The little experimint...

{ ik geef toe, ik ben een ramp met het verzinnen voor titels :3 }


Tussen de bomen liep een jongen heen en weer. Hij hield hier en daar halt, keek rondt, zonder duidelijk doel, keerde weer om en liep terug. Als je een tijdje keek bleek hij in een cirkel vorm te lopen. Na een tijdje vond hij dat het goed was en hurkte hij neer in het midden van de zojuist ontworpen denkbeeldige cirkel. Nogmaals keek hij om zich heen. Toen hij de conclusie sloot dat het veilig was sloot hij zijn ogen en concentreerde. Voor de oplettende voorbijganger leek het alsof hij aan het mediteren was.
Kato had deze plek met zorg uitgezocht. Sinds hij wist dat hij een gave had en wat deze inhield bleef hij er non-stop mee experimenteren. Zo was zijn 'bereik' het afgelopen jaar aanzienlijk vergroot. Ook de kracht werd groter. Kato was gezegend, of vervloek, het is maar hoe je het bekijkt, met de 'gave' illusions. Hij kon beelden oproepen die niet echt waren. Situaties creëren die niet gebeurde maar toch leken te gebeuren. Hij kon mensen zielsgelukkig maken, diep bedroeft of gewoon helemaal gek. Enkel en alleen het laten zien van voedsel voor iemand die honger lijd kon al genoeg zijn. Laat het desbetreffende persoon denken dat een stuk hout een lekkere malse kippenbout is en hij haalt zijn mond open aan de splinters. Helaas vielen zijn illusies nog wel eens door de mand. Een fout zat in een klein hoekje. Als de persoon nog helder genoeg kon denken merkte hij het al snel op en had de illusie zijn kracht verloren. In het begin vielen Kato's illusies na een halve minuut al uit een. Maar nu, bijna 8 jaar later na de ontdekking, konden ze soms wel een half uur stand houden. En dat was nog niet eens het maximum. De duur nam nog steeds toe. Kato had besloten tot het uiterste te gaan, zijn gave van top tot teen te leren controleren en beheersen.
Laatst was hem iets opgevallen. Hij was bezig een met een spin te spelen. Hij liet het dier een vierkant web maken. Iedere keer als de spin een rondje neigde te maken liet Kato de spin denken dat er een hevige wind stond. Met als gevolg dat het diertje zich recht naar beneden liet vallen, in de schijn dat hij zich liet mee voeren met de wind. Door dit trucje op een slimme manier te spelen ontstond er uiteindelijk een kubus. Spinnen en kleine dieren waren het makkelijkst om voor de gek te houden. Ze miste de intelligentie om de kleine 'foutjes' op te merken. Als de spin slim genoeg was geweest had hij misschien kunnen opmerken dat hij de wind niet 'voelde'. Kato kan iemand laten denken dat het vriest maar is nog niet ver genoeg om ook de kippenvel erbij te laten denken. Dus in zo'n scenario hoef je enkel naar je armen te kijken. Geen kippenvel? Geen kou. Dus Kato probeerde ieder klein detail te laten kloppen. De spin had zijn vierkant bijna af toen Kato zijn concentratie had laten gaan. Om zijn fout te herstellen had hij daarna juist té hard geconcentreerd {volg je het nog?} en de spin was doorgedraaid. Het dier was gek geworden en bleef zijn spinrag maar om zich zelf wikkelen. Kato had de illusie stop gezet en toen pas viel het hem op dat de plant was veranderd. De houding van de plant was ietsje schever. Alsof de wind er in waaide terwijl het toch echt windstil was. Dit bracht hem op een idee. Een idee dat hij nu, midden in de cirkel wou uitproberen.
Hij had in de cirkel de wat grotere planten, zoals struikjes, eruit getrokken. Er was nu alleen nog maar gras en bloemen. Ineens werd het pikkedonker. Donkerder dan een nacht zonder maan. Al het geluid stierf weg. De hoop om ooit weer licht te zien was weg. Het leek alsof het voor altijd duisternis zou blijven. Tot Kato's verbazing sloten de bloemknoppen zich. Het ging niet snel maar de verandering was te zien. Dus kennelijk hadden deze plantjes een groot genoeg 'bewustzijn' om te reageren op iets als een 'nepnacht'. "Intersting..." mompelde hij in zich zelf. Hij gunde zichzelf wat rust en maakte het zich gemakkelijk tegen een boomstronk. Te veel concentreren vergde op een gegeven moment al zijn energie. Om toch in balans te blijven sloot hij zijn ogen en probeerde een tukje te doen. In de cirkel om zich heen opende de planten langzaam hun bloemen weer en al gauw was er niks meer overgebleven van de planten en hun eeuwige nacht.

[om een lang verhaal kort te maken: kato ligt te pitten tegen een boom. -Open- ]

De kou beet in haar gezicht terwijl ze uit haar huis liep. Met de kinderen ging het goed, al vond ze dat haar zoon soms zo raar deed? Etricus was beschermender geworden dan voor haar bijna dood ervaring, maar haar liefde voor hem en haar kinderen die hun moeder en echtgenote ook lief hadden, had Hester Sue de kracht gegeven om zich een weg door de duisternis terug te banen. Sue had Etricus al die tijd dicht bij haar gevoelt en ze was blij dat hij er was toen Sue eindelijk na 6 volle dagen te hebben geslapen ontwaakte ze vermoeit, maar gesterkt door Etricus zijn gezicht en aanwezigheid had Sue wakker ge. Nu had ze naar wat dagen voorzichtige training wilde Sue haar drakenvleugels! Eenmaal op straat van Old Home diep verborgen lag in The Abbys. Enkele voorbij gangers van de leden begroeten Sue nog even voor ze shiften naar haar draak en opsteeg. Ze zeilde hoog door delucht genietent van de koude winter wind langs haar schubben. Sue was deels koud bloedig dus had ze geen last met de winter zoals vuur shifters, Fenixen en demonen hadden het nu vooral zwaar... Sue klappeede soms tot ze een jongen zag zitten die over duidelijk iets aan het doen was, maar ze vloog net vergenoeg buiten zijn bereik en Sue glimlachte bij het zien van de sluitende bloem knoppen. Het was een mooi gezicht en toen de jobgen ging liggen veronderstelde Sue dat hij inn slaap was gesukkelt. Ze had wat kleine foutjes opgemerkt, want niet alle knoppen waren tegeljk dicht gegaan. Sue zeilde in een cirkel naar beneden en landen soepel op de bosgrond. Het mos ving het meeste ookk al dreunde het best nog. Sue was niet meer dan 500 meter bij de jongen geland, ze strekte haar vleugels nog even uit voor ze die opvouwde en de jongen even aankeek. Ze vond het wel grappig een jongen tegen kwam die ook ilussie‘s kon oproepen. Sue ging liggen en keek naar de schijnbaar nog slaapende.

