Relaxing isn't a crime, right?

Op de een of andere manier was het nog steeds herfst. Ze hadden net een paar koude dagen achter de rug toen vandaag ineens begon. De natuur vond het kennelijk nog te vroeg voor de winter en had besloten het land nog eens een lekker dagje te gunnen. Het was natuurlijk bij lange na niet zo warm als in de zomer, desniettemin was het weer erg welkom. In ieder geval wel voor Kato. Net zoals de meeste mensen die het moeten doen met wat ze vinden op straat beschikte hij niet over warme kleren. Hij had al een poging gedaan om wat te jatte, maar dat was niet zo soepel gegaan. De winkelier had hem betrapt en was schreeuwend achter hem aan gegaan. In alle haast had Kato maar net één sjaal te pakken gekregen. Die was ook nog eens van beroerde kwaliteit. Het had hem in de eerste paar koude dagen ietsje warmer gehouden maar met dat vod kom je never nooit de winter door.
Gelukkig waren sjaals en handschoenen vandaag overbodig. Kato had in het park een vrij rustig grasveldje gevonden. Het zat achter wat struikjes verstopt dus jan en alleman liepen er gewoon langs zonder de luierende Kato op te merken. Trouwens waarom zouden ze op hem willen letten? De meeste mensen mede hem als de pest. Hij werd namelijk al snel als 'minder' beschouwd, enkel en alleen al om zijn kleding. Oké, hij gaf het toe. Zijn kleding was nou niet bepaald sjiek. Maar was dat dan meteen een reden om iemand te minachten? Ach, zo'n probleem vond hij het nou ook weer niet. Hij zag eruit als ieder andere zwerver en die werden nou eenmaal gemeden. Zo'n uiterlijk bracht eigenlijk wel wat voordelen met zich mee. Als mensen niks met je te maken wouden hebben lieten ze je dus ook met rust. En dat had Kato het liefst; rust. Dan kon hij ongestoord zijn gangetje gaan. Als iedereen dat nou eens deed en niet non-stop op elkaars lippen zat. Leek hem dé ideale wereld.
Hij gaapte eens en sloot zijn ogen. Door de bomen kwamen een paar straaltjes zonlicht. Waarschijnlijk de laatste warme stralen van het jaar. Des te meer reden om er eens lekker van te genieten vond Kato. Hij had zojuist een brood en iets wat leek op paté gestolen. Dat zou hij straks lekker gaan opsmikkelen. Daarna kon hij een wandelingetje gaan maken in het park. Hij was vast niet de enige die het lekkere weer had opgemerkt. Met een beetje geluk waren er rijke lui, die hadden toch niks anders te doen, in het park een rondje aan het maken. Dat betekende gegarandeerd een weekje voedsel. Tenminste, als Kato een van de portefeuilles te pakken wist te krijgen. Dat was ook een van de voordelen van een warmere dag. Mensen waren guller, minder oplettend en stukken vrolijker. Als ze in die stemming zijn was even in iemands zakken grabbelen zo gepiept. Maar goed, dat was voor straks.
Nu had hij andere dingen te doen. Kato ging in het gras liggen en vouwde zijn armen onder zijn hoofd. Met zijn lippen liet hij een grasprietje heen en weer rollen. Hij staarde naar de lucht en keek hoe de wolken loom voorbij dreven. Binnenkort zouden ze in omvang aannemen en niks anders dan sneeuw, hagel en regen brengen. Kato zuchtte bij het vooruitzicht. Konden ze niet gewoon voor één keertje die hele winter overslaan? Eigenlijk zou hij wat anders moeten doen dan in het gras liggen. Hij zou op 'jacht' moeten gaan, een voorraadje aanleggen en eindelijk eens een betere jas jappen. Zodra de eerste sneeuwvlokken vielen waren meestal alle jassen uitverkocht. Dan werd het lastig. Je kon moeilijk een jas van iemands lijf stelen. Kato gaf graag toe, hij kon prima zakkenrollen, maar een jas? Dat viel toch ietsje te veel op. Natuurlijk, hij kon zijn gave gebruiken. De boel zo manipuleren dat zijn slachtoffer het niet eens merkte. Met een beetje oefening zou hij zo alle kleren van het lijf kunnen stelen. Maar waarom oefenen op een heerlijke dag als deze? Dat kwam later wel. Trouwens, hij maakte liever zo min mogelijk gebruik van zijn illusies. Die BloodHunters waren de laatste tijd echt óveral. Hij kon het niet riskeren gesnapt te worden. Dat zou meteen het einde van zijn verblijf hier betekenen. Als hij überhaupt kon ontsnappen, anders betekende het het einde van zijn leven. Tot nu toe hadden ze hem nooit te pakken gekregen en dat hield hij liever ook zo. Want als hij dan wist te ontsnappen moet je zo snel als je kan buiten de stadsmuren zien te komen. En daar zijn geen rijkelui die eendjes voeren, daar zijn geen kraampjes en daar zijn al helemaal geen jassen om te stelen. Het leven buiten de stadspoorten was zwaar, loodzwaar. Al helemaal in de winter. Zodra overal een dik pak sneeuw ligt kan je er uren over doen om één hapje binnen te krijgen.
Als Kato nou gewoon in een beer ofzo kon veranderen, dan was het simpel. Zoek een grot, val in slaap en wordt pas wakker in de lente. Dat was toch een geweldig leventje? Helaas had het voor hem anders uitgepakt. Hij verafschuwde zijn shift en wist niet eens met zekerheid te vertellen waarin hij eigenlijk shifte. Iets groots, iets oranjes, iets grommends. Kato rilde, hij dacht er maar zo min mogelijk aan. Die gave was leuk maar waarom dat beest? Snel probeerde hij het beeld uit zijn hoofd te krijgen.
Hij draaide zich om, richting het brood en begon er stukjes van af te scheuren. Met zijn blote vingers smeerde hij wat van de paté op het brood en begon er langzaam op te kauwen. Het smaakte héérlijk. 'Je hebt jezelf weer eens overtroffen' preesde hij zichzelf in gedachten. Een klein stukje brood verkruimelde hij en strooide het ietsje verder op. Die vogels konden het ook wel gebruiken. Hij smulde verder van zijn maaltijd en keek hoe er voorzichtig een vogeltje dichterbij kwam. Het diertje was behoorlijk klein en had moeite met de kruimels door te slikken. Om het diertje te helpen maakte Kato de kruimels nóg kleiner.
Daar zat hij dan. Tijdens een heerlijke dag verstopt achter wat stuikjes op zijn eigen grasveldje. Met wat brood, paté en een klein vogeltje. Wat wil een mens nou nog meer?

Schapenwolkjes bewogen zich mee met de wind honderden meters boven Aurnia haar hoofd, die warm gekleed in een witte winterjas en maillot naar de stallen van het WoF liep. Eigenlijk zat Aurnia het liefst binnen rond de winter, maar het was best mooi weer, dus prima voor een ritje. Haar Shift was een vuur draak, die nog niet veel hoger rijkte dan een mens met diens rug, maar was net als Aurnia in de groei. Hierdoor kon ze minder goed tegen de kou dan andere Shifters. De grote staldeur kraakte toen Aurnia deze open schoof, en de walm paardenlucht en de geur van mest drong in haar neus. Eigenlijk was Aurnia best tuttig, maar haar ondeugende Pony betekende veel voor haar. Het was een manier om aan haar vervelende tweeling zusje Rhine te ontsnappen, die er alles aan deed om haar het leven zuur te maken. Gelukkig vond ze Pony's stom, dus bleef er uit de buurt, wat ervoor zorgde dat Aurnia de meeste tijd bij de paarden hing. Het hele gebied kende ze al, zowel vanuit de lucht als op de grond. Ze Shifte niet vaak, want sinds haar broer Syrax was aangevallen door haar toe doen stuitte het haar tegen de borst ver weg te gaan. Ondanks dat de Blood Hunters niet hoog kwamen met hun geschut leek het haar toch niet prettig zichzelf toonbaar te maken. Ze had al wat roddels opgevangen over een gemene koning en zijn dienaren die kwaad deden, maar meer ook niet. Toch werd ook Aurnia ouder en wou meer zien dan die bospaadjes rond het gebied die ze al vele malen was begaan. De stad was ze nog nooit in geweest, maar het parkje was vaak wel rustig en aan Aurnia kon je bijna niet zien dat ze een Shifter was. Na een halfuurtje borstelen had ze haar witte pony op gezadeld en reed over de weggetjes langs de huizen, het hoefgetrappel weerkaatsend. De vele kronkelweggetjes leken voor een buitenstaander op een doolhof, maar haar vader had geleerd hoe je het beste kon onthouden waar je was en niet te verdwalen. Bij een boom lag een grote kei, en bij een ander weggetje weer een boomstronk. Zo nu en dan sloeg Aurnia een weggetje in die zo dicht begroeid was dat ze bijna op de hals van haar pony moest liggen, en plukte de blaadjes die nog wel aan de bomen zaten uit haar lange blonde haren. Toen ze bij het park aan kwamen zag ze dat het rustig was, en de stad niet ver vandaan was voor haar nog een groot mysterie, maar alleen als haar ouders al wisten dat ze hier alleen al kwam zou ze een preek krijgen. Toch kon je een jonge ziel niet opgesloten houden voor de wijde wereld. Een stukje verder zag ze een jongen bij een boom zitten die meteen haar aandacht trok. Hij zag er best grappig uit. Normaal stapte Aurnia niet snel op vreemdelingen af, zeker buiten het WoF niet, maar bij het zien dat hij een vogeltje voerde kwam een glimlachje op haar gezicht. Haar wangen hadden een rode blos van de frisse lucht, en zag dat de jongen niet erg warm en netjes gekleed was, wat haar nieuwschierig maakte. 'Hoi! Heb jij het niet koud?' vroeg Aurnia recht op de man af, die de teugels wat liet vieren zodat de pony van het korte gras kon knabbelen. Het vogeltje was iets weg gehopt, maar hield zijn koppie schuin, vragend om meer brood. Ook Aurnia haar eigenwijze pony had het opgemerkt en wou al naar voren lopen om het uit de handen van de jongen te grissen, maar daar wist Aurnia een stokje voor te steken. Ze stapte af en hield de pony bij de teugels, die tegen haar aan begon te duwen met haar hoofd. 'Hé, Nova, hou eens op verdorie! Dat is niet voor jou, je hebt al een halve emmer voer gehad.' mopperde Aurnia, die vervolgens verontschuldigend naar de jongen keek.

Er klonken wat voetstappen en hoefgetrappel. Kato haalde zijn schouders op en ging verder met eten. Waarom zouden mensen hem hier vinden? Er liepen zo veel mensen langs maar geen enkele had hem gestoord. Dus waarom zou deze dat wel doen? Hij vergat het geluid al snel en zijn gedachten dreven weg. ”Hoi! Heb je het niet koud?” klonk er ineens. Hij schrok even en keek verbaasd op. Daar stond een klein meisje stond op hetzelfde grasveldje. Naast haar stond een pony die wat gras aan het eten was. Kato tilde zijn hoofd op en ging zitten in plaats van lui onderuit te liggen. Snel gleed zijn blik over haar heen. Ze zag er nou niet uit als het stereotiep beeld van ‘gevaar’ dus hij bleef rustig zitten. ”Koud? Nee joh, tis heerlijk weer.” antwoorde hij.
De pony liet ineens het gras achter voor wat het was en liep op Kato af. Snel krabbelde hij overeind, klaar om het dier van zich af te duwen als dat nodig was. Zodra er een dier, vooral formaat paard, op je af kwam kon je beter niet op de grond blijven zitten. De meeste dieren waren ongeloofelijk sterk en konden je dan met één knikje van hun kop op de grond werpen. Niet iets waar hij op zit te wachten. Gelukkig bleek zijn handeling onnodig. Het meisje had het dier aan zijn teugels vast gepakt en in de toom gehouden. ”Hé, Nova, hou eens op verdorie! Dat is niet voor jou, je hebt al een halve emmer voer gehad.” zei het meisje tegen de pony. Kato grijnsde, het zag er ergens best komisch uit. Een klein meisje en haar eigenwijze pony.
”Ja, Nova. Luister naar je baasje.” zei Kato terwijl hij voorzichtig zijn hand door haar manen liet gaan. Toen keek hij het meisje aan en vroeg: ”En wat brengt een meisje als jou hier, zo helemaal alleen?” Dat vroeg hij zich oprecht af. Want wat deed zo meisje hier nou? Aan haar kleding te zien had ze het lang niet zo zwaar als Kato en zijn mede-straatbewoners. Ze was dus duidelijk iemand die het geluk – of pech – had om optegroeien bij mensen met geld. Ook het feit dat ze een pony bij haar had maakte het vrij onwaarschijnlijk dat ze een zwervertje was. Er waren wel dakloze met paarden, ezels, koeien of andere dieren maar die hadden ze of nog over van een vroeger bestaan of hadden ze ooit gejat. Het is lastig om een groot dier te jatten en er mee weg te komen. Zo’n beest word snel herkend dus het nam een groot risico met zich mee. Ook moet je genoeg zien te jatten om twee monden te voeden. Natuurlijk bracht het ook zo zijn voordelen mee. Je was niet alleen, had een wakend oor in de buurt, kon snel reizen –als je een paard had- of bij het geval van koe of geit een voedselvoorziening had.
Dus dat dit meisje een rovertje was streepte hij sowiso weg. Wat haar afkomst was? Dat kon hij alleen maar gissen. Gelukkig waren kinderen niet bepaald aarts-vijand nummer één voor Kato. Hij had trouwens nog nooit gehoord van kinder BloodHunters. Meestal waren dat mannen, en af en toe vrouwen, die voor zo’n ‘opleiding’ kozen. Ja, misschien dat een kind van twee Hunters automatisch een hekel heeft aan Shifters en wellicht al wat wapens met zich droeg. Maar het bleef een kind. Dat moest hij toch wel aankunnen?
Waarschijnlijk had het meisje gewoon de benen genomen en waren haar ouders ondertussen al opzoek. Even schoot de vraag hem te binnen of hij vindersloon voor haar zou krijgen. Maar al snel legde hij het idee naast zich neer. Het was logischer dat haar ouders hem zouden zien als de ‘bad guy’ en hem eerder strafte dan beloonde. Ach, zolang er geen roepende volwassenen in de buurt waren was hij veilig. Hij keek het meisje vriendelijk maar onderzoekend aan.