Justice or mistake?

Net als bijna elke ochtend zat Etricus op de veranda van een kopje thee te nippen. Met een deken om zich heen staarde hij naar de heldere sterrenhemel die boven hem uitstrekte. De zon zou over een paar pas uur op komen, dus de meeste sliepen nog, maar hijzelf kon het doen met een paar uurtjes slaap per nacht. Gelukkig was Sue er weer bovenop gekomen nadat ze was neergeschoten door Blood Hunters tijdens een missie. Sindsdien hield hij haar het liefst dicht bij huis. Toch had hijzelf nog een taak te volbrengen, want hij had de taak om het wapen depot te vernietigen op zich genomen aangezien hij het terrein kende met dank aan zijn vader die in het leger had gewerkt. Zijn broer en vader waren weer vertrokken nadat hij in de WoF was toegelaten, dus konden hem de hulp niet bieden die hij nodig had om de missie te volbrengen want het moest zo snel mogelijk gebeuren. Gelukkig had hij via via te horen gekregen dat er een vreemdeling, genaamd Storm Slayer, in Doole was gekomen die goed kon jagen en zich stil voort kon bewegen. Het was niet zijn gebruikelijke doen van handelen, maar met een een brief per post had Etricus gevraagd bij de ingang van The Dark Road te komen bij het begin van de dageraad, wanneer de soldaten rondjes aan het hardlopen waren. Het hoe en wat zou hij hem daar uitleggen, bang dat de brief onderschept zou worden en hun plan zou mislukken. Het laatste inhoud van zijn kopje mikte hij achterover en stond op. Binnen hees hij zich in zwarte kleren, bestaand uit een wambuis en een gevoerde stoffen broek. Daaroverheen deed hij een licht zwart pantser, dat hij had geverfd zodat het niet zou reflecteren in de opkomende zon. Vervolgens trok hij zwarte laarzen aan die tot zijn knieën reikten en bond hij een zwarte doek voor zijn mond en neus. In de spiegel leek hij net een Ninja, en moest grijnzen bij zijn eigen aanblik. Met zijn outfit en rode ogen zag hij er niet bepaald vriendelijk uit, maar hen die hem kenden wisten wel beter. Na zijn Revolver en zwaard aan een riem om zijn heup te hebben gegespt nam hij een kijkje bij zijn kinderen en Sue, die nog vredig lagen te slapen. Het viel hem zwaar zijn kinderen de realiteit over de harde buitenwereld te moeten verbergen, en dat Sue moest verklaren wat er gebeurd was als hij niet terug kwam. Met een lichte zucht sloot hij de voordeur achter zich en liep door het bos naar The Dark Road met een lantaarn in zijn linkerhand. Eenmaal bij de afgesproken plek aangekomen wachtte hij af..

De dagen na zijn verandering hadden Storm en Star zich diep in het bos terug getrokken. Storm had daar een bij elkaar geraapte hut gemaakt die hij met sneeuw bedekt had zodat het de wind en de kou buiten hielt en de warmte lekker binnen. Storm sloop samen met Star tussen de bome door. De twee twee meter hoge wolven zagen een duif naar het huisje van Storm vliegen en hij shiften voor hij zich om de duif ontvermde zodra ze bij het hutje waren. Storm haalde de brief van de poot en liet de duif los die meteen weg vloog. Hij las de brief en dacht eerst aan een val, maar besloot om toch te gaan kijken. Samen met Star stoof hij tussen de bomen door tot ze bij het begin van The Dark Raod aan kwamen. Storm rook iets en gromde ter waarschuwing. Star bemerkte het en ze liepen tussen de bomen uit en het laatste stukje over de weg tot hij iemand zag staan. ‘Ben jij Etricus?‘ vroeg Storm en ging half voor hem stil staan in zijn reuzen wolven shift.