Een duidelijke beweging van de wind gaf Kato het signaal 'oppassen'. Hij opende zijn ogen een klein beetje en bekeek de wereld door twee minuscule spleetjes. Een oude gewoonte van hem die er al diep in zat. Mocht er vijandelijk bloed in de buurt zijn die hem als slapende zagen dan wou hij dat liever zo houden. Helaas voor hen had hij ze al vrij snel door en bestudeerde hij hun bewegingen door middel van die kleine spleetjes. Mochten ze hem aanvallen, erg laf trouwens, dan kon hij snel reageren. Een soort verassing dus. Het verassings-element was iets belangrijks, vooral als je een gevecht begon. Wie zijn eerste zet met een verassing doet heeft al een grote voorsprong.
Wat Kato zag had hij niet verwacht. Oké, het wezen dat de windvlaag had veroorzaakt moest wel groot zijn maar wat hij zag verbaasde hem. Een hele grote gevleugelde hagedis was een stukje verderop geland. De kop van het dier leek naar Kato te kijken terwijl deze zich nog steeds slapend hield. 'Ow jee...' dacht Kato. Als hij met deze creatuur aan de stok moest mocht hij wel zijn best gaan doen. Hij bestuurde het wezen. Het had een lichaam bezaaid met stekelige hoorns of punten. Daar wou je liever niet mee te maken krijgen. Gelukkig leken de fatale delen vrij onbeschermd al kon Kato niet van deze afstand inschatten hoe sterk het 'harnas' was. Als standaard reactie waren Kato's hersenen op volle toeren aan het werken, op zoek naar aanwijzingen die duidelijk maakte wat deze draak angst aan joeg. Altijd handig om later als illusie op te roepen.
Toen Kato de conclusie had genomen dat het dier niet zelf het initiatief nam om dichter bij te komen kwam hij uit zijn slaap. Hij rekte zich loom uit, gaapte even, knipperde met zijn ogen tegen het zonlicht. Perfect geacteerd al dacht hij het zelf. Pas na even om zich heen te hebben gekeken, stiekem hield hij in zijn ooghoeken het dier nauwlettend in de gaten maar kon dit prima verstoppen onder een kleine illusie, liet hij zijn blik op de draak rusten. Nu pas verstarde hij zijn spieren en liet zelfs, als leuk detail, zijn ogen iets verder opensperren bij wijze van schrik. Hij krabbelde overeind, rekte zijn rug waarbij wat botten kraakte en ging naar het dier staan kijken. Zo, hij had zijn zet gedaan. Nou afwachten wat de volgende zet zou zijn.

(Kato ze is in haar draak niet haar half skft als in het profiel plaatje, maar zoals in haar onderschrift. ^^)
Sue had hem meteen door, goed hij hielt zich slapend. Maar als moeder van de tweeling en Rhine die net zo stiekem als hem was keek ze door de ilusie heen. Hoewel hij best goed kon acteren?! Sue grijnsde bij zijn bewegingen, maar hielt die klein om haar hoektanden niet bloot te geven. Sue krulde haar staart geamuseert op ze vond het grappig dat hij haar probeerde te belazeren. Ze opende haar gedachte voor de jongen shifter en voelde dat hij op zijn hoede was wat haar ze waar nog brder liet grijnzen. “Je probeert het goed kleintje, maar het ontbreekt je aan de wil er toe.“ haar mentale stm klonk rustig en ze gebruikte haar gave niet eens, niet nodig ook. Want alle draken konden mentaal spreken of enkel beelden en gevoelens naar de ander toe zenden. “ Zo moet je het doen.“ Sue opende haar muil naar een van de planten, maar spuwde geen ijzige straal stikstof. Ze liet hem in alle geuren en leuren denken dat ze de plant bevroor. Sue was meer ervaren er in dan hij en liet hem de kou ook voelen die van haar gebruikelike draken aanval thuis hoorde. Daarna sloot ze haar kaken weer en draaide haar kop weer naar de jongen toe. Ze genoot van zijn uitdukking en shifte terug naar haar ware vorm. Haar zwarte haren hingen tot haar schouders en haar figuur was door de traiibgen goed, mooi en sexy gebleven na drie kinderen. Sue kruiste haar armen over elkaar en bleef de ilusie in stand houden zonder gebreken te vertonen. Mocht hij aan de bladeren willen voelen verviel de ilusie natuurlijk. Sue glimlachte vriendelijk. Ze kon hem enkel wat tips geven meer niet.

