How dare you!!!

Syrax genoot van het kasteel leven. Hoewel hij graag nog steeds dingen zelf deed, werd het toch vaak nog uit handen genomen. Nu zat hij lekker in de bied te lezen en Eric zat niet zo ver bij hem vandaan ook te lezen. Beiden waen studenten van Charlie geweest en met vlag en wimpel geslaagd voor het blood hunter examen! Sy droeg een kort normaal zwaard op zijn heup omdat hij en Eric vaak zowel in het kasteel als op het terrein zelf duellen hielden. Noem ht in vorm blijven of geef het een andere benamibg, maar Syrax en Eric waren echt dikke vrienden geworden en duelleerde vak om elkaar er juist onder te krijgen! Maar ze waren beide gewaagde tegenstanders die alle twee geen verlies wilde leiden! Syrax zuchten en legde de boekenlegger tussen twee bladzijde‘s voor hij hem dicht klapte en weer weg zetten. Eric kek op en zag Syrax zijn grijns. Zelf legde hij ook wat tussen de bladzijde‘s en legde het boek terug. ‘Nog een rondje?‘ vroeg Eric uitdagend en trok zijn zwaard uit de schede. Syrax had niet anders verwacht al had hij honger en wilde ie naar de eetzaal, maar vechten met een volle masg zat niet echt goed! “Wat jij wilt Eric kom hier en neem je nederlaag!“ gromde Syrax digend, aar hij meende er niks van. Het geluid van staal op staal weergalmde door de gangen en zowel Syrax als Eric danste bina door de gang om de weg stuivende raadsheren heen! Charlie kon soms wel eens komen kijken en gaf zo nu en dan commentaar op hun vechtkunst, maR daar trokken de jongens zich weinig meer van aan. Vlakbij de eetzaal stopte ze hun zwaarden weer in de schede en liepen vrolijk lachend naar binnen. Syrax genoot er steeds weer van om met Eric te sparren. Soms hadden ze wel ens een uit schieter en verwonden ze elkaar licht op een arm of been. Zin add was kennelijk weer eens druk, want zijn stoel stond leeg. Sy ging bij Eric aan tacel zitten en ze aten rustig hun middag eten op. “Zullen we dadelijk weer gaan rijden?“ vroeg Syra aan Eric die met volle mond knikte. Syrax gaf hem een lichte duw en toen ze klaar waren met eten vertrokken ze eerst og even naar hun vertrekken om gepaste kleding aan te trekken. Het bloodhunters uniform stond Syrax best goed al stond zijn vade erop dat het van de beste stoffen werd gemaskt. Nog even zijn gun langs zijn heup gesepent liep Syrax naar beneden waar Eric al op zijn paard zat en Syrax volgde zijn voorbeeld al vloog hij eigenlijk liever! Ze reden weg en galopeerde buiten over de velden. Syrax was al tijden niet thuis geweest nog wist hij dat er twee zusjes in zijn moeders buik zaten... Etrucus was altijd als een soort vader voor hem geweest al kon die niet aan zijn echte vader tippen! Toch wilde hij Etricus even zien of gewoon even naar huis gasn om zijn familie te laten zien dat het goed met hem ging... Toch hielt iets in hem dat steeds tegen!? Eric stuurde zijn paard bij en dreef het dier langs Syrax zijn zij. ‘Daar verderop is wat gaande, laten we gaan kijken!‘ zei Eric en Sy was meteen uit zijn gedachten getrokken. Een groepje van 5 Blood hunters probeerde iemand gevangen te nemen, maar ze slaagde er niet in en er werden er drie gedood, maar de andere twee gewond. Syrax en Eric kwamen in volle galop aan geeden en Sy herkende wie ze wilde vangen, maar hij wilde eerst eens weten hoe ver deze gaan zou voor hij Syrax zou herkennen, want met zijn kap op en in de outfit van een Bloodhunter herkende je hem nauwelijks! “Wat maken jullie er een puinbak van!“ riep Syrax in zijn tijd bij zijn vader was Syrax zijn stem ook zwaarder geworden wat nog en moeilijksheid graad gaf om hem meteen te herkennen plus dat Syrax veel arroganter geworden was en minder behulpzam naar de shifters toe. Syrax stopte zijn paard en keek van de gewonden naar de persoon die hier verantwoordelijk voor was. “Je vecht stijl is niet slecht mijn beste, maar hoe goed ben je werkelijk?“ zei hij terwijl Syrax afstapte en op de hals van zijn paard klopte enliep zonder een wapen te trekken op de voor hem bekende persoon af. Syrax had zijn Daggers onder zijn mouwen om zijn polzen gebo den dus had hij niks te vrezen! (Etricus)