Na enige tijd kwamen er silhouetten tevoorschijn in het maanlicht, en Etricus scheen wat bij toen hij een grom hoorde, en zag dat het twee grote wolven waren! Eerst dacht hij aan Hellewolven, maar deze hadden een andere kleur vacht en roken niet naar zwavel. Éen van de twee, de grootste, begon te praten, met de vraag of hij Etricus was. Etricus knikte, en deed de zwarte kap die voor zijn neus en mond zat naar beneden. Onder aan de brief had hij alleen zijn voornaam gezet, met dezelfde reden waarom hij niets in de brief vertelde. 'Ja, ik ben Etricus Torath. Aangenaam, Storm.' zei hij met een glimlach, en zou een hand hebben gegeven, maar dat ging lastig als de ander in een Shift was. 'We hebben niet veel tijd meer, dus ik zal het zo snel en goed mogelijk uitleggen waarom ik je heb gevraagd me hier te ontmoeten. Ik heb gehoord dat je bekwaam bent in jagen en sluipen, vandaar dat ik een deal wil sluiten. Het gaat om het Wapen Depot op het terrein van het leger van de koning. Met de wapens die daar binnen liggen hebben ze al vele slachtoffers gemaakt, waaronder mijn vrouw, die het bijna met de dood moest bekopen. Daarom wil ik wraak, maar hulp is altijd welkom.. Het plan is om de Depot op te blazen met kruit dat ik bij me heb. Binnenin de Depot ligt meer, zodat het hele zootje de lucht in gaat met slechts een vonkje.' legde Etricus uit, die Storm vervolgens afwachtend aan keek.

Storm kreeg bevesteging, maar shifte nog niet terug. Toen Etricus zei dat hij had gehoort dat Storm een bekwaam jager was knikte zowel Storm als Star die alles van haar maatje geleerd had en nog steeds leerde. Storm ging zitten enStar volgde zijn voorbeeld. ‘Aangenaam ik heb een van je dochters al ontmoet toen ik hier pas aan kwam, maar nu ter zaken!‘ zei Storm rustig en voelde dat Star was gaan liggen, maar ze hielt haar blik scherp op Etricus. Deze vertelde wat ie van plan was en Storm had daar wel oren naar. Zijn oren wiebbelde soms heen en weer om verdachte geluden op te pikken, maar over het algemeen bleef hij luisteren. ‘Het wapen depo? Geen gemakkelijke klus het stilt e van de hunters die dat gebouw scherp in de gaten houden! Maar ik ben er wel voor te porren. Wat is je plan van aanpak?‘ gromde Storm in het begin, want hij was er vaak genoeg lngs op geslopen om zich te goed te doen aan de niuwtjes die er verteld werden!

Geduldig luisterde Etricus naar wat Storm te vertellen had, en knikte ten slotte. Een plan had hij al uitgewerkt, en glimlachte breed toen hij begon met vertellen. 'Sommige soldaten zijn zo dom als ze er uit zien. Ik ben ooit undercover geweest in het paleis van de koning, en heb daarom nog een uniform voor het geval dat. Dan moeten we even kijken of jij hem past, aangezien ze me nu kennen en ik niet als mens door kan gaan.' zei Etricus, doelend op zijn kleur ogen, puntige oren en langere hoektanden. 'Daarom kunnen we net gaan doen of jij me hebt gevangen en me mee naar binnen smokkelt. Ze zijn straks met ochtend trainingen bezig, al moeten we wel opschieten als we het uniform moeten halen. Als het pak niet past heb ik een ander, maar wel riskantere, plan..' vervolgde Etricus, die het donkere bos weer in liep met de lantaarn voor zich uit.

Het plan was interesant, maar toch riskant, maar Storm wilde het wel proberen natuurlijk en knikte instemmend, voor hij Etricus volgde. ‘Als je terug naar het WOF gebied gaat kan ik je wel een lift geven dan zijn we sneller heen en weer.‘ stelde Storm voor en ging naast Etricus lopen om hem erop te laten springen tenzij hij iet wilde?