{srry, wist het niet zeker. Heb het al aangepast }

“Je probeert het goed kleintje, maar het ontbreekt je aan de wil er toe.“ zei de draak. Het voelde lichtelijk ongemakkelijk om een gesprek aan te gaan met iemand die ten eerste abnormaal groot was en ten tweede een heel stuk verderop stond. Als hij niet zo'n goed gehoor had gehad werd het nog erg lastig om te verstaan. "Pfoeh, kleintje? Jij bent eerder veel te groot." riep hij verontwaardigd om zich nog enigszins verstaanbaar te maken. Tja, het was wel erg makkelijk om de rest van de wereld 'kleintje' te noemen als je zelf zo groot was als het creatuur als deze draak.
Toen pas drong het tot hem door dat je zelfs met een goed gehoor helemaal niet van zo ver weg iemand kon horen praten. Was het eigenlijk wel praten? Kon je überhaupt wel woorden vormen als je mond getransformeerd was in een bek met scherpe tanden en een veel te dunne tong? Dit voelde absoluut niet oké.
“Zo moet je het doen.“ ging de draak verder. Nu was hij er van overtuigd. Dit was niet normaal. Het leek wel alsof hij haar niet hoorde met zijn oren maar... met iets anders? Hoe was dat nou mogelijk?
Ineens werd zijn hoofd overweldigd met gedachten die niet de zijne werden. Uit een reflex greep hij naar zijn oren. Wat gebeurde er? Wat was er aan de hand? Je kon toch maar één gave hebben, dus waarom hoorde hij nou dingen die je normaal niet hoorde? Wat deed dit wezen met hem?
Hij zag in de verte wat planten verwelken. Ze schrompelde in elkaar als de planten in een strenge winter. Niet alleen de planten hadden het lastig, ook Kato stond te rillen. Kippenvel kroop langs zijn armen. Dit was geen illusie, die kippenvel was echt. Dat wist hij zeker. Maar waar kwam die kou dan vandaan? Wat gebeurde er toch?
Kato zette zijn ene voet achter de ander, spande zijn spieren, nu voorbereid op de kunne van de draak. Als ze nog zoiets zou flikken zou hij iets terug doen. Wat wist hij nog niet precies. Desnoods sloeg hij haar met zijn blote vuisten al was dat niet echt een aantrekkelijk plan met die scherpe stekels in haar huid.
Terwijl hij zich voorbereide deed de draak juist het tegenovergestelde dan wat hij had verwacht. Ze kromp en veranderde in een jonge vrouw. De planten voor haar voeten hadden het nog steeds zwaar te verduren. De vrouw sloeg haar armen over elkaar alsof ze niet van plan was van haar plek te komen.
Er begon al iets te dagen in Kato's hoofd. Hij was duidelijk niet de enige die de werkelijkheid kon veranderen. Maar was zij nou die planten aan het gek maken of nam ze hem voor de maling? Dammit, zo'n illusie was lastiger te begrijpen dan hij voorheen had gedacht. Geen wonder dat hij beesten helemaal krankzinnig kon laten maken.
De vrouw bleef staan waar ze stond, net als Kato. De hele situatie werd alsmaar ongemakkelijker. Ze moesten toch dichter bij elkaar gaan komen als ze het gesprek wouden voorzetten. De hele tijd maar naar elkaar schreeuwen werd op den duur ook weer zo vervelend. Krijg je trouwens ook zo'n schorre stem en Kato had geen zin om nóg eens op honing jacht te gaan. Dat had hij nou wel even gehad...

{ zou je heel mss bij illusies de tekst schuin kunnen zetten of zoiets? Dan is het een beetje duidelijker wat nou echt is en niet. Kweenie niet eens wat de precieze regels zijn met illusies. Ziet alleen het persoon voor wie het bedoelt is de illusie of kan iedereen de illusie zien? Beetje wennen nog :3 }

Hij begreep er duidelijk niks van en ze begon nog een ilusie te maken. Sue bleef zelf staan, maar liet een beeldtenis van haar eigen dichter naar de jongen toe lopen. Ze maakte rustige stappen naar voren met haar armen speels naar voren en naar achteren brengend. Sue glimlachte en haar ilusie ook. “Je hoeft niet te schreeuwen hoor ik hoor je prima als je alleen al gaat denen wat je wil zeggen kleintje. Sue nog haar beeldtenis sprak niet en liet haar gedachten door hem vloeien zoals draken dat went waren. Sue bleef voor hem stil staan en legde gevoelsmatig haar hand tegen zijn verkleumde gezicht aan. “Een ilusie kun je slechts onderscheiden door je wilskracht te gebruiken. Denk niet alleen, wees dat wat je de ander wilt laten zien.“ vloeide haar gedachten weer door zijn gedachten en Sue genoot van zijn poging om er achter te komen of dat hij zag we echt was. Ze kwam zelf nu ook dichterbij, waardoor er nu twee van haar naast elkaar stonden.

Er kwam een meisje op Kato aflopen. Hij kneep zijn oogjes tot spleetjes en bestudeerde het wezen. Ze liep rustig en kalm, dat vormde geen bedreiging, maar ze kwam wel steeds dichter in de buurt. Kato knipperde even met zijn ogen. Er klopte iets niet… “Je hoeft niet te schreeuwen hoor ik hoor je prima als je alleen al gaat denken wat je wil zeggen kleintje.” Hetzelfde als daarvoor. Het was een soort stem in zijn hoofd. Jemig, kon dit wezen nou ook al gedachten lezen? Dan werd het wel erg lastig voor hem. Hij deed een poging om wat gedachtes uit te schakelen door heel geconcentreerd zijn vingers te bewegen. Zo, het hij hield er niet van als andere in zijn hoofd snuffelde. Hij had een keer een ‘mindreader’ ontmoet. Die had hem de nodige trucjes geleerd hoe je niet eens een gave nodig hebt om er achter te komen wat iemand denkt. Vooral mensen maakte onbewust bepaalde bewegingen bij bepaalde gedachtes. Je hoefde enkel maar op wat kleine details te letten en je wist meer over iemand dan diegene verwachtte. Het likken van de lippen betekende onzekerheid, het vouwen van de armen over de buik kon duiden op onzekerheid en met je hand rondt je mond houden tijdens het praten hield vaak in dat het persoon niet de waarheid vertelde.
Als je dit soort handelingen uiteindelijk doorzag kon je ze zelf wanneer je maar wil toepassen. Kato hoopte dat hij ooit zo goed zou zijn in dat acteren dat anderen hem zagen zoals hij wou dat zij hem zagen. Zijn idee was dat je dan je vijand pas écht goed kon verrassen. Dan lijk je in eerste instantie onzeker en kwetsbaar, ben je het andere moment ineens vurig en strijdlustig.
Kato weigerde gehoor te geven aan de stem die op de een of andere manier in zijn hoofd zat. Het figuur was inmiddels vlak voor hem gaan staan. Hij keek het dreigend aan. “Een ilusie kun je slechts onderscheiden door je wilskracht te gebruiken. Denk niet alleen, wees dat wat je de ander wilt laten zien.“ Daarna bewoog het haar hand richting zijn gezicht. Hij greep het uit een reflex vast aan haar pols. No way, dit ding bleef van hem af. Toen pas viel het hem op dat het wezen niet oké was. Er mankeerde wat aan. Er kwam een klein ideetje in zijn hoofd, zou het werken? Een beer verscheen plotseling uit het niets. Het gromde oorverdovend en begon richting het meisje te draven. Het duwde het kind (?) omver en sprong er daarna op alsof het zijn prooi wou verorberden. Kato keek even zwijgend toe. Knipte daarna met zijn vingers en de monsterlijke verschijning verdween weer. Wat zij kan, kan hij ook. Iets minder ervaren weliswaar, maar goed.
"Als je praten wil, práát dan." zei hij terwijl hij zijn ogen weer op de vrouw verderop richtte. Zij kwam, net als de illusie, ook steeds dichterbij. Gelukkig kwam ze niet té dichtbij. Deze afstand vond Kato meer dan genoeg. Hij bukte voorover en plukte een grasprietje. Hij stopte het uiteinde in zijn mond en begon het rustig heen en weer te bewegen.