Die ochtend was Etricus te paard vertrokken. Zo nu en dan hielp hij mee bij de grens te patrouilleren nu de kinderkamer eindelijk klaar was. Het zou niet lang meer duren voor de tweeling werden geboren, en Sue kreeg het steeds moeilijker en had veel rust nodig. Omdat hij niet het risico wou lopen toch gevangen of gewond te raken had hij zijn pantser laten opknappen en gepoetst. Ook zijn paard had titanium platen op diens hoofd, hals en achterste. Een donkerrode mantel golfde over Etricus zijn brede schouders terwijl hij over een bospad draafde terwijl de frisse herfst lucht in zijn neus drong. Het was een zonnige ochtend, en de bladerdak boven zijn hoofd was rood en geel gekleurd. Op gegeven moment kwam hij bij het veld, maar zag voetsporen bij de bosrand, en besloot die te volgen omdat de sporen best vers waren. Zijn paard begon onrustige geluidjes te maken en draaide met zijn oren en dribbelde op zijn plaats en weigerde nog te lopen. Toen Etricus een zucht slaakte en weer om wou keren hoorde hij iets door de lucht suizen. Met een snelle reflex van zijn arm wist hij een pijl die op zijn been was gericht af te slaan met zijn polsbeschermers. Het paard sprong een paar passen naar voren, en steigerde toen 5 Blood Hunters uit de bosjes kwamen springen. Soepel trok Etricus zijn zwaard en pareerde een slag, en daarna ving zijn pantser nog twee pijlen op. Snel sprong Etricus van zijn paard, die nog een flinke trap tegen een Hunter gaf met diens grote hoeven met hoefijzers waarna hij richting een groep bomen verderop draafde, waar iets zijn aandacht leek te hebben getrokken. Met een vuiststoot brak hij de kaak van een Hunter, die op de grond viel. Nog twee sprongen tegelijk op hem, maar met een paar snelle passen ontweek hij hun uithalen en sloeg hen neer met zijn brandende zwaard, die door hun ledematen sneed zonder enige weerstand. Zo dode hij nog één met een steek van zijn zwaard die door diens borstkas ging en sloeg nog een Hunter neer die een net over hem heen probeerde te gooien, maar waar Etricus onderdoor rolde. Minachtend keek Etricus naar de dode en bewusteloze Hunters, en wou net naar zijn paard toe lopen toen een stem zijn aandacht en alertheid trok. 'Wou je daar soms achter komen?' antwoordde Etricus kwaad, die Syrax en de andere jongen niet herkende. Toen Syrax dichterbij kwam hief Etricus dreigend diens zwaard, waar het Symbool van de koning zijn leger op stond. Toen Eric dat zag fronste hij diens wenkbrauwen, maar net op dat moment kwam Etricus zijn Chimango aangevlogen met een brief om diens poot. De roofvogel landde op Etricus zijn uitgestoken arm, die de brief om de poot weg haalde met zijn andere hand. Met moeite onderdrukte Etricus een grijns terwijl hij de paar regels las, en keek daarna weer strak naar de twee voor hem terwijl zijn Chimango op zijn linker schouder ging zitten.

Etricus hief dreigend zijn zwaard en Syrax,hielt zich klaar, maar zag de vogel van hem aankomen en gaf Etricus de tijd om te lezen. Kennelijk stond er iets in wat hem amuseerde. “Een gevecht sla ik niet af nee.“ zei Sy droogjes en zag hoe de vogel op Etricus zijn schouder ging zitten. Syrax grijnsde vrolijk, maar ook vals. Of moet ik zeggen dat we je enkel hoeven te ondermijnen, want de weg door The Abbys ken ik op mijn duimpje!“ het klonk zowel als een grove bedreiging, maar het was niet merr dan waar, want Syrax kende de paden als zijn eigen broekzak en hij zakte in aanvalthouding, maar liet zijn Daggers nog achterwegen. Die zou hij op het onverwachten gebruiken, maar Etricus niet doden. Zo bleef Sy hem bestuderen en Eric bleef zich erbuiten houden al wenste zijn paard mee e mogen doen!!!