Storm bood aan om een lift te geven zodat ze sneller waren. Etricus had zijn paard thuis gelaten omdat hij kreupel liep. Het was zowieso niet handig geweest om hem mee te nemen, maar hoe eerder ze er waren, hoe beter. 'Goed idee, bedankt.' zei Etricus, die op Storm zijn rug sprong en vast greep aan een paar dikke plukken vacht toen storm naar het WoF ging. Nog nooit eerder had Etricus een lift van een Shifter gehad, maar het voelde een stuk anders dan een paard. Eenmaal aangekomen bij de huizen sprong Etricus weer omlaag. 'Kom maar mee, eens zien of de kleren je passen, maar doe wel zo stil mogelijk. De kinderen weten niets van de missie af..' zei Etricus, die naar de voordeur liep en voorzichtig open maakte. Binnen was alles nog donker, en stilletjes liep hij naar de kast waar het uniform in hing die hij vervolgens net zo stil open maakte en de kleren er uit haalde.

Storm voelde Etricus plaatst nemen na het een goed idee te vinden en Storm stormde naar voren. Hij kende de weg dus hoefte hij geen uitleg te hebben. Ze waren er snel en Star volgde hen over de sluippaden van de WOF. Bij de huizen aan gekomen gebruikte Storm zijn neus om het huis van Rhine te vinden en daar sprong Etricus van zijn rug en zei dat ze gingen kinken of de kleding passen zou, maar dat ze het in stilte moesten doen omdat de kinderen niks van de missie afwisten. ‘Prima voor mij.‘ zei Storm en shiften terug. Het huis was nog donker, maar Storm kon prima zien en zag Etricus de kleding uit de kast halen. Storm kreeg er alleen bij het zien al de kriebbels van, maar kleden zich toch om. Het paste goed, maar dan had Storm ook bijna de lengte van Etricus. Al was Storm niet zo gespiert als Etricus was toch zaten de kleding bijna als gegoten.

Met een scheve grijns keek Etricus toe hoe Storm zich in het uniform hees. Zelfs in menselijke gedaante had Storm wel iets weg van een Wolf, maar zou zonder problemen door moeten kunnen gaan als een Hunter. Hier en daar zat het wel wat wijder, maar voor de rest leek het prima te passen. Etricus knikte slechts even, en pakte een kaart uit een doos, die hij uitrolde op tafel en verlichtte met een kaars. Dikke lijnen stonden om de gebouwen heen, dat de muur was die net als bij het paleis om het terrein stond. 'Er zijn meerdere ingangen die bewaakt worden. Bij de poort het dichtst bij de stad staat de depot het meest dichtbij. Mijn Revolver houd ik verborgen, maar mijn zwaard wordt in het leger gebruikt, die je kunt gebruiken.. Hij was van mijn vader, die ooit in het leger werkte..' zei Etricus, al twijfelde hij even bij het vertellen over zijn vader, maar bij het noemen van zijn achternaam had Etricus al wel bekend gemaakt dat hij familie was. Gelukkig kenden de meeste mensen de ware kant van het verhaal over de Torath familie. Uiteindelijk rolde hij de kaart op en stopte deze weer weg en blies de kaars uit. Buiten begon de lucht boven de bomen wat licher te worden en de sterren langzaam te verdwijnen. Met een smalle glimlach keek Etricus nog even naar de huisjes die het dorp van de WoF vormden, met de kans dat het de laatste aanblik zou zijn op het leven waar hij zo van was gaan houden.

Storm zag Etricus slechts even knikken en pakte een kaart waar hij het plan op uitlegde. Storm bleef rustig staan luisteren en knikte enkel toen hij klaar was. Etricus zijn vader zou wel niet gewoon in het leger hebben moeten werken, maar Storm kende bijna geen verhalenn die zich hier afespeelt hadden. Het zwaard sepste Storm om, maar liever vocht hij met wat erin zijn handschoenen verborgen zat. Buiten liet Storm Etricus nog evdn genieten van zijn vertrouwde omgeving en zag een sterk uit zient touw liggen en gooide die over zijn schouders. Star was sterk genoeg om twee man te kunnen tillen dus Stapte Storm op haar rug en wachten tot Etricus ook zat voor ze het dorpje achter hen lieten, nu zou het pas echt link worden!!!