De jongen was redelijk agresief oor zijn leeftijd, maar dat had ze ook niet anders verwacht in deze tijden dan was iedereen op hun hoeden! Toen hij de pols van haar ilusie pakte voelde Sue een trilling door zich heen gaan en glimlachte vriendelijk. Ja hij had het eindelijk door, want ineens erscheen er en ber die zich op haar storten. Sue was niet bang en wist dat hij een ilisie op haar af liet komen en liet het gebeuren zonder doodsangsten uit te staan. Ze liet alle ilisie's die ze gemaakt had verallenen glimlachte nog steeds vriendelijk naar de jongen. 'Wees gerust kleintje ik ben geen Mindreader, wij drakenshifters hebben de gaven enkel onze stem over te brengen en die van de ander te horen. Wat jouw gedachten erder zijn kunnen wij niet zien zodat jij je ook niet hoeft af te schermen. Tenzij en van de drakenshifters echt een Mind reader is natuurlijk. Maar ik ben dat dus niet.' Zei Sue rustig met haar mentale stem en haar draak roerde zich even met en goed keurende knik al kon die jongen dat niet zien natuurlijk. 'Die beer van net was stukken beter dan wat jij met die planten en spinnetje gedaan had. Je was nu meer gevocust in je wilskracht. Ik wil je enkel helpn want mijn zoon heeft ons door gegeven dat Charles zijn hunters speciaal heeft getraint voor ilisie shifters om er door te prikken als een balon en jouw zal die elite groep zo door hebben.' Haar stem klonk licht melodieus nu ze haar mond wel gebruikte. Kennelijk had dit jong nare ervaringen mee gemaakt met Mindreaders en dacht dat zij twee gave's had was niet echt klopte, maar draken waren nu eenmaal magische wezens die meer dingen bevatten dan de andere shifters net als hun adem. Sue had ijs, Haar moeder had vuur en haar zoon spuwde zuur. Maar over het algemeen was vuur toch het meeste dat bij draken voorkwam! Haar ijsblauwe ogen bleven rustig op de jongen gericht en ze bleef rustig glimlachen.

Een illusie op een illusie afsturen was een nieuwe ervaring voor Kato. Hij had dan ook nog nooit iemand ontmoet die dezelfde gave had hals hijzelf. Sowieso had hij nog niet zo veel mede-shapeshifters ontmoet in zijn leven. 'Wees gerust kleintje ik ben geen Mindreader, wij drakenshifters hebben de gaven enkel onze stem over te brengen en die van de ander te horen. Wat jouw gedachten eerder zijn kunnen wij niet zien zodat jij je ook niet hoeft af te schermen. Tenzij en van de drakenshifters echt een Mind- reader is natuurlijk. Maar ik ben dat dus niet.' Weer die stem. Jemig, dit begon echt op zijn zenuwen te werken. Trouwens, als die stem beweerde dat ze niet zijn gedachtes kon horen, hoe kon ze dan weten dat hij zijn gedachten afschermeden. Dit ‘gesprek’ beviel hem maar steeds minder. Hij begon zich aan haar te irriteren en wou liever zo snel mogelijk het gesprek beëindigen. Wat had ze trouwens nog meer ‘gezegd’? Iets over drakenshifters. Was dat iets anders dan shape-shifters? Hij had nog nooit van deze term gehoord. Wellicht was het een soort ondersoort, wat je wel vaker had.
'Die beer van net was stukken beter dan wat jij met die planten en spinnetje gedaan had. Je was nu meer gefocust in je wilskracht. Ik wil je enkel helpen want mijn zoon heeft ons door gegeven dat Charles zijn hunters speciaal heeft getraind voor illusie shifters om er door te prikken als een ballon en jouw zal die elite groep zo door hebben.' Kato fronste zijn wenkbrauwen. Hoe wist zij van die spin? Dat was bijna een week geleden! Verder was wat zij daar zei, ze sprak nu eindelijk gewoon, niet iets dat hem bekend in de oren klonk. Hij had wel eens een blood hunter tegen het lijf gelopen. Soms was hij er pas achteraf achter gekomen dat het een bloodhunter was. Meestal waren ze redelijk makkelijk te manipuleren, zolang je je koppie er maar bij hielt. Hij transformeerde bijna nooit, dus daar konden ze hem niet op betrappen. Dat laatst een man zijn illusie door had kwam omdat hij een meisje had laten verschijnen die kennelijk in het echt nooit had kunnen praten. Zodra hij haar liet praten viel hij door de mand. Maar dat had zelfs de beste illusionist niet kunnen voorzien. De enigste informatie die hij van dat meisje had kwam van een foto. Hoe kon je nou aan een foto zien of iemand stembanden had of niet?
Maar deze vrouw had dus een zoon. Een zoon die dingen van de bloodhunters doorvertelde aan haar. Of eigenlijk, ze had het over ‘ons’ gehad. Langzaam begon het kwartje te vallen. Ze had ook de naam Charles genoemd. Die kende hij nu wel. Kennelijk heette de koning van dit landje Charles en was deze alles behalve gelieft bij de shapeshifters. Verder had deze man een zoon die op de een of andere manier ook een shape shifter was en die een hekel had aan zijn vader. Zou het kunnen dat deze zoon en de zoon van deze vrouw een en dezelfde persoon was? In dat geval zou haar ‘ons’ vast en zekere die groep zijn, dezelfde waar Syrax het over had gehad.
”Hmm, ik ben tot nu toe nog steeds geen bloodhunter getroven die mij doorhad. Maar goed, ik mijd ze dan ook liever…” luide zijn antwoord terwijl hij in gedachten verzonken was.

Sue kon andere vaak genoeg irriteren, maar ze opserveerde het bos vaak genoeg van grote hoogtes waarbij ze deze jongen vaak genoeg bezig had gezien met zijn gave onder contrlle te krijgen. Zijn woorden lieten Sue enkel even goed keurent knikken. “Ze ontlopen is het beste, maar je moet wel op letten want ze rijden vaak genoeg door de bossen al kennen ze de weg van The Abbys nog niet wat ons geluk ook is. Mocht jij ooit het donkerste gedeelte door dat stuk gaan ga dan nooit door de struiken heen tenzij je kever voer worden wil.“ zei ze rustig en waarschuwde hem ook gedeeltelijk al liet ze het niet aan haar stem horen.

