Wel...Wel...Wel wie hebben we daar?

Op zijn paard galoppeerde hij door de bossen gevolgd door zijn groep Blood hunters, zijn beste vriend keek hem bezorgd aan terwijl hij naast hem galoppeerde 'weetje zeker dat je dit aan kunt Robin?' vroeg hij en Robin knikte 'Ik heb lang genoeg rustig gelegen, het word tijd voor actie.' Zei hij alleen maar en draaide met zijn vinger zodat iedereen zou gaan verspreiden. Hij liet storm stoppen en sprong van hem en klopte op zijn nek. 'Hier blijven jochie.' Zei hij zachtjes en klom een grote boom in en pakte zijn boog en legde de pijl er in, na ee npaar uur rustig wachten zag Robin zijn doel aan komen, één van de gevreesde Blood Hunters reed door de bos op zijn witte hengst, de jonge trok zijn pees naar achter en wachte tot de doel op de goede plek ging lopen, toen dat zo was liet hi jzijn pees los en zijn pijl met rode veren boorde zich door de keel van de man. Een onverwachte gil liet de man horen en viel dood neer op de grond. Robin klom uit zijn boom en leide zijn paard naar de andere die de tassen van de Blood hunter doorzochten op zoek naar belangerijke papieren. 'Goed gemikt Robin.' Zei een van de mannen en hij knikte 'en heeft hij de papieren?' vroeg hij rustig en de mannen knikte 'We hebben ze!' 'Mooi zo laten we nu weg wezen.' Hi jsprong op zijn paard en de mannen deden het zelfde. Samen galoppeerde ze naar het donkere bos waar een grote huis verborgen tussen de bomen stond. 'Ik controleer de grens.' Zei hij, eigelijk was Robin van plan om naar de abby's te gaan om te kijken of Widow daar nog was, sinds het gevecht had hij haar niet meer gezien, alleen in zijn droom, hij miste haar als gek. Want toen hij bijna dood was werd hij door zijn vrienden weg gevoerd uit het land zodat hij rustig kon genezen en hi jwas kapot van het nieuws dat zijn dochter Hope dood was gegaan bij de area. In de verte zag hij een vrouw staan in het donker en hij dacht dat het Widow was, die vrouw was slank had prachtig wit haar 'Widow?!' zei hij toen hij dichterbij kwam aan draffen en stopte naast het silhouet.

Widow was een wrak sinds de dood van Hope ze bleef niet meer bij WOF en had geen flauw idee waar Robin kon zijn ze was vervallen in haar oude gewoontes en begon weer bloodhunters te doden omdat zij het leven van haar dochter hadden genomen. Ze stond in het bos ze was net op jacht geweest toen ze een bekende stem hoorde ze draaide zich om en zag Robin zitten ze keek geschokt en strompelde achteruit ze snapte het niet hoe kwam hij hier plots. "Ro...Robin?!" Zei ze verbaasd. Hij zat op zijn paard en ze keek hem aan wist hij het al? Wist hij van Hopes dood? Widow begon te huilen en greep haar eigen armen vast ze zag hem en dacht weer aan hun dochtertje hun dochtertje dat voor goed verloren was....

"Ro...Robin?!" Zei ze verbaasd. Hij kende die stem en wist nu zeker dat het Widow was. Hij steeg van zijn paard en liep naar haar toe, die arme vrouw, wist ze het al dat Hope dood was? Hij had haar we leen duif gestuurd toen hij het nieuws hoorde. Hij liep naar haar toe en gaf haar een stevige knuffel, er rolde wat tranen over zijn wang. Hij huilde om Hope, zijn dochter van wie hij hield. 'Ik vind het zo vreselijk Widow, ik meost haar toen beschermen maar ik was gewoon hopeloos, ik moest tenminste Charlie doden maar het was me niet gelukt.' Zei hij met een schore stem en hield haar stevig tegen zich aan 'Het spijt me Widow dat ik niks liet horen.' Zei hij zachtjes en liet haar even los zodat hij in haar ogen kon kijken.