Zwijgend sprong Storm op zijn grote Wolvin na een touw over zijn schouders te hebben gegooid. Wat voor Wolf hij was en had wist Etricus niet, maar het waren duidelijk geen Hellewolven. Maar dat waren vragen voor later. Even vroeg Etricus af of de Wolvin wel twee personen zou kunnen dragen, maar wist wat Storm deed en sprong achterop. Toen ze weg gingen kwamen de adrenaline tintelingen, die altijd boven kwamen wanneer hij op een missie ging. Hij bleef echter wel altijd rustig en de Adrenaline zorgde er voor dat hij meer op zijn hoede was, wat hem ook goed in zijn werk maakte. Toen uiteindelijk de bomen minder werden vertraagden ze, omdat ze anders gezien zouden worden. 'Daar gaan we dan. Zorg er wel voor dat de touwen niet te vast zitten zodat ik snel los kan komen, mocht het fout gaan. Maar wel weer zo dat het goed vast lijkt te zitten.' zei Etricus toen hij omlaag was gesprongen en de wolvin even aaide. Sue wou graag een Wolf voor Rhine, maar daar moest hij nog wel over na denken. Hij gunde zijn kinderen veel, maar zo'n grote wolf in huis leek hem geen goed idee! Zuchtend stopte Etricus zijn Revolver in de holster aan de binnenkant van zijn mantel die onder zijn linkerarm zat zodat het minder op viel maar toch zo kon trekken. De licht ontvlambare kruiden die Etricus voor zijn kogels gebruikte stopte hij in een binnenzakje. Hopelijk zou hij niet worden gefouilleerd en dachten de wachters dat Storm dat wel zou hebben gedaan. Vanalles kon echter gebeuren, maar de poging om het te wagen was het waard.

Storm knikte bij Etricus zijn woorden. en stapte zelf ook van Star af. ‘Maak je niet druk Etricus die lus die ik maak zal je simpel los kunnen krijgen, maar ook stevig vast eruit ziet.‘ zei Storm en maakte een soort lus die Storm later aan trok. ‘Je hoeft alleen je handen uit een te duwen.‘ grijnsde Storm en hoorde iemand dichterbij komen. ‘Star verberg je!‘ beval Storm en Star dook weg tussen de doornstruiken die haar prima aan het oog onttrok. ‘Zo en nu wij, vat het niet verkeert op he?‘ fluisterde Storm half vragend en tro Etricus met zich mee.

Toen Storm ook omlaag sprong deelde hij mee een simpele lus te maken die Etricus zo los kon krijgen. Met een scheve grijns keek hij voor zich uit toen Storm zijn handen vast bond, maar de geluiden van hoefgetrappel maakte hem weer alert. Storm beval de grote Wolf zich te verbergen, die bljkbaar Star hete. Toen ze was verborgen fluisterde Storm wat, half vragend het niet te verkeerd op te vatten. 'Jij ook niet..' grinnikte Etricus zachtjes, maar zweeg toen twee patrouillerende Soldaten dichterbij kwamen. ''Zo, zo. Wie hebben we hier?'' vroeg een van hen, een streng ogende man van rond de 40 met een kaal hoofd en haviksneus. 'Wie ik ben gaat je niks aan, en krijg je ook niet uit me, al martel je me dood..' gromde Etricus, die best goed kon acteren. ''Dat is niet nodig, Etricus Torath, je lijkt sprekend op je vader..'' zei de ander, een oudere man met een aantal rimpels rond zijn ogen, die dwars in je ziel leken te kijken. Met een opgetrokken wenkbrauw keek de man naar Storm, en wreef even nadenkend over zijn kin. ''Jou ken ik echter niet.. Maar ach, er komen elke keer nieuwe recruten.. En jij zal je plaats hier vast ook wel vinden, net als je vader deed.'' Vervolgde hij, die met diens laatste zin naar Etricus keek, maar deze wierp hem een vuile blik toe 'Over mijn lijk, smerige hielenlikker..' siste Etricus, die een gesmoorde lach moest onderdrukken. Hij kon hun gezichten bijna inprenten zodra ze er achter kwamen wat Storm en Etricus werkelijk van plan waren als het plan zou slagen! ''We zullen zien..'' zei de man, die zijn ogen even vernouwde en zijn paard aanspoorde en naast hen kwam. ''We rijden wel met jullie mee tot aan de poort. En denk er om, geen fratsen.'' zei de andere soldaat, die streng naar Etricus keek om zijn laatste zin te benadrukken.