“Ze ontlopen is het beste, maar je moet wel op letten want ze rijden vaak genoeg door de bossen al kennen ze de weg van The Abbys nog niet wat ons geluk ook is. Mocht jij ooit het donkerste gedeelte door dat stuk gaan ga dan nooit door de struiken heen tenzij je kever voer worden wil.“ zei de vrouw. Kato haalde nonchalant zijn schouders op. "Dat zou dan een typisch pech-geval zijn. Gelukkig ben ik daar niet zo vaak, scheelt me weer een paar messen in mijn rug." zei hij. Hij grijnsde even cynisch. "Maar goed, als jij aanbied mij wat 'tips' te geven, ik hou je niet tegen. Eerlijk gezegd ben ik nooit vies van wat goede advies zolang ze maar uit mijn hoofd blijven..." zei hij, een stuk vriendelijker dan daarvoor. Echt, heus waar. Hij zou het oké vinden als deze shapeshifter hem wat tips kon geven. Zo ervaren was hij nog niet, dat gaf hij toe. Maar dat hoefde toch niet door in zijn hoofd te gaan kruipen? Kato hield er niet van. Hij was erg gesteld op het controleren van zijn eigen bewegingen en lichaam. Hij vondt dat gewoon erg belangrijk. Als er ineens iets in zijn hoofd tegen hem praatte was dat juist het tegenovergestelde. Hij had dan geen controle over wat hij hoorde in zijn hoofd, dat kon erg gevaarlijk zijn tijdens een gevecht. Kato had door oefening geleerd zich niet te laten afleiden, maar je niet laten afleiden werd erg lastig als de afleiding ín je hoofd zat. "Dat zou ik wel waarderen namelijk." voegde hij er alsnog maar aan toe. Hij zocht geen ruzie, echt niet. Maar mensen die in zijn hoofd zaten, no way...

'The Abbys is geen plek waar je messen in je lijf krijgt. Ze kevers die daar leven zijn zeer gevaarlijk vooral omdat ze in groepen jagen net zoals wolven dat doen. Of je moet bedoelen tussen de mensen door te lopen dan snap ik je bewoording.' zei Sue die lichtjes haar wenkbrouw op trok. Ze wist hoe het was om tussen de mensen door te moeten lopen en dan gebruikte ze vaak haar gave om ontzichtbaar te zijn voor hun ogen. De laatste keer had ze bijna het leven gelaten doordat ze info aan het afluiteren was die tussen de hunters werden doorgegeven. 'De hunters kunnn erg lastig zijn vooral rond op de daken hebben ze tegenwoordig bij de rand wapen geschud op gestelt staan. Het heeft mij bijna mijn leven gekost de laatste keer dat ik daar heen moest!' gromde ze een beetje en kerde zich en stukje in de richting van een an de dichtbijzijnde dorpen. Die was zeer zwaar bewaakt al wist ze niet of deze jongen daarvandaan was gekomen? 'Die tips zijn handig in elke situatie zelfs op de momenten dat je tegenover de hunters zomaar komt te staan. Ze hebben de gewoonte overal op te duiken op elk moment dat we ons hier nu ook bevinden. Jouw ontbreekt het gewoon aan wilskracht in je controll over je gave. Maar zoals je die beer op riep was wel de juiste inzet... Toch moet jij je beter oncentreren.' zei Sue en glimlachte zachtjes bij haar laatste woorden en keek de jongen vriendelijk aan. Ze wist dat het niet gemakkelijk was zeker in het begin had ze er moeite mee gehad toen ze pas ontdekt had dat ze een shifter was. Ze had toen niemand in haar buurt gewild en joeg iedereen weg met haar pas verkregen krachten. 'Ik snap dat je niemand in je hoofd dult, maar ik ga niet staan schreeuwen van een afstand zoals jij deed, want dat trekt juist de aandacht van de hunters. Ik wist niet hoe je zou reageren dus bleef ik eerst op afstand. Je moet de ander altijd goed bekijken. Anders had je meteen gedacht dat ik je aangevallen zou hebben zeker in mijn drakenvorm.' zei ze rustig en bleef glimlachen. 'Maar voor ik je verder help wil ik eerst je naam weten. Mijn naam i Hester Sue Moonus, maar noem me maar Sue. Zo word ik liever genoemt.' zei ze met een iets wat strenge blik in haar ogen. Ze wilde hem bet wat leren, maar daar moest hij wel wat tegenover stellen. Niet alleen zijn naam, maar ook voor een tijdelijk lerproses zijn gehoorzaamheid. Niet dat Sue hem te streng aan zou pakken, maar hij moest wel luisteren naar wat ze hem te zeggen had natuurlijk.

