Just taking some stuff...

Syrax zag Kato zijn omgeving in zich opnemen al leek het niet zo te zijn. Maar de woorden die de jngen uitkraamde waren gewoon lachwekkend! Sy moest moeite doen zijn gezicht in de plooi te houden! ‘Je bent een rare snuiter wee je dat!‘[/:] fluisterde Syrax met een lichte ingehouden lachjes in zijn stem. Maar hij begreep wel wat Kato bedelde. [B]‘Ach het is nu eenmaal zo. De dieren hebben tenminste nog respect voor elkaar en een groep dieren steunen elkaar eerdder dan een groep mensen dat zoen!‘ Syrax had dit soort codes snel door.

Syrax kon het wel waarderen, tenminste daar leek het wel op. ‘Je bent een rare snuiter weet je dat!‘ fluisterde Syrax. Kato grijnsde breed. "Dankjewel, hoor ik wel vaker."
Ach het is nu eenmaal zo. De dieren hebben tenminste nog respect voor elkaar en een groep dieren steunen elkaar eerder dan een groep mensen dat doen!‘ ging Syrax verder.
Tja, het was toch van de zotte. Mensen joegen de shapeshifters achterna alsof het een stel wilde waren. Wie waren hier nu de beesten? Je zou haast zweren dat de mens hét grootste beest van allemaal was. Trouwens, die homo sapiens hebben zich dan wel leuk ontwikkeld, ze zijn en blijven in theorie dieren. Misschien moesten ze daar eens wat vaker bij stil gaan staan. Zou zo slecht nog niet zijn.
Kato knikte instemmend nadat Syrax zijn woordje had gedaan en dronk met één grote slok zijn beker leeg. "Zo is dat!"
Hij wuifde weer naar de meid en zij kwam met lichte tegenzin aan gelopen. Braaf liep ze met de lege bekers terug naar de bar, vulde ze opnieuw en bracht ze terug.
Met een kort knikje bedankte Kato haar maar gunde haar verder geen aandacht. Want waarom woorden gebruiken als je ze toch niet terug kreeg? Hij hief zijn volle glas en hield hem in de lucht. "Zullen we proosten?" vroeg hij. "Aan jou de eer om te verzinnen waarop."

Syrax grijnsde bij Kato's antwoord en dronk zijn beker leeg. Bier had hem nooit echt iets gedaan, maar dat kwam vast omdat zijn shift demonische was? Zijn oren vingen verschillende gesmoelzel op, maar niks wat echt van belang was. ''Laten we zeggen op het leven.' zei Syrax toen Kato wilde proosten en drukte zijn beker tegen die van kato aan voor hij een nieuwe slok nam. Ach het leven was zo slecht nog niet tenzij je niet kon opschieten met je shift waar hij jaren last van had gehad met Bane, maar die leek nu helemaal bij gedraait te zijn zins hij met Satan een verdrag gesloten had! Syrax keek rustig rond en zag dat iemand van de mannen op stond en rustig naar de deur toe liep. Fijn!!!

''Laten we zeggen op het leven.' zei Syrax en om daad bij woord te zetten tikte de glazen elkaar aan. Het ging een beetje ruw, wat bier morste over de rand maar wie gaf daar nou om? Kato knikte, proosten op het leven. Waarom niet? Dat was nooit verkeerd. Nouja, enkel als je het deed met een zwaar depressief en of suïcidaal persoontje. Dat zou pas een ongemakkelijk moment op leveren! Kato snapte het maar niet waarom je jezelf van het leven zou beroven. Oké, hij begreep ook wel dat je het heel moeilijk kon hebben maar om er dan meteen een einde aan te maken? Dat vond hij ietsje té. Waarschijnlijk was hij gewoon een te positief ingesteld persoon om zich er ook maar iets bij te kunnen voorstellen.
"Op het leven!" proostte Kato en hij nam een grote slok. De smoezende mannen besloten er genoeg van te hebben. Tenminste, ééntje scheen er genoeg van te hebben. Hij stond op en leek richting de deur te lopen. Zo, dat was één. Nu de rest nog en ze konden in alle rust genieten van het café. Een café voor twee jongens alleen? Dát moest een feestje worden, niet? Ineens draaide de man zich op het laatste moment om. Zijn blik kruiste die met Kato. "Ik heb jullie wel door, mannetjes!" siste de man zachtjes. Er ontsnapte wat druppeltjes speeksel. "U ook een prettige dag, meneertje." zei Kato nors maar met een sarcastisch toontje.
De man snoof, draaide zich weer richting deur en beende snel weg. De overgebleven mannen hielden nu op met hun toneelstuk 'net doen alsof we echt niet kijken' en staarde de twee jongens aan alsof ze een tv waren.
Kato keek langzaam in het rond, daarna wende hij zich weer tot Syrax. "Okey... dat was weird." zei hij hardop. De mannen bleven maar kijken, wat was er nou zo interessant om te zien? "Niet meteen kijken maar die lui achter je. Ze lijken wel gestoord! Moet je zien, ze houden ons non-stop in de gaten." voegde Kato fluisterend toe zodat de rest in het café er niks van meekreeg.

Syrax had wel verwacht dat zo hier en daar een spion a 2, 3 ron zouden lopen, maar dat ze zich dan zo openlijk vertoonde? ‘Dat zijn spionnen van Charles, ze moeten vast uit zoeken of er niks bijzobonders gehoort, nog gezien. Daarom staren ze ook zo.‘ legde Syrax uit en na nog een slok bier achterover.