Storm knikte bijna niet ongezien, maar richten zijn blik op de hunters die hen aanspraken. Storm bleef rustig staan luisteren, maar bij Etricus zijn laatste woorden kon hij het niet nalaten Etricus een dreun te verkopen. Het moest wel echt lijken anders zou het meteen opvallen. 'Schorem, en nu mee lopen!!' gromde Storm en rukte aan het touw dat stevig rond Etricus zijn polzen zat. Storm letten niet perse op wat hoe de hunters er op reageerde, voor hen was Storm niet meer dan een nieuweling die zich probeerde hoge ogen te gooien. Storm had wel verwacht dat Etricus tegen zou stribbelen, maar dat kwam vast doordat die lui mee reden. Waarom moesten die er net nu bij zijn? De poort kwam in zicht en Storm had goed zicht op het wapen depo, mar hielt zijn blik voor het grotendeels op Etricus gericht met een norse blik en zijn mond strak zoals de hij de hunters vaak met een gevangene had zien meevoeren. Binnen de muren hoorde je het geroep van de commandant die de hunters aanstuurde wat ze moesten doen bij de ochtend rituelen. Storm haalde binnen in zih zijn neus op, maar deed het niet en keek even naar de man die hen als eerste aangesproken had. 'Waar wil je deze hebben?' vroeg Storm, ze moesten wel even, maar tijdens de nacht zou Storm Etricus uit zijn cel halen en dat ze dan het wapen depo op te blazen. "Daar 500 meter bij het wapen depo vandaan!" zei de leider van het groepje. Storm wachten verder niet af en greep Etricus stevig in zijn kraag en sleurde hem mee richting de cellen. Ze waren even alleen nu. 'Ik zal je vanavond er weer uit halen voor we het depo laten knallen als bij oud jaar!' fluisterde Storm zacht, maar fel. Toen ze bij de cellen aankwamen opende een van de hunters die toevallig naar buiten kwam naar binnen. Storm knikte enkel even ter bedankje, maar duwde Etricus ruw de cel in na zogenaamt het touw los gemaakt te hebben. Daarna wilde Storm zich omdraaien na de celdeur dicht gemaakt te hebben...