De dreigende woorden en houding van Syrax sloeg Etricus in de wind, en bracht zijn vingers naar de mond en floot schel. Met denderende hoeven kwam Etricus zijn paard weer terug gegaloppeerd, gevolgd door twee ruiters op zwarte hengsten. Toen een bewusteloze Blood Hunter bij kwam en overeind wou komen drukte Etricus die weer tegen de grond met zijn voet. De twee ruiters hadden lange zwart met gouddraad versierde mantels, die Etricus ook had, vastgezet met gouden gespen met een stervormig Symbool, het Symbool van de Torath familie! De ruiters gingen aan weerszijden van de twee jongens voor Etricus staan, en Etricus kon momenteel geen brede grijns onderdrukken. De twee deden hun kappen af, wiens gezichten behoorlijk veel op Etricus leken. Het waren zijn vader en broer! Etricus zijn broer was ongeveer net zo groot en had net als hun vader halflang haar, en door hun Vampirisme ook rode ogen. Hun vader was ongeveer net zo oud als de koning, maar vertoonde nog geen trekjes van ouderdom en had alle kenmerken van een vampier. 'Weet men tegenwoordig niet meer wanneer hij respect moet uiten?' klonk de kalme, zware maar ook duidelijke stem van Etricus zijn vader, en glimlachte strak. Zijn gezicht stond vriendelijk, maar zijn rode ogen boorden zich in die van de twee jongens, al kon je die lastig zien door hun kappen.

Toen Etricus schel floot had Syrax eerst verwacht de leden van de WOF aan te horen komen, maar daarvoor waren de paarden hoeven veel te weinig en moest het van twee man af komen? Er verschenen twee ruiters op zwarte paarden en Syrax herkende ze niet en nam een iets of wat minder dreigend ehouding aan, maar bleef gespannen staan al bleef zijn valse grijns op zijn lippen. De twee ruiters hadden lange zwart met gouddraad versierde mantels, die Etricus ook had, vastgezet met gouden gespen met een stervormig Symbool, het Symbool van de Torath familie! De ruiters gingen aan weerszijden van de twee jongens voor Etricus staan, en Etricus kon momenteel geen brede grijns onderdrukken. De twee deden hun kappen af, wiens gezichten behoorlijk veel op Etricus leken. Een van de twe ruiters leek iets ouder dan Etricus en die andere knaap te zijn maar hijw as zeker groter dan die twee! Syras bleef grijnzen en bestudeerde beide die alle twee rode ogen schenen te hebben wat aangaf dat ze vampiers waren! 'Weet men tegenwoordig niet meer wanneer hij respect moet uiten?' klonk de kalme, zware maar ook duidelijke stem van de grootste van de twee en Syrax sloot zijn ogen even wat niet te zien was door zijn kap. 'Tsk.' kwam er over zijn lippen. Syrax kende de Torath familie niet dan allen Etricus, maar had nooit naar diens achter grond gevraagt. Zijn gezicht van de grootste man stond vriendelijk, maar zijn rode ogen boorden zich in die van de twee jongens, al kon je die lastig zien door hun kappen. 'Ligt er aan hoe je het bekijkt.' zei Syrax droog en kek beide aan hij was niet van plan zijn gezicht te tonen en zijn grijns werd nog breder. EWtricus kende alleen Bloodbane als zijn draak, maar die was al maanden weg en nu had Sy een nieuwe die hij bij Cody had verkregen door een kleine hopeveelheid poisen blood die een stel blood hunters op hun zwaarden hadden zitten. 'Wie ik niet ken zal geen respect van mij uit krijgen' zei hij metdreigende stem en zijn staart begon op te komen en zwiepte met uitstaande stekels achter zich heen en weer waarmee hij zijn woorden onderstreepte. Mocht een van die drie zich verkert bewegen zou Syrax zich helemaal shiften en in zijn draak het tegen hen opnemen!

