Were to go?

Zijn wonden waren niet geheeld en erliep een flinke snee dwars over zijn gezicht. Maar hij was vrij. Zijn kracht was nog niet volledig teruggekeerd en hij zou zichzelf in deze staat niet kunnen verdedigen maar alles beter dan terug in de arena. Langzaam liep, of eerder stromelde TRistan door de donkere straten in de kille nacht. De huizen beangstigden hem en hij was dan ook opgelucht toen er een open plek voor hem verscheen, het park. Het was slechts een stads park en geen bos, zoals hij gewend was voordat hij gevangen genomen werd maar het was genoeg voor nu. Tristan legde zijn hand tegen een eik aan en voelde het fijne schors onder zijn hand. Bomen waren sterk maar ook zwak. Rustig ging hij zitten, met zijn rug tegen de eik aan en liet het zwakke maanlicht zijn huid raken. Voor een moment liet hij zich gaan en verscheen zijn ware vorm, want hij prefereerde zijn dierlijke. Zijn blanke, kale huid verdween en een prachtige kastanje bruine vacht verscheen. Maar bijna meteen dacht hij aan het gevaar als iemand hem zou zien. Terug naar de arena... Zou dat betekenen. Plotseling schokte hij.

Iemand, Alleen, of niet? Op een plek. Veel gejoel. Mensen, nee, Blood Hunters! Ergens, in een gebouw maar zonder dak. De arena.

Met een klap keerde Tristan terug naar de werkelijkheid, zijn kracht weret hem brkte weer maar de eerste voorspelling die hem bracht, was niet goed. Meteen lied hij zijn wolfse gedaante van zich afgleiden en was hij weer zijn andere zelf. Slechts een mens, in deze vorm, maar een beest in de ander.

Zijn broer had Bill opgedragen om de andere twee broers te gaan zoeken, maar dat hij voorzichtig moest wezen voor de Bloodhunters die hun gezichten konden herkennen van de posters die in de menselijke steden hingen. Bill had veel liever met de bouw van een van de laatste woningen begonnen, maar sloeg de kans niet af om Tristan en Frank te gaan zoeken. zijn paard gezadelend en een mantel om zijn schouders die hij tijdelijk van Dregoe geleend kreeg stapte hij op. Bill was blij dat Dregoe weer terug was gekomen, want ze hadden niet geweten waar hij een week lang geweest was. Maar toen hij terug was gekomen met Widow bij wie een dolk in haar buik had gestoken gezeten had hij Dregoe hard handig uit de deuropenig getrokken, maar al snel vertelde Dregoe na Widow's vertrek dat dat hij in de Arena gevangen gezeten had. Bill stuurde zijn paard naar de stad en trok zijn kap nog wat dieper over zijn ogen heen zodat de bloodhunters hem niet meteen zouden herkennen. De reis verliep voorspoedig en Bill geraakte de weg kwijt in het park. Zijn neus vertelde hem dat hij vlakbij een Shape shifter moest wezen en Bill gromde kort en herkende de verschrikte blik in de ogen van zijn jongste broertje. 'Tristan?' vroeg Bill zachtjes zodat alleen Tristan het zou kunnen horen. Bill grijnsde even kort en trok zijn kap wat naar achteren.

Vermoeid leunde Tristan met zijn rug tegen een eik aan. Zo zat hij daar p de grond, totaal verrloren, gescheiden van zijn broers. Dregoe, Frank, Bill, waar zouden ze zijn? Op dat moment klonk er gegrom en verschrikt keek Tristan op en om zich heen toen hij zijn broer zag. 'Tristan?' vroeg deze zachtjes en hij zuchtte opgelucht. 'Bill.' zei hij zwakjes 'Ik wist dat je zou komen. Ik heb het gezien. Je bent alleen gekomen uit opdracht van Dregoe.' Het was een visioen geweest van ongeveer een week voordat ze gevangen geno0men werden, hij had zijn twee oudste (?) broers samen zien praten, Bill zou iemand moeten gaan zoeken maar uit de vlagen had hij neit begrepen wie, nu begreep hij dat wel. 'Help me overeind.' zei TRistan verslagen tegen zijn broer 'En zeg waar we naartoe gaan.'

