The last thing I could do for him

Ayla liep naar haar huis, door de smalle straatjes. Ze was teruggegaan naar de plek die haar leven overhoop had gehaald. Voorzichtig was ze naar binnen gestapt. Maar haar zus was al weg. In het huis was het een rotzooi. Er waren veel dingen weggehaald, waarschijnlijk meegenomen door haar zus. Maar haar vader lag er nog, met open ogen en een plas opgedroogd bloed om zich heen. Alleen het mes was uit zijn borstkas gehaald. Het deed Ayla pijn om haar vader, die zijn leven voor haar had gegeven, zo te zien liggen. Hij had Soraya tegengehouden om Ayla te doden, maar daardoor lag híj hier. Ayla rende naar de schuur en kwam terug met een kruiwagen. Ayla tilde haar vader op. Hij was niet zwaar, het leek alsof met het leven ook alle gewicht uit hem was verdwenen. Ze legde hem zorgvuldig in de kruiwagen en deed er een doek overheen. Ze wist al waar ze met hem heen wou gaan. Niet naar de begraafplaats, daar lagen altijd naar haar vaders smaak te veel Bloodhunters. Nee, ze wou naar de grotten. Haar vader had haar, toen ze nog een klein meisje was, vaak verteld over de prachtige grotten en de sprookjesachtige lichtjes erin. Eén keer had hij haar zelfs meegenomen om 's nachts naar de lichtjes te kijken. Ayla wist dat haar vader rust zou vinden tussen de magische lichtjes. Ze liep door de smalle straatjes om zo weinig mogelijk mensen tegen te komen. Uiteindelijk bereikte ze de grotten. Ze sloop zo ver de grotten in dat ze het daglicht niet meer kon zien en op de kleine lichtjes moest vertrouwen. Aan het einde van de tientallen meters lange gang begon ze te graven. Na een tijdje had ze een aardig groot gat en legde haar vader erin. Ze schoof de gouden trouwring met een grote diamant aan haar vaders vinger. Die ring had vader al niet meer gedragen sinds haar moeder was overleden. Toen schepte ze nog een berg zand over het graf en liep naar de buitenlucht. Gek genoeg huilde Ayla niet meer, het was haar plicht geweest om een goede rustplek voor haar vader te vinden.

Zware pootstappen klonken op tussen de bomen. Hij was pissig! Hope had weer eens van haar dagen dat ze heel erg kwaad werd door niets! Will renden door het bos richting de grotten om daar zelf even af te koelen. Hij wilde Hope graag helpen, maar als ze hem weg duwde kon hij niks doen dan haar na kijken en daar had hij zo.n hekel aan. Soms wenste Will dat hij ook vleugels had gehad zodat ze dan samen zouden kunnen rond vliegen, maar helaas was Will geen shifter die vleugel had of die ooit zou krijgen... Hij rook een vrouwelijke Shifter in de buurt en dacht eerst aan Hope, maar de zwavelachtige geur die normaal rond Hope hing was dit keer niet aanwezig. Het was dus een andere shifter en dat stemde Will niet echt goed, want hij wilde graag met Hope gaan praten, maar hij kon haar weer eens niet vinden. Will begon langzamer te lopen en slenterde in de richting van de grotten en zag een meisje van zijn leeftijd buiten staan. Zijn norse houding werd minder en hij keek haar vragend aan voor hij terug veranderde in zijn menselijke vorm en liep voorzichtig in haar richting. 'Hallo?' zei Will half vragend en hij begreep niet waarom hij eigenlijk zo vriendelijk sprak ookal kookte hij van woede het was niet te zien.

Ayla voelde de rust door haar aderen stromen toen ze weer buiten kwam. Het voelde alsof ze de hele gebeurtenis in dat huis achter zich had kunnen laten. Alsof ze haar vader nu losgelaten had om zelf een nieuw leven te beginnen. Maar dat leven zou niet plezierig worden. Ze zou zoeken naar haar zus, ookal moest ze daar de halve wereld voor afrijzen. En als ze Soraya gevonden had zou ze wraak nemen, wraak voor haar vader. Ondertussen kwam er een wolf naar haar toegelopen. Het dier bleef haar even aanstaren, toen het naar mens veranderde. Het was een gespierde jongeman, ongeveer even oud als zij. Hij liep langzaam naar haar toe en zei voorzichtig, bijna vragend "Hallo". Ayla wou niet verlegen zijn. "Hoi" zei ze tegen de jongen. "Ik ben Ayla." en even erachteraan "Heb je misschien een meisje gezien van mijn leeftijd? Ze heeft blond haar met een beetje slag erin, ze lijkt veel op mij. En ze kan nogal een bitch zijn."

Het meisje zei ook hoi en noemde meteen haar naam, maar vroeg ook of hij een ander meisje van haar leeftijd had gezien met een slag in haar blonde haren en dat ze veel op haar leek, maar nog al een kreng was. Will dacht even na, maar had niet zo'n andere meis gezien als Ayla. Will schudden zijn hoofd. 'Nee jij bent de eerste die ik van jullie twee zie.' zei Will en ging op een rots zitten dat voor de grotten lag. Hij wilde haar niet versieren en het klonk misschien wel zo, maar hij bedoelde er niks mee, want razor zou het wel geprobeert hebben daar was Will zeker van. Hij keek Ayla aan en ze was best knap, maar hij had Hope en wilde eigenlijk niemand anders, maar door zijn woede probeerde hij haar misschien toch te versieren om Hope's gedrag te vergeten?