Hij liep naar haar toe en gaf haar een stevige knuffel, er rolde wat tranen over zijn wang. Hij huilde om Hope, zijn dochter van wie hij hield. 'Ik vind het zo vreselijk Widow, ik meost haar toen beschermen maar ik was gewoon hopeloos, ik moest tenminste Charlie doden maar het was me niet gelukt.' Zei hij met een schore stem en hield haar stevig tegen zich aan. Widow sloeg haar armen om zijn middel en liet alle opgekropte tranen rollen. 'Het spijt me Widow dat ik niks liet horen.' Zei hij zachtjes en liet haar even los zodat hij in haar ogen kon kijken. Ze keek hem aan en wreef over zijn kaak. "Je moet jezelf niets verwijten Robin je was een geweldige vader. Je heb alles gedaan wat je kon." Zei ze voordat ze hem een kus gaf en haar hoofd weer tegen zijn borst legde ze bleef maar huilen. Ze keek hem aan. "Robin ik..ik ben weer gaan moorden. Ik heb weer bloodhunters zitten doden." Zei ze met een stem vol schaamte.

Ze keek hem aan en wreef over zijn kaak. "Je moet jezelf niets verwijten Robin je was een geweldige vader. Je heb alles gedaan wat je kon." Zei ze voordat ze hem een kus gaf en haar hoofd weer tegen zijn borst legde ze bleef maar huilen. Ze keek hem aan. "Robin ik..ik ben weer gaan moorden. Ik heb weer bloodhunters zitten doden." Zei ze met een stem vol schaamte. Hij gaf een kus op haar hoofd 'het maakt nie uit Widow, ik moord zelf ook nu bloodhunters die veel te gevaarlijk zijn met me groep.' Hij veegde haar tranen weg en keek nar haar prachtige gezichtje 'ik wou dat ik jullie naar me opa had gestuurd in plaats van naar de WOF daar was Hope veilig geweest en zou ze ook niet bij het bevrijding zijn geweest.' Zei hij zachtjes en voelde hoe de tranen weer over zijn wang stroomde, hij herrinerde zijn dochters engelen lach waar hij zo veel van hield en hoe ze hem altijd verbood om zich zelf te scheren. Hij legde zijn hoofd in haar nek, hij vond het zo vreselijk.

Hij gaf een kus op haar hoofd 'het maakt nie uit Widow, ik moord zelf ook nu bloodhunters die veel te gevaarlijk zijn met me groep.' Hij veegde haar tranen weg en keek nar haar prachtige gezichtje 'ik wou dat ik jullie naar me opa had gestuurd in plaats van naar de WOF daar was Hope veilig geweest en zou ze ook niet bij het bevrijding zijn geweest.' Zei hij zachtjes en voelde hoe de tranen weer over zijn wang stroomde. Hij legde zijn hoofd in haar nek, hij vond het zo vreselijk. Ze wreef over zijn rug. "Dat had niet geholpen Robin. Hope was verliefd...op Will. Ze was zoiezo gegaan..." Zei ze terwijl ze hem stevig bleef vastpakken. Widow keek Robin aan. "Wist jij dat Hope jarenlang geslagen is door je vader en broer? Omdat ze niet wilde zeggen waar WOF zich bevond?" Vroeg ze aan hem terwijl ze door zijn haar streelde de tranen bleven stromen.

Ze wreef over zijn rug. "Dat had niet geholpen Robin. Hope was verliefd...op Will. Ze was zoiezo gegaan..." Zei ze terwijl ze hem stevig bleef vastpakken. Widow keek Robin aan. "Wist jij dat Hope jarenlang geslagen is door je vader en broer? Omdat ze niet wilde zeggen waar WOF zich bevond?" Vroeg ze aan hem terwijl ze door zijn haar streelde de tranen bleven stromen. HIj verstarde, ze hadden beloofd af te blijven van haar zolang hij alles deed wat zijn vader wou 'nee dat wist ik niet. Ze hadden beloofd van haar af te blijven zolang ik alles deed wat Charlie wilde.' Zei hij zachtjes, nog een reden om zijn vader te doden, dacht hij er achteraan. 'waar woon je nu Widow?' vroeg hij daarna, hij hoopte eigenlijk dat ze bij de groep kwam in hun grotere huis, de bloodhunters kende die huis nog niet dus was zij daar veilig.

HIj verstarde, ze hadden beloofd af te blijven van haar zolang hij alles deed wat zijn vader wou 'nee dat wist ik niet. Ze hadden beloofd van haar af te blijven zolang ik alles deed wat Charlie wilde.' Zei hij zachtjes, Widows vuist spande zich op haar arme Hope, haar arme moedige Hope. 'waar woon je nu Widow?' vroeg hij daarna. Ze keek hem aan. "Overal en nergens sinds de dood van Hope kon ik niet meer bij WOF blijven het deed teveel pijn en naar ons oude huis wilde ik ook niet dus sliep ik als slang ergens, niet dat ik echt kon slapen." Zei ze met een zucht. Ze greep Robin weer vast. "Ow Robin ik heb je zo gemist en sinds Hope er niet meer is wist ik niet wat ik kon doen!" Zei ze met een gebroken stem.