Tristan zuchte opgelucht dat Bill hem gevonden had. Bill steeg af en liep naar zijn jongste broertje toe en stak zijn arm naar hem uit om hem overeind te trekken. 'We gaan terug naar ons dorpje naar Old Home.' zei Bill terwijl hij een deken uit de zadeltassen haalde en die over Tristan heen drapeerde. Hij zag er niet uit en Bill nam hem mee terug naar zijn stevige paard en tilde hem op en zetten Tristan daarna achter het zadel, waarna hij zelf in het zadel klom. Zijn paard brieste kort door het extra gewicht die hij nu dragen moest. Bill klopte het dier op zijn hals en liet het dezelfde weg terug lopen door het voor even de vrije teugel te geven. 'Heb je nog wat gezien?' vroeg Bill terwijl hij de omgeving scherp in het oog hielt.

Bill steg af en stak Tristan zijn hand toe. Tristan greep die gretig beet en liet zich door zijn broer overeind trekken. 'We gaan terug naar ons dorpje naar Old Home.' Tristan glimlachde bij die gedahct, terug naar thuis. Wankel stond hij op zijn voeten en liep naar het paard toe terwil zijn broer dekens om hem heen sloeg en hem vervolgens op het paard tilde. Toen Bill ook opgestegen was en ze waren begonnen te rijden vroeg hij 'Heb je nog wat gezien?' TRistan schudde zijn hoofd en zei vervolgens zacht 'Een van ons gaat terug de arena in.' hij haalde diep adem 'Ik weet neit hoe, ik weet niet wanneer of waarom maar één van ons vieren* gaat terug de arena in.'

*Dregoe, Bill, Tristan of Frank

Tristan zei dat een van hen terug zou gaan naar de Arena en Bill begreep dat hij het over Dregoe had. die had een paar dagen geleden een week in de arena opgesloten gezeten tot Widow hem gered had. Bill stuurde zijn rijdier tussen de straten door tot ze bijna buiten de stad waren. 'Dregoe heeft daar een week vast gezeten een paar dagen terug, maar hij heeft kunnen ontsnappen toen ene Widow hem daarbij hielp.' zei Bill en zag in de verte wat mensen aan komen lopen. Zachtjes vloekend reed Bill verder in de hoop dat ze hen niet herkende zouden?

'Dregoe heeft daar een week vast gezeten een paar dagen terug, maar hij heeft kunnen ontsnappen toen ene Widow hem daarbij hielp.' antwoorde Bill op de woorden van TRistan, die zijn hoofd schudde. 'Nee.' zei hij 'Ik zie geen verleden. Er gaat een van ons vieren terug. Maar ik weet niet wie.' Hij sloot zijn en legde zijn voorhoofd tegen de rug van zijn broer. Even dommelde Tristan weg maar toen hij Bill zacht hoorde vloeken was hij meteen weer helemaal wakker en zag het probleem. Er kwamen in de verte wat mensen aanlopen. 'Het bos in.' fluisterde Tristan 'ZAcht het bos in en wachten tot ze weer weg zijn.'

Gelukkig was het bos dichtbij, want hij had net als Tristan gedacht an het bos. Maar of die menen dat verstonden intersere hem vrij weinig. Bill stuurde zijn paard richting het bos en nam het pad dat naar de Dark road leiden. Zo kwam er geen verdacht in hen op. Bill bleef zijn omgeving scherp in de gaten houden door zijn oren goed te gebruiken. Gelukkig kwamen ze niet achter hen aan en dachten ze dat de twee broers reizende waren? Bill nam het zekere voor het onzekere en bleef zijn paard rustig door laten stappen. en van hen leek even te stoppen en keek hen na, maar Bill reed door en dus reed de persoon ook door zonder zich nog met hen te bemoeien. 'Laten we hopen dat het nog lang zal duren voor een van ons weer daar terecht komt!' zei Bill zacht grommend en hij wilde het liefste meteen in volle galop ervandoor gaan, maar deze plek stikte van de Bloodhunter en als je dan aan het racen was met je paard kon dat nog wel eens de aandacht van hen trekken!

Bill stuurde het paard het bos in, en opgelucht zuchhte Trisan toen hij zag dat de mensen verder geen aandacht aan hen besteedde. Een eind reden ze rustig waarna ze op The Dark Road aankwamen. Het hier vrij rustig maar al gauw kwamen ze een ruiter tegen die ze rustig passeerden. Alles ging goed. 'Laten we hopen dat het nog lang zal duren voor een van ons weer daar terecht komt!' gromde Bill zacht, nog wijzend op Tristan visioen. 'Dat hoop ik ook, broer.' fluisterde Tristan terug.