De dreun van Storm kwam best hard aan, maar Etricus gaf geen krimp en begon alleen maar tegen te stribbelen toen hij werd mee gesleurd. Het was natuurlijk niet echt de bedoeling om los te komen, maar het moest zo echt mogelijk lijken. Tot zover ging het goed, maar het was eerst niet Etricus zijn plan geweest om in een Cel te worden geplaatst, maar achteraf gezien was het minder riskant. S'avonds waren er bovendien minder Soldaten, en was er dus een betere kans dat ze ongezien konden ontsnappen. Het was koud in de kerker, maar hij moest wel even grinniken bij Storm zijn grapje. 'Zolang je maar voorzichtig bent..' zei Etricus nog voor er een Soldaat binnen kwam. Vervolgens ging hij met een zucht op het veldbed zitten. Nu was het alleen afwachten, en Etricus begon zich na een uurtje al te vervelen. Het was nog vroeg, en het zou nog lang duren voor het donker werd. Er waren niet veel gevangenen, misschien twee anderen, en allemaal menselijk voor zover hij kon ruiken door de muffe geur van de kerker heen. Gelukkig was het niet erg donker door fakkels aan de muren, waardoor hij de omgeving in zich op kon nemen. Er waren minder cellen dan bij het paleis, maar er was ook nog een deur waar een nare geur vandaan kwam. Zijn vraag werd al beantwoord voor het in hem op kwam, want er werd een jongeman, die misschien nog geen 4 jaar ouder dan hem was, meegesleept door twee soldaten vanuit de deur. Zijn bovenlichaam was ontbloot en zat onder de bloedende striemen. De man was waarschijnlijk een deserteur die was gegeseld. Een misselijk gevoel kwam in Etricus zijn maag, maar ook een gevoel van woede en afschuw. Natuurlijk konden ze hier alles voor de buitenwereld verborgen houden, op een terrein omgeven met een hoge muur. Stilletjes bad Etricus, wat hij eigenlijk nooit deed, dat ze hem met rust lieten. De man werd op het bed in de cel tegenover Etricus zijn cel gelegd, en toen de wachters weg waren stond Etricus op en liep naar de tralies. De ijzeren stangen waren diep in het plafond en de vloer bevestigd en stonden niet meer dan 10cm uit elkaar, waardoor de wachters hen altijd in de gaten konden houden. 'Hey, alles in orde..?' vroeg Etricus, maar de man reageerde bijna niet. Zacht vloekte Etricus, vervloekte de koning en de soldaten die verantwoordelijk waren voor de leed die ze brachten. De zware deur naar de kerkers ging na een paar uurtjes weer open, toen Etricus voor zich uit zat te staren op het bed met zijn rug tegen de koude stenen muur. Een van de Soldaten die de deserteur tegenover zijn cel mee had gesleurd stond stil voor Etricus zijn cel. De man had net als Etricus een litteken over zijn gezicht, alleen was het bij de soldaat dieper doordat, het vermoedelijk een zwaard, dieper was gegaan. Zelfs zonder de littekens zou de man niet vriendelijk hebben geleken. ''Ik heb eten voor je, dit is alles wat je krijgt.'' bromde de man, en Etricus stond op om het bord aan te nemen. Etricus zijn gezicht vertrok toen hij naar het eten keek. Hij had geen idee wat het was, maar de drap stonk behoorlijk. 'Wat is dit..?' vroeg Etricus, maar kreeg slechts een bot antwoord ''Je eten..'' maar Etricus was niet gek. Ze hadden er vast weer zo'n drug door gedaan. Het bord werd bijna in Etricus zijn gezicht geduwd, maar snel greep Etricus de pols van de man en trok die hard tegen de tralies waardoor het bord op de grond kletterde. 'Ik heb wel een beter idee..' gromde Etricus, die de tegen stribbelende man stevig vast hield en in diens nek beet. Nog niet eerder had Etricus rechtstreeks uit een mens gedronken, maar in zijn ogen was elke Soldaat het zelfde, en het zou hem dan ook niets verbazen als deze man Sue had neer geschoten. 'Dit is voor Sue en de rest..' siste Etricus, zijn ogen feller rood dan gewoonlijk, en brak de man zijn nek. De wond ging na een halve minuut weer dicht, en als een lappenpop zakte de man tegen de tralies aan. Wat Etricus had gedaan was riskant en zou zich de woede van andere Soldaten op de hals halen, maar het zou de situatie niet erger maken omdat dit soort ongevallen vaker bij onvoorzichtige Soldaten gebeurde. Na een aantal minuten bewoog de man tegenover Etricus zijn cel wat, en zijn ogen werden groter toen hij zag wat Etricus had gedaan. 'Geen zorgen..' mompelde Etricus slechts, en ging weer op het bed zitten..

(XD)
Storm knikte ongezien op wat Etricus zei en verliet het cellenblok en werd gecommandeert om naar het wapenveld te komen. Storm kon dat nu niet tegen spreken en liep er heen. Het was handig dat Storm eerst met wapens had leren omgaan in zijn dorp bij zijn mentor. Nu had Storm het voordeel had op wapen gebied al voelde hij er niks voor om schietwapens te gebruiken, maar storm wist wel hoe je ze gebruiken moest. De wapens die er lagen waren zowel al bekent als nieuw. Het verliep best lekker tot er een alarm afgegeven werd omdat er een hunter gedood was in het cellenblok. Storm hoopte maar dat Etricus niks stoms had gedaan??? Iedereen moest zich melden en Storm ging erook bij staan, maar liet niets merken dat hij hier eigenlijk niet thuis hoorde te zijn!