De jongens leken wat meer gespannen worden, en een kreeg een zwarte staart met stekels. Met fronsende wenkbrauwen keek Etricus even van zijn vader naar zijn broer, en vervolgens naar de Syrax. Nog steeds wist Etricus niet dat het Syrax was, maar er waren niet veel Draken Shifters, op Sue, Hope en nog een paar na. 'Ik ben Matthias Torath, vader van Etricus en Leonidas, misschien dat je mij door mijn naam nu wel kent..' zei Etricus zijn vader, en aan Eric zijn verraste kreet leek die hem wel te herkennen. 'En nu wil ik ook wel weten wie jullie zijn, en we hoeven niet te vechten, er zijn al genoeg gewonde en doden gevallen..' zei Etricus, die de Blood Hunter onder zijn voet stevig tegen de grond hield, die half versuft naar hem keek. 'Vertel me wat jullie van me willen en vertrek.' vervolgde Etricus ferm. Zijn broer had tot nu toe niets gezegd, die altijd al zwijgzaam en mysterieus was geweest.

(weer wat kort, moet naar m'n werk :p)

'Ik ben Matthias Torath, vader van Etricus en Leonidas, misschien dat je mij door mijn naam nu wel kent..' zei Etricus zijn vader, en aan Eric zijn verraste kreet leek die hem wel te herkennen. Door Eric verraste kreet werd Syrax afgeleid en keek ham even vragend aan, maar hielt zijn oren open. Eric kwam van zijn paard en liep naar Syrax toe terwijl hij wat tegen hem zei dat de andere niet konden horen. Sy gromde binnensmonds en trok zijn staart terug. Het was dus een oud generaal van de koning geweest??? Zijn houding werd neutraal, maar hij bleef op zijn hoede. De woorden van Etricus lieten hem vrolijk grijnzen. 'Dat mag de spoin zeggen of moet ik zeggen de verrader?' vroeg Syrax hij wist niet hoe de vader van Etricus ou reageren, maar hij wist dat Etricus ooit als spion het kasteel binnen was gegaan. De hunter onder de voet van Etricus keek versuft omhoog, maar die was te slap en Syrax gaf niks om slappelingen hij had zijn dekking niet goed beschermt gehouden dus verdiende die het niet geholpen te worden. Toen Etricus vroeg wat ze wilde stoten Sy even een korte lach uit. 'Jij bent herrie aan het schoppen mannetje het was dat wij het opmerkte dat is de reden dat we hier zijn.' zei Syrax en legde zijn armen in een kruis overelkaar heen terwijl hij afwahten op wat er nog gereageert ging worden.

( Werkze! ^^)

De woorden van Syrax maakten Etricus alleen maar bozer, wiens rechterhand om het gevest van het zwaard verstevigde 'Verrader!? Hoe kan ik iets verraden hebben waar ik nooit bij heb gehoord?' siste Etricus kwaad. 'Etricus!' gromde zijn vader, maar Etricus ging ziedend van woede door 'Volgens mij ben jíj hier de verrader, met je apen pakkie aan terwijl je zelf een Shifter bent!' ging hij door. Oei, die zat! Op de andere woorden ging hij niet in. 'Etricus, genoeg!' riep zijn vader hem streng toe, en de blik van Etricus schoot naar die van zijn pa, die hem strak aan keek. 'Wát!? Juist jij moet weten wat ik bedoel!' wierp Etricus tegen 'Je bezat zelfs de hoogste rang van dat verdomde leger!' vervolgde Etricus, witheet van woede. Dit kon je toch niet geloven! 'Jij weet donders goed dat het niet uit vrije wil was en ik er niet meer over wil praten!' bulderde zijn vader, wiens paard onrustig begon te snuiven toen diens woede ook oplaaide. 'Ga nu, we spreken straks verder!' vervolgde hij, weer wat rustiger, zijn gezicht weer een en al kalmte maar zijn ogen spuwden nog steeds vuur. Snuivend stapte Etricus op zijn paard en reed weg in een hand galop, de gewonde Hunter onder zijn voet eerst nog even met zijn neus in de modder drukkend. Etricus kon erg vriendelijk zijn, maar wanneer hij boos was kon vaak alleen zijn vader of Sue hem rustig krijgen! Toen Etricus tussen de bomen was verdwenen keek zijn vader weer naar de jongens. 'En nu wil ik wel graag weten wat er loos is, mijn zoon heeft hen niet zonder reden aangevallen.' zei hij naar waarheid. Etricus dode ook niet snel, alleen als hij bedreigd werd.