Een grot met kristallen. Een meisje en een hond. Plotseling verandering van sfeer. Een stille kreet. Een aantal vlug achterelkaar verschijnen bomen.

Nog trillend en met zijn handen diep in de jas van zijn broer gewikkeld keerde TRistan terug naar de werkelijkheid. Waar was hij? Was zijn eerste gedachte maar hij wist het meteen weer, hij was bij Bill, in goede handen, in veiligheid, zijn broer zou hem beschermen, tenminste dat hoopte hij.

Tristan was zo uitgeput dat hij tegen Bill's rug in slaap leek te vallen. Bill reed verder tot ze de Abbys bereikte. Zijn ogen vingen geen enkele beweging op dan die van de dieren die er rond liepen. Bill stuurde zijn paard in de richting van Old Home en wilde graag dat ze bij Dregoe nu al aankwamen. Bill voelde Tristan bewegen en hij hoopte dat hij niet zou vallen vooral niet wanneer ze langs die doornstruiken lang liepen? Bill voelde zijn paard bewegen die onder hem door liep. Bill merkte ook een beweging op langs de grens en zag dat het een van de leden waren die de grens in de gaten hielden. Bill knikte vriendelijk naar hun en reed verder.

Na zijn visioen hield Tristan zijn ogen gesloten en dommelde weg in een soort halfslaap. Pas na een tijd werd hij weer wakker en keek slaperig om zich heen. 'Zijn we er?' vroeg hij zacht aan Bill toen hij rondgekeken had en verschillende schimmen opgemerkt had. Het zou fijn zijn om weer thuis te kunnen zijn, rustig en zonder zorgen te kunnen gaan slapen, maar de herrinering van zijn ouders die vochten tot ze gezamelijk storven zou altijd bij die plek blijven horen. Zijn ouders waren goede mensen. Langzaam bleef het paard voortgaan terwijl ze steeds dichterij bij thuis kwamen.

-Miss kan Dregoe nu joinen?

Vanuit het voordeur kwam een vrij lange man naar buiten gelopen. Hij had zijn zoontje op de arm die nu een dag of vier a vijf was. Kleine Will bekeek de wereld met gehele andere ogen dan dat zijn ouders en de andere leden van de W.O.F. dat deden. In de verte ontdekte hij een beweging en Dregoe keek naar het begin van de straat waar hij zijn grote broer herkende op zijn rijdier. Hij had Bill erop uit gestuurd om hun twee over gebleven broers te gaan zoeken en naar hier terug te brengen. Will kreeg zijn oom ook in het oog en kierde van plezier met hun stralende oranje ogen op Bill gericht. Dregoe stapte van de veranda af en liep naar Bill toe met Will die hij in zijn nek zetten en zijn kleine beentjes over zijn schouders legde en ze vast hielt.Dregoe voelde hoe Will zijn haren vast pakte, maar dat was meer omdat hij dan wat vast hielt. Dregoe was benieuwd of Bill al een van hun broers gevonden hadden. Toen ze dichtbij genoeg waren herkende Dregoe hun jongste broertje Tristan. Een vriendelijke glimlach verscheen op zijn lippen en lieten het klauwachtige litteken aan de rechterkant van zijn gezicht wat naar achteren trekken. 'Je hebt Tristan gevonden, Bill. Mooi zo nu maar hopen wat we Frank nog snel vinden. Dan zijn we allemaal weer terug in Old Home!' zei Dregoe en hij deed een stap achteruit zodat Bill en Tristan af konden stappen. Dregoe had alle drie zijn broers gemist en door Bill was hij er achter gekomen dat ze alle drie naar de Arena toe waren gebracht. Een plek die hij net zo lief vermeed als iedere andere Shape shifter ook, maar mochten ze de strijd tegen de Bloodhunters verliezen dan was hij bereid om zich voor de groep op te offeren en zich door hen gevangen te laten nemen om de rest de gang naar de Arena te sparen. Niet dat hij dat leuk vond, maar zo kon hij de rest hopelijk in veiligheid houden en dan ook vooral zijn gezinnetje. 'Ik ben blij dat je weer terug bent Tristan!' zei Dregoe en bleef rustig staan wachten.