De jongen bleef even stil nadat Ayla hem de vraag had gesteld. Het was een beetje onbeleefd van haar, maar ze wou echt weten waar Soraya was. Ze voelde dat het tijd was voor wraak. "Nee jij bent de eerste die ik van jullie twee zie." Het was het antwoord wat Ayla wel had verwacht, maar toch vond ze het jammer. En toen kwam er een andere schokkende gedachte bij haar op: stel dat Soraya haar al op het spoor was? De jongen liep naar een rots en ging erop zitten. Ayla wist niet zo goed wat ze van hem moest denken. Zijn woorden klonken alsof hij haar wou versieren. Maar aan zijn houding was te zien dat hij ergens mee zat. Als Ayla haar gedachten moest geloven dacht ze dat hij boos was op iemand. Ze liep een paar stapjes naar hem toe en zei zo rustig mogelijk "Is er iets?"

Will zag dat ze het jammer vond en Will keek even weg en probeerde zijn gedachten te orden, maar haar stem haalde hem uit zijn bezig heden en keek in haar Mooie blauwe ogen. Ogen die Hope ook had. Will voelde zich omgemakkelijk worden en zag dat ze helemaal niet op Hope leek, maar haar ogen zagen er hetzelfde uit! Hij verschoof even en richten zijn blik weer van haar af. 'Het is niet iets waar ik een vreemde mee lastig kan vallen. Ik ben trouwens Will.' zei Will en stelde zichzeld later voor en keek nog even snel naar haar. Will wist even niet hoe hij het had en merkte dat zijjn gevoelens hem parten begonnen te spelen. Will zou zich niet daar aan toe geven hij wilde Hope niet ontrouw zijn!

"Het is niet iets waar ik een vreemde mee lastig kan vallen. Ik ben trouwens Will." Was het antwoord van de jongen. Ayla voelde even een scheut van teleurstelling door haar hoofd. Ze was altijd erg nieuwsgierig geweest en ook nu wou ze weer eens weten wat er aan de hand was met deze Will. "Ik ben Ayla. En het meisje waar ik naar vroeg is mijn tweelingzus Soraya." Die laatste zin zei ze zo zacht dat je bijna zou denken dat Soraya achter een rots verscholen zat. Ayla keek nog eens naar de jongen. Will, ja die naam vond ze wel bij hem passen. Ze wist eigenlijk wat ze van hem moest vinden. Hij was wel leuk en zag er goed uit, maar maakte een beetje sombere indruk. Niet dat Ayla op dit moment zin had in een vriendje

'Aangenaam Ayla, maar waarom zoek jij je zus dan is ze gevangen door Bloodhunters?' vroeg Will meteen geinterseerd en hij wilde best wat actie onder nemen na die ruzie van hem en Hope. Will ging wat rechter zitten tegen de steen en wachten af op wat ze zou antwoorden.

"Aangenaam Ayla, maar waarom zoek jij je zus dan is ze gevangen door Bloodhunters?" vroeg Will en ging meteen rechtop zitten, wachtend op antwoord. "Nee, mijn zus ís een Bloodhunter." Zei Ayla terwijl ze met een zucht haar hoofd afwendde. "En ze heeft mijn vader vermoord." Ayla voelde een stroom van woede door haar heen toen ze aan die vreselijke minuten in haar oude huis dacht. Nu had ze nog maar één doel in haar leven: Soraya vinden en haar vader wreken. Ze wist dat het haar zou lukken.

Toen ze zei dat haar zus een Bloodhunter was schudden Will even verward met zijn hoofd. Hoe kon er nu uit en Shape shifter familie nu een Bloodhunter geboren worden? 'Daar snap ik nu nik van en jullie zijn een tweeling?' vroeg Will nog steeds verbaasd en vroeg zich af hoe dat kon? Haar blik was afgewent en er hing een vlaag van woede in de lucht. Dus haar zus had hun vader vermoord en wilde haar bloed eigen zus dus ook dood hebben? Dat was Will's gedachten maar hij wist dus niet of hij wel goed daarmee zat. 'En jullie willen elkaar vast ook de keel doorsnijden?' vroeg Will en voelde dat de spanning op springen stond?

Will zei dat hij er niks van snapte. Ayla was dit al gewend, bijna niemand begreep hoe het zat met haar familie en die vage geschiedenis. "En jullie willen elkaar vast ook de keel doorsnijden?" Vervolgde hij zijn zin. En toen begreep Ayla het ineens. Zij wou toch wraak nemen? Maar als zij Soraya vermoorde, was ze dan zelf niet net zo'n moordenaar als haar zus? Zo'n verrader van haar bloedeigen familie. Want Soraya was toch echt haar tweelingzus, ookal leek het alleng niet meer zo. Met een zucht ging Ayla oop een rots zitten. Nog steeds naar de grond starend zei ze"Ik ben halfbloed. Mijn vader was een Shapeshifter, maar mijn moeder niet. Een aantal jaren geleden is ze overleden aan een ziekte. Daarna werd ik nogal voorgetrokken door mijn vader. Soraya, die geen Shapeshifter is, werd hoe langer hoe meer naar de achtergrond gebracht. Hierdoor is denk ik haar haat voor mij en mijn vader, en alle Shapeshifters, gegroeid. Een paar dagen geleden heeft ze mijn vader vermoord en nu is ze dus waarschijnlijk op zoek naar mij."