De vrouw vertelde iets over hele grote kevers. Daar had Kato wel eens eerder van gehoord maar hij had altijd gedacht dat het eens soort ‘mythe’ was. Maar het verbaasde hem niks als ze wel bestonden. Heksen bleken immers ook te bestaan. Draken bestoden. En zelf was hij ook niet het meest voor de hand liggende creaturen. Dus waarom geen monsterlijk kevers?
“Twas meer een soort uitdrukking.” verklaarde Kato. Zo belangrijk was die opmerking nou ook weer niet. ”Een mes in de rug krijgen, vermalen worden door keverkaken, aan een zwaard geregen. You know...” Pas nadat hij het had uitgesproken viel het Kato op dat hij de laatste twee woorden in een andere taal zei. Hij smeet wel vaker dat soort woorden door zijn zinnen. Dat had hij altijd al gedaan. Misschien had het iets met zijn verleden te maken maar wat hij niet meer kon herinneren? Of het was gewoon iets dat hij op straat had opgepikt. Ach, het maakte ook niet zo veel uit.
De drakenvrouw ging verder over mensen praten. Iets over dat hunters steeds vaker te vinden waren op daken. Jep, dat had hij ook gemerkt. Daarna ging ze weer verder over haar tips. Dat hij beter moest concentreren, dat hij een gebrek aan wilskracht had enzo. ”Nouja, dat zal best wel kunnen maar das makkelijker gezegd dan gedaan. Want hóé concentreer je beter en hóé kom je aan meer wilskracht?” zei hij met een kleine grijns. Ja, deze vrouw mocht hem best tips geven maar dan moest hij er wel wat aan hebben. Wat hij fout deed kon hij zichzelf ook wel vertellen. Hoe hij het dan wel moest doen was een ander verhaal. Je kan zeggen tegen iemand met overgewicht dat hij niet zo veel moet eten. Maar dat weet de dikzak waarschijnlijk zelf ook wel. Het ligt hem eraan dat je de vreeter kan duidelijk maken met welke trucjes hij van dat voedsel af moest blijven. Kato had het niet zo op die verwende vetlappen die zichzelf volvraten en vervolgens klaagde over hun lijn. Hij had soms niet eens genoeg om te eten! Maar het was een handig voorbeeld.
Daarna begon de vrouw weer over de Hunters. Kato begon zich af te vragen of ze niet een soort obsessie begon te ontwikkelen over die lui. Ze had het er non-stop over! Er zijn toch heus wel andere dingen belangrijker in het leven dan die jagers? Oké, ze kunnen er zo een einde aan maken zodat er nooit meer iets belangrijks is maar dan alsnog. Je hoeft toch niet steeds in een soort angst te zitten? Kato begreep heus wel dat hij op z’n hoede moest zijn maar nam het gevaar van de hunters niet al te serieus. Wellicht niet serieus genoeg, de tijd zal het leren, maar tot nu toe had hij het toch ook gehaald? Ze ging verder met haar verhaal. Dit keer over het feit dat er in het begon zo’n afstand tussen hun had gezeten en dat ze daarom in zijn hoofd had zitten snuffelen. Ook vertelde ze dat je eerst iemand moest inschatten en stuff. Ja, alsof hij dat nog niet wist. Sowieso gaat hij bij ieder persoon het liefst van het ergste uit. Hij was wat dat betreft misschien wat té wantrouwig. Maar het was wel veiliger dan als een soort dolle puppy iedereen blij te begroeten. Trouwens, als je in eerste instantie bij iedereen die je tegenkomt er van uit gaat dat ze je dood willen hebben kan het nooit erger zijn. Kato zag niet in wat er erger kon zijn dan de dood. Ja, misschien de dood van je vrienden maar die kreeg je toch niet als je het idee hebt dat alles en iedereen je gaat vermoorden. Daarom schaaft hij bij iedere bewegingen, iedere handeling, iedere manier van praten, zijn beeld wat bij. Net zo lang tot het beeld redelijk reëel is en hij weet wat hij van het persoon kon verwachten.
'Maar voor ik je verder help wil ik eerst je naam weten. Mijn naam is Hester Sue Moonus, maar noem me maar Sue. Zo word ik liever genoemt.' en zo stelde de drakenvrouw zich voor. Moonus.. Moonus… dacht Kato. Waar had hij dat eerder gehoord? Syrax heette toch ook zo? Kato trok zijn conclusie en ging er maar vanuit dat hij nu de moeder voor zich had. Zou hij het haar vertellen, dat hij haar zoon kende? Hij besloot zijn mond er maar even over te houden. Dat kwam later wel. ”Mm, Sue. Lellie.” merkte Kato op. Sue betekende ‘Lelie’ in de taal waarvan hij hiervoor twee woorden had gesproken. Hij bekeek de vrouw nog eens. Hij zou kunnen zeggen dat die naam terecht was, bij wijze van een compliment waar hij de naam ‘lelie’ absoluut niet bij de vrouw vond passen. Bij een bloem stelde hij toch iets onschuldigers voor. Geen monsterlijke draak. ”Kato is de naam. Just Kato, en niks anders.” Hij stootte een koud lachje uit wat ergens wat weg had van een kuch/blaf. Tsss, achternamen. Tja, als je ouders never nooit wat van zich laten horen en je fammilie, als je die dan hebt, je volledig onbekend is, wat moet je dan met een achternaam? Mochten ze nog bestaan dan hoefde Kato er niks meer van te weten, laat staan hun naam te dragen.

Hij keek haar vreemd aan op de momenten dat Sue het over de hunters had. Hoe kon dat jong overleven? Hij deed net alsof die hunter totaal geen bedreiging vormde? 'Als je het zo bekijt kan het ook, maar ik dacht dat je wat anders bedoelde.' zei Sue en wreef even door haar haren. 'Wilkracht zit hier, je moet denken wat je de ander wilt laten zien zijn wat je de ander wilt laten zien. Daar ligt je wilskracht.' Sue wees even tussen zijn ogen waar hij zich op zou moeten consentreren. 'Pardon?' vroeg ze op zijn opmerking, maar waarom hij Lellie zei snapte ze geen bal van... Goed hij zou zo wel zijn redenen hebben? maar Sue knikte bij zijn naam. Hij was zeker of weg gelopen of gewoon opgevoed zonder dat iemand hem zijn achternaam ooit genoemt had? 'Visualiseer een beeld in je gedachten en voel dat je dat in je opneemt. Soms helpt het als je je ogen sluit voor in het begin. Denk eerst aan iets ontschudligs.' legde ze zijn eerste taak uit en wahten af.

'Pardon?' zei Sue verward. Kato grijnsde even. Hoe kon ze de betekenis van haar eigen naam nou niet weten? "Je naam. Sue betekend Lelie. Wist je dat niet? Hester betekend trouwens ook iets, ster als ik mij niet vergis. Ster Lelie dus." verduidelijkte hij. Hji grijnsde er bij. Ergens vond hij het wel leuk om iets te weten wat zij niet wist. Trouwens, daar kon hij altijd wel van genieten. Niet dat hij een boekenwurm is om zoveel mogelijk weetjes te verzamelen, helemaal niet. Hij kan nog net zijn naam lezen en dan houdt het wel op. Hij beleefde er gewoon plezier aan andere te verbazen. Het liefst met de meest ongeloofwaardige weetjes die tóch waar bleken te zijn.
De lelie ging verder met haar 'les'. 'Visualiseer een beeld in je gedachten en voel dat je dat in je opneemt. Soms helpt het als je je ogen sluit voor in het begin. Denk eerst aan iets onschuldigs.' Hij sloot braaf zijn ogen. Iets onschuldigs? Wat had hij daar nou aan? Meestal diende zijn ilussies als afleiding of bedreiging. Des noods als een soort test maar ze waren nooit zonder reden. Nouja, dit was ook niet helemaal zonder reden. Als de vrouw dacht dat je hiermee het beste goede illussies kon maken dan was het maar zo. Het leek Kato niet erg effectief om er tegen in te gaan. Trouwens, klein beginnen, niet waar?
Een raar beest kwam aan drentelen. Het leek alsof zijn lichaam te groot was voor zijn poten en het waggelde dan ook maar raar rond. Zijn snavel was te lang en het dier moest zijn kop op tillen om de grond niet te raken. Het leek op een soort vogel maar zijn vleugels waren nergens te bekennen. Het diertje strompelde richting Kato en begon vermoeid tegen zijn been aan te leunen. Kato lachte kort om zijn eigen creatie. Hij had het altijd al een suf diersoort gevonden maar nu het hier rondwaggelde was het al helemaal om te lachen. Het zag er niet uit! Hij liet het beeld nog even in stand, zoveel concentratie vroeg het niet om een mislukte vogel tegen je been aan te laten slapen. Kato keek Sue aan. "Onschuldig genoeg?" Het diertje gaapte, voor zo ver dat ging met zo'n snavel. Sloot zijn oogjes en dommelde in slaap.