Bill stuurde zijn paardover het wildpad dat ze altijd gebruikten en hij bleef rond kijken en luisteren terwijl hij de tem van een vermoeide Tristan hoorde. 'We zijn in The Abbys en vlak bij Old Home.' zei Bill met een brom stem. Hij wilde wel eens weten hoe Tristan zou reageren als hij het zoontje van Dregoe en Mistake zou zien. De huisjes doemde na een uur of twee op tussen de boomstammen en de oudste en overige leden kwamen hun huisjes uit en keken naar Bill en Tristan die rustig Old Home binnen gereden kwamen. Dregoe kwam ook zijn huisje uit met kleine Will die hij later op zijn schouders zetten en naar hen toe liep. Toen Dregoe Tristan zag begon hij tevreden te spreken dat ze nu alleen nog Frank moesten vinden. Bill knikte en hielp Tristan achter het zadel vandaan voor hijzelf ook af stapten. 'We hebben wel wat Bloodhunters gezien, maar geen van alle hebben zich met ons bemoeit, ook al had ik er in het begin zo mijn twijfels over, maar we zijn hier en heel huids.' zei Bill en leiden zijn paard naar de stallen om daar het dier af te zadelen en wat voer te geven voor hij weer terug kwam en van Dregoe naar Tristan keek met een Big Smile.

Papa nam Will mee naar buiten, waar de zon heerlijk op zijn huid scheen. Papa keek naar het begin van de straat en Will volgde de blik van zijn vader tot hij zijn grote oom in het oog kreeg. Met Bill had hij ook vaak veel lol beleeft, als Papa en Mama even samen weg gingen. Papa liep de Veranda af naar zijn oom toe en Will kierde van plezier terwijl zijn vader hem in zijn nek zetten en Will's kleine beentjes over de schouders legde en die vast hielt. Will pakte de korte haren van papa vast, maar die waren nu nog lang genoeg voor zijn kleine handjes. Will begon vrolijk te brabbelen, waar nog geen goed woordje uit kwam. Toen papa wat te vrede zei zag Will dat er nog iemand achter het zadel van zijn oom zat. Nieusschierig probeerde Will hem te bereiken, maar zijn vader hielt Will stevig vast zodat hij zowel niet zou kunnen vallen of weg glijden. Met zijn grote oranje ogen bleef Will elke beweging van die nieuwe vreemde man aankijken.

'We zijn in The Abbys en vlak bij Old Home.' antwoorde Bill op zijn vraag en Tristan knikte, bijna thuis dus. Ze naderden op een gegeevn moment een huis en er kwam een man naar buiten met een kind op zijn nek, voor het huis bracht Bill het paard tot stilstannd en hielp Tristan er vanaf te komen voordat hij zelf afstapte. . 'Je hebt Tristan gevonden, Bill. Mooi zo nu maar hopen wat we Frank nog snel vinden. Dan zijn we allemaal weer terug in Old Home!' zei Dregoe tevreden en er volgde een kort gesprek van zijn twee oudste broers voordat Bill wegliep om het paard te gaan verzorgen. 'Ik ben blij dat je weer terug bent Tristan!' zei Dregoe en Tristan glimlachde 'Ik ook broer. Ik ben alleen bang dat het geboorte kaartje niet is aangekomen.' hij glimlachte en keek naar het kleine joch dat zijn broer op zijn schoduers droeg 'Hij lijkt op jou.' Maar ook Dregoe was veranderd hij was natuurlijk minder zorgeloos dan vroeger voordat hun ouders werden gedood maar er liep ook een breed litteken over de helft van zijn gezicht maar Tristan besloot er verder niet naar te vragen, gevechten waren er nou eenmaal.

Toen Tristan was afgestapt maakte hij meteen een grapje en Dregoe wist dat hij het over Will had die bij Tristan probeerde te komen en hij liet Will van zijn schouders glijden en hielt hem weer goed in zijn armen, terwijl Will nog steeds naar Tristan toe wilde. Hij grijnsde kort en keek toen weer naar hun jongste broertje. 'Dat geloof ik graag, maar je bent er nu en net als frank en Bill ben je oom geworden.' zei Dregoe grijnzend en hij zag Tristan wel kijken, maar was toch blij dat hij er niet naar vroeg. 'Zijn naam is Will. Will dit is je oom Tristan.' zei Dregoe en hij stelde Tristan aan zijn zoontje voor. Will giebelende van het lachen en strekte een van zijn handjes naar Tristan uit. Bill kwam ook weer terug nadat hij het paard op stal gezet had.