Etricus werd razend en daar vond hij enkel en alleen maar amusenment in. Verrader hij? Nee Syrax wwas zijn ogen geopend, tenminste dat dacht hij, masr zijn vader had Syrax op een sluwe wijze juist gehersenspoelt. Syrax g innikte enkel op zijn woedende woorden, maar zei niks tot Etricus seg gestuurt werd, wat Syrax eigenlijk wel jammer vond. De vader van Etricus richten nu zij aandacht op hen en Sy haalde zin schouders op. “Wat die vijf van plan waren weet ik niet, wij waren juist de boel aan het bekijken meer niet.“ zei Syrax en keek naar de oud generaal. Zijn paard kwam bij Sy staan en hij streelde diens neus even. Dat zal mijn vader niet echt behagen dat er een stel achter zijn ru om hebben liggen klote!“ gromde Syrax en keek even naar de twee hunters die nu opstobden. Hij zag at een van de twwee wat wilde zeggen, maar Syrax was hem voor. “Verdwijn jullie stelletje minkukels. Jyllie zullen voor een jaarlang straf corvee krijgen! En nu naar de ziekenboeg en snel!!!“ snauwde Syrax. Zijn stem hard en dreigend. Geen van beide durfte ze tegen Syrax in te gaan en hoelpen elkaar door zo snel als ze konden naar hun rijdieren te stappen en weg te rijden. Syrax zuchten geergerd en keek de vader van Etricus weer aan.

Bij de bomen aangekomen liet Etricus zijn paard in een vlotte draf over gaan, en kon niet begrijpen wat in dit land gebeurd was dat het zo ver kon gaan. Er moest snel weer vrede komen, maar steeds meer Shifters werden gedood of in de Arena weggestopt. Sinds de koning zijn terugkomst waren de meeste vrouwelijke Shifters in hun gebieden gebleven, maar zij die niet oppasten werden het slachtoffer van de koning en diens onderdanen. Eenmaal bij de waterval aangekomen liet hij zijn paard even wat water uit het meer drinken, en probeerde wat te kalmeren. Intussen waren zijn vader en broer nog in gesprek met Syrax en Eric, die net als Leonidas niets meer had gezegd. Toen Syrax tekeer ging tegen de Hunters schudde Etricus zijn vader afkeurend diens hoofd, maar wreef vervolgens nadenkend over zijn kin en zijn ogen vernauwden zich 'En wie is je vader dan wel?' vroeg deze sluw toen hij Syrax over hem hoorde praten. De vader van Etricus was altijd alert geweest, en door diens jarenlange ervaring daarmee kon je hem niet snel voor de gek houden. Intussen wendde ook Leonidas zijn paard en reed achter Etricus aan. De twee broers waren vroeger hecht geweest, en die band was er nog steeds, al zagen ze elkaar niet vaak. Toen Leonidas zijn broer aantrof liet hij zijn paard naast hem en diens paard halt houden 'Dat was niet slim..' zei Leonidas, wiens stem net zo mysterieus klonk als hij er uit zag en gedroeg 'Jij kent Doole niet, Leonidas. Het land is vervloekt, en die Blood Hunters vallen elke Shifter aan die ze tegenkomen.' zei Etricus terneergeslagen. 'Maar ik ken de mens wel en heb genoeg verhalen gehoord.. Ook de koning zal ooit sterven of over zijn eigen voeten struikelen..' probeerde zijn broer hem gerust te stellen, maar Etricus wist wel beter, maar bleef zwijgen en probeerde te kalmeren van het geruis van de waterval.