Daar had ze nooit bij stil gestaan. 'Zou kunnen, maar ik heb er nooit naar gevraagt.' zei Sue voor ze een vreemd diertje aan zag komen waggelen. Duidelijk een ilusie, maar wel grappig. 'Leuk, wat is het? Je doet het goed Kato, maar je moet het iets geloofwaardiger maken dan dat je al doet.' zei ze rustig en keek nog even naar het diertje. 'Het beestje is grappig, maar des al niet te min kun je ook een paard of zo naar voren roepen die voor hun ogen langs loopt. Het kan een vreemd patroon dragen of zo.' legde ze verder uit. 'Het geluid van hoefstappen klonk in de verte en kwam dichterbij. Sue bleef er rustig onder dus kon je duidelijk merken dat ze haar gave gebruikte. Een fjord kwam aan te stapt met zijn goud kleurige vacht die in een vreemde spiraal op zijn achterwerk geschoren was. Sue liet het dier naar het beestje van Kato lopen en boog zijn hoofd om aan het diertje te snuffelen voor het paard zijn hoofd weer op trok en voluit in Kato's gezicht brieste. Het dier bleef hem ontschuldig aankijken. Sue glimlachte en keek Kato rustig aan. Zoals het dier gebriest had leek het altijd alsof je de water druppels voelde...

'Leuk, wat is het? Je doet het goed Kato, maar je moet het iets geloofwaardiger maken dan dat je al doet.' zei ze terwijl ze naar het diertje keek. Het lag nu rustig te slapen. De haartjes bewogen zachtjes op en neer. "Tis een Kiwi. Da's een soort vogel. Nogal misvormt maar zo heeft de natuur hem geschapen. Best wel sneu eigenlijk." antwoordde Kato. 'Het beestje is grappig, maar des al niet te min kun je ook een paard of zo naar voren roepen die voor hun ogen langs loopt. Het kan een vreemd patroon dragen of zo.' Hun? Owja, ze had het vast weer over de Hunters. Maar ze zouden toch simpel beginnen? Kato wist ook wel dat je een Hunter niet kon overmeesteren als je een kiwi heen en weer liet waggelen. Zou toch wel mooi zijn als dat zou kunnen!
Er kwam een paard aan gelopen. Een Fjord als Kato zich niet vergistte. Het dier had een rare tekening op zijn kont. Het paard boog zich voorover en snuffelde aan de Kiwi. Deze pikte speels in de neus van het dier. Aangezien het paard niet Kato's illusie was kon hij hem niet laten reageren op het vogeltje. Dat zou Sue moeten doen. Kato vond het een grappige ervaring om zo twee verschillende illusies samen te laten komen. Hij vroeg zich af wat andere zouden zien als ze nu zouden toe kijken. Kato kon door middel van concentreren bepalen wie zijn illusie zag en wie niet. Maar zouden die 'regels' hetzelfde zijn als je te maken had met twee illusies van verschillende personen?
Het paard keek nu Kato weer aan. Heel even keek Kato Sue aan. Wat ging ze het paard nu weer laten doen? Toen proeste het paard recht in Kato's gezicht. Hij grijnsde breed en voelde hij daar nou echt wat water druppeltjes? Hij onderdrukte de beweging om zijn gezicht droog te vegen. Natuurlijk was zijn gezicht nog zo droog als daarvoor maar het voelde toch net wat ander. Leuk detail bedacht Kato. De Kiwi begon in de poten van het paard te pikken en eiste zijn aandacht weer op. Zodra het beest het eindelijk aandacht gaf klom het diertje moeizaam via de manen omhoog. Iedere keer greep het met zijn snavel de haren vast en tilde hij zichzelf met zijn achterpoten omhoog. Na een lange klim lag het diertje eindelijk op de stevige schouders van het paard. Meteen sloot hij zijn ogen en viel in slaap.

‘Een Kiwi? Hm, nog nooit van gehoort.‘ zei Sue en keek toe hoe Kato zijn ilusie handhaafte. Toen de Kiwi in de paardeneus pikte liet S hem reageren doir met zijn hoofd te schudden. Het diertje trok de aandacht opnieuw van haar paard die weer zijn hoofd naar beneden boog en de Kiwi omhoog liet klimmen. Elk detail van de klim nabootsend en goed laten zien zelf dat het diertje de dikke hen opzij duwde toen het ging liggen om verder te slapen. Sue projecteerde haar ilusie‘s nooit op een persoon, maar op iedereen in de buurt zodat ze niet gek stonden te kijken van wat er gebeurde. Het paard draaide zijn snuit weer naar Kato en speelde snuffelend met zijn harige snuit bij zijn oor, voor het zich terug trok en rustig ging liggen zodat het diertje er niet af zou vallen. ‘Je doet het goed, maar onthoud als je in een kamer of afgesloten ruimte met een persoon bent kun jij je op die consentreren, maar in een openruimte zoals hier is het beter iedereen te laten zien waar je mee bezig bent.‘ zei Sue en keek Kato glimlachend aan.