Ze keek hem aan. "Overal en nergens sinds de dood van Hope kon ik niet meer bij WOF blijven het deed teveel pijn en naar ons oude huis wilde ik ook niet dus sliep ik als slang ergens, niet dat ik echt kon slapen." Zei ze met een zucht. Ze greep Robin weer vast. "Ow Robin ik heb je zo gemist en sinds Hope er niet meer is wist ik niet wat ik kon doen!" Zei ze met een gebroken stem. 'ja het was voor mij ook een shok, ik had gehoopt dat ik tenminste opa kon worden.' Zei hij verdrietig en streelde haar haar 'Widow mijn jongens en ik hebben een huis gebouwd niet zover hier vandaan, wil je bij ons wonen?' vroeg hij zachtjes, hij hoopte dat ze ja ging zeggen want dan konden ze weer samen wonen zo als vroeger en zou een stukje van zijn hart rust vinden.

'ja het was voor mij ook een shok, ik had gehoopt dat ik tenminste opa kon worden.' Zei hij verdrietig en streelde haar haar 'Widow mijn jongens en ik hebben een huis gebouwd niet zover hier vandaan, wil je bij ons wonen?' vroeg hij zachtjes. Widow keek hem aan ze wilde dolgraag met hem mee maar zijn vrienden waren allemaal bloodhunters. "Maar Robin zij zijn bloodhunters... Weten ze wat ik ben?" Vroeg ze angstig. Ze bleef hem vasthouden. En hem aankijken....

Widow keek hem aan ze wilde dolgraag met hem mee maar zijn vrienden waren allemaal bloodhunters. "Maar Robin zij zijn bloodhunters... Weten ze wat ik ben?" Vroeg ze angstig. Ze bleef hem vasthouden. En hem aankijken.... Hij knikte 'Widow, ik ken ze al jaren en we hebben al zoveel mee gemaakt, we doden slechte blood hunters, we stelen geld en we hebben de zelfde mening over shape shifters, als ik ze neit vertrouwde zou ik toch ook niet met hun samen werken? Ze weten over jou bestaan en ze wisten over die van Hope.' zei hij rustig en kuste teder haar lippen, hier had hij naar verlangt. Naar haar heerlijke aanwezigheid, naar haar zachte lichaam.

Hij knikte 'Widow, ik ken ze al jaren en we hebben al zoveel mee gemaakt, we doden slechte blood hunters, we stelen geld en we hebben de zelfde mening over shape shifters, als ik ze neit vertrouwde zou ik toch ook niet met hun samen werken? Ze weten over jou bestaan en ze wisten over die van Hope.' zei hij rustig en kuste teder haar lippen. Ze kustte met hem mee en keek hem aan. "Oké ik ga mee maar laat me niet met hen alleen alsjeblieft sinds Hope dood is heb ik last van paniekaanvallen als ik bloodhunters zie." Bekende ze. Ze gaf hem nog een kus en streelde door zijn haar naar zijn aanwezigheid had ze zo verlangd.

Ze kustte met hem mee en keek hem aan. "Oké ik ga mee maar laat me niet met hen alleen alsjeblieft sinds Hope dood is heb ik last van paniekaanvallen als ik bloodhunters zie." Bekende ze. Ze gaf hem nog een kus en streelde door zijn haar naar zijn aanwezigheid had ze zo verlangd. Hij knikte 'ik zou het niet durven Widow, ik heb je nu eindelijk en laat je ook nooit meer gaan dat beloof ik.' Zei hij zachtjes in haar oor en kuste haar hoofd. Hij drukte haar stevig tegen zich aan en wou haar nooit meer los laten. HIj hoopte dat Hope nog bij hun was en samen dan gaan kunnen wandelen zo als ze vroeger dat hadden gedaan. Toen ze nog heel klein was en ze samen bloemen gingen plukken.