Een van de twee reed weg en Syrax wist waar de vader van Etricus op uit was, maar over zijn echte vader zou hij nooit liegen. [color/=yellow]‘Mijn vader is King Charles II!‘[/color] zei Syrax en zag Eric zich even ongemakkelijk bewegen. Zijn vader was een kolenboer geweest en wilde dat zijn zoon het beter dan hem had gehad. ‘Wat brengt u hier als ik vragen mag?‘ zei Syrax minder argesief en zijn houding werd ook rustiger. Hij wist niet dat ze hier voor Etricus waren. Zijn onderzoekende blik gleed zonder zijn hoofd te bewegen over diens vader. Kenmerkent voor vanmpieren was vooral hun jeugdige uitstraling waardoorr hun ware leeftijd nauwelijks te schattewas!!! Syrax kende alleen Etricus die al heel wat vampierachtige trekjes had, maar deze man was werkelijk er eentje. Syrax bleef afwachten op wat deze nog meer zou zeggen. ‘Mijn naam is Syrax Moonus en dit is Eric Boomvels.‘ stelde Syrax zich voor de vader van Etricus zou er anders toch naar vragen. Zijn blik bleef op de man gericht, maarjn oren op zijn omgeving. In de verte reed nog een andere groep van Blood hunters die hen zagen praten met deze mystrieuze man ze herkende Sy meteen en dachten dat hij en Eric in moeilijk heden waren door de lijken die om hen heen lagen. Gelukkig had geen van hen een pijl en boog nog haxden ze een geweer. Hun roep liet Syrax omkijken en hoewel hij grijnsde hen te zien stak Syrax zijn hand op als teken dat alles goed was. ‘Problemen mijn prins?‘ vroeg de aanvoerder van het groepje dat halt hielt. ‘Niet meer en vooral niet met deze heer. Ga maar.‘ zei Syrax en hij was eigenlijk wel blij dat ze even gekomen waren. Al leken ze zich niet zo zeker verder te rijden, maar geen van hen keerde om. Syrx keek weer naar de vader van Etricus en wist niet wat deze dacht, maar hj had de zuivere waarheid gesproken gehad.

Nadat Syrax zich aan Etricus zijn vader had voorgesteld glimlachte deze strak 'Ah, ja.. Etricus heeft over je geschreven. Veel positieve dingen, maar de laatste tijd werd het minder. Ik had gehoopt nog enig contact met het koningshuis te vermijden, maar daar ben ik klaarblijkelijk in gefaald.' Zei deze toonloos, en trok zijn wenkbrauw op toen een groepje Hunters langs kwamen die Syrax weer weg stuurde. 'Etricus had niet door dat jij het was volgens mij.. Als je niet wilt dat ik hem vertel dat jij het was zal ik dat niet doen.' vervolgde hij nog. Intussen was Etricus zelf in gesprek met zijn broer, maar zijn verontwaardiging borrelde nog steeds in hem. De Blood Hunters werden ook steeds brutaler! 'Laten we pa maar gaan halen, het duurt nu wel lang en ik wil jullie aan diegene voorstellen waar ik over schreef' zei Etricus uiteindelijk, waar Leonidas mee instemde met een knikje. Terwijl zijn Chimango nog rustig op zijn schouder zat draafden Etricus en zijn broer terug, wat een geërgerde blik van hun vader opleverde 'Ik had gezegd te wachten' zei hij, maar Etricus gromde even 'Ik kan mijn eigen besluiten nemen, vader. En ik wil je voorstellen, en hier weg voor nog meer Hunters komen die zand mogen happen.' zei Etricus snauwerig, met een pissige blik op Syrax en Eric. Het nieuws over Etricus en zijn vader en broer zou de koning zijn oren vast en zeker bereiken, wat Etricus absoluut niet aan stond!

De vader van Etricus zei dat hij liever contact met het koninghuis had willen vermijden, maar Syrax gaf daar geenantwoord op, wantals hij niet naar zijn vader was gegaan had hij dat contact toch wel gehad alleen was Syrax dan een stuk verstandiger geweest daan nu, maar daar kwam Sy pas later achter. 'Etricus mag schrijven wat hij wil hij is mijn vader niet, nog zal ik zijn bevelen opvolgen.' zei Syrax neutraal en keek omtoen hij denderende hoeven hoorde. Kennelijk kon Etricus niet wachten en hij grijnsde breed, maar zei niks en steeg op zijn zwarte merrie terwijl zijn vader Etricuss toe sprak en Etricus terug reageerde. 'Kom Eric laat hem maar lekker zeuren.' zei Syrax en keerde zijn paard rustig om terwijl Eric hem volgde. 'Oh en doe mijn moeder de groeten wil je.' zei Syrax voor hij zichzelf, zijnpaard, Eric en diens paard weg teleporteerde. Hij wist dat Etricus geen goedwoord voor blood hunters over had, maar dat kon Sy op dit moment geen ene sier schelen. Hij was op jacht, want zijn vader had die aangeboort en dat gevoel was heerlijkalleen stoten Sy daarmee zijn echte familie voor het hoofd ermee!