‘Een Kiwi? Hm, nog nooit van gehoort.‘ merkte Sue op. Kato grijnsde. "Niet erg verassend. Als het goed is heeft geen enkel levend wezen hiero ze ooit gezien. Ze wonen ergens anders, op een plek wat te ver reizen is." vertelde hij. Hij was zelf ooit een opgezet exemplaar tegen gekomen. Het gebouwtje had vol gestaan met rare opgezette dieren. Overal hadden boeken gelegen met aantekeningen. Het was een klein huisje en het had afgezonderd van het dorp gestaan. Om er te komen moest je eerst door een stuk bos. Er had een kleine wetenschapper, of eigenlijk een bioloog, gewoond. Eentje die veel wist over dingen die andere niet wouden weten. Het was een wijs man geweest en stiekem had Kato veel van hem geleerd. Stiekem. Kato had hem nooit met de man gesproken. Hij had hem een paar keer van een afstandje bekeken. Het zag er fascinerend uit, iemand die zo geboeid met een paar stofjes bezig is. Meestal ging het mis en hoorde je luid gevloek uit het huisje komen maar die weinige keren dat het wel goed ging was de man dolblij. De laatste keer dat Kato hem zag was toen de man op de vlucht was.
De mensen in het dorp waren het mannetje gaan wantrouwen en hadden er een paar hunters en soldaten op af gestuurd. Ze hadden de kruiden tuin, het schuurtje en de molen plat gebrand, het huisje had het wonderlijk genoeg overleefd. De oude man was niet gevonden. Kato wist zeker dat deze zich ergens verstopt had, met z'n boeken, dode dieren en brouwels. Daar was de man slim genoeg voor. Nu Kato er over nadacht kon deze man wel een tovenaar zijn of gewoon een hele slimme shifter. Hij was vast niet écht mens geweest. Hij had er namelijk zo aardig uit gezien... Kato was er heilig van overtuigd dat aardige mensen niet bestonden. En als die al eens bestaan hadden dan waren ze uitgestorven. Het enigste wat ze konden doen was vechten, schreeuwen, zuipen en slaan.
Kato was, voor dat de man weg was gejaagd, soms het huisje binnen geslopen. Hij wist ongeveer hoe lang de man weg bleef en besteede zijn tijd aan het rond snuffelen in het huisje. Zo had hij kennis gemaakt met de kiwi. Maar ook andere beesten. Leeuwen, slangen, hagedissen, vogels in alle kleuren, hondachtige, twee-koppige kalveren en andere monsters. Als hij had gekund zou hij er uren naar hebben gekeken. Hij liet zijn vingers langs de bladzijdes van de vele boeken gaan, bekeek de prenten en droomde weg bij de onbekende werelden. Zou het niet prachtig zijn om in een soortgelijk paradijs te kunnen leven? Hij baalde dat hij het kriele handschrift van de man niet kon lezen maar gelukkig kon hij zelf ook een verhaal verzinnen aan de hand van de tekeningen.
Kato staarde naar de illusie. De kiwi was gaan slapen en het paard stond weer met zijn kop Kato's hoofd te betasten. Sue maakte een opmerking over de ruimte en het concentreren op personen in die ruimte. Kato knikte. Dit klonk logisch. "Zegge... Sue? Even iets anders. Kan jij heel misschien schrijven?" vroeg hij ineens. Nu ze toch aan het les geven was kon ze hem misschien ook leren schrijven.

Kato dreef opnieuw weg in zijn gedachten en Sue glimlachte vriendelijk. Tja soms konden jongeren erg veel nadenken of doen alsof ze luisterde, maar bij Kato lag het anders. Hij dreef echt weg op zijn gedachten, maar hij luisterde wel naar haar stem en naar wat ze te zeggen had. Haar kinderen deden dan altijd alsof, maar dat was ze wel gewent. Sue liet het paard Kato opnieuw besnuffelen met zijn kriebbelige neushaartjes. Toen Kato weer zich tot haar richten vroeg hij of Sue schrijven kon. ‘Natuurlijk kan ik schrijven, maar ook lezen en rekenen. zeei ze met een kleine glimlach. ‘We zullen eerst even naar een veiligere plek te zoeken. Volg mij maar.‘ ervolgde Sue en liep voor Kato uit zodat ze hem de weg wijzenkon.

‘Natuurlijk kan ik schrijven, maar ook lezen en rekenen.' zei ze. Rekenen? Daar had Kato nooit zo het nut van ingezien. Kijk, rekenen is misschien handig bij het boodschappen doen ofzo. Maar dat deed Kato nooit. Hij haalde wel eens wat maar betaalde er bijna nooit voor. Waarom zou je dan moeten kunnen rekenen? Bij sommige oorlogen gingen ze uitrekenen hoeveel man ze zouden overhouden na een gevecht. Dat vond Kato al helemaal waardeloos. Als je nou gewoon een verkenner er op uit stuur met veel verstand van zaken. Die kan dan wel zien of zijn eigen leger het aan kon of niet. Dat is gewoon een kwestie van inzicht. Niet van rekenen, toch? We zullen eerst even naar een veiligere plek te zoeken. Volg mij maar.' zei Sue. Veiliger plek? Kato keek om zich heen. Deze plek was hem veilig genoeg. Ver weg van het pad waar de mensen over liepen en ver weg van de bewoonde wereld. Op het feit na dat er af en toe een draak in het weilandje lande zag hij geen gevaar. Nouja, voor uit dan maar. Hij haalde eventjes zijn schouders op en liep achter Sue aan. Misschien kende zij het beter hier dan hem en wist ze een beter plekje. Misschien een wat beschutter plekje. Dat zou fijn zijn. In deze regio kon het weer soms in één keer omslaan en was het het ene moment zonnig en dan weer het andere moment noodweer. Er irritant wanneer je ergens geen pijl op kan trekken. "Wokay." antwoorde Kato. Hij keek om zich heen en sloeg de weg die ze liepen goed in zich op. Verdwalen kan je doodvonnis betekenen. Zelfs als je een gids hebt moet je goed blijven op letten waar je loopt en vooral hóé je loopt. Kato was niet echt zo'n jongen die meteen blindelings op een gids vertrouwde. Hij wantrouwde haar niet meer, dat is waar, maar dat wou nog steeds niet met zekerheid zeggen dat hij dan niet alsnog kon verdwalen. Misschien overkwam haar wel iets en moest hij in alle haast zelf weg gaan rennen? Dan moest hij wel de weg weten... Hoe dan ook, hij lette goed op waar ze heen gingen al raakte hij behoorlijk snel de draad kwijt in al dat groen.