Bill hoorde dat Tristan een grapje maakte en knikte kort, maar zei nog verder niks. Nee als je eenmaal op die rot plek zat kreeg je geen brieven van je familie of vrienden! Het was daar nog erger dan dat je ergens anders zou zijn waar niemand je kon bereiken! Bill hoorde Dregoe uit leggen en Will voorstellen. Hij vond het leuk hoe Will naar Tristan toe wilde gaan, maar Dregoe hielt hem stevig bij zich zodat het kleine ventje niet zou vallen. 'Tristan kan zo lang bij mij in huis slapen, die is groot zat en eigenlijk te groot voor mezelf alleen.' stelde Bill voor en hij wreef even met zijn grote vinger langs het wangetje van Will die Bill nu vrolijk aan keek en daarna zijn blik weer op Tristan legde.

'Dat geloof ik graag, maar je bent er nu en net als frank en Bill ben je oom geworden.' zei Dregoe grijnzend. Tristan had meteen gezien dat zijn broer gelukkig was, de tinteling in zijn ogen en zijn zachtre omgang met zijn zoon. Het was goed om te zien dat er geluk bestond in een wrede wereld. 'Zijn naam is Will. Will dit is je oom Tristan.' Tristan glimalchde naar zijn neefje. Hij was altijd dol op kinderen geweest maar zijn omgang met mensen was twijfelachtiger geworden sinds de arena. Maar de glimlach van een kleine jongen kon je ervan overtuigen daatt alles goed zou komen en goedmoedig stak Tristan zijn hand naar zijn neefje uit. Bill kwam terug van de stallen en aaide hun neefje even over zijn wang. 'Tristan kan zo lang bij mij in huis slapen, die is groot zat en eigenlijk te groot voor mezelf alleen.' Tristan knikte dankbaar, het zou fijn zijn om altijd iemand in de buurt te hebben op wie hij kon vertrouwen terwijl hij hier zijn plek kon vinden op deze vertrouwde maar veranderde plaats.

Goedmoedig stak Tristan zijn hand naar Will uit die hem even aarzelend vast pakte en er even aan snuffelde, maar al snel begon hij weer te brabbelen van vreugde. Bill zei dat zijn huis eigenlijk te groot was voor hem alleen en dat Tristan dan bij hem kon slapen. Dregoe knikte net als Tristan op deze info en hij gromde goedkeurend. Het was goed twee van de drie broers al weer binnen zijn omgeving te hebben. Het was vertrouwd en ook al vertrouwde Dregoe Mistake met zijn leven toch voelde het anders met hen in de buurt. ´Ik zou zeggen ga maar eerst lekker uit rusten Tristan het is niet niks wat je meegemaakt hebt!´ zei Dregoe en zag dat Will zijn hand weer los liet. Zijn haartje stonden alle kanten op, maar dat had hij wel vaker, maar wist nog niet welke gaven zijn zoontje had... Dregoe knikte de twee broers toe en vertrok, want Will moest verschoont worden en hij verdween zijn eigen huis in.

Will had Tristan´s hand vast gepakt toen zijn jongste oom die naar hem uitstak. Dregoe zei nog was voor hij vertrok en Bill tikte Tristan even aan en wees daarna naar een vrij groot huis waar Bill in woonden. toen ze binnen waren liet Bill Tristan´s eigen slaapkamer zien. ´Deze staat nog leeg dus als je wilt kun je meteen gaan slapen of er lekker even lui op gaan liggen.´ zei Bill en hij wachten even voor Tristan binnen was en liep daarna naar zijn dagelijkse bezigheden die hij normaal deed als Bill niet opzoek was naar hun broers. Gelukkig resten alleen frank nog, maar Bill hoopte die ook snel te vinden!

'Ik zou zeggen ga maar eerst lekker uit rusten Tristan het is niet niks wat je meegemaakt hebt!' zei Dregoe en Tristan knikte. Will, die zijn hand vrolijk beetgepakt had liet hem nu weer los en hij en zijn vader gingen naar binnen. Samen met Bill liep hij naar een vrij groot huis in de buurt van Dregoe's huis, het huis van Bill en nu, in iedergeval voorlopig, ook zijn huis. Bill wees hem een kamer aan en zei ´Deze staat nog leeg dus als je wilt kun je meteen gaan slapen of er lekker even lui op gaan liggen.´ Tristan knikte dankbaar en liep er naar binnen. Het voelde als thuis. Eerst liep hij even rond in zijn nieuwe kamer voordat hij zich uitkleedde en in bed kroop, het duurde niet lang voordat hij sliep.