‘Dat zijn spionnen van Charles, ze moeten vast uit zoeken of er niks bijzobonders gehoort, nog gezien. Daarom staren ze ook zo.‘ verklaarde Syrax. Kato tilde achterdochtig één wenkbrauw omhoog, snel wierp hij nóg een blik op het gezeldschapje. 'Mmm, zou je denken?' fluisterde hij bedachtzaam. Ze zagen er niet erg snugger uit, een eigenschap die je toch wel zou verwachten bij een spion. En al helemaal een spion van de koning. Of het was juist een truc, een knap straaltje acteerwerk, ze kwamen bij Kato eerder over als een stel domme boeren die in iedere vreemde een misdadiger zagen. Dat was misschien niet volkomen onterecht, hij was nou eenmaal niet de braafste, maar toch. Kato schudde zachtjes nee. "Kweenie, ze zien er nou niet echt uit als 'spies'. I know, ze moeten natuurlijk undercover and stuff..." Hij bekeek de andere twee nog eens. De ene was een luidruchtig verhaal aan het vertellen waarbij hij bij ieder woord wild zijn armen bewoog. Zo wild dat hij een van de kaarsen die op tafel stond omsloeg. Het meisje kwam snel aangelopen met haar schoonmaakdoek en probeerde het stollende kaarsvet van de tafel te vegen. Onbegonnen werk. Zodra kaarsvet niet meer honderd procent vloeibaar is moet je gewoon wachten tot het weer hard is. Dan kan je het er af krabben. Een zeer vervelend karweitje waar je lang mee bezig kan zijn. Ach, dat gaf die rare meid weer wat te doen. De man die de kaars had omgegoogd sloeg nu royaal op het achterwerk van het meisje. Ze gaf een gilletje, mepte de man met haar doek en liep boos weg. Dat alles vonden de mannen hilarisch en ze bulderde van het lachen."Tis mij een wonder dat die Charles zo lang stand uit, als dat zijn spionnen zijn." grapte Kato terwijl hij met een grijns op zijn gezicht naar het duo keek. Toen pas herinnerde hij de derde man. Snel keek hij door het raam naar buiten in de hoop een glimp van hem op te vangen. Als dat dan wél een echte spion was, dan zat hij vast nog in de buurt. Maar er was niks meer te zien. Een paar kinderen speelde tikkertje en een slager zat met zijn mes achter een hond aan. Een paar varkens en kippen scharrelde rond en de vrouwen deden de was. Niks bijzonders.
Op het eerste gezicht... Ineens zag Kato een glimp achter het wasgoed dat aan de lijn was. Wacht, was dat nou een gezicht? Kato kneep zijn ogen tot spleetjes maar kon het maar niet scherp zien. Dammit, hij had dan wel een goed gehoor en een uitstekend reukorgaan maar zijn ogen hadden niet bepaald vooraan gestaan. Hij probeerde het nog eens maar kreeg het beeld niet scherp. Hij stoote Syrax aan. "Kijk daar eens, daar bij die blauwe damesonderbroek..." zei hij zachtjes. Het duurde een tijdje voordat hij begreep dat dit wel een hele rare opdracht was. "Nee, euh. Ik bedoelde erachter. áchter die... euh, damesonderbroek."

‘Ik weet dat omdat ik hen vaak genoeg in het kastteel gezien heb.‘ zei Syrax, maar het was zeker een truc. Syrax vroeg zich altijd of of die lui wel te vertrouwen warn omdat ze hun rol zo goed speelden! Kato was niet echt onder de indruk, niet gek ook. Maar toen deze he wat vroeg vronste Syrax even, maar keek toch. De man die eerder had gezeten bij die andere twee stond buiten te smoezen. Sy gromde zachtjes en zocht naar zijn geldbuidel voor hij wat op tafel legde. ‘We moeten gaan en niet via de voordeur!‘ zei Syrax en stond op.

De mannen sloegen hun kroezen bier achterover alsof er niks anders dan water in zat. Ze riepen om meer maar het meisje weigerde weer naar de tafel te lopen. Dat maakte de aangeschoten mannen woedend. Ze begonnen steeds harder te roepen en te joelen. ‘Ik weet dat omdat ik hen vaak genoeg in het kasteel gezien heb.‘ zei Syrax. Kato vroeg zich af of hij de man buiten of deze twee dronkenlappen bedoelde. Die eerste zag hij nog wel als een spion, maar deze twee? Ze hadden zeker dan verlof of zo. Je kon als de beste acteren maar na zoveel glazen bier nog steeds de spion spelen was zo goed als onmogelijk. Kato wist zeker dat ze bier dronken, het hele café stonk er inmiddels na. Dus ze konden de boel niet faken met een of ander nep-alcoholisch drankje.
Syrax graaide naar zijn geldzak. Owja, ze moesten nog betalen. Kato zou het helemaal vergeten zijn. Of nouja, 'vergeten'. Hij deed het gewoon nooit. ‘We moeten gaan en niet via de voordeur!‘ zei Syrax en hij stond op. Kato wierp nog eens een blik op het damesondergoed. Tot zijn schrik was de man verdwenen. Het duurde niet lang voordat hij zag waar de man nu wél was. Met een groepje andere mannen aan de andere kant van de straat. Nog geen kwart seconden maakte Kato oogcontact. Zo snel als hij kon keek hij ergens anders heen, maar het kwaad was al geschied. De man begon met zijn arm te wijzen en er kwam beweging in het groepje. Ze probeerde zo snel mogelijk maar met zo min mogelijk aandacht te trekken naar het café te lopen. "Daar ben ik het helemaal mee eens." en Kato volgde Syrax' voorbeeld. Ze liepen langs het dronken duo naar de achterkant van het café. De deur ging open en vele schoenen liepen over de krakende houten vloer. "Hé, geen gedoe in dit café." zei de meid streng. Een van de mannen spuugde voor haar voeten. "Dát maken wij wel uit, pop." Kato zat net buiten het gezicht achter een muurtje. Hij wist dat ze geen tijd te verliezen hadden. "Vlug, de achterdeur!" Hij liep door het smalle gangetje naar achteren. Zo lang ze maar zo ver mogelijk van de mannen af waren vond hij alles best. Het gangetje eindigde met één deur. "Verdomme, op slot!" siste hij en hij keek achterom naar Syrax. Voorzichtig, zonder al te veel geluid te maken, begon Kato met zijn schouder tegen de deur aan te stompen. De scharnieren waren oud en verroest. Dat kon hun redding zijn. Met zijn nagels probeerde hij de scharnieren nog verder te slopen. Hij spande zijn spieren en gaf nog één bons tegen het deurtje. Eindelijk vloog het uit zijn post.
Kato stapte er doorheen en keek in het rond. Hij was in een klein kamertje beland dat volgestouwd zat met dozen, rekken en tonnen. De hele ruimte werd verlicht door een klein raampje dat boven een kast stond. Verloren bleef Kato stil staan. "Loopt dood..." concludeerde hij.

Kato was het er mee eens hier weg te gaan en ze liepen langs het stel dronkenlappen die echt zat waren. Jammer dat hij geen tijd had om ze even uit te horen zulke kerels zaten vol info! Syrax voelde Kato langs zich heen glippen en mompelen dat ze snel naar de achterdeur moesten. Syrax wilde Kato nog grijpen omdat ze daar helemaal niet heen hoefte en hoorde wat er binnen gezegd werd. Kato liet hij maar even uitsloven tot hij eindelijk stil stond. 'Ben je niet wat vergeten slimpie?' fluisterde Syrax en pakte Kato bij zijn schouder voor hij achterzich hoorde schamperen. Syrax keek over zijn schouder en grijnsde vals. 'Dit keer niet jongens!' zei Sy sarcasties en teleporteerde zichzelf en Kato weg van hier naar buiten, buiten het dorpje, maar hij voelde wel een kleine steek in zijn onderarm. Het licht rond hun heen flikkerde en Syrax verbeet zich en consentreerde zich uit allemacht om nog even vol te houden voor zijn gaven en shift voor een week lang niet te berijken waren. In het bos kwamen ze pas weer tevoorschijn omdat het gif dat door zijn aderen stroomde de erbinding met zijn gave had afgekapt. 'Verdullemu ik wilde ons verder we teleporteren! Afijn dit is voorlopig wel ver genoeg voor hen. Kom we gaan.' vloekte Syrax eerst maar toen hij rond keek zag hij dat ze vlakbij een verborgen huisje waren die voor het blote oog van de hunters niet te vinden waren.