Hij knikte 'ik zou het niet durven Widow, ik heb je nu eindelijk en laat je ook nooit meer gaan dat beloof ik.' Zei hij zachtjes in haar oor en kuste haar hoofd. Hij drukte haar stevig tegen zich aan . Widow probeerde een beetje te glimlachen en gaf hem een lange hartstochtelijke kus om het verdriet om hun dochtertje wat te vergeten. Na de kus keek ze naar Robin. "Zeg alsjeblieft dat het niet enkel mannen zijn daar. Ik weet niet of ik een huis vol met mannen overleef." Zei ze met een glimlachje. Ze streelde nog steeds door zijn zachte haar0.

Widow probeerde een beetje te glimlachen en gaf hem een lange hartstochtelijke kus om het verdriet om hun dochtertje wat te vergeten. Na de kus keek ze naar Robin. "Zeg alsjeblieft dat het niet enkel mannen zijn daar. Ik weet niet of ik een huis vol met mannen overleef." Zei ze met een glimlachje. Ze streelde nog steeds door zijn zachte haar0. Hij glimlachte scheef 'Dan moet ik je teleurstellen, er is maar één jonge getrouwd en zijn vrouw woont ook bij ons maar dat is het dan, de helft heeft hun vrouwen verloren door dat ze dood gingen of omdat diegene een shape shifter was.' Hij zuchte en dacht aan de jongens, ze waren allemaal in zijn leeftijd en bijna iedereen was weduw geworden met een paar na.

-geen tijd om te ruilen-

Hij glimlachte scheef 'Dan moet ik je teleurstellen, er is maar één jonge getrouwd en zijn vrouw woont ook bij ons maar dat is het dan, de helft heeft hun vrouwen verloren door dat ze dood gingen of omdat diegene een shape shifter was.' Hij zuchte. Widow keek hem met grote ogen aan. "Nu mag je me zeker niet meer alleen met hen laten." Zei ze terwijl ze haar armen om zijn nek sloeg haar tranen waren opgedroogd ze had nog veel verdriet maar nu Robin weer bij haar was ging het veel beter ze voelde weer even een vleugje hoop....

Widow keek hem met grote ogen aan. "Nu mag je me zeker niet meer alleen met hen laten." Zei ze terwijl ze haar armen om zijn nek sloeg, Hij glimlachte scheef en pakte haar middel en zette Widow op Storm die blij hinnikte , zelf pakte hij de teugels en leide zijn paard weer naar hun grote huis, je kon het bijna niet zien tussen al die takken. Hij was goed gecamoufleerd dus viel hij niet zo snel meer op. Buiten waren mannen bezig met een of ander gedoe, de jongste jonge van misschien wel 19 was bezig met pijlen maken, een andere man was weer bezig met hout hakken en de andere waren hun paarden aan het verzorgen, toen de jonge die met pijlen bezig was hem in zich kreeg zwaaide hij blij en lachte breed toen hij Widow in zicht kreeg.

Hij zette haar op storm en ze gaf het paard een vriendelijk klopje in zijn hals Robin stuurde het paard naar een groot gecamoufleerd huis Widow zag heel veel mannen die bezig waren met vanalle klussen. toen de jonge die met pijlen bezig was hem in zich kreeg zwaaide hij blij en lachte breed toen hij Widow in zicht kreeg. Widow die een beetje in haar oude gewoontes vervallen was ontblootte automatisch haar tanden en siste. Ze rook de verschillende soorten bloed en ze wilde gaan shapeshiften. Ze veranderde in haar paarse slang van 4 meter en kronkelde naar de mannen toe ze keek hen aan met haar slangachtige ogen en siste gevaarlijk. Widow voelde zich bedrijgd door haar gedrag van de afgelope maanden.

Widow die een beetje in haar oude gewoontes vervallen was ontblootte automatisch haar tanden en siste. Ze rook de verschillende soorten bloed en ze wilde gaan shapeshiften. Ze veranderde in haar paarse slang van 4 meter en kronkelde naar de mannen toe ze keek hen aan met haar slangachtige ogen en siste gevaarlijk. Widow voelde zich bedrijgd door haar gedrag van de afgelope maanden. HIj rende naar widow toe en stopte net voor de jonge 'Widow, denk na. Dit zijn onschuldige mensen, herriner je die man die je vermoord hebt toen ik je had ontmoet?' vroeg hij rustig en knielde voor haar en keek diep in haar ogen. Hij wist nog hoe schuldig ze toen voelde en naar de dorp ging om het te vertellen.

