani alle shifters in de stal had laten komen. Daar was ze wel blij mee zo konden de andere hunters tenminste niet zien wat Amy van plan was. Maar wat geen van alle door had was dat Charlie‘s oude rechterhand alles zag gebeuren, want hij lag te flikflooien met een meid op de hooizolder toen hij door een smae gluuf tussen twee houtenplanken door zag dat Amy de armbanden bij de shifters af deed die zij ooit gevangen had, alleen sloeg ze Mani over zodat ze haar oom zou kunnen overtuigen van haar goede bedoelingen. “Maar als jij het zo nodig moet weten. Ik benhet zat met waar die oude knar mee bezig is. Hij gaat veel te ver dit keer! Ik wil met mijn oom spreken, dat is alles!“ reageerde Amy nogal bits en ze steeg op. “Zodra we de poort uit zijn kunnen jullie gewoon een plek zoeken om te over leven.“ Amy richten zich even tot de shifters die ze net vrij gelaten hadden waarvan sommige niet wisten waar ze naar toe zoudn moeten en volgde haar heimelijk wat later ook goed bleek te zijn. Amy stapte op haar paard en reed eerst rustig met de andere achter zich aan, maar zodra ze ver genoeg van het kasteel van de Hood‘s was gaf ze haar paard de sporen en stoof weg met Mani aan haar zijde op zoek naar Robin hood.
(Topic uit voor Amy.)