Het werkte goed op zijn zenuwen dat het zo veel tijd had gekost om die deur te openen. Ineens stond Syrax vlak achter hem. Hij wist wel dat Syrax achter hem gevolgd moest hebben maar had geen idee waar precies de jongen stond. 'Ben je niet wat vergeten slimpie?' vroeg Syrax. Kato keek hem even verstrooid aan. De paniek sloeg toe, iets vergeten? Wat? Was hij iets belangrijks vergeten? Op hoog tempo spitte hij zijn hoofd rond op zoek naar het vermiste stukje. Syrax pakte hem bij zijn schouder vast. Verbaasd wierp Kato er een blik op, toen pas viel het kwartje. ”Ówja!” Djeez, wat kon hij soms toch dom zijn. Waarom vluchtte als je een teleporter tot je beschikking had? Syrax riep nog wat naar de achtervolgers en toen werd Kato mee gesleurd. Kato liet zich er niet meer door verassen. Het wende best snel, dat teleporteren. Toch was er iets mis. Het licht was minder fel als de vorige keer, het was wat… dof. Ja, doffer en het gedroeg zich als een vuurvliegje met ADHD. Het flikkerde en happerde.
Toen de reis enigde bleken ze in een bos te zijn beland. Kato keek nog even versuft rond. Hij schrok dan wel niet meer zo van het teleporten, maar dat wou niet beteken dat het raar bleef om op een volkomen vreemde plek terecht te komen. Syrax wist waarschijnlijk wel waar hij heen ging, voor hem was het niet zo’n verassing maar Kato moest alles opnieuw verkennen.
Syrax, die net als in het café, naast hem stond vloekte. 'Verdullemu ik wilde ons verder we teleporteren! Afijn dit is voorlopig wel ver genoeg voor hen. Kom we gaan.' Tot Kato’s verbazing leek Syrax niet op de plek te zijn beland waar hij wou belanden. Was dat mogelijk? Dat hij niet precies kon bepalen waar ze belande? Een kleine angst bekroop Kato. Als dat zo zou zijn dan namen ze een groot riscico. Wat als ze nou in een muur terecht kamen, of in het water, of tussen allerlei Hunters? Syrax was snel maar zelfs hij leek even de tijd nodig te hebben om zich voortebereiden. Kato beet pijnzend op een stukje lip.
”Wacht, je kan niet precies bepalen waar we terechtkomen?” vroeg hij verbaasd.
”Dat gaat nog spannend worden…” voegde hij er mompelend aan toe. Het had natuurlijk wel iets avontuurlijks om niet precies te weten waar je terecht kwam. Kato was nou niet bepaald vies van avontuur. ”Zegge, waar zijn we eigenlijk? Of beter, waar gaan we heen?” Hij keek nog eens in het rond. Dit gebied was hem vreemd. Hij zwierf best vaak door de bossen en natuurgebieden in de omgeving maar dit was hem niet bekend.

Kato‘s woorden lieten hem glimlachen. ‘Ik kan wel bepalen waar we heen gaan, maar niet als dat verstoort word door het gif wat ik je daar straks op het dak heb uitgelegt. Het zal me een week kosten voor die rotzooi uitgewerkt is,, maar maak je niet druk ergens in blijven steken zal ik niet, behalve in het water belanden als ik ons richting het meer had geteleporteert. Natuurlijk bestaat er een kans dat er hier hunters in de buurt zijn, maar dat betwijfel ik ten srtengste! We zitten diep in het bos eigens waar de hunters zelden komen.‘ vertelde Syrax en trok wat takken opzij di doorgang gaven aan een kleine doorgang die goed verborgen lag. Syrax liet Kato voorgaan en ze volgde de donkere gang tot z aan de andere kant kwamen. ‘Hier zal het voorlopig rustig zijn.‘ zei Syrax en liep richting een oude villa.

(SYRAX)

Syrax gedroeg zich… anders. Kato wist het woord niet precies, maar hij vermoedde dat hij iets over het hoofd had gezien. Was er daarstraks iets gebeurd wat hem ontgaan was? “Ik kan wel bepalen waar we heen gaan, maar niet als dat verstoort word door het gif wat ik je daar straks op het dak heb uitgelegt. ” Kato keek hem geschokt aan. Gif? Was hij geraakt zonet? Maar nog voordat hij zijn mond kon openen ging Syrax verder met zijn verhaal. ”Het zal me een week kosten voor die rotzooi uitgewerkt is, maar maak je niet druk ergens in blijven steken zal ik niet, behalve in het water belanden als ik ons richting het meer had geteleporteert. Natuurlijk bestaat er een kans dat er hier hunters in de buurt zijn, maar dat betwijfel ik ten srtengste! We zitten diep in het bos ergens waar de hunters zelden komen.” en daarmee eindigde Syrax zijn verhaal.
Kato liet de informatie even bezinken. Dus Syrax was vergiftigd. Waneer dat gebeurde was hem op de een of andere manier ontgaan. Daarnaast waren ze op een plek terecht gekomen die als veilig beschouwd kon worden. Waar dat was, of welke naam het had wist Kato nog steeds niet. ”Gif? Kan je het niet proberen om het, net als bij slangen gif, er uit te zuigen? En als het geen effect heeft… tja, dan weten we dat ook weer. Tis toch het proberen waard?” zei Kato hoopvol. Het idee dat als ze aangevallen werden en Syrax niet kon verder teleporteren was nogal veronrustend. Natuurlijk, Kato kon prima vechten en Syrax was nog lang niet afgeschreven, maar alsnog. Kato vroeg zich af of het effect zou hebben. Syrax had in ieder geval niks te verliezen. Wellicht zou het de dosis wat kunnen verlagen, dan raakte het gif ook sneller uitgewerkt. En als het niet werkte… tja, dat was dan jammer. Wisten ze dat ook weer.
Syrax had kennelijk gevonden wat hij zocht. Hij deed wat takken opzij en er verscheen een gang. Kato trok zijn wenkbrauw verbaasd omhoog. Een geheime gang? Kato zocht even oogcontact met Syrax en keek hem vragend aan. Moesten zij nou hier doorheen? Kennelijk wel. Kato stapte voorzichtig de tunnel in. Toen hij het als ‘veilig’ ervaarde versnelde hij zijn pas. Syrax volgde hem, gelukkig, op de voet. Waarom ging die niet voor? Die wist vast en zekere beter de weg dan Kato. Misschien had hij de tunnel nog moeten afsluiten.
Al snel verscheen er weer licht en bereikte ze het einde van de tunnelgang. ”Hier zal het voorlopig rustig zijn.” zei Syrax en hij liep naar een oud, groot huis dat ietsje verderop stond. Kato bleef nog even staan om de omgeving weer te bestuderen. Er was niks bijzonders te zien, op het eerste gezicht in ieder geval. Hij volgde de jongen richting het huis. ”Wat is dát?” vroeg hij. ”En waar zijn we eigenlijk?”