HIj rende naar widow toe en stopte net voor de jonge 'Widow, denk na. Dit zijn onschuldige mensen, herriner je die man die je vermoord hebt toen ik je had ontmoet?' vroeg hij rustig en knielde voor haar en keek diep in haar ogen. Widow keek hem aan en ontbloote haar scherpe giftige hoektanden nog harder. Ze kronkelde naar Robin toe en ging helemaal rond hem. Toen vele mensen dachten dat ze hem fijn ging knijpen veranderde ze weer terug en had haar armen om Robin geslagen met haar hoofd verscholen tegen zijn borst. "H...he..het spijt...me" Zei ze zacht. Haar armen lagen over zijn schouders net alsof ze een lappenpop was.

Ze kronkelde naar Robin toe en ging helemaal rond hem. Toen vele mensen dachten dat ze hem fijn ging knijpen veranderde ze weer terug en had haar armen om Robin geslagen met haar hoofd verscholen tegen zijn borst. "H...he..het spijt...me" Zei ze zacht. Haar armen lagen over zijn schouders net alsof ze een lappenpop was. Hij streelde haar haar en suste zachtjes, hij stond op en bracht haar naar binnen waar hij een monnik tegen kwam die zwart was, hij knikte als begroeting en liep naar boven waar zijn kamer was, er stond een 2 persoonsbed die zo zacht was als een weertje, hij legde haar er in en kuste haar voor hoofd en ging naast haar zitten 'JE kan er ook niks aan doen lieve schat.' Zei hij zachtjes....

Hij streelde haar haar en suste zachtjes, hij stond op en bracht haar naar binnen waar hij een monnik tegen kwam die zwart was, hij knikte als begroeting en liep naar boven waar zijn kamer was, er stond een 2 persoonsbed die zo zacht was als een weertje, hij legde haar er in en kuste haar voor hoofd en ging naast haar zitten 'JE kan er ook niks aan doen lieve schat.' Zei hij zachtjes. Widow keek hem aan met ogen vol schaamte. "Ik had me moeten inhouden! Nu heb ik jouw voor schut gezet..." Bromde ze. Ze was best boos op zichzelf. Ze keek even rond in de kamer het was simpel maar mooi. Ze keek Robin in zijn prachtige ogen en dat kalmeerde haar een beetje.

Widow keek hem aan met ogen vol schaamte. "Ik had me moeten inhouden! Nu heb ik jouw voor schut gezet..." Bromde ze. Ze was best boos op zichzelf. Ze keek even rond in de kamer het was simpel maar mooi. Ze keek Robin in zijn prachtige ogen en dat kalmeerde haar een beetje. Hij schudde zijn hoofd en glimlachte 'Jij heb me nooit voor schut gezet Widow en dat zul je ook nooit doen.' Hij veegde haar haar uit haar gezicht en hoorde buiten gehinnik van zijn paard 'Ga jij maar lekker slapen Widow dan Zadel ik Storm even af, zodat hij ook kan rusten.' Hij bleef bij haar zitten tot ze in slaap was gevallen, toen liep hij zachtjes naar buiten en begon met Storm uit te zadelen.

Hij schudde zijn hoofd en glimlachte 'Jij heb me nooit voor schut gezet Widow en dat zul je ook nooit doen.' Hij veegde haar haar uit haar gezicht en hoorde buiten gehinnik van zijn paard 'Ga jij maar lekker slapen Widow dan Zadel ik Storm even af, zodat hij ook kan rusten.' Widow keek hem aan en greep zijn hand even beet. Vroeg ze met wat angst in haar stem. Ze wilde niet meer bij hem weg ze vocht tegen de slaap maar hij werd haar meester en ze sliep voor het eerst sinds maanden eens echt door.

'ja jonge dit vind je vast heerlijk.' Zei Robin terwijl hij storm borstelde. Storm hinnikte blij als antwoord en Robin klopte op de nek van zijn paard en legde alles terug. HIj liep vermoeid naar de tafel waar alle papieren op lagen en keek naar Robert die voor over zat gebogen 'en zijn het die papieren.' Robert keek op en knikte naar hem, 'weltrusten Robin.' Zei hij en Robin knikte en liep naar boven, hij was kapot en voelde zich zo. Toen hij stiltetjes de kamer binnen kwam keek hij glimlachend naar Widow, ze was een engel wanneer ze sliep, Hij ging voorzichtig naast haar liggen en gaf een kus op har voor hoofd, sloeg zijn armen om haar heen en sloot zijn ogen 'Alles komt goed Widow.' Zei hij zachtjes voor dat hij in slaap viel.