( Sorry dat het even duurde.. ^^ )

De ijzer achtige na-smaak van bloed ging maar niet weg, maar in ieder geval was Etricus zijn maag gevuld, en niet met de smurrie die hij voor geschoteld kreeg. Sowieso was hij niet van plan het op te eten, want vanavond zou hij al weer weg zijn. In ieder geval gaf het bloed hem wel energie. Toch had hij het gevoel dat het niet lang zou duren voor iemand poolshoogte kwam nemen. Enkele minuten later werd zijn vermoeden bevestigd en kwam een Soldaat binnen. Toen zijn dode mede soldaat zag liggen vloekte hij ''Smerig monster dat je bent! Wat heb je met hem gedaan?'' Riep de Soldaat, die naar Etricus zijn cel liep ''Ik zweer het je, je zult hier voor boeten!'' vervolgde hij verhit, maar Etricus haalde slechts zijn schouders op. De Soldaat stormde naar buiten, en sloeg alarm. Al gauw ving Etricus stemmen op buiten de kerkers met zijn gevoelige oren, en vervolgens kwamen een paar officieren mee. Etricus bleef onbewogen op het bed zitten, want ze durfden niet binnen te komen. ''Heb jij dit gedaan?'' vroeg een van de Officieren aan Etricus, die hem met een opgetrokken wenkbrauw aan keek. 'Hoezo denk je dat?' vroeg Etricus alsof er niks aan de hand was ''Omdat je een monster bent!'' gromde de Soldaat die er eerder was kwaad. 'En wie zegt dat jij het niet hebt gedaan? Je bent even schuldig als ik.' zei Etricus, en moest een grijns onderdrukken toen de man werd aangestaard. ''Doe niet zo bespottelijk! Jij bent een Vampíér! Je zuigt mensen tot de laatste druppel leeg en.. -'' 'Zie jij dan bloed of bijtwonden bij hem?' onderbrak Etricus, die nu even glimlachte. ''Genoeg jullie! We zullen dit tot de bodem uitzoeken, tot die tijd blijf jij in de barakken..'' zei een van de Officieren streng, waarop de soldaat boos weg stampte na een korte saluut en een giftige blik richting Etricus. De Officieren gingen weer weg zonder een woord, en even later werd het lijkt opgeruimd. In ieder geval zal het hen even bezig houden, en tegen die tijd was Etricus, als het plan slaagde, er al vandoor en het Depot de lucht in.

Het duurde niet lang of wat hoge heren liepen de cellen binnen. Storm vloekte binnensmonds toen hij zich consentreerde op het gesprek dat binnen redelijk geschhreeuwt werd door een van de soldaten. Hij kende Etricus dan wel niet goed genoeg, maar door deze actie kon hun missie wel gevaar lopen? Toen iedereen weer weg gestuurt werd liep Storm richtibg het depo om zogenaamt met een klembord alles te noteren, maar in feiten bekeek hij de boel eens goed. Er was een afgeschermt stuk waar sterrenschoten lagen opgeslagen!? Storm beschreef het klembord netjes, maar onthielt alles. Dit werkje koste hem de hele dag omdat ze alles tot op het wapenstuk nauwkeurig wilde hebben genoteert! Storm was blij dat hij hier heen gestuurt was, maar nog vrolijker werd hij toen de wacht weg liep bij het depo en de poort om te gaan eten. Storm viste met zijn gave het depo sleutel uit de zak van de wachter en gaf die via het celraampje naast Etricus op het veldbed. Zelf moets hij aanwezig zijn, maar voor hij door liep opende hij zachtjes het slot doormiddel van zijn gave. Nu ws Etricus vrij om te doen wat hij wilde en Storm deed net alsof hij van niks wist en nam plaatst tussen twee andere hunters en schepte wat te eeten op eer hij begon te eten.
(KAN GEBEUREN) ^^