Kato zat weer een vol vragen en Syrax grinnikte. ‘Helaas niet, zodra het gif contact krijgt met het bloed vermengt het zich zo snel als 1 druppel zeep bij water doet. Je kunt enkel afwachten tot het uitgewerkt is.‘ zei Syrax en opende de deur. Er waren al verschillende shifters binnen toen Sy de deur los mte en omdat hij de kap niet op had herkende ze hem meteen. Sommige mompelde een begroeting tot Syrax Kato opnieuw wat hoorde vragen. ‘Dit huis heeft geen naam, maar is voor shifters een bekent toevluchts oort waar ze kunnen herstellen en plannen kunnen maken waar ze verder willen leven of uit Doole vertrekken. Vanuit hier komen regelmatig shifters vragen of ze bij de WOF mogen komen. Dan test mijn Opa ze op kracht, technieken die ze hebben geleert en of hun handelingen betrouwbaar zijn.‘ voegde Syrax eraantoe en voelde een stel kinderen langs zich heen schieten. Even keek hij glimlachend, maar al snel richen hij zijn blik weer op Kato.

Kato was nog steeds aan het peinzen of het mogelijk zou kunnen zijn dat je het gif kon verminderen. Slangengif was ook snel maar een mens kon sneller zijn. Als het geluk had teminste. Kato wachtte op Syrax' antwoord, hoopend dat het iets positief kon zijn 'Helaas niet, zodra het gif contact krijgt met het bloed vermengt het zich zo snel als 1 druppel zeep bij water doet. Je kunt enkel afwachten tot het uitgewerkt is.‘ Nou ja, dat was nou niet bepaald het positieve waar Kato op gehoopt had. Of beter gezegd, daar was niks positiefs aan. Het frustreerde Kato altijd enorm wanneer het enigste wat je kon doen simpelweg wachten was. Het is het makkelijkste en eenvoudigste manier en toch kon Kato het niet uitstaan. HIj had nooit veel concentratie gehad, wel als het ergens voor nodig was zoals trainingen maar niet als het zoiets als wachten betekende. Geduld was er een beter woord voor. Kato was iemand die iets wou, of eigenlijk moest, doen anders trok hij het niet. Sommige gingen zodra ze honger hadden op de grond zitten. Gewoon bedelen en wachtten totdat je wat in je maag krijgt. Nou dat zou Kato dus nooit doen. Dan nog liever stelen en het risico lopen gepakt te worden. Maar zeg nou zelf, stelen is toch veel spannender dan gewoon bedelen?
Syrax ging Kato voor en opende een deur. Nieuwsgierig, maar wel op gepaste afstand, keek Kato langs Syrax schouder het huis in. Tot zijn grote verbazing waren daar mensen binnen. Of beter, geen mensen. Shifters! Het hele huis was gevuld et shapeshifters van alle soorten en mate, jong en oud, dik en dun. Hoewel, dikke erg zeldzaam waren in de bevolkingslaag dat zo geminacht werd als die van de Shape Shifters.
Terwijl Kato met grote verbazing de ruimte rond keek viel het hem op dat de meeste Syrax herkende. Ergens was dat ook wel logish. De jongen bleek kennelijk een grotere bekendheid te zijn en was ook nog eens een Shape shifter. Natuurlijk werd je dan herkend in een huis vol shape shifters. Kato vroeg zich af wat Syrax bedoelingen waren om hem hier naar toe te nemen. Was het feit dat Kato een shifter was al genoeg om hem in vertrouwen te nemen en hem zo'n schuilplaats te laten zien? HIj voelde zich lichtjes vereerd.
Want als hij kwade bedoelingen zou hebben gehad dan had hij deze schuilplaats tot een hel kunnen maken. Een woordje doorspelen naar de Hunters en de kinderen die hier speelde bezaten geen vrijheid meer. Of vertrouwde Syrax het gewoon omdat Kato toch niet wist waar hij was? Dat laatste was nog niet eens zo'n hele gekke gedachten. Maar dan alsnog, hij zou, desnoods na heel wat dwalen, er toch ooit weg moeten.
‘Dit huis heeft geen naam, maar is voor shifters een bekent toevluchts oort waar ze kunnen herstellen en plannen kunnen maken waar ze verder willen leven of uit Doole vertrekken. Vanuit hier komen regelmatig shifters vragen of ze bij de WOF mogen komen. Dan test mijn Opa ze op kracht, technieken die ze hebben geleert en of hun handelingen betrouwbaar zijn.‘ verklaarde Syrax toen Kato naar het huis vroeg. Een huis zonder naam? Je zou toch verwachten dat een huis waar vele levens van afhankelijk zijn op z'n minst een naam droeg. Namen zijn handig, erg handig. Door het noemen van een enkele naam kon je de boel al in rep en roer krijgen. Ook kon je snel informatie doorgeven. Want het huis iedere keer ' het huis zonder naam, je weet wel die toevluchts oord etc. Etc. ' zeggen is niet erg ideaal. GewoonToevluchtsoord of HuiszonderNaam voldeed toch ook al? In theorie was het dan al een naam.
"Dus al deze mensen... eh" Kato wierp een blik op een wezen dat veel weg had van een kat met enorme tanden. "Deze ' mensen' zijn allemaal Shape Shifters? Eigenaardig, ik heb er nog nooit zo veel bij elkaar gezien..." Hij wierp nog een blik op de ruimte. Kinderen speelde, volwassen lazen, vertelde grappen of zaten gewoon wat te luieren. Andere oefende, trainde en deden schijnvechten. Overal zag je plezier. Hier waren ze veilig. TOch bekroop Kato een raar gevoel.
Deze saamhorigheid, deze vertrouwen in elkaar. Het was hem onbekend. Het is niet dat hij het wantrouwde, nee, absoluut niet, maar het was hem vreemd. Hij voelde zich ongemakkelijk, een indringer, een buitenstaander. HIj had er nooit bij stil gestaan dat er zo veel waren en dat ze in deze getale ongestoord konden leven. Het was een posittieve kijk op de toekomst, dit betekende dat hij niet alleen was. Maar dat idee was zo nieuw voor hem dat hij niet precies wist wat hij er mee aan moests. En dat kon gevaarlijk zijn, Hij kon dingen doen waar hij spijt van zal krijgen.
"Maar eh... Wat nu? NIks persoonlijk ofzo, maar ik ben niet zo'n, tja, type dat lang in zo'n, eh plaats als deze kan blijven. Het is een geweldig huis echt waar, en ik ben ook helemaal voor jullie strijders, ik bedoel het echt niet slecht ofzo maar dit... dit..." hij struikelde over zijn woorden. Snel flitste zijn ogen door de ruimte, bang voor boze blikken. HIj praatte zo zacht mogelijk, zodat niet iedereen hoefde mee te genieten van zijn gestamel. "...dit kan nooit iets zijn voor mij. Ik ben te lang niet bij mensen geweest, dit moet sowiso mis gaan. Ik bedoel. Sorry, ik kan hier niet lang zijn." toen liet hij zijn hoofd verdrietig hangen. ik durf hier niet lang te zijn... de saamhorigheid, het plezier, het vertrouwen. Ik ken het niet, ik ben gedoemd tot de eenzaamheid..."
Hij deed altijd zo stoer. HIj was ook niet bepaald een mietje. HIj vocht als een leeuw, streed als een krijger, deed alles om te overleven maar dit... dit kon hij niet. Het leven op straat en het feit dat nooit, maar dan ook nooit iemand zich om hem haad gefermt. Dat er nooit iemand was geweest die er voor hem was, die hij kon vertrouwen, die niet hem dood wou hebben. Dat alles maakte hem zoals hij was. En hij was dus kennelijk iemand die te wantrouwig, onzeker en onstabiel was om ooit nog een goede toekomst te kunnen krijgen...
Hij had geen weet van dat je zoiets zou kunnen leren, en als hij dat wel had dan had hij de hoop dat hij ooit in harmonie en vrede met andere te kunnen leven allang opgegeven.

[Je bent zojuist getuigen van het allereerste postje dat ik helemaal op de tablet (met toetsenbord) heb getypt Niet errug ideaal, maar goed. Het lukte ]

Syrax zag dat Kato zich niet fijn voelde tussen zoveel andere en dus nam hij de jongen rustig mee de trap op naar de overloop waar het nu nog rustig was, maar Sy bleef wel naar Kato luisteren en knikte begrijpend naar hem. 'Ik snap wat e bedoelt Kato. Je bent zoveel man om je heen niet gewent, maar zo erg is dat niet. Jij bent net als ieder ander welkom om hier te verblijven zo lang je wilt.' zei Syrax met geruststellende stem en trok de zolderladder naar beneden. 'Als het goed is bewoond nu niemand tot zelden de zolder, dus je zult er zelf plek moeten maken plus dat je wat webben en vuil weg zal moeten halen.' het was er boven nog vol doznen met oude herinneringen aan een shifter familie die hun huis aan vluchtende shifters aaneboden had, maar waarvan de vrouw gestorven was en de man in de arena zat. Syrax keek rustig naar Kato, maar voelde dat het die jongen nog wat dwars zat...

Syrax leide Kato door het gebouw. Ze beklommen een trap en kwamen daarna uit op een overloop. Deze was verrassend lang. Kato kwam niet vaak in huizen maar voor zo ver hij wist waren telde overlopen normaal gesproken een stuk of 5 deuren. Deze had echter veel meer deuren. Hij was ook abnormaal lang. Ergens was dat niet zo verassing, het was immers een groot huis dus waarom dan geen grote overloop? En ze moesten natuurlijk al die mensen herbergen. Het was dan wel zo handig als je over veel kamers beschikte. 'Ik snap wat je bedoelt Kato. Je bent zoveel man om je heen niet gewent, maar zo erg is dat niet. Jij bent net als ieder ander welkom om hier te verblijven zo lang je wilt.' Kato schudde zijn hoofd en wou protesteren maar Syrax liep een stukje verder en trok een trap van het plafond. Met verbazing keek Kato toe. Ook dit fenomeen was hem onbekend. Boven de trap zat een gapend gat. Was dit een soort geheim luik naar een andere verdieping? Zelf zou hij er nooit zijn opgekomen om een trap aan het plafond te maken. En dan ook nog eens eentje die de toegang naar de verdieping daarboven verschool. 'Als het goed is bewoond nu niemand tot zelden de zolder, dus je zult er zelf plek moeten maken plus dat je wat webben en vuil weg zal moeten halen.' Kato keek eens rond. Het was een verdieping met een schuinen muren. Die liepen naar elkaar toe. Waar ze elkaar raakte kon je prima staan maar op de plekken waar ze de grond raakte moest je bukken. Dit was vast boven in het huis. Als hij zich niet vergiste had hij, voordat hij naar binnen liep, een soortgelijke vorm boven op het huis gezien. De keren dat hij in een huis kwam waren het meestal snelle tripjes door de keuken, slaapkamer en voorraadkamer. Daar viel te halen wat hij nodig had. Op een zolder had hij niks te zoeken. Daar werd meestal toch alleen maar zooi opgeborgen, met deze zolder als bewijs. Overal waar je keek zag je dozen. Het was donker, elektrisch tijd was immers nog niet eens uitgevonden. Kato zou wel een illusie van een klein vuurtje kunnen oproepen, als verlichting maar dat had geen enkele zin. Hij wist immers niet hoe de rest van de ruimte eruit zag dus kon hij ook de boel niet verlichten. Illussies is een handige gave maar licht geven, dat kan je er niet mee.
Kato liep een stukje de zolder in. Hij veegde met zijn vinger door een dikke laag stof dat op een van de dozen lag. Hij rolde het op tot een balletje en liet het daarna wegspringen. Toen draaide hij zich weer om en keek naar Syrax. "Ik snap dat het aardig bedoelt is maar ik kan hier echt niet blijven... Niet lang tenminste. Ik zou heus wel af en toe hier willen komen. Een plek waar je je spulletjes kan opbergen is natuurlijk welkom. Want om iedere winter nou nieuwe kleren te stelen en zodra het lente is ze weer weg te doen is ook zo zonde. Kan moeilijk met al die dingen rond gaan slepen. Maar eerst wil ik weten hoe ik hier ooit kom, of beter, hoe ik hier ooit weer wegkom..." zei hij. Daarna begon hij een verdere weg te banen door de dozen. In de nok, aan de andere kant van de zolder, zaten piepkleine gaatjes die licht door lieten. Kato voelde er aan en ontdekte dat het een gat was, gevuld met stro. Voorzichtig haalde hij het stro uit het gat. Het bleek een veel groter gat te zijn dan hij had verwacht. Het verlichte minstens de helft van de zolder. Nu je de boel een beetje kon bekijken leek het wel alsof er nóg meer dozen stonden. "Mmm, beetje licht is altijd welkom." mompelde hij. Hij staarde naar buiten terwijl hij met gekruiste armen op een stapel dozen en kisten leunde. Hier kon je mooi naar buiten kijken. Het uitzicht bestond uit alleen maar groen. Wijd uitgestrekte wouden. Nog steeds kon hij geen enkel bekend stukje herkennen. Waar waren ze toch? Wat frisse wind kroop door het gat naar binnen en liet wat stof opwaaien. Ongewild moest Kato niezen. "Een kleine schoonmaak kan geen kwaad..." zei hij glimlachend tegen Syrax nadat zijn niesbui over was.

Syrax grijnsde bij hoe Kato zich een weg baande en luisterde naar wat hij zei. 'Zoals ik al zei gebruik je neus en je zult je weg altijd vinden, maar als je het echt weten wilt. Zodra je door de geheimeningang wer naar buiten gelopen bent neem je de weg die we naar hier gelopen zijn. Ga die recht door en je komt bij een andere dorp uit dan waar we voor de spion en hunters gevlucht zijn. Vanuit dat dorpje kun je je weg naar hier op dezelfde manier terug naar hier.' zei Sy rustig en keek toe hoe Kato meer licht maakte door wat stro uit het gat te trekken. Als hij er dozen een beetje voor zetten al en soort muurtje brak dat de wind. 'Er moeten nog wat spiegeltjes liggen zodat je die via het schuine dak kunt bevestigen en nog meer licht krijgt.' zei hij rustig en knikte bij de woorden van Kato die nieste.

Het rook behoorlijk muf in het zoldertje. De frisse wind die door het gat naar binnen kwam waaien was dan ook uitermate welkom. Kato veegde nog wat stof van een van de dozen af. 'Zoals ik al zei gebruik je neus en je zult je weg altijd vinden, maar als je het echt weten wilt. Zodra je door de geheimeningang weer naar buiten gelopen bent neem je de weg die we naar hier gelopen zijn. Ga die recht door en je komt bij een andere dorp uit dan waar we voor de spion en Hunters gevlucht zijn. Vanuit dat dorpje kun je je weg naar hier op dezelfde manier terug naar hier.' Kato keek hem vragend aan. 'De weg die we naar hier gelopen zijn'? Voor zo ver hij kon herinneren waren ze hier naar toe geflitst. Syrax was een aardige knul maar was een belabberd navigatiesysteem. Nouja, hier schoot hij dus kennelijk ook niet veel mee op. Waarschijnlijk moest hij maar gewoon de benenwagen nemen en maar zien waar hij uitkwam. Eigenlijk niet veel verschil met normaal. Als hij een paar rondjes in de omgeving heeft gezworven kon hij het huis vast en zeker wel weer terug vinden. Nu moest hij er alleen op vertrouwen dat hij de mensen in de villa van zijn spullen af bleven. Zijn belangrijkste eigendommen zou hij nog altijd bij zich dragen. Gewoon, direct op zijn blote huid gebonden en bedekt met kleding. 'Er moeten nog wat spiegeltjes liggen zodat je die via het schuine dak kunt bevestigen en nog meer licht krijgt.' Een spiegel? Kato wist dat dat een luxe accessoire was. Al helemaal als het een goede was. Om spiegels te maken moest je de kunst beheersen om helder glas te creëren. En dat konden alleen de échte vak meester. Die leverde prachtig werk dat, helaas, alleen maar voor de allerrijkste was weggelegd. Nu waren de huiseigenaars, of vorige eigenaars, van het huis natuurlijk niet arm. Anders kon je zo'n huis nooit behouden. Hoe dan ook, het idee met het spiegeltje was best slim. Kato liep nog eens naar het gat. Het cement tussen de stenen was oud en brokkelde af. Zonder veel kracht te zetten trok hij een baksteen uit het muurtje. Het gat was nu groot genoeg om er doorheen te kruipen. Nouja, voor een Kato dan. Een grof gebouwde man zou er nooit van zijn leven door heen komen. Kato wrong zijn bovenlijf erdoor heen, draaide zich om en pakte met zijn handen de dakrand vast. Gelukkig, het dak was goed onderhouden, in tegenstelling tot het muurtje, en was sterk genoeg. Hij klemde zijn handen er omheen en trok zich omhoog. Binnen no-time stond hij boven op het dak. Hij bestudeerde de omgeving. Er stond een boom naast het huis. Dat kon als ladder functioneren. Ook was er een kleine aanbouw. Hier kon je vanaf het hoge dak op een lager dakje springen en vervolgens op de grond terecht komen. Ja, dit kon hij wel gebruiken. Kato slingerde zich weer terug door het gat en belende, veilig en wel, weer in de zolder naast Syrax. "Mmm, bezwaar tegen als ik dat gat open laat?" vroeg hij. Zo'n snelle toe- en uitvlucht was ideaal. Zo zou hij zelfs zonder op te vallen de zolder kunnen bereiken en de mensen in het huis meiden.

{In welk gebied staat deze villa eigenlijk? :3}

Syrax was niet echt iemand die met navigatie bezig hielt, maar hij ging gewoon op zijn gevoel af. Daar kwam hij vaak al goed mee weg omdat hij dan of vloog of gewoon zichzelf teleporteerde. Dat laatste deed hij vooral wanneer hij alleen of met andere samen moest vluchten. Kato keek hem even aan toen Sy over de spiegeltjes begon, maar daar schonk hij geen aandacht aan. Toen de jongen even bij het gat fummelde en er door heen klom wat Syrax niet lukken zou vanwegen zijn brede borstkast, maar al snel kwam Kato weer binnen en vroeg of hij het gat los mocht laten. 'Ik zie daar geen moeite in, maar weet wel dat je vlakbij The Abbys bent. Het zwarte woud met de doodse bomen, maar daar zul je vast wel eens van gehoord hebben.' zei Syrax rustig. Het huis stond verscholen achter de Ruines en The Abbys in, want als je aan de ene kant van het huis keek zag je de groene bomen die naar vruchtbare grond leiden, maar waneer je naar de andere kant keek zag je The Abbys.

Toen Kato vroeg of het gat open mocht blijven bleek Syrax er geen bezwaar tegen te hebben. Nou, dat was dan ook weer geregeld. Zo'n tweede 'deur' was altijd handig. Je weet maar nooit in wat voor situaties je terecht komt. Maar Syrax vertelde nog wat. Iets over The Abbys en dooie bomen. Kato keek hem vragend aan. Kennelijk ging hij er van uit dat de jongen alles al wist maar in werkelijkheid had Kato geen idee waar Syrax op doelde. Dooie bomen? Wat was daar nou speciaal aan? Kato voelde zich dom. Dit waren vast van die dingen die behoorlijk belangrijk waren maar die hij dan weer op de een of andere manier al zijn hele leven over het hoofd had gezien. Of gewoon continu mis gelopen. De meeste gevaren bestempelde hij pas als 'gevaar' als hij het met eigen lijve ondervonden had. Zoals de Hunters, daar had hij al vaak genoeg mee aan de stok gekregen. Maar dode bomen? Nee, daar zag hij het gevaar niet van in. Syrax had waarschijnlijk een goede opleiding en opvoeding gekregen. Helaas is niet iedereen prins en moeten de meeste het op hun eigen houtje onderzoeken. Tot nu toe had die techniek prima uitgepakt voor Kato.
Hij werd heus wel eens gewaarschuwd voor het een of ander maar meestal wuifde hij dat weg. Als je al die dronkenmans praatjes moest gaan geloven kon je het best een gat graven en er de rest van je leven niet meer uitkomen. Nee, das leuk. Kato's instelling was dan ook; schouders ophalen en verder gaan. Hij zou er later wel achterkomen wat er precies van de sterke verhalen waar was. Wat de Hunters betreft was de meeste informatie betrouwbaar, als je die van andere Shifters kreeg tenminste. Een dronken hunter in de kroeg wou namelijk nog wel over het een en ander opscheppen net zo als de eerste beste boer. Kato begreep ook wel dat het leven behoorlijk saai moest zijn als je alleen maar je akker of kroegje had. Je zag niks, beleefde niks en had iedere dag dezelfde routine. Kato zou er alleen maar wegkwijnen. Hij moest zwerven, ontdekken, avontuur beleven. Dus tja, hij snapte wel dat lui hun avontuur zochten in sterke verhalen. Ze waren zeer amusant en je kon je avond er prima mee opvullen.
Verhalen over draken, heksen, twee-hoofdigde koeien, reuzen en natuurlijk de sappige details over de plaatselijke jonkvrouw en haar affaires. Kennelijk wist de hele stad met wie mevrouw rotzooide behalve meneer zelf. Kato vermoede dat de man het maar moest toelaten, want wat kon hij er nou aan doen? Zo'n meid kan je moeilijk opsluiten, dat word alleen maar één groot drama. Meestal liet Kato de roddels maar langs zich heen gaan. Hij vond het niet interesant wat andere deden, want wat ging hem dat aan? Maar de emotie die bij de boeren loskwam na het horen van zo'n verhaal, dat was amusement opzich. Ze bulderde, scholden, gierde en lachen. Natuurlijk doet iedere man er op zijn buurt nog een extra schepje boven op zodat het verhaal aan het einde van de avond een hele andere wending kreeg. Na een paar tonnen bier was de jonkvrouw ineens met een draak het bed in gedoken en bleek haar man een verhouding te hebben met een heks. Kato kon er uren met een grijns op zijn gezicht naar luisteren.
Soms merkte iemand hem op en trok hem mee in de chaos. Dan voegde hij er op zijn buurt nog een leuk detailtje bij, natuurlijk ter plekke uit de duim gezogen om vervolgens zo snel mogelijk weer naar zijn kruk te vluchten. Bang om betrapt te worden op dat soort avonden was hij niet.
Want welke Hunter verwacht nou dat een Shifter in een kroeg loopt te geinen? Trouwens, die lui zelf waren ook niet vies van een biertje en na een stuk of acht was raak schieten een hele uitdaging. Het bracht natuurlijk altijd wel een risico met zich mee maar daar haalde Kato zijn schouders voor op. Tot nu toe was het immers toch ook goed gegaan?
"Dooie bomen zei je?" vroeg hij niet-begrijpend terwijl hij Syrax vragend aankeek. Wat voor sappig verhaal had hij in petto?

Okay die blik had hij min of meer wel verwacht. Toen Kato hem vroeg over de bomen van de Abbys. 'Het zijn niet echt dooie bomen alleen een beetje kaal, maar verder leven ze nog wel net als de bomen in het moeras alleen is de grond in de Abbys niet zo sompig. Het zijn ook niet de bomen waar jij je zorgen om moet maken maar om de insenten die er leven. Het zijn chiwawa grote kevers. Zolang je op de wildpaden blijft heb je geen last van ze. Deze kevers zijn gevaarlijk voor en ieder die hun nesten zomaar vernielt om welke reden dan ook. Dat is de reden waarom The Abbys zo gevaarlijk is en het er zo doods uit ziet.' zei Syrax met een kleine zucht in het begin, omdat hij het een beetje zat was dat Kato zo weinig wist over Doole terwijl de andere mensen en shifters die er leefde wel wisten wat er in Doole gebeurde...

Syrax verklaarde dat het niet de bomen waren waar je bang voor moest zijn. Nee, de creaturen die erónder leefde vormen het gevaar. Kevers, en wel een variant die iets groter is dan het gemiddelde kruip diertje dat je met gemak dood trapt. Hij vertelde ook dat zolang je op de wildpaden bleef je er geen last van had en dat je met je poten van hun nesten af moest blijven. Dat laatste klonk Kato behoorlijk logisch in de oren. Van geen enkel wezen moet je de jongen lastig vallen. Zelfs een eend kan je het behoorlijk lastig maken als je een van haar eieren probeert te pikken. Gelukkig heeft zo'n watervogel een verstand van nul en zal het na een minuut of vijf weer terug keren naar haar nest. Kato had zo het idee dat de kevers er iets moeilijker over zouden doen. Er sloop een duister, maar vooral dom, idee zijn hoofd binnen. Grote kevers? Dat klonk als een uitdaging. In plaats van de waarschuwing serieus te nemen en The Abbys zo veel mogelijk te vermijden zal hij waarschijnlijk binnen kort een bezoekje gaan brengen aan de uit de kluwen gegroeide lieveheersbeestjes, Kato kennende. Je zou kunnen zeggen dat hij ietwat onverstandig was.
Maar hé, wat je niet dood maakt, maakt je sterker, right? Hij wist niet wie die slogan ooit verzonnen had maar hij was er een groot voorstander van. En het leuke is, het is nog waar ook. Voorlopig stonden eerst wat Hunters boven aan het lijstje, de kriebelbeestjes kwamen later wel. Kato was die Bloodjes inmiddels behoorlijk zat. Die lui verziekte ieder shifters leven. En waarom? Nergens om. Oké, oké. Kato snapte ergens wel dat mensen het niet erg waardeerde als je de boel voor de gek hield. En hij kon ook wel begrijpen dat mensen het niet op prijs stelde als je in de gedaante van een of ander monster hun het stuipen op het lijf joeg. En het was hem al helemaal geen raadsel dat mensen een tikkeltje razend werden zodra je belazerde met een of ander waanbeeld van een aantrekkelijke jonge dame. Maar goed, dat was toch nog steeds geen reden om Shifters als een stel vossen bij een Engels uitje achterna te jagen?
Alsof mensen altijd zo braaf waren. Kato durfde zijn kleren er om te verwedden dat mensen en shifters qua moorden redelijk quite stonden. Misschien torende de lijst van moorden gedaan door de mensheid wel ver boven die van de Shifters uit. Er waren immers meer mensen dan persoontjes die af en toe met een vacht rond liepen. Kato begon wel steeds meer begrip op te brengen voor Syrax z'n clubje. Het was lang niet zo slecht idee om die lui eens een koekje van eigen deeg te geven. Want er zijn nou eenmaal veel meer mensen dan shifters. Een paar minder kon toch niet zo'n kwaad? Gewoon om de zoveel tijd een paar rotzakken de hals doorsnijden en iedereen kon weer in vrede verder leven. Dat klonk wat qru maar wat was nou beter? Een paar klojo's vermoorden of die klojo's andere laten vermoorden?
"Mmm, ik begin weer honger te krijgen. Is er hier wat te kanen?" vroeg Kato nadat zijn buik begon te protesteren door luid te gaan borrelen. Hoe lang was het geleden dat hij wat voedsel door zijn slokdarm had laten glijden? Twee, drie uur? Veel te lang dus. Wat verse kip of een mals lam ging er wel in.

