De grote donkere wolken brachten liters aan regen met zich mee. Binnen no-time rook het overal naar regen en was Kato zeik nat. Hij kreunde. Langzaam opende hij zijn ogen, knipperde tegen het felle licht en sloot ze weer. Hij draaide zich om, kreunde nog eens vermoeid en probeerde verder te slapen. Maar de regen hield niet op en het duurde niet lang of zijn kleren waren ook doorweekt. Mopperend stond hij op. Hij had gehoopt dat de boom de regen wel tegen zou houden maar helaas. Snel krabbelde Kato overeind, trok zijn capuchon over zijn hoofd en rende naar de bosrand. De bomen hielden wel iets van water tegen maar droog was het er niet. Snel liep hij verder, op zoek naar een droge schuilplaats. Hij maakte zich op dit moment niet echt zorgen om de Blood Hunters. Met dit weer bleef iedereen in zijn droge schuilplaats. Behalve Kato dan, die zo stom was geweest om onder een boom te gaan slapen die absoluut niet water dicht bleek te zijn.
Een paar verweerde stenen staken uit de grond. Het zag er naar uit dat ze er al een tijdje lagen. Hoe verder Kato liep, hoe meer oude stukken muur ter voorschijn kwamen. Bijna alles was afgebrokkeld en overwoekerd door planten. Het leek wel een stad maar dan eeuwenoud en verlaten. De enigste bewoner was de tijd die met zich vele planten mee bracht. Boomwortels wrongen zich tussen de muurtjes en lieten ze uit elkaar brokkelen. Als je het versnelt had gezien leek het een groot slagveld. Maar het slagveld duurde jaren, honderden jaren en zag er eerder verloren dan bloeddorstig uit.
Hoe dieper Kato de oude stad in liep, hoe meer de muurtjes de vorm van huizen aannamen. Voor mensen niet meer bewoonbaar maar Kato kon er misschien nog iets mee. In ieder geval zou hij er een droog plekje kunnen vinden. Al snel vond hij wat hij zocht.
Het bouwsel was nog niet volledig ingestort en werd bij elkaar gehouden door grote takken die zich er ooit doorheen hadden gewrongen. Er waren zelfs nog meerdere kamers te onderscheiden. De eerste paar kamers waar Kato doorliep waren onbruikbaar. Het tochtte alsof je midden op een duin stond en het was er nog vochtiger dan in de zee. Gelukkig had hij meer prijs in de kamers áchter deze bouwval. Het was kennelijk ooit een slaapkamer geweest aan de resten van het bed te zien. Het houten hemelbed had het niet overleefd en was zo goed als weggerot. De lakens waren aangevroten door motten en het enigste wat er nog van over was waren een paar draden. Het hadden net zo goed spinnenwebben kunnen zijn.
Kato liet het voor wat het was en liep naar de hoek van de kamer. Zelfs hier 'binnen' waren de planten doorgedrongen. Kato plukte wat mos van de grond en mikte het op één hoop. Hij keek er even naar en besloot dat hij het hiermee moest doen.
Op zulke momenten baalde hij dat hij geen gave had waarmee hij vuur ofzoiets kon oproepen om zich aan te warmen. Hij trok zijn zeiknatte kleding uit en hield alleen maar zijn onderbroek en een t-shirt aan. De rest legde hij op de grond om te drogen.
Daarna ging hij op de hoop mos liggen. Hopelijk kon hij nog wat uurtjes verder slapen en was het dan droog. Dan kon hij weer verder met zijn tocht.