Syrax kon die blik in Kato's ogen wel raden. Goed hij moest hetzelf maar weten als hij de kevers wilde uitdagen, maar ze vielen nooit alleen aan, maar in een groep zoals wolven dat deden! Syrax wilde net weg lopen omdat hij zelf nog niet gerommelt met zijn maag had voelde Sy het wel al op komen en grijnsde toen Kato vroeg of er wat te eten in huis was. 'Oh die is er wel... Syrax wilde nog meer zeggen, maar zijn maag gromde luid luider dan die van Kato had gedaan, want het was een kwaaltje van de Moonusen hadden. ... Maare jij bent niet de enigste die honger heeft.' zei Syrax grijnzend en liep het trappetje naar beneden en naar de keuken. De meeste waren al naar bed dus.

Op de vraag of er nog wat 'te kanen' was gaf Syrax grijnzend antwoord. 'Oh die is er wel...' zei hij, gevolgd door een luid gerommel in zijn maag. Kato trok zijn wenkbrauw op en lachte kort. '...Maare, jij bent niet de enigste die honger heeft.' Kato knikte. "Dat hoor ik, ja."
Zonder verder commentaar verliet Syrax de stoffige zolder en nam de trap naar beneden. Kato nam maar aan dat Syrax voedsel zou gaan regelen en volgde zijn voorbeeld. Voorzichtig, om niet door het hout te stappen, liep Kato van het trappetje naar beneden. Erg stevig was het niet. Misschien was het zelfs veiliger om via het dak de zolder te betreden dan deze trap. Hij gaf de trap niet langer dan een maand of twee, dan was het wel gedaan met de treden. Nouja, des te beter eigenlijk. Want zo was de kans dat andere in zijn spullen gingen rondneuzen alsmaar kleiner. Toch hoopte hij dat niet al het hout in het huis in dezelfde staat verkeerde als de zoldertrap. Want dat kon nooit wat goeds betekenen. Eenmaal op de eerste verdieping zette Syrax zijn tocht naar voedsel voort en nam nu de normale trap. Een variant die een stuk veiliger was om te betreden en waarbij je niet het gevaar liep je nek te breken. Ze liepen langs een klein doolhof van halletjes en kamertjes en bereikte uiteindelijk de keuken.
De ruimte die als keuken dienstdeed was de meest grote keuken die Kato ooit gezien had. Er stond een grote haard waarin een heerlijk warm vuur brandde. Op het vuur stond een grote pan met een of ander goedje te pruttelen.
Verder hing er aan het plafond strengen knoflook, kruiden en hier en daar een stuk spek of ham. Er stond midden in de kamer een lange, massieve tafel die te smal was om aan te eten. Deze was bedoelt om de gerechten te bereiden, een soort aanrecht dus. Verder stonden er kasten met potten in alle grote en maten.
Op de kamer kwamen heel veel deuren uit. Eentje was de deur waar Syrax en Kato zojuist door naar binnen waren gegaan. Naast deze deur waren nog eens vijf deuren. Kennelijk was dit een ruimte waar veel mensen kwamen, anders kwamen er ook niet zo veel deuren op uit. Dat was op zich wel logisch, voedsel bracht mensen samen.
Zelfs in tijden van oorlog. Of eigenlijk, juist in tijden van oorlog. Zodra het voedsel schaarste was was iedereen je vriend als je warmte en een volle maag kon bieden. Kato vond het geen wonder dat al deze Shifters hier verbleven, aan voedsel geen gebrek. Hij vroeg zich af welke van de deuren naar de voorraadkamer ging. Daar konden ze vast wel iets te snaaien halen. Hij hoopte op een sappig stuk vlees of een tomaten stoofpot. Zijn favoriete gerechten.
Hij volgde zijn neus en opende een deur die naar een kelder liep. Er stonden rekken vol wijn, tonnen bier, nog meer kruiden, in potten gestopte groenten en andere onduidelijke ingrediënten.
Kato trok zijn ogen tot spleetjes en ging alle rekken langs. Er stonden manden met brood, honderden potten, kruiken en hij trof zelfs wat potjes honing. Als een ervaren zakkenroller liet hij een van de potjes in zijn zakken glijden. Onopvallend, natuurlijk. Hij hervatte zijn zoektocht naar tomaten of vers vlees maar het enigste wat hij vond was de ingedroogde variant. Droog spek. Juck, nee, dat was niks voor hem. Prima om de winter mee door te komen als je niks anders had maar Kato waagde het niet eens om zijn tanden er in te zetten. Waarom zou je alle sappigheid, al het malsheid van een stuk vlees laten ontsnappen om er vervolgens uren op te moeten kauwen? Wat was daar de functie van? Hij draaide zich om en liep terug naar de keuken. "Is er geen vers vlees? No fans, maar deze taaie zooi... als je dat op hebt dan voelt je tong net zo uitgedroogd aan als het stuk spek."

Kato volgde Sy naar de keuken en hij zag hoe de jongen in een van d vier kelders verdween. De laatste was een soort koelkast of liever gezegd een vriezer! Tijdens de winter haalde ze grote blokken ijs uit de rivieren en het meer om die vervolgens op het stro in deze kelder te leggen. Sy wist dat ze dat ook in Old Home deden! Daar hadden ze 1 gebouw die voor iedereen toegankelijk was en daar sloegen ze voor de oudtjes versvlees in op. Syrax verdween in de vriezer en haalde een lekker stuk mals vers vlees mee naar boven en zetten het net neer toen Kato weer naar boven kwam. ‘De laatste deur, maar let op het is daar kouder dan buiten!t‘ waarschuwde Syrax hem ihoop dat Kato